All Chapters of หมออาเธอร์พ่ายรัก: Chapter 21 - Chapter 30

"ไปลูกศรไปปรับลุคกันใหม่ มีเงินเดือนแล้วไม่ต้องประหยัดแล้ว" แจนที่เลิกงานพร้อมกันเดินมาเร่งรัดลูกศรให้เก็บของในห้องพักแพทย์"รู้แล้วๆเก็บของแปบ" ลูกสรเร่งเก็บของใส่กระเป๋าหลังจากเลิกงานพร้อมกับเพื่อนสนิทก็จะตรงไปยังห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีร้านเสริมสวยชื่อดังอยู่ในนั้น"รับรองแกต้องสวยจนหัวกระไดไม่แห้งแน่นอนลูกศร" แจนคล้องแขนลูกศรพูดด้วยความมั่นใจในตัวเองที่จะพาเพื่อนไปปรับลุคให้สวยจนโลกตลึงจะได้มีแฟนมาดูแลหัวใจสักทีไม่ต้องไปหลงรักผู้ชายที่เขาไม่ได้รักให้เสียเวลา"ถ้าจะขนาดนั้นพาฉันบินไปศัลยกรรมที่เกาหลีดีกว่าไหมแจน แค่ทำสีผมเรียนแต่งหน้าและซื้อชุดใหม่ไม่น่าจะเปลี่ยนไปขนาดนั้นหลอกนะ" ลูกศรส่ายหน้ากับคำพูดเกินจริงของเพื่อนด้วยรู้ว่าตัวเองเป็นแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดาทั่วไปไม่ได้สวยอะไรขนาดนั้น"โอ้ยยัยลูกศรแกอย่าพูดด้อยค่าตัวเองอย่างนั้นสิเพื่อนรัก ผู้หญิงเราทุกคนมีความสวยในตัวเองแค่ต้องปรับบุคลิกภาพให้มั่นใจในตัวเองเข้าไว้ เมื่อเรามีอินเนอร์มาบอกตัวเองว่าฉันสวยแล้วเสน่ห์จากข้างในมันจะเปล่งประกายออกมาเองเชื่อเพื่อนที่กำลังมีแฟนตอนนี้ได้จ้า" ลูกศรตาโตมองเพื่อนที่เจอกันมากกว่าลูกชายตัวน้อย

"ลูกศร..." ลูกศรเงยหน้าจากที่สนใจลูกหันมามองพ่อของลูกที่เรียกชื่อของเธอแต่ว่าไม่ยอมพูดอะไรต่ออยากสงสัย"นายมีอะไรหรือเปล่าเรียกแล้วทำไมไม่ยอมพูดต่อ" อาเธอร์ทำท่าอึกอักอาการที่เขาแสดงออกมาเหมือนคนไม่ค่อยจะแน่ใจว่าควรจะพูดอะไรกับเธอต่อดี"เปล่า" เสียงตอบแผ่วเบาเหมือนมีอะไรแต่ไม่ยอมพูดออกมา"แน่ใจนะ" ลูกศรเงยหน้าสบตาอาเธอร์ คนตัวสูงที่ทำท่าทางเหมือนประมาทก็กระแอมไอออกมาเสียงดังเรียกสายตาของสองแม่ลูกที่พร้อมใจกันจ้องมองดูท่าทางแปลกประหลาดของอาเธอร์"ไม่มีอะไรจริงๆเดียวไปหาของว่างที่ห้องครัวมาให้กินรองท้องแก้หิวก่อนแล้วกันนะ" อาเธอร์รีบลุกขึ้นยืนเดินออกไปจากภายในห้องพัก"พ่อเราดูแปลกๆนะออกัส" ลูกศรถามลูกชายวัยขวบครึ่งที่ยังไม่สามารถพูดคุยรู้เรื่องตอบโต้เธอได้ที แล้วเจ้าหนูก็คิดว่าแม่เล่นด้วยเลยหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดังอย่างชอบใจทำให้บรรยากาศดูครึกคักขึ้นมาทันทีโต๊ะกินข้าวตอนเย็น"วันหยุดยาวนี้แม่ว่าจะพาทุกคนไปพักผ่อนที่ภูเก็ตที่เรามีบ้านพักส่วนตัวที่นั้นนะทุกคน" คุณแม่ของอาเธอร์พูดขึ้นขนาดที่ทุกคนนั่งทานข้าวเย็นร่วมกันอยู่"หนูลูกศรก็ไปด้วยกันนะลูก" แม่ของอาเธอร์ชวนแม่ของหลานชายที่อยู่ด้วย

"ลูกศรมีร้านไหนที่อยากไปเป็นพิเศษไหมครับ" ระหว่างทางที่ขับรถออกมาจากโรงพยาบาล จุลก็หันมาถามความเห็นของเธอ"อาหารอีสานได้ไหม คิดถึงบ้านอยากกินอะไรแซ่บๆด้วย" ลูกศรบอกขนาดที่ใจก็หวนคิดถึงพ่อแม่ที่อยู่บ้านต่างจังหวัดอยากกลับไปหาพวกท่านแต่ไม่มีเวลาว่างให้กลับในเร็วๆนี้เมื่อไหร่จะครบกำหนด3ปีสักทีนะ"อ้าวลูกศรเป็นคนภาคอีสานเหรอครับ" จุลแสดงสีหน้าแปลกใจกับใบหน้าหมวยๆตัวขาวของลูกศรที่ดูก็รู้ว่าเป็นคนไทยเชื้อสายจีน"ใช่ค่ะ พ่อของลูกศรเป็นคนอีสานแท้ๆแต่แม่เป็นคนไทยเชื้อสายจีนพวกท่านอยู่ชนบทที่จังหวัดติดแม่น้ำโขงที่ภาคอีสาน ตอนเช้าที่นั้นอากาศหนาวเย็นสดชื่นมากเลยล่ะค่ะ" ลูกศรบอกด้วยความภาคภูมิใจในบ้านเกิดของตัวเอง"ว้าวหนุ่มกรุงเทพอย่างผมไม่เคยไปเที่ยวจังหวัดแถบริมแม่น้ำโขงเลยสักครั้งในชีวิต หวังว่าจะมีโอกาสให้ลูกศรพานำเที่ยวบ้านเกิดบ้างนะครับ" "ได้สิค่ะ แต่ต้องรอใช้ทุนจบลงอีกสองปีเสร็จแล้วนะเพราะช่วงนี้คงหาเวลาไปเที่ยวหลายๆวันอย่างนั้นยาก" ลูกศรตอบรับคำขอของจุลเพื่อนใหม่คนนี้และนึกไปถึงเจ้าหนูออกัสน้อยของเธอที่เมื่อแม่ใช้ทุนหมดแล้วจะต้องพาหนุ่มน้อยออกัสไปหาคุณตาคุณยายที่บ้านนอกหวังว่าพวกท่านจะย

"ออกัสหลับอยู่เหรอ ทำไมวันนี้ปล่อยให้ลูกนอนตอนหัวค่ำอย่างนี้ล่ะปกติเวลานี้ตื่นแล้วนี้" ลูกศรเดินเข้ามาในบ้านที่ตอนนี้คุณย่าไม่อยู่บ้านตามคำบอกเล่าของแม่บ้าน เธอเข้ามาในห้องนอนก็เห็นอาเธอร์กำลังนั่งพิมพ์งานในคอมใบหน้าเคร่งเครียดส่วนเจ้าหนูน้อยที่เธอแสนจะคิดถึงก็นอนโก่งตูดขึ้นสูงอยู่ในครอกนอนของแก"อ้าวมาถึงแล้วเหรอ" เขาไม่ตอบคำถามของเธอแต่ทำหน้าดูเหมือนคนกำลังประมาทเมื่อเห็นหน้าของเธออย่างแปลกๆผิดวิสัยของเวลาที่เจอกันปกติอย่างที่ผ่านมา"แล้วทำไมไม่ปลุกลูกตื่นล่ะ เดียวคืนนี้ก็ไม่ยอมนอนหรอก" ลูกศรที่ไม่ได้คำตอบยังคงถามเขาซ้ำอีกครั้งพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ครอกนอนของลูกหวังจะปลุกเจ้าเด็กน้อยให้ตื่น"พึ่งนอนไปเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วเอง ทั้งวันเอาแต่เล่นกล่อมยังไงก็ไม่ยอมนอนเนี้ย" อาเธอร์พูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาช้อนข้างหลังของบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่โดยที่ตัวเธอไม่รู้ตัว"อ้าวทำไมเป็นอย่างนั้นไป ปกติแกพูดง่ายมากเลยนะ" ลูกศรหันหลังจะคุยกับอาเธอร์ดีๆโดยไม่รู้ตัวว่าเขามายืนชิดแผ่นหลังของเธอเกินไปพอหันหลังไปหาเขาใบหน้าก็ชนเข้ากับแผ่นอกของเขาที่สูงกว่าเธอเข้าพอดี"พอเริ่มพูดได้แล้วไม่ยอมนอนพูดยากขึ้

โรงพยาบาล"นี้ฉันฝากของขวัญวันเกิดไปให้หลานชายตัวน้อยของฉันด้วยนะแก" ยัยแจนวางถุงของขวัญมาตรงโต๊ะที่ลูกศรนั่งทำงานอยู่"ขอบใจมากแจน" ลูกศรเงยหน้าจากแป้นพิมพ์มาคุยกับเพื่อนที่ยังอุตสาห์ไม่ลืมวันเกิดลูกชายของเธอทั้งยังมีของขวัญกล่องใหญ่ในถุงมาให้พร้อม"หลานคนแรกของกลุ่มเราต้องใส่ใจอยู่แล้ว" แจนว่าขึ้น"ยัยหมอเก้งทั้งสองคนนั้นก็สั่งของมาเยอะมากส่งมาที่หอพักฉันเหมือนกันกล่องใหญ่ไม่ต่างกับแกเลยยัยแจน พวกแกทั้งสามคนนี้ซื้อของขวัญให้หลานแพงจังเลยนะ จะสิ้นเปลืองเงินของพวกแกไปหรือเปล่าฉันเกร็งใจนะ" ลูกศรรู้สึกเกร็งใจเพื่อนๆ มากที่พากันจัดเต็มกับของขวัญวันเกิดเจ้าหนูออกัสของเธอกันมากๆ"ไม่ยอมน้อยหน้ากลัวหลานจะรักใครมากกว่ากันต่างหากล่ะยัยศร พวกฉันเต็มใจแกไม่ต้องคิดมากหน่า" แจนโบกมือให้เธอพร้อมยิ้มขบขำกับการเล่าเรื่องที่พวกมันกำลังแข่งกันเอาใจหลานชายตัวน้อยเพื่ออยากเป็นที่หนึ่งของตำแหน่งเพื่อนแม่ของหลานชายคนแรกของกลุ่มอย่างน้องออกัส"เอ่อๆ ขอใจพวกแกมาก" ลูกศรยิ้มขอบคุณเพื่อนอย่างแจนและเพื่อนสนิทอีกสองคนที่ไม่ได้ทำงานที่เดียวกันในตอนนี้"ผมก็มีของขวัญฝากไปให้น้องออกัสด้วยนะครับลูกศร" จุลที่เดินเข