All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างอวบอิ่มค่อนไปทางอ้วนกลม พลิกกายภายใต้ผ้านวมอุ่นนุ่มไปมาอย่างปวดเมื่อยราวกับไปทำงานหนักมาเสียจนร่างกายปวดเมื่อยไปหมด หลังถูกเสียงพูดคุยโหวกเหวกของผู้คนด้านนอกห้องปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล 'หลิวฟางอี้' รู้สึกว่าการตื่นในเช้าวันนี้ราวร่างกายได้รับการหลับใหลไปเสียนาน เปลือกตาที่ขยับขยุกขยิกไปมาเริ่มเปิดขึ้นและกระพริบช้า ๆ เมื่อยังมองสิ่งรอบตัวไม่ถนัดนัก "หื้อ"คิ้วโก่งเรียวเรียงเส้นสวยดุจคันธนูขมวดลงเล็กน้อย ยามเมื่อดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วห้องที่นางอาศัยนอนหลับใหลมาทั้งคืนด้วยบรรยากาศรอบตัวที่ไม่คุ้นเคย‘หนอยแน่! จ้าวเจิ้งซิน’ สาวใช้ข้างกายนางนี่ใช้ไม่ได้เสียจริงปล่อยให้ตนเหลวไหลสิ้นดี เมื่อคืนที่จวนตระกูลฟู่ มีงานเลี้ยงฉลองที่คุณหนูรองได้จัดขึ้น หลิวฟางอี้และคุณหนูตระกูลต่าง ๆ ล้วนได้รับเทียบเชิญเช่นกัน หากแต่เมื่อคืนเกรงว่านางคงเผลอดื่มเข้าไปมากนักกระมัง ถึงเมามายจนไร้สติแม้ทางกลับจวนก็หลงลืมเสียแล้ว แต่เช่นไรคนจวนตระกูลฟู่ใช้ได้เสียที่ไหนใยไม่ส่งข้ากลับจวนเล่า งานนี้คงหาทางเอาตัวรอดยากจากไม้เรียวของบิดาเสียแล้ว แค่คิดก็ขยาดกลัวยิ่งนัก คิดได้ดังนั้น หลิวฟางอี้ก็เด้งตั

[จวนตระกูลหลิว]"คุณหนู คุณหนู เฮ้อ ขอบคุณสวรรค์ เมื่อคืนคนที่จวนตระกูลฟู่บอกว่า รถม้ามาส่งคุณหนูที่เรือนแล้ว เจิ้งซิน ๆ เลยกลับมาที่เรือนก่อนมิได้ตามหาคุณหนูให้ดี เจิ้งซินหูเบาคุณหนูโปรดอภัยด้วยเจ้าค่ะ""สาวใช้เช่นเจ้า ฮึย ช่างดูแลนายไม่ได้เรื่องเสียจริง เจ้ารู้รึไม่หึ ว่าเกิดเรื่องอัปยศอันใดขึ้นกับคุณหนูของเจ้า ฮึ! รู้รึไม่ ต่อไปข้าจะไว้ใจเจ้าให้ดูแลลูกข้าได้เยี่ยงไรกัน หึ"นายท่านหลิวชี้นิ้วสั่น ๆ ไปยังสาวใช้ข้างกายบุตรสาว พลันแข้งขาอ่อนแรงทรุดลงบนเก้าอี้กลางเรือน เมื่อบุตรสาวเริ่มส่งเสียงร้องไห้ออกมา เกิดมาไม่เคยโกรธผู้ใดได้ถึงเพียงนี้มาก่อน บัดนี้ยอดดวงใจบุตรสาวหนึ่งเดียวของตนโดนลูกหลานตระกูลฟู่ซึ่งเป็นสหายที่คบค้ากันมานานรังแกตนไม่รู้จะทำเช่นไร คิดอะไรยังไม่ออกจึงได้กลับมาตั้งหลักที่จวนก่อน รอถามไถ่บุตรสาวให้ได้ความค่อยว่ากันอีกที "นายท่าน ฮูหยิน ฮึก ฮึก คุณหนู บ่าวผิดไปแล้ว"เจิ้งซินเมื่อเห็นคุณหนูตนทรุดตัวคุกเข่าลงที่พื้นก็เดาได้ไม่ยากว่าเกิดอันใดขึ้นกับนาง ไม่รอช้าคลานเข้าไปกอดผู้เป็นนายทันที บัดนี้ทั้งนายทั้งบ่าวกอดกันร้องไห้ปานจะขาดใจ"ฮึก คุณหนู"ยามนี้ดวงตามองไปยังบุตรส

"เป็นเช่นไรฮูหยิน เสี่ยวฟาง" เมื่อทั้งสองนางก้าวออกมาจากห้องพร้อมกันหลิวตงฟางก็รีบเข้าไปถามเอาคำตอบอย่างร้อนรน ฮ่าวอี้เองก็เช่นกัน "เอ่อ ""เอ่อ อะไรกันเล่า รีบพูดมาฮูหยิน""เสี่ยวฟางของเรานางยังบริสุทธิ์เจ้าค่ะ""โธ่! หึ จริงรึ เสี่ยวฟางน้อยของพ่อ"หลิวตงฟางดีใจจนเผลอกอดบุตรสาวไว้ ด้านเสี่ยวฟางนั้นตัวกลับแข็งทื่อใช่ว่าโตมาจนอายุได้ 18 ปี ท่านพ่อเคยกอดนางบ่อยเช่นตอนเป็นเด็กไม่ ครั้นโดนสวมกอดแบบไม่ตั้งตัวจึงได้แต่ยื่นตัวแข็งทื่อ ตาโตอย่างตกใจ ฮ่าวอี้พ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก ดีแล้ว ดีจริง ๆ ที่เสี่ยวฟางนางยังมิได้ถูกคุณชายฟู่ล่วงเกิน ดีจริง ๆ ความดีใจเก็บงำไว้ในใจไม่มิดจนต้องเผยยิ้มออกมา ทำให้เจิ้งซินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับละเมอเพ้อพกกับรอยยิ้มหวานของ คุณชายฮ่าวอี้"เช่นนั้นเสี่ยวฟางออกไปเที่ยวเล่นตลาดให้เบิกบานเสียหน่อยดีรึไม่" ฮ่าวอี้เอ่ยชวนได้ยินว่าโดนสั่งกักบริเวณคงจะอุดอู้อยู่ไม่น้อย จึงอยากพานางออกไปเที่ยวชมเมืองเรียกความสำราญใจเสียหน่อย"แต่ท่านพ่อยังสั่งกักบริเวณข้าอยู่เลยเจ้าค่ะ""ไม่ ไม่ ไม่กัก ๆ พาเสี่ยวฟางไปเที่ยวเสียหน่อยเถอะนะฮ่าวอี้ พานางออกไปสูดอากาศเ

"ปะ ปล่อย ข้านะ" เสี่ยวฟางพยายามย่นคอหลบใบหน้าคมไปมา ที่บัดนี้ทำได้เพียงแค่เบี่ยงใบหน้าหลบไปมาเพียงเท่านั้น ข้อมือสวยทั้งสองโดนมือใหญ่จับกุมโดยเจ้าของร่างหนาใช้เพียงมือข้างเดียวก็รวบไว้ได้หมด"หึ" หลางเทียงเพียงแค่ส่งเสียงคล้ายเย้ยและยั่วยวนนางอยู่ในที ปากหนายังคงโฉบลงไปไล่ขบจูบตามเนื้อนวลขาวเฉกเช่นหิมะจนเห็นเป็นรอยจ้ำสีแดงขึ้น ไล่จูบวนที่ลำคออวบไล่ลงมาตามขอบชายอาภรณ์ที่บัดนี้ได้เลื่อนตกลงมาอยู่ที่แขนจนเผยให้เห็นเนินอกอวบใหญ่ หลางเทียนมองความใหญ่โตอร่ามตาตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ตั้งแต่เติบใหญ่มาจนเป็นหนุ่มผ่านสาวงามมารึก็มากหากยังมิเคยมีนางใดมีสรวงอกที่ใหญ่โตถึงเพียงนี้รึเป็นเพราะความเจ้าเนื้อของสตรีผู้นี้กัน เมื่อทนมองความอร่ามตาตรงหน้าไม่ไหวปากหนาจึงก้มฉกลงไปไล่ดูดดึง เลีย จนเกิดรอยแดงช้ำขึ้นที่ผิวของเสี่ยวฟาง"ปะปล่อยข้านะ ฟู่หลางเทียน! คนถ่อย ปล่อยนะ" เสี่ยวฟางพยายามดิ้นไปมาอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากพันธนาการของบุรุษตรงหน้าได้ และเวลานี้เหมือนกับการดิ้นรนของนางยิ่งทำให้เขาอยากเอาชนะนาง ปากหนาจงใจขบเนื้อนวลแรงขึ้นคล้ายกลั่นแกล้งอยู่ในที ก่อนจะใช้ปากกัดดึงสายอาภรณ์ที่ร

เสี่ยวฟางพยายามใช้มือของตนทั้งปัดป่ายทุบข่วนฟู่หลางเทียนพัลวัน หากแต่บุรุษหน้านิ่งร่างยักษ์เช่นเขาหาได้สะทกสะท้านไม่ ซ้ำยังตีมือหนัก ๆ ลงบนสะโพกหนาของตนเสียหลายคราจนเสี่ยวฟางน้ำตาเล็ดด้วยความเจ็บแปลบพลั่ก!“อื้อ!” คนถ่อยเป็นบุรุษรังแกสตรี ฮือ!เจ็บใจนัก เสี่ยวฟางที่ถูกผลักให้ล้มลงอย่างแรงสะบัดหน้ากลับมาจ้องมองฟู่หลางเทียนด้วยสายตาวาววับโกรธจัดพร้อมกับด่าสาปคุณชายฟู่ในใจ หวังก็แต่ให้พี่มู่ฮ่าวอี้ของนางกลับมาช่วยตนโดยเร็วถึงแม้ว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้วก็ตาม“คงด่าข้าในใจสินะ” หลางเทียนจงใจก้มลงไปประชิดหน้างาม“ฮึ!” เสี่ยวฟางนึกชังน้ำหน้าบุรุษตรงหน้ายิ่งนักเป็นถึงบุตรชายตระกูลใหญ่แต่การกระทำกลับป่าเถื่อนยิ่งกว่าโจรป่าเสียอีก สตรีทั้งหลายจะรู้รึไม่เล่าคุณชายฟู่ที่พวกนางคลั่งไคล้ถ่อยเสียยิ่งกว่าโจรเสียอีกฟู่หลางเทียนมองใบหน้าสตรีอวบอิ่มของนางอย่างพินิจ ก่อนจะยืดตัวกอดอกมองสำรวจรูปร่างของเสี่ยวฟางอย่างจาบจ้วง ว่าที่น้องเขยเขาไม่แน่อาจหวั่นไหวกับสตรีตัวอวบอ้วนนี้ก็เป็นได้ขนาดตนได้เชยชมลิ้มลองยังถึงกับเคลิ้มพร้อมกับนึกขัดแย้งในใจนางมีดีตรงส่วนไหนกัน รูปร่างออกค่อนไปทางเจ้าเนื้อไม่ใช่ดังเช่นบุรุษ