All Chapters of หมออาเธอร์พ่ายรัก: Chapter 11 - Chapter 20

ลูกศรไปเที่ยวแค่หนึ่งวันแล้วก็อยู่แต่บ้านใช้เวลากับพ่อแม่กลางวันมีเข้าไร่ไปช่วยงานอยู่กับธรรมชาติบ้าง "เวลาหนึ่งอาทิตย์ทำไมสั้นอย่างนี้นะ" แม่บ่นในค่ำคืนสุดท้ายที่ลูกศรจะนอนอยู่ที่บ้านแล้ว พรุ่งนี้ต้องขึ้นเครื่องตอนบ่ายโมงเพื่อกลับกรุงเทพแล้ว "อย่าเศร้าไปเลยหนูจะพยายามหาเวลากลับมาบ่อยๆแล้วกันนะแม่" ลูกศรลุกขึ้นกอดอ้อนแม่ใกล้ๆท่าน "ลูกต้องกลับไปทำงานอย่าพูดอย่างนั้นสิแม่" พ่อพูดปรามแม่ที่ทำท่าน้อยใจลูกศร "นั้นสิเนอะแม่ต้องให้กำลังใจลูกให้สู้กับการทำงานให้ผ่านไปได้อย่างสบายๆ" แม่ยิ้มพร้อมกอดตอบลูกศร "ใช่ๆลูกสู้ๆพ่อก็เป็นกำลังใจให้หนูนะ" ลูกศรรู้สึกไม่อยากกลับแล้วอยากอยู่ใช้เวลากับพวกท่านไปนานอีกนิด "ขอบคุณค่ะ หนูรักพ่อแม่ที่สุดเลย" ลูกศรถูกพ่อแม่โอบกอดเอาไว้อย่างอบอุ่นหัวใจ คืนนี้เป็นอีกคืนที่รู้สึกถึงความอาลัยอาวรณ์เป็นที่สุดแต่ก็คิดถึงเจ้าเด็กทารกที่ไม่เจอกันนานนับอาทิตย์แล้ว "เฮ้อเดียวแม่กลับไปหาไม่รู้จะจำหน้าแม่ได้หรือเปล่านะออกัสน้อยของแม่" ว่าพลางมองรููปถ่ายตั้งแต่วันแรกจนถึงสามเดือนของลูกน้อย "เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมแม่จะพาหนูมาเจอคุณตาคุณยายของหนูนะออกัส" ไม่ใช่ว่าไม่คิด

พอขับรถมาจอดอยู่โรงรถยังไม่ทันได้ลงจากรถประตูกระจกฝั่งคนขับก็ถูกเคาะจากด้านนอกมองออกไปยังต้นเสียงก็ต้องหลุดยิ้มให้กับสองพ่อลูกที่ยืนยิ้มรอเธออยู่โดนเฉพาะเด็กทารกน้อยที่หัวเราะร่าเริงที่ถูกพ่อหอมแก้มอยู่ "คิดถึงจังเลยครับลูก" ลูกศรผลักประตูลงจากรถพร้อมพูดขึ้นออกัสน้อยเห็นแม่ก็ชูไม้ชูมือทำท่าดิ้นลนอยากจะออกจากอ้อมกอดของพ่อเสียเหลือเกิน "ใจเย็นเดียวตกนะลูก เอ้าไปหาแม่ได้แล้วไม่เจอกันหลายวันคงคิดถึงมากสินะ" อาเธอร์ส่งออกัสน้อยให้กับลูกศรอุ้ม "เดียวช่วยถือกระเป๋าไม่ต้องถือหรอกอุ้มลูกอย่างเดียวก็พอ""ขอบใจมากนะ" ลูกศรเดินอุ้มเจ้าก้อนนุ่มนิ่มเข้าไปในบ้าน ส่วนอาเธอร์มองสองแม่ลูกที่กระหนุงหนิงกันอย่างน่าหมั่นไส้ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนเสียอย่างนั้น"เป็นอะไรไปลูก" คุณแม่ที่นั่งคุยกับแม่บ้านอยู่โซนรับแขกทักขึ้นเมื่อเห็นท่าทีของอาเธอร์อย่างสงสัย"เปล่าครับ" อาเธอร์เลี่ยงที่จะพูดว่าตัวเองกำลังอิจฉาสองแม่ลูกที่กำลังเดินนำหน้าตนไปยังห้องพัก"เอ้าแปลกคนเจ้าลูกคนนี้" เสียงบ่นลูกชายตามมาก่อนจะละความสนใจจากบุตรชายพอเข้ามาในห้องตามหลังสองแม่ลูก เขาก็วางกระเป๋าของเธอเอาไว้มุมหนึ่งของห้องแล้วเดินไปมองเจ้

"คุณผู้หญิงอาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ" พยาบาลเวรนำกล่องอาหารที่ฝากพยาบาลหน้าเคาเตอร์รับแทนก่อนเข้ามาดูหลานชายตัวน้อย"ขอบใจมาก" "จะให้ดิฉันจัดใส่ถ้วยให้ไหมคะ" พยาบาลสาวถามภรรยาเจ้าโรงพยาบาล"อืมจัดการเลย" พยาบาลสาวรีบจัดการตามที่ ให้ตามที่สั่ง ไม่นานก็จัดเสร็จแล้วออกจากห้องพักไป"กินสักหน่อยเถอะหนูลูกศรจะได้มีแรงเฝ้าตาออกัสน้อย เกิดไม่สบายขึ้นมาอีกคนแล้วจะยุ่งมากกว่านี้" พอท่านขยักขยอเข้าลูกศรจำใจตักอาหารตรงหน้าฝืนกินในขนาดที่ความรู้สึกไม่อยากอาหารสักนิดจิตใจทั้งโกรธพ่อของลูกทั้งห่วงลูกน้อยกลัวว่าอยู่ๆจะอาการแย่ขึ้น"ค่ะคุณน้า" เธอฝืนกินข้าวไปได้ขึ้นจานก็ฝืนต่อไม่ไหวแล้วเลยหยุดกิน"ถ้าอิ่มแล้วก็นอนพักสักชั่วโมงจะได้ตื่นมาพร้อมกับตาหนูจะได้มีแรงอุ้มปลอบเด็กงอแงบนเตียง" "เอ่อหนูไหวค่ะคุณน้าไม่นอน..." ลูกศรทำท่าจะไม่ยอมเพราะห่วงลูกเกินกว่าจะหลับลง"เชื่อน้าไม่ต้องห่วงมีทั้งปู่ย่าแล้วก็พ่อของออกัสอยู่ตั้งหลายคนหนูลูกศรเหนื่อยมาทั้งคืนแล้วนอนพักสักหน่อยเถอะ" พอโดนบังคับทางสายตาของคุณย่าออกัสลูกศรเลยต้องยอมนอนหลับบนเตียงเฝ้าไข้ที่มีเฉพาะห้องวีไอพีแห่งนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้สุดท้ายก็ไม่อาจฝืนร่าง

"เมื่อวานออกัสไข้ขึ้นสูงจนต้องแอดมิทตอนตีสาม" ตอนพักเที่ยงลูกศรนั่งกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนสนิทเลยเล่าให้เพื่อนฟัง"แล้วหลานชายของฉันเป็นยังไงบ้างตอนนี้" แจนสีหน้าตกใจแว่วเป็นห่วงออกัสน้อยมาก"หายแล้วตอนนี้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว" ลูกศรตักข้าวกินขนาดที่คุยกับเพื่อนปกติช่วงที่ทำงานเธอจะไม่โทรหาลูกเพราะกลัวแกจะงอแงแล้วปลอบไม่หยุดเอาแล้วน่าสงสาร"วันเสาร์นี้ฉันขอไปเยี่ยมร้านที่บ้านของอาเธอร์จะได้ไหมแก คิดถึงไม่ได้เจอเลยนอกจากเห็นในคลิป" "เดียวขอถามแม่ของอาเธอร์ดูก่อนเกรงใจท่าน" ถ้าเป็นที่บ้านของเธอเองลูกศรจะไม่เป็นกังวลใจเหมือนตอนนี้เลยแต่นี้เป็นบ้านของอาเธอร์อยู่ๆจะให้เธอพาเพื่อนไปบ้านเขาโดยที่ไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้านก็ดูจะไม่รู้กาลเทศะเท่าไหร่"โอเคแล้วได้เรื่องยังไงก็บอกด้วยไปทำงานต่อแล้ว" จากนั้นลูกศรกับเพื่อนสนิทก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองในวันนี้ให้เสร็จก่อนออกเวรเย็นวันศุกร์ที่รอคอยในที่สุดก็มาถึงสักที ลูกศรได้โทรไปสอบถามกับแม่ของอาเธอร์แล้วว่าเพื่อนๆของเธอขออนุญาตเข้าไปเยี่ยมออกัสน้อยที่บ้านเพราะคิดถึงไม่ได้เจอนานหลายเดือนแล้วท่านก็อนุญาตเรียบร้อยบอกไม่ต้องเกรงใจให้เธอพาเพื่อนมาบ้

ตอนเช้าอาเธอร์เคาะประตูที่ถูกล็อกจากด้านในปกติลูกศรจะไม่ล็อกประตูห้องแต่วันนี้ล็อกแล้วก็สายมากแล้วทำไมสองแม่ลูกไม่ออกมาสักทีเลยทำให้อาเธอร์ที่ยืนอยู่หน้าห้องรู้สึกร้องรนกลัวว่าทั้งสองจะเป็นอะไรไม่ดีหรือเปล่า"ลูกศรเธอเป็นอะไรหรือเปล่าเปิดประตูให้ฉันหน่อย เธอเป็นอะไรหรือเปล่า!" น้ำเสียงร้อนรนจากหน้าประตูห้องปลุกให้สองแม่ลูกที่ตื่นสายผิดปกติของทุกวันรู้สึกตัว เจ้าออกัสน้อยลุกขึ้นนั่งมองไปทางประตูที่มีเสียงของพ่อดังปลุกเขาให้ตื่นเจ้าตัวน้อยอยากคลานไปหาพ่อแต่ออกจากคอกที่สูงเกินกว่าเด็กหนึ่งขวบจะข้ามไปได้เลยร้องอ้อแอ้ตอบรับพ่อไปอย่างไร้เดียงสา"พ่อหนูมาปลุกแต่เช้ามากเลยออกัสน้อย" ลูกศรขยี้เปลือกตาให้ตื่นเต็มตาหาววอดแล้วยันตัวลุกขึ้นไปเปิดประตูที่โดนอาเธอร์ทุบจะแตกได้อยู่แล้วถ้าเธอยังลีลาชักช้าต่อไป"มาแล้ว นายจะทุบประตูให้พังเลยเหรออาเธอร์!" ลูกศรเฮ้วใส่คนตัวสูงที่เคาะประตูดีหน่อยก็ไม่ได้อันนี้เขาเล่นจะพังประตูเข้ามาให้ได้เลยต่างหากแบบนั้น"ลูกศรทำไมเปิดช้าจังว่ะ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ด้วยความเป็นห่วงร่างบางตรงหน้ามากอาเธอร์จับตัวผู้หญิงหัวชี้ฟูจากการพึ่งตื่นนอนหมุนไปมาสำรวจอยู่หลายรอบเผื่