All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 31 - Chapter 40

[ตระกูลฟู่]ฟู่หลางเทียนรู้สึกว่าเวลานี้ตนนั้นเดินเร่งรีบกว่ายามปกติเป็นอย่างมาก ขาแกร่งเร่งเดินอย่างร้อนรนในใจ เมื่อบ่าวรับใช้ข้างกายนำข่าวเรื่องประมุขตระกูลหลิวมาแจ้งกับเขาตั้งแต่เช้า รับรู้เช่นนั้นก็ไม่อาจจะใจเย็นรอได้จึงได้เร่งมาหาผู้เป็นบิดาแต่เช้าตรู่“ท่านพ่อ”“อ้าว! วันนี้มาแต่เช้าเชียวนี่ยังไม่ได้เวลาอาหารเลยนะ ดีเช่นกันข้ามีเรื่องจะวานให้เจ้าช่วยเสียหน่อย” ดีเช่นกันที่วันนี้บุตรชายมาหาแต่เช้าจะได้ฝากฝัง ยัยหนูหลิวไว้เสียหน่อย หวังว่าเด็กทั้งสองคนนี้จะลืมเรื่องบางหมางเมื่อคราก่อนลงได้ หากไม่แล้วเรื่องนี้นับว่ายุ่งยากพอควร เฮ้อ!“ได้ยินว่าท่านลุงหลิว!” ฟู่หลางเทียนเอ่ยถามบิดาอย่างร้อนรน“อืม มิผิด! บัดนี้ตาเฒ่านั่นนอนเป็นผักอยู่มิสู้ตาย สงสารก็แต่เสี่ยวฟางนั่นแหล ร้องไห้จนแทบเป็นสายเลือด” ฟู่ตี้เหรินเอ่ยคล้ายไม่มีอันใดแต่น้ำเสียงและสีหน้านั้นหนักใจพอสมควร จอกชาที่ถูกยกขึ้นมาบรรจงเป่าอย่างช้า ๆ เมือนไม่ใส่ใจ แต่ในใจกลับนึกกังวลอยู่หลายส่วน“เฮ้อ นังหนูหลิวนี่น่าสงสารแต่เล็กก็ขาดแม่ นี่โตมาพึ่งเลยวัยปักปิ่นไม่กี่ขวบปีจะมาขาดพ่อไปอีกแล้วรึ”“ท่านลุงฟู่เป็นคนดี สวรรค์ย่อมต้องคุ

[จวนตระกูลฟู่]ทันทีที่รถม้าตระกูลหลิวจอดเทียบที่บันไดจวนใหญ่ ก็ได้รับการต้อนรับจากท่านลุงฟู่ผู้เป็นประมุขเป็นอย่างดี ส่วนฮูหยินรองนั้นนางรีบสะบัดหน้าหนีทันทีอย่างนึกชัง ท่าทางเช่นนั้นของภรรยาทำเอาฟู่ตี้เหรินถึงกับส่ายหัว“ท่านลุงฟู่ ฮูหยินรอง” หลิวฟางอี้แสดงการคำนับด้วยความนอบน้อม และซึ้งในน้ำใจที่อุตส่าห์เมตตายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือตระกูลของนาง“อั๊ยยะ ลุกขึ้น ๆ คนกันเองทั้งนั้น มา ๆ นังหนูเจ้ากินอะไรมารึยังฮึ เฒ่าหลิวนั่นอาการเป็นยังไงบ้าง” ฟู่ตี้เหรินตรงเข้าไปประคองสาวน้อยให้ลุกขึ้นยืนอย่างเอ็นดู“ข้ากินมาจากบ้านแล้วเจ้าค่ะ ท่านพ่อเอ่อ ก็ยังไม่รู้สึกตัว” หลิวฟางอี้ตอบเสียงเจือสะอื้น นัยน์ตาเริ่มคลอหน่วยด้วยน้ำใส ประมุขฟู่เห็นท่าไม่ดีก็รีบพานางเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนจะพาไปส่งที่เรือนของบุตรชาย ที่ตนนั้นปลูกสร้างแยกออกจากเรือนหลังใหญ่ไว้ให้เพื่อการเป็นส่วนตัว[เรือนคุณชายฟู่]เสี่ยวฟางและเจิ้งซินเงยหน้ามองป้ายหน้าเรือนขนาดกลางตาลุกวาวอย่างสนใจ แม้เรือนไม่ใหญ่มากแต่การตกแต่งกลับดูหรูหราโอ่อ่าเป็นยิ่งนัก“เจียวมิ่งคุณชายเจ้าล่ะ”“เรียนนายท่าน คุณชายตรวจบัญชีอยู่ด้านในขอรับ” เจียวมิ่งที่กว

หลิวฟางอี้เอ่ยด้วยเสียงกระแทกกระทั้นอย่างต้องการให้บุรุษตรงหน้ารับรู้ว่านางนั้นไม่เต็มจัก ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะไม้มาเมื่อถึงจุดหมายก็มองใบหน้างดงามเรียบนิ่งของฟู่หลางเทียนอีกครา ในใจก็ได้แต่นึกภาวนาให้เขาเปลี่ยนใจ หากแต่! ได้โปรดเถอะสวรรค์ไม่เพียงแต่จะไม่เปลี่ยนใจกับกางแขนอ้าออกกว้างแถมใบหน้าคมคายกระตุกยิ้มมุมปากพยักพเยิดเชิญชวนให้นางนั่งลงเสียอย่างนั้น“พอใจท่านรึยังเล่า! แกล้งข้าสนุกนักรึไง”‘อืม! ฟู่หลางเทียนเจ้าคิดดีแล้วใช่รึไม่ที่แกล้งนางเช่นนี้ ทำไมตอนนี้ช่างรู้สึกทรมาน อ่าห์’ หลางเทียนต่อว่าตัวเองในใจ ก่อนจะคงสงวนท่าทีเย็นชาตอบนางออกไปคล้ายไม่ยินดีหรือร้ายใด ๆ“ก็ดี”‘ฮื้อ! คุณชายฟู่เจ้ามันปีศาจ ปีศาจจริง ๆ ด้วย’ เสี่ยวฟางแก้มแดงฉ่าเห้อร้อนราวกับจะจับไข้ เมื่อในตอนนี้มีสิ่งคล้ายท่อนไม้ใหญ่กำลังดุนดันก้นนางอยู่ รู้สึกอึดอัดจนต้องขยับตัวน้อย ๆ“อึก! พอแล้ว อยู่นิ่ง ๆ” ทันทีที่บั้นท้ายนุ่มขยับเล่นเอาฟู่หลางเทียนเกือบเผลอหลุดเสียงครางออกมา ร่างกายเขาไวต่อการสัมผัสของนางจริง ๆ สินะ มือหนาจับยึดสะโพกอวบไว้แน่น ตาคมปิดตาลงพร้อมแอบสูดดมกลิ่นเครื่องหอมของนางเข้าเสียเต็มปอด“ท่านก็อย่ามาจับข

ยามอู่ [11.00 น.]ยามนี้โรงเตี๊ยมฟู่ฉือคึกคักไปด้วยบรรดาลูกค้ามากมายทั้งขาจรและขาประจำ เหล่าผู้คนหลั่งไหลแวะเวียนเข้ามาดื่มชาพักผ่อนชมดนตรีจนในยามนี้โรงเตี๊ยมที่จัดว่าใหญ่โตโอ่อ่าดูเล็กลงและแน่นขนัดตา หลิวฟางอี้ที่พยายามเดินฝ่าผู้คนเพื่อตามฟู่หลางเทียนให้ทัน นางถูกเบียดไปมาจนแทบจะจมไปกลับลูกค้าของร้าน ฟู่หลางเทียนที่คอยมองเป็นระยะเห็นเช่นนั้นจึงรีบคว้าเอามืออวบ ๆ ของเจ้าหล่อนมากุมไว้แทนอย่างนึกรำคาญ ‘อวบอ้วนไม่พอซ้ำนางช่างเชื่องช้าเสียจริง’ โดยฟู่หลางเทียนนั้นให้เหตุผลกับตนเองว่าหนึ่งเกียจคร้านที่จะต้องมาเสียเวลาดูแลกันอีกหากเจ้าตัวหกล้มรึตกบันใด สองนั้นนี่เป็นหนึ่งในแผนการล่อเหยื่อให้ตายใจ‘ตึก ตึก ตึก!’ หลิวฟางอี้ก้มลงมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือนางไว้ ดวงตาใสวาววับดุจกวางป่าลอบมองแผ่นหลังกว้างองอาจสง่าด้วยใจเต้นรัวเร็วจนต้องใช้มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นมาลูบหน้าอกไปมา“นี่ ๆ ! เจียวมิ่ง ๆ เจ้าเห็นเหมือนข้ารึไม่เล่า ฮึ ๆ คุณหนูข้ากับคุณชายเจ้า” เจิ้งซินที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเขินอายจนตัวบิดไปมา เว้นเสียแต่เจียวมิ่งที่ติดตามผู้เป็นนายไปทุกที่กลับรู้เห็นการกระทำของผู้เป็นนายทุกอย่างหากแต่ไม่อา

“ฮือ เรื่องอันใดรึ” ฟู่หลางเทียนที่ในตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแม้นในยามนี้มือแกร่งจะลูบไล้ผมยาวสลวยของคนรักไปมา หากแต่กลับพบว่ามันกลับไม่ลื่นมือเท่า ....’ ฟู่หลางเทียน! หยุดความคิดของเจ้าซะ นางคือปีศาจที่คอยยั่วยวนบุรุษเจ้าอย่าไปติดกับดักนางเป็นอันขาด’“วันนั้น เอ่อข้าเห็นเสี่ยวฟางนาง คือ”“หือ สหายอัปลักษณ์ของเจ้านั่นรึ” เพียงได้ยินชื่อนาง เสียงที่ตะโกนหักห้ามใจก่อนหน้าก็ถูกลบล้างไปเสียสิ้น“เจ้าค่ะ วันที่พ่อนางบาดเจ็บหลี่หลินไปเยี่ยมที่เรือน บังเอิญเห็น...” คุณหนูเจ็ดเอ่ยอย่างมีจริตพร้อมกับลอบมองปฏิกิริยาของคุณชายฟู่ก่อนจะพบว่ากลับเรียบเฉยคล้ายกับไม่สลักสำคัญเฉกเช่นเป็นเรื่องทั่วไปผู้ใดจะไปรู้ดีไปกว่าฟู่หลางเทียนที่ในยามนี้หูผึ่งตั้งใจสิ่งที่คนรักจะเล่าอย่างร้อนใจ“เห็นนางกอดกับบัณฑิตมู่ หลี่หลินเพียงคิดว่าบุรุษสตรีมิใช่พี่น้องร่วมมารดา ทำเช่นนี้ไม่เหมาะยิ่งนัก ยิ่งเอ่อคุณชายมู่มีสัญญาหมั้นกับฮวาซินแล้วด้วย” ฟ่านหลี่หลินเล่าไปพร้อมกับช้อนตาสังเกตคุณชายฟู่แต่กลับพบว่ายังคงนิ่งเฉยราวมิสนใจ‘เสี่ยวฟาง! เจ้าเอาอีกแล้วงั้นรึ!’ มือฟู่หลางเทียนที่ลูบผมฟ่านหลี่หลินอยู่พลันเปลี่ยนเป็