ตอนที่ 53 อารมณ์อ่อนไหว [1]

เมื่อสติกลับมาและทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ หลิวฟางอี้เริ่มรู้สึกอับอายและเจ็บในใจเป็นอย่างยิ่งที่คุณชายฟู่ผู้นี้กระทำกับตัวนางซ้ำแล้ว ๆ ราวนางคณิกาที่เขาจ่ายเงินซื้อมาเฉกเช่นนั้น นึกอยากทำสิ่งใดกับนางก็ได้เช่นนั้นหรือ รึเพราะว่าในตอนนี้ตระกูลหลิวเป็นรองตระกูลฟู่ยังต้องอาศัยบารมีจากตระกูลเขาจึงนึกว่าจะทำเช่นไรกับนางก็ได้เยี่ยงนั้นหรือ นางก็เป็นมนุษย์เฉกเช่นเขามีจิตใจใยไม่นึกถึงบ้าง

“ฮึก ๆ ฮื้อ” เมื่ออารมณ์ตัดพ้อและความรู้สึกสับสนตีรวนกันไปมา พลันเกิดเป็นกระแสเสียใจจนสะอื้นไห้ ใบหน้าอวบอิ่มซ่อนซบที่อกแกร่งกัดริมฝีปากเพื่อบรรเทาอารมณ์ร้าวในจิตใจ แต่ก็ไม่อาจบรรเทาได้ ร่างอวบพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้แต่ก็ทำมิได้อย่างใจนึก แม้แต่หยาดน้ำตานางก็ห้ามมันไม่ได้

“เสี่ยวฟาง! นี่เจ้าร้องไห้ทำไมกัน” ฟู่หลางเทียนคราแรกเห็นนางเงียบเขาจึงคิดว่านางนั้นหลับจากการที่เหนื่อยมาทั้งวันและถูกเขาทรมานนางเมื่อครู่ หากแต่พบว่าตนคิดผิดถนัดเมื่อร่างอวบเริ่มสั่นไหวพร้อมเสียงสะอื้นแผ่วเบาที่ดังให้ได้ยิน

ไร้เสียงตอบรับมีเพียงเสียงสะอื้นไห้และใบหน้าที่กดแนบแน่นกับอกแกร่งของตนมากยิ่งขึ้น

“ฮึก ฮึก”

“เสี่ยวฟาง เจ้าเป็นอะ