All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 41 - Chapter 50

~คุณหนูหลิว เจ้าจะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาจ่ายพวกข้ากันละฮึ~~ใช่ ๆ นี่ก็จะถึงกำหนดจ่ายเงินเดือนแล้ว ไหนล่ะเงิน~~หากวันนี้ไม่ได้ข้อสรุปข้าไม่กลับ~~ใช่ ๆ ไม่กลับ~เพล้ง!“ฮึก!” หลิวฟางอี้ที่พยายามข่มใจทำท่าทีเข้มแข็งให้น่าเกรงขามไม่แสดงความกลัวให้บรรดาพ่อค้าได้เห็นก็ต้องสะดุ้งตกใจกับเสียงเหล็กที่ถูกทิ้งลงพื้นอย่างแรง“บัดซบ!” ฟู่หลางเทียนที่นั่งมองอยู่ถึงกลับนั่งไม่ติด“พวกท่านใจเย็น ๆ ก่อนนะ มีสิ่งใดค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันก็ได้” หลิวฟางอี้พยายามตั้งสติเพื่อเจรจา ฟู่หลางเทียนเหตุใดวันนี้ท่านถึงมารับข้าช้านัก รีบมาสิ รีบมา ได้โปรด!~จะใจเย็นได้เช่นไรเล่าคุณหนู ข่าวว่าพวกท่านติดเงินตระกูลเจียงตั้งเท่าไหร่เช่นนี้จะมีปัญญาที่ไหนมาจ่ายให้พวกข้ากันเล่า หึ!~“ไม่เช่นนั้นเอาเช่นนี้ดีรึไม่ จวนนี้ก็ออกจะใหญ่โตขายเลยสิ! แล้วเอาเงินมาจ่ายพวกข้า ฮ่า ๆ”~ขายเลย! ขายเลย!~ท่าทางคุกคามที่จะเดินเข้าไปหาหลิวฟางอี้นั้นทำให้ฟู่หลางเทียนทนไม่ไหวอีกต่อไป เอาเถิดครั้งนี้จะช่วยนางไปก่อนก็แล้วกัน ไม่รอให้รถม้าได้เคลื่อนไปให้เสียเวลา ร่างสูงรีบก้าวกระโดดลงจากรถและก่อนที่มือพ่อค้าสกปรกจะได้เอื้อมแตะหลิวฟางอี้ ทัน

“อืม วุ่นวายพอควร เอาล่ะวันนี้เปลี่ยนไปตรวจร้านอื่นในเจียงซีแทนแล้วกัน ไปต่างเมืองเกรงจะค่ำมืดเสียเปล่า”“ขอรับ”ในระหว่างนั่งภายในรถม้าคันใหญ่หลิวฟางอี้รอบมองฟู่หลางเทียนที่นั่งหลับตานิ่ง ๆ อย่างเหม่อลอยในใจนึกคิดตีวนจนสับสน‘เขาเป็นคนเช่นไรกันแน่นะ และที่ทำเช่นนั้นกับนางต้องการสิ่งใดกันแน่’“มองพอรึยัง! ฮึ”เฮือก!“ว้าย! อื้อ ฟู่หลางเทียนเจ้าปล่อยข้านะ!”ตาที่หลับนิ่งอยู่จู่ ๆ ก็เปิดตากว้างขึ้นทำเอาหลิวฟางอี้ตกใจไม่น้อย ก่อนจะตกใจอีกคราเมื่อมือใหญ่รวบเอานางขึ้นไปนั่งเกยบนตักแกร่งของเขาอย่างรวดเร็ว“ชู่ว! เจ้าอยากให้สองคนนั้นรู้รึไง ฮืม ว่าข้ากำลังทำอะไรเจ้า ฟอด!” หลางเทียนยกมือขึ้นปิดปากบางที่กรีดร้องตกใจเสียงดังเมื่อครู่ โน้มใบหน้าเข้าสูดดมที่แก้มเนียนใสอิ่มเอิบของนางอย่างเต็มปอด“อื้อ” ดวงตากลมโตตวัดมองบุรุษตัวโตที่กอดนางไว้ทั้งตัวคล้ายต่อว่า“คุณหนู! เกิดอันใดขึ้นรึเจ้าค่ะ เมื่อครู่เจิ้งซินได้ยินเสียงท่าน” เสียงเจิ้งซินที่ตะโกนถามพร้อมกับรถม้าที่หยุดลง“บอกนางไปสิ! หึ หึ” ฟู่หลางเทียนจงใจยื่นใบหน้าของตัวเองเข้าไปกระซิบใกล้ชิดใบหูขาวสะอาดของนาง จมูกโด่งคมชิดใกล้แก้มเนียนใสก่อนจะใช

“ขะขอรับ ซื้อหมดเลยรึขอรับ”“อืม”เจียวมิ่งมองผู้เป็นนายด้วยแววตาสงสัยเดือนนี้รู้สึกว่าคุณชายของตนนั้นจะใช้เงินมากเป็นพิเศษ เงินเดือนคุณชายมากกว่าครึ่งถูกหักจากการซื้อชุดอาภรณ์ใหม่ให้คุณหนูหลิวไปเมื่อคราก่อน ซ้ำค่าอาหารโรงเตี๊ยมฟู่ฉือวันนั้นก็มิใช่น้อย ๆ นี่ยังมาสั่งให้เขาซื้อทุกอย่างที่นางจับอีก เจียวมิ่งเกรงว่าเดือนหน้าทั้งเดือนคุณชายต้องเบิกเงินนายท่านเพิ่มเสียแล้วละขอรับ เฮ้อ!“คุณชายรอข้าด้วยขอรับ”ภาพสตรีร่างอวบที่เดินเคียงคู่มากับคุณชายรูปงามทำให้ผู้คนที่เดินสวนผ่านไปมาต้องเหลียวหลังมอง หนึ่งในนั้นคือคุณหนูฟ่านและสหายใหม่ของนางอย่างฟู่ฮวาซิน“ฮวาซินเจ้าดูสิ! ฮือ คราแรกข้าคิดว่าข้าทนได้แต่ในตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าคิดผิด นะนั่นเจ้าดูสิ! พวกเขา ๆ ” ฟ่านหลี่หลินไม่อาจเก็บอาการของตนเองได้อีกต่อไปเตรียมปรี่เข้าไปหาคนทั้งคู่เพื่อจะพูดคุยให้รู้เรื่อง แต่ยังไม่ได้ไปอย่างใจนึกก็ถูกคุณหนูฟู่รั้งไว้เสียก่อน“นี่! หลี่หลินเจ้าใจเย็นสิข้าบอกแล้วไง นั่นอาจจะเป็นหนึ่งในแผนการของพี่ฟู่เพื่อทำให้นางตายใจ เจ้าเข้าไปในตอนนี้ไม่ดีแน่”“แต่ว่า... ฮึ่ย! ก็ได้ ๆ ” ฟ่านหลี่หลินหลับตากำมือแน่นทั้งสองข้างอย่

เช้าตรู่วันนี้รถตระกูลฟู่มาจอดรอท่าคุณหนูหลิวที่หน้าประตูจวนตามที่ตกลงกันไว้ว่าจะไปตรวจดูกิจการนอกเมือง หลิวฟางอี้หลังจากจัดการธุระเสร็จก็ไม่ลืมที่จะแวะไปดูผู้เป็นบิดาและถามไถ่อาการจากท่านหมอ ซึ่งทำให้นางร้อนรนและกังวลใจอยู่พอสมควร“คุณหนูอาการนายท่านหลิวภายนอกดูราวปกติ แต่หากภายในในตอนนี้ไม่ค่อยดีนักเกรงว่าหากในเดือนนี้นายท่านไม่ฟื้นขึ้นมา คุณหนูและตระกูลหลิวเอ่อ...” ท่านหมอมีสีหน้าลำบากใจที่จะเอ่ย“ท่านพ่อจะเป็นอันใดงั้นรึท่านหมอ ท่านอย่ารอช้ารีบตอบข้ามาเถิดเจ้าค่ะ” หลิวฟางอี้เอ่ยถามอย่างร้อนรน“เอ่อ...นายท่านคงไม่ได้อยู่กับท่านแล้วล่ะขอรับ”“ไม่นะท่านหมอ ฮือ ฮึก! ท่านพ่อต้องหายสิเจ้าคะ ท่านหมอ ๆ ” หลิวฟางอี้รู้สึกราวสติกำลังแตกนางร้อนรนอย่างนึกกลัว ไม่ ๆ ไม่จริง ท่านพ่อต้องหาย สองมือยกขึ้นปัดป่ายเช็ดน้ำตา สูดลมหายใจเข้าอย่างตั้งสติ“ท่านหมอเท่าไหร่ข้าย่อมจ่าย ท่านหมอท่านพอมีทางรักษาท่านพ่อข้า รึว่า! ท่านรู้จักหมอท่านใดที่เก่ง ๆ รึไม่เจ้าคะ ได้โปรดบอกข้าทีเถิด ฮึก ฮือ”“โธ่คุณหนู! เป็นข้าที่ไร้ความสามารถโรคที่นายท่านหลิวเป็นในตอนนี้ล้วนไม่เคยพบเจอ แต่ได้ยินมาว่าช่วงนี้ห

“อื้อ อ่อย” เสี่ยวฟางพยายามดิ้นรนขัดขืนยิ่งทำให้สัดส่วนภายใต้น้ำของนางถูไถไปมากับอกแกร่งอย่างไม่รู้ตัว ทำเอาหลางเทียนนั้นต้องคำรามต่ำราวสัตว์ป่าที่กำลังบาดเจ็บหนัก มือข้างหนึ่งที่รวบจับยึดข้อมือนางไว้ก่อนหน้าจำต้องปล่อย เพื่อเปลี่ยนมาจับตรึงสะโพกนางไว้ไม่ให้ถูไถกับแท่งเหล็กกล้าของตน“อื้ม อ่าห์ อื้อ สะเสี่ยวฟาง” ถอนจูบให้นางได้หายใจเพียงครู่เท่านั้นก็โฉบริมฝีปากหนาลงไปดูดดึงกวาดต้อนไล่ชิมน้ำหวานอย่างไม่รู้เบื่อ ‘หวานยิ่งนัก’ ในที่สุดหลิวฟางอี้ก็แพ้ให้กับประสบการณ์รัก และความวาบหวานที่คุณชายฟู่ชี้นำ ร่างคล้ายอ่อนแรงจากแรงจูบที่ดูดดื่มเร่าร้อนราวเปลวไฟแผดเผาคล้ายวิญญาณถูกสูบจากร่างไปด้วย ดวงตากลมโตหลับพริ้มไร้ซึ่งการต่อต้านอีกต่อไป หลายเดือนมานี้มิอาจปฏิเสธว่านางเอกรู้สึกดีไม่น้อยกับการมีเขาข้างกาย ฟู่หลางเทียนแสดงให้ได้เห็นหลายครั้งว่าสามารถปกป้องนางได้และนางรู้สึกอุ่นใจราวกับความรู้สึกที่อยู่กับผู้เป็นบิดา ในยามนี้เสี่ยวฟางรู้สึกว่ายามเดือดร้อนนางสามารถพึ่งพาเขาได้แต่เขาจะมาชื่นชอบสตรีอัปลักษณ์ที่เขาเคยปรามาสเช่นนั้นหรือ ‘หลางเทียนท่านทำให้ข้ารู้สึกราวกับว่าท่านกำลังเอาใจข้า ปกป้องข้