All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 21 - Chapter 30

“อ๊า สะเสี่ยวฟาง อื้ม!”“อื้ม อือ” ฟู่หลางเทียนคำรามเสียงต่ำ ใบหน้างดงามราวหยกสลักแหงนเงยเชิดขึ้น ก่อนจะก้มมองสตรีใต้ร่างที่บัดนี้จิกเล็บลงที่บ่าแกร่งของตนจนรู้สึกเจ็บปลาบ ดวงตาหลับพริ้มขนตางอนดกดำชุ่มเปียก ใบหน้าแหงนเงยเชิดขึ้นไม่ต่างจากตนเมื่อครู่ น้ำที่กระเพื่อมจากแรงเคลื่อนไหวรุนแรงทำให้ยิ่งเร้าอารมณ์ของคุณชายฟู่เป็นยิ่งนัก และก่อนที่เขาจะทนไม่ไหว“สะเสียวฟาง”“อื้อ ทะท่าน” เสี่ยวฟางผวาเปิดเปลือกตาขึ้นทันทีเมื่ออารมณ์ที่กำลังวาบหวามรุนแรงที่ถูกปลุกขึ้นจนลุกโชนหยุดชะงักลง สองแขนรีบยกตวัดกอดรอบคอแกร่งอย่างรวดเร็วราวกลับกลัวว่าเขาจะทิ้งนางไว้เช่นนี้ฟู่หลางเทียนจงใจหยุดกายแกร่งตัวเองไว้ ก่อนจะแสร้งขยับเอวออก หากแต่ขาเปลือยเปล่านุ่มลื่นของนางกลับตวัดเกี่ยวไว้แน่น ทำเอาใบหน้าที่เรียบนิ่งของคุณชายฟู่กดยิ้มลึกที่มุมปากอย่างชอบใจ นางทรมานฝ่ายเดียวเสียเมื่อไหร่กัน เขาเองก็แทบปริแตกแต่อยากได้ยินถ้อยคำเรียกหวานหนูซักคำต่างหากเล่าเขาถึงยอมทรมานอยู่เช่นเวลานี้“อ๊ะ ทะท่าน” เสี่ยวฟางเอ่ยเสียงหวานสั่นสะท้าน“ฮื้ม ว่าไงเล่าเด็กน้อย อ่าห์เจ้าอย่ารัดข้าแน่นขะขาของเจ้า” ฟู่หลางเทียนกัดฟันเอ่ย“ย่ะอย่

ผลั๊วะ!“อะเอ่อคุณหนูหลิว” เจียวมิ่งตกใจเมื่อจู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออกโดยไม่ทันตั้งตัว“เจ้าไปส่งข้าที่จวนตระกูลหลิวที”“เอ่อ..ขอรับ” เจียวมิ่งไม่กล้าตอบตกลงในทันที แต่เมื่อมองเลยร่างของคุณหนูหลิวนางเข้าไปเห็นผู้เป็นนายพยักหน้าก็ขานรับอย่างไม่อิดออด[ตระกูลหลิว] ประมุขของตระกูลหลิวพร้อมกับฮูหยินรอง และเจิ้งซิน ชะเง้อคอคอยมองทางแล้วมองทางอีกเมื่อตะวันขึ้นจนป่านนี้หากแต่ยังไร้วี่แววของบุตรสาว“ยัยหนูทำไมยังไม่กลับ”“นายท่านใจเย็นเถิดเจ้าค่ะ เสี่ยวฟางนางอาจกำลังมา” ฮูหยินว่านเองก็กระวนกระวายไม่ต่างกัน“คุณหนูนะคุณหนู”“เป็นเช่นไรเล่าฮูหยินเป็นข้าและเจ้าที่รักนางจนเกินไป จนนางฮึ่ย! เจ้าเด็กคนนี้ เห็นทีข้าต้องรีบหาบุรุษซักตระกูลให้นางเสียแล้ว!”เมื่อรอแล้วรอเล่ายังไร้วี่แววของบุตรสาว บิดาเช่นเขาก็อยู่ไม่สุข นี่ต้องรีบไปประชุมการค้าอีก ปีนี้ตระกูลหลิวประสบปัญหาผ้าและไหมที่เก็บในคลังเริ่ม ร่อยหรอจึงไม่มีสินค้าใหม่ ๆ ออกมาวางขาย คนงานก็มากทั้งที่อยู่ด้วยกันมานานและพึ่งมาอยู่ หลายร้านของตระกูลที่ตั้งอยู่ต่างแคว้นเริ่มจะถูกขายทอดตลาด บุตรสาวเพียงคนเดียวนางก็ไม่มีทีท่าจะสนใจวิชาการค้าเท่าที่ควร

“ผู้ใดเอ่ยถึงข้ากัน ขออภัยทุกท่านพอดีระหว่างทางที่มาไม่ราบรื่นเท่าไรนัก”ฟู่หลางเทียนเอ่ยจบก็เดินตรงไปวางป้ายหยกของตนก่อนจะเดินมานั่งลงข้างผู้เป็นบิดา อันที่จริงประมุขสมาคมการค้านี่ไม่ได้สลักสำคัญกับเขาเลยซักนิด เจียงซีแม้จะเป็นแคว้นที่ใหญ่แต่เมื่อเทียบกับสมาคมทองคำที่เขาและเหล่าสหายต่างเมืองหลายแคว้นร่วมกันก่อตั้งขึ้นแล้วนี่นับเทียบไม่ติด เรื่องนี้ไม่มีผู้ใดรู้ว่าสมาชิกคนที่ 4 เป็นผู้ใด และยังเป็นปริศนาเพราะเขานั่นติดขี้เกียจเข้าร่วมประชุมเป็นไหน ๆ การเดินทางไกลยิ่งไม่ต้องพูดถึง คุณชายฟู่ล้วนต้องปฏิเสธ ดังนั้นสมาคมทองคำจึงปรากฏเพียงอ๋องหกแคว้นฉู่เมืองหน้าด่าน ท่านหลิงหวังตี้ รัชทายาทเมืองหรั่นเขตติดชายแดนเหนือ คุณชายเก้าตระกูลโหรว พ่อค้าขุนนางเมืองชิง และเขานั่นเองทั้งสี่คนเป็นสหายรักร่วมสำนัก การขึ้นเป็นประมุขนั่นไร้การเลือกตั้ง แต่เป็นการผลัดเวียนกันขึ้นทุกสองปีเช่นกันนี่เป็นข้อที่สมาคมทองคำของเขาได้เปรียบ ไม่ต้องมาแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันเช่นเหล่าพ่อค้าเฒ่าในตอนนี้ พัดหรูราคาแพงถูกยกขึ้นมาโบกพัดอย่างเบื่อหน่าย นี่พึ่งนั่งลงเขากลับเริ่มเบื่อเสียแล้วสิแต่ครั้นเมื่อเงยหน้าขึ้

“เฮอะ! ได้! เป็นเจ้าที่กระทำข้าก่อนนะหลิวตงหยาง อย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน ฮึ!” หลิวตงหยางในเมื่อคิดจะเป็นศัตรูกับตระกูลเจียงของข้า ไม่ตายก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว หึ!หลิวตงหยางเดินไหล่ตกสีหน้าวิตกกังวลแววตาอ่อนล้า ต่อไปจะทำเช่นไรดีตระกูลหลิวก็มีเพียงเท่านี้ ญาติสนิทล้วนไม่มี ที่เคยมีก็ตายจากไปเสียหมด“เฮ้อ” หลิวตงหยางรู้สึกว่าตัวเองนั้นถอนหายใจมากกว่าทุกคราในยามนี้ ในตอนนี้ทำได้เพียงขายร้านค้าที่มีอยู่ต่างเมืองอออกไปก่อนเพื่อนำเงินมาจ่ายส่วยร้านค้าบางส่วนที่นำไปจำนำไว้กับตระกูลเจียง ก่อนหน้าตั้งใจว่าจะแวะที่ว่าการอำเภอเสียหน่อยแต่เมื่อนึกไปมาใยตนต้องอ้อมไปอ้อมมากัน เช่นนั้นเข้าไปที่ว่าการอำเภอศาลต้าหลี่ก่อนก็แล้วกัน“นายท่านไปที่ใดขอรับ”“ไปศาลต้าหลี่”“ขอรับ” บ่าวรับใช้เมื่อเห็นผู้เป็นนายขึ้นนั่งบนรถม้าเรียบร้อยก็เก็บเก้าอี้รีบขึ้นนั่งประจำที่ก่อนจะเอ่ยบอกแก่คนขับรถม้าให้พาไปยังจุดหมาย“ตามไป!” สายตาแค้นเคืองแข็งก้าวมองตามหลังรถม้าคันใหญ่ที่วิ่งลิ่วออกจากสมาคมไป ทางจะไปศาลต้าหลี่ต้องผ่านตรอกหนึ่งที่ผู้คนอาศัยอยู่บางตา ตรงนั่นแหละที่จะเป็นที่จบชีวิตเจ้า ‘หลิวตงหยาง’“คิดจะกำจัดข้าเรอะ ฮ่า ๆ

“ตาเฒ่าหลิวโธ่! ใยเจ้าเป็นเช่นนี้กัน ฮือ สหายข้า เจ้าต้องฟื้นนะ” ฟู่ตี้เหรินเมื่อได้ยินข่าวก็รีบตรงมาที่จวนตระกูลหลิวทันที สหายรักที่เติบโตด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแต่ช่วงหลังต้องมาหมางเมินกันเมื่อครั้งที่บุตรชายเขาได้ทำเรื่องไม่สมควรกับยัยหนูหลิว เฮ้อ!“ฮึก ท่านพ่อเป็นคนดีสวรรค์ย่อมต้องคุ้มครองเป็นแน่เจ้าค่ะ ฮึก” เสี่ยวฟางที่ร้องไห้จนเผลอหลับไปถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งเมื่อสหายของบิดาอย่างฟู่ตี้เหรินมาเยือน“คาระวะนายท่านฟู่”“อ้าวฮูหยินว่านได้ยินว่าเจ้าเป็นลมล้มไป เป็นเช่นไรบ้าง”“ดีขึ้นแล้วล่ะเจ้าค่ะ เพียงแต่นายท่านหลิว ฮึก ฮือ” ว่านเจียอีร่ำไห้ออกมาอีกครา ในใจนึกหวาดกลัวบัดนี้ประมุขตระกูลล้มมีสภาพอยู่มิสู้ตายเช่นนี้ หากในอีกสามวันไม่ฟื้น เช่นนั้นหนี้สินของตระกูลหลิวและร้านรวงมากมายที่ยุ่งเหยิงอยู่ในตอนนี้จะต้องทำเช่นไร นางรึก็มิรู้วิชาการค้าซักเท่าไหร่ ส่วนลูกเลี้ยงนางเสี่ยวฟางก็ยังคงเด็กนัก เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจะทำเช่นไรกันเล่า“มีเรื่องอะไรที่ข้าไม่รู้เช่นนั้นรึ ฮูหยินว่าน”เสี่ยวฟางมองทั้งสองคนสนทนากันผ่านม่านน้ำตาก่อนจะสังเกตเห็นมารดาเลี้ยงมีท่าทางหวาดวิตกอย่างชัดเจน นางมีเรื่องอั