All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 51 - Chapter 60

“พะพี่ ละหลาง อร้าย เฮือก!” เสี่ยวฟางร่างเกร็งกระตุกจนหลางเทียนต้องยกตัวขึ้นจากอ่างเพื่อตระกองกอดนางเข้าสู้อ้อมแขนแกร่ง ความรู้สึกดรุณีน้อยร่างอวบคล้ายลอยอยู่กลางปุยเมฆ ในท้องราวมีมวลเหล่าผีเสื้อโบยบิน ใบหน้าแดงก่ำอิงแอบซบกับอกแกร่งเปียกชื้นคุณชายฟู่อย่างหมดแรง หลิวฟางอี้รู้สึกราวนางเองไปออกกำลังอย่างหนักมาอย่างไรอย่างนั้น“ข้าว่าควรพอแค่นี้ หากไม่แล้วข้าคงไม่อาจข่มใจได้” ฟู่หลางเทียนเอ่ยเหนือศีรษะทุยก่อนจะลอมจุมพิตเบาๆ ที่ผมเปียกชื้นของนาง คล้ายตกอยู่ในภวังค์สรรพสิ่งรอบกายทั้งสองพลันนิ่งไร้ซึ่งเสียงเอื้อนเอ่ย หลิวฟางอี้รู้สึกเขินอายกับสิ่งที่เขาทำกับนาง ‘มันน่าอายเกินไป นางจะกล้ามองหน้าคุณชายฟู่ได้เช่นไร’ เพลิงราคะในครานี้นางล้วนยินยอมพร้อมใจ คุณชายผู้นี้หลายคราที่อยู่ด้วยกันทำราวกับว่ามีใจให้นาง หากในบางคราก็เย็นชาราวเทือกเขาน้ำแข็ง ใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่ตนเผลอไผลลอบมองเสียหลายครั้งเรียบนิ่งจนไม่อาจเดาความคิดได้ หากเมื่อแย้มยิ้มกลับร้ายกาจอย่างน่าประหลาด ‘ท่านมันคุณชายปีศาจคุณชายฟู่’‘เสี่ยวฟางหากข้าทำผิดต่อเจ้าอย่างไม่น่าให้อภัย เจ้าจะเกลียดข้ารึไม่’ หลายเดือนมานี้ที่เขาได้ใกล้ชิดก

“เสี่ยวฟาง คือข้า”“ฮึก ฟู่หลางเทียนข้า ฮึก เกลียดจะ อื้อ!” ครั้งนี้หลิวฟางอี้ดีดดิ้นขัดขืนสุดแรง ในใจนางไม่ยินยอมอีกต่อไปหากแต่ดิ้นเช่นไรก็ไม่อาจหลุดจากอ้อมแขนแกร่งได้จึงเริ่มทุบตีไปมาซ้ำ ๆ ลงไปที่หน้าอกแกร่งของฟู่หลางเทียนเสียงร้องไห้ของหลิวฟางอี้บาดกรีดลึกในใจของฟู่หลางเทียนจนต้องกำหมัดแน่น ไร้จากปัดป้องเปิดโอกาสให้นางระบายอารมณ์ใส่เขาให้เต็มที่คำพูดที่นางเอ่ยขึ้นว่าเกลียดเมื่อครู่ไม่อาจที่จะทนฟังได้จึงใช้ปากหนาของตนปิดปากนางและเมื่อคุณหนูหลิวทุบตีจนเหนื่อยและอ่อนแรงลงจึงเริ่มเจรจากับนาง“เสี่ยวฟาง คือข้าก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่” พูดออกไปพลันนึกเก้อกระดากอาย แต่ในเวลานี้ยามได้ยินเสียงร่ำไห้ของนางมันช่างบาดลึกในใจแกร่งจนไม่อาจทนไหวหลิวฟางอี้ที่ตอนนี้ร้องไห้จนเหนื่อย แต่ยังไม่อยากเงยหน้าขึ้นสบตาคมในเวลานี้จึงยังฝังใบหน้ากับซอกคอแกร่งของฟู่หลางเทียนอยู่ดังเดิม แต่ยังคงมีแรงสะอื้นสะท้อนขึ้นลงน้อย ๆ ให้ได้เห็น“คือในตอนแรกใช่ ข้ายอมรับว่า เอ่อไม่ชอบเจ้านัก” ฟู่หลางเทียนพยายามเอ่ยอธิบายตนเองแก่นาง แต่เมื่อเห็นว่าคนตัวอวบยังคงนิ่งเงียบเสียงทุ้มต่ำจึงได้เอ่ยต่อ พร้อมกับที่ม

“อื้อ” หลิวฟางอี้บิดตัวไปมาอย่างเกียจคร้านก่อนภาพก่อนที่เข้าสู่นิทราจะหลั่งไหลเข้ามาจนทำให้เด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว“ฮื้อ”“ข้าเปลี่ยนให้เองล่ะ เจ้ารีบไปอาบน้ำเถอะจะได้ออกเดินทางเร็วหน่อย” ฟู่หลางเทียนมองใบหน้าที่ตื่นตะลึงของนางอย่างขบขัน ‘ช่างน่ารักนัก’หลิวฟางอี้ไม่รอให้พูดซ้ำรีบลุกวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วก่อนจะผลัดเปลี่ยนชุดออกมาด้วยเสียเรียบร้อย“ป่ะไปกัน” ฟู่หลางเทียนที่มองสำรวจดูคุณหนูหลิว เมื่อเห็นว่าเรียบร้อยดีแล้วจึงเอ่ยชวน ก่อนจะยกยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นกำไลหยกที่ข้อมือของนาง“เอ่อ เจ้าค่ะ” หลิวฟางอี้ที่ไม่คุ้นชินกับน้ำเสียงนุ่มของคุณชายฟู่ในยามนี้เท่าไหร่นักก็ได้แต่เอ่ยตอบตะกุกตะกักอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง“เจิ้งซิน เจ้าเห็นคุณชายข้ารึไม่ ไม่รู้ว่าออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าไปไหนที่รถม้าก็ยังไม่มี”“ไม่เห็นนะเจ้าคะ”แอ๊ด!เฮือก!“คุณชาย/คุณหนู นะนี่พะพวกทะท่าน ”“ไปเถอะเสี่ยวฟาง!” ฟู่หลางเทียนจูงหลิวฟางอี้ผ่านหน้าบ่าวรับใช้ทั้งสองไปราวไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น“เจิ้งซินเจ้าว่า”“ข้าว่า” บ่าวทั้งสองเอ่ยอย่างเลื่อนลอยมองหน้าสบตากันเงียบ ๆ ก่อนจะได้สติเมื่อเสียงเข้ม

“อ้าวคุณหนูเจ็ด ฮื้อ ไม่ได้เจอเจ้าเสียนานข้ามัวแต่ยุ่งเรื่องการค้าจึงไม่ได้ไปพบเจ้าเสียเลย” หลิวฟางอี้โผเข้ากอดผู้เป็นสหายรักอย่างดีใจ“อื้ม ดูเจ้าสิเจ้าอย่าหักโหมนักเลยเสี่ยวฟาง หลักจากเจ้าออกจากสำนักศึกษาข้าก็ไม่มีสหายที่รู้ใจอีกเลย ทุกวันที่นั่นหนะน่าเบื่อยิ่งนัก”“ฮ่า ๆ เจ้านี่นา นี่เจ้ามาเลือกซื้อภาพวาดเช่นกันรึ”“อ่อ เปล่า ๆ ข้าเห็นเจ้าจึงเข้ามาทักทาย นี่คง...”“อ๋อ! ข้ามาซื้อของขวัญให้ฮวาซินกับพี่มู่หนะ”“อ๋อ เช่นนั้นไว้วันหลังค่อยแวะไปหาเจ้าแล้วกัน พอดีข้าต้องไปทำธุระให้ท่านพ่อหนะ” ของขวัญงานแต่งช่าง หึ! ‘ราคาถูก ไม่คู่ควรซักนิด’ ในใจนึกดูแคลนสหายอัปลักษณ์“ได้ ๆ ไว้เจอกันนะ”“ข้าไปแล้วนะเสี่ยวฟาง ไว้เจอกันที่จวนตระกูลมู่” ยัยคุณหนูหลิวคืนนี้แหละเจ้าตายแน่ ในตอนนี้หลี่หลินรู้ว่าสหายผู้นี้ได้มีใจให้คนรักของนางแล้ว ใครจะไปทานทนเสน่ห์บุรุษที่เหลือล้นของคุณชายฟู่ได้ แต่เมื่อเทียบกับท่านอ๋องหกแล้วหากต้องเลือกนางคงต้องย่อมเลือกสิ่งที่คู่ควรและสูงศักดิ์ ชื่อเสียงเกียรติยศ สตรีที่อยู่เหนือผู้อื่นคือสิ่งที่นางกระหาย หึ!“ได้ ๆ ไว้เจอกันนะคุณหนูเจ็ด”“คุณหนูได้แล้วขอรับ ขอบคุณคุณหนูที่อ

นึกแล้วก็ช่างเจ็บใจยิ่งนักเหล่าองครักษ์ถูกพวกมันล่อไปอีกทางทำให้เกิดการชุลมุนขึ้นซึ่งตัวเขานั้นไม่ประสงค์ที่จะต้องให้ชาวบ้านต้องเดือดร้อนบาดเจ็บจึงล่อพวกมันออกมาอีกด้านจนเสียจังหวะพลาดพลั้งขึ้น บังเอิญโชคดีที่พบเจอสองสตรีผ่านมา หากไม่ได้พวกนางช่วยไว้เกรงว่าจะสิ้นชื่ออ๋องหกแคว้นฉู่เสียแล้ว“อ่อ ฉู่ยู่หลง นามข้า วันหน้าหากเจ้าผ่านไปเมืองหน้าด่านแล้วเดือดร้อนสิ่งใดต้องการให้ช่วยบอกนามนี้ออกไป ข้าจะมาช่วยเจ้า”ก่อนออกไปฉู่ยู่หลงไม่ลืมที่จะพูดทิ้งท้ายบอกชื่อเสียงเรียงนามต่อผู้มีพระคุณซักหน่อย สตรีนางนี้ถือว่าแปลกยิ่งนักสตรีเจียงซีล้วนผอมบางร่างเล็กส่วนนางกลับอวบอิ่มเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลนับว่างามอยู่ไม่น้อย น่าเสียดายนักหากมีเวลากว่านี้คงมิลังเลที่จะทำความรู้จักกับนาง แต่ช่างเถอะหากมีวาสนาต่อกันแล้วในภายหน้าคงต้องพบเจอกันอีกในสักวัน“ดะเดี๋ยวสิ เจ้า”“ฮือ ขะเขาไปแล้วรึเจ้าคะ”“อืม คนผู้นี้เร่งรีบไปไหนกันข้าอุตส่าห์ช่วยเขาไว้แท้ ๆ อยู่พูดคุยเสียหน่อยก็ไม่ได้ ชิ” หลิวฟางอี้บ่นอุบให้กับบุรุษที่นางช่วยไว้“ช่างเถอะเจ้าค่ะคุณหนู ตอนนี้ใกล้ได้ฤกษ์พิธีแล้วหากท่านยังมิรีบไปผลัดแป้งแต่งตัวเกรงจะไม่ทั