Semua Bab ตรวนรักราชสีห์: Bab 21 - Bab 30

ราชสีห์ที่วันนี้ยุ่งทั้งวันจนเข้ารู้สึกหงุดหงิด เพราะไม่ได้ยินเสียงใสๆ ของนางมะลิเลย เขาแทบจะกินหัวลูกน้อง ลูกน้องแต่ละคนพากันเข้าหน้าราชสีห์ไม่ติด เขาเหวี่ยงแบบไม่มีสาเหตุก็ว่า ได้จนเวลาผ่านไปเกือบทุ่มกว่า ๆ มะลิที่ทำกำข้าวเสร็จเรียบร้อย เธอไปอาบน้ำนอนพักผ่อนเพื่อรอนายหัวราชสีห์ของเธอกลับมาทานข้าวเย็น เวลาผ่านไปจวบจน 3 ทุ่มกว่าๆแล้วนายหัวก็ยังไม่กลับมา เธออยากจะเอาข้าวไปส่งให้นายหัวเธอที่ อ๊อฟฟิศแต่เท้าเธอยังไม่หายดี แล้วทางไปก็ค่อนข้างมืดด้วย เธอก็ได้ถอนหายใจ ราชสีห์ที่ตอนนี้งานเหลืออีกไม่เยอะแล้วเขาคิดว่าไม่เกินสี่ทุ่มครึ่งเขาจะเสร็จจบทุกอย่างใน แต่ตอนนี้เขาคิดถึงนางมะลิใจจะขาดไม่เห็นหน้ามันทั้งวันเขายังหัวเสียขนาดนี้เขาเลยตัดสินใจโทรวีดีโอคอลไปหานางมะลิ ซึ่งปกติเขาไม่เคยทำเลยแต่จะให้ทำยังไงได้ในเมื่อคงอีกซักพักใหญ่ ๆ ที่เขาจะเสร็จงาน “นายหัว ทำไมวันนี้ถึงวีดีโอคอลมาแบบนี้จ๊ะ” “ฉันอยากดูเต้าใหญ่ ๆ ของมึงนะคิดถึง”มะลิที่ได้ยินว่านายหัวคิดถึงเต้าคู่สวยของเธอ เธอก็แทบจะมุดดินหนีนายหัวราชสีห์ชอบใช้คำหยาบโล้นแบบนี้กับเธอเสมอมันทำให้เธอเขิ

เช้าวันรุ่งขึ้นราชสีห์และนางมะลินอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงราวกับว่าต่างคนต่างกลัวว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอาจจะหายไปจากอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนี้ราชสีห์รีบตื่นก่อนนางมะลิเพราะวันนี้เขาตั้งใจจะทำกับข้าวให้นางมะลิกินก่อนที่เขาจะออกไปจัดการกับไอ้เข้มที่ตอนนี้ถูกลูกน้องมือดีของเขาผูกไว้ที่โกดังในสวนทุเรียน มะลิที่ตอนนี้เธอได้ตื่นจากความหลับไหลเธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจที่มีนายหัวราชสีห์อยู่ข้างๆเธอรีบล้างหน้าแปรงฟันและเดินตามนายหัวราชสีห์ของเธอลงไปข้างล่าง"อ้าวมะลิมึงตื่นแล้วหรอ ลงมากินข้าว""นายหัวทำไมลงมาทำกับข้าวเองจ๊ะ""ทำไมกูทำกับข้าวเองไม่ได้หรือไงมือเท้ากูก็มีครบ 32 กูก็อยากจะทำกินเองบ้างจะเป็นอะไรไป""มะลิรู้จ้ะแต่ปกติมันเป็นหน้าที่ของมะลิไงจ๊ะในหัวมาแย่งงานมะลิทำมะลิก็ตกงานพอดี""มึงไม่ต้องทำงานก็ได้มั้งกูก็เลี้ยงดูปูเสื่อมึงอยู่ทุกวันนี้นั่งกินนอนกินเลยยังได้กูเลี้ยงมึงได้สบายอยู่แล้ว""ไม่เอาหรอกจ้ะ แค่นี้มะลิก็เป็นหนี้บุญคุณนายหัวจนไม่รู้จะชดใช้ยังไงหมดแล้ว""เออ ไม่ต้องพูดมาก ลงมากินข้าวเดี๋ยวกูจะเข้าไปสวนสักหน่อยส่วนมึงก็ดูแลตัวเองแล้วก็เรื่องเท้าที่ไปเดินชนมาหายดีหรือยัง""หายดีแล้วจ้านายหัวแ

ทางด้านของนางชมพูที่ยังมีชีวิตอยู่แต่ราวกับไร้วิญญาณมันโดนเหล่าบรรดามือดีของนายหัวราชสีห์เวียนเทียนกันทั้งวันไม่ซ้ำหน้าทั้งด้านหน้าด้านหลังนางชมพูโดนหมดจนตอนนี้นางชมพูเจ็บจนแสบร้าวระบมไปทางร่างกายแต่ด้วยเพราะฤทธิ์ยามันทำให้นางชมพูอึดทนแม้มันอยากจะเลิกแต่มันก็เลิกไม่ได้ นางชมพูที่โดนเอาจนหมดสติสภาพร่างกายพร้อมจะหมดลมหายใจไปทุกเมื่อทางด้านของนางชมพูที่ยังมีชีวิตอยู่แต่ราวกับไร้วิญญาณมันโดนเหล่าบรรดามือดีของนายหัวราชสีห์เวียนเทียนกันทั้งวันไม่ซ้ำหน้าทั้งด้านหน้าด้านหลังนางชมพูโดนหมดจนตอนนี้นางชมพูเจ็บจนแสบร้าวระบมไปทางร่างกายแต่ด้วยเพราะฤทธิ์ยามันทำให้นางชมพูอึดทนแม้มันอยากจะเลิกแต่มันก็เลิกไม่ได้ นางชมพูที่โดนเอาจนหมดสติสภาพร่างกายพร้อมจะหมดลมหายใจไปทุกเมื่อราชสีห์ที่ได้รับสายจากบรรดามือดีของเขาเขาจึงให้พานางชมพูไปส่งโรงพยาบาลถ้ามันยังมีบุญก็รอดตายแต่ถ้าบุญมันหมดก็ต้องปล่อยไปตามทาง ในเวลาต่อมาไม่นานสุดท้ายนางชมพูก็ก็จากไปที่โรงพยาบาลเพราะทนพิษบาดแผลจากการถูกกระทำไม่ไหวราชสีห์เขาไม่ได้รู้สึกผิดบาปแม้แต่น้อยเพราะคนที่คิดร้ายต่อคนที่มีผลต่อหัวใจเขาขนาดนี้มันทุกคนจะต้องไม่มีลมหายใจอยู่บน

มะลิที่ได้รับคำสั่งจากราชสีห์ว่า ให้จัดเตรียมห้องให้กับคุณโสภาเธอตอนนี้จิตใจกลายเป็นเหม่อลอยเธอแทบจะทำอะไรไม่ถูกมือเล็กๆสั่นเทาไปหมดเธอรู้สึกเสียใจและเจ็บจุกอยู่ในอกแต่เธอกินไม่เข้าคายไม่ออกคำสั่งของราชสีห์คือเด็ดขาด"ขออนุญาตนะคะคุณโสภา""เข้ามาสิ""คุณโสภาขาดเหลืออะไรอีกไหมคะ""เธอเป็นอะไรกับราชสีห์ ทำไมถึงได้ขึ้นไปอยู่บนห้องเดียวกับราชสีห์ได้นะ"มะลิที่ได้ยินคำถามยิงตรงอย่างไม่อ้อมค้อมจากปากคนตรงหน้าเธอก็กระอักกะอ่วนหนักใจไม่รู้จะตอบโสภาอย่างไร"เออคือ คือว่าเรื่องนี้คุณโสภาถามนายหัวเองจะดีกว่าจ้ะมะลิเองก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร""คงเป็นเด็กเลี้ยงของราชสีห์สินะแต่เก่งมากนะที่สามารถตะเกียกตะกายขึ้นไปอยู่บนห้องกับราชสีห์ได้แบบนั้นฉันนับถือ"มะลิที่ได้ยินคำถามจากคนตรงหน้าเธอเองก็รู้สึกเสียใจแต่มันก็คงเป็นเรื่องจริงเถียงไม่ได้อย่างที่โสภาพูดว่าเธอคือเด็กชุบเลี้ยงของราชสีห์เท่านั้น"คุณโสภามีอะไรอีกไหมจ๊ะมะลิขอตัวก่อน""ไม่มีแล้วล่ะออกไปเถอะ"มะลิที่รีบเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องทันที เพราะตอนนี้เธอไม่อาจห้ามน้ำตาที่เอ่อคลอเต็มสองดวงตาของเธอ ตอนนี้มันเอ่อล้นไหลอาบสองแก้มทันทีที่ เธอเดินก้าวเท้

มะลิเธอสาวเท้าเล็กๆวิ่งออกจากบ้านมาโดยไม่ได้พกอะไรติดตัวสวนทุเรียนที่กว้างใหญ่แทบจะไม่มีที่ให้เธอได้หลบซ่อนโดยการออกไปทางด้านหลังส่วนทุเรียนเธอพยายามตะเกียกตะกายไปตามไหล่ถนนเพื่อให้รอดพ้นจากสายตาของคนงานในสวนเธอพยายามตั้งสติแต่ด้วยความเสียใจและความเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในหัวใจของเธอไม่อาจทำให้เธอดึงสติทั้งหมดกลับมาได้ เธอวิ่งไปจนสุดฝีเท้าเล็กๆจะทำได้เธอไม่ต้องการเห็นนายหัวของเธออีกต่อไป"ฮื่อ ทำไม ทำไม มะลิต้องรักนายหัวด้วย"สองมือของเธอปาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มนวล ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว เธอหายใจติดขัดราวกับจะขาดใจอยู่ตรงนั้นเธอเธอละทิ้งถึงสติทุกอย่างเดินไปตามถนนหนทางตั้งแต่เช้าที่เธอเห็นภาพนั้น ภาพที่นายหัวของเธอและคู่รักเก่าอยู่ด้วยกันบนเตียง เธอไม่อาจทำใจและทนเห็นความเจ็บปวดกับสิ่งนั้นได้เธอก็เดินด้วยเท้าเปล่าไม่หยุดหย่อน เธอไม่รู้ว่าเธอจะไปที่ไหนรู้แค่เพียงว่ามีเธอไม่อาจจะอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไปเพราะคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าของกำลังมาทวงของของเขาคืน"ไปซะได้ก็ดีนางเด็กเหลือขอ!!" ราชสีห์จะได้เป็นของฉันคนเดียว""ราชสีห์คะโสภากลับมาเพื่อจะดูแลคุณอีกครั้งแล้วเราจะกลับมารักกันเหมือนเดิม