All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 71 - Chapter 80

“อืม มา ๆ ออกมาเจ้าวิหคน้อย” กู่หลี่หยางนำวิหคพิษออกจากกรงโดยใช้งูพิษล่อให้เจ้านกน้อยบินตามมาอย่างตื่นเต้น วิหคพิษนั้นกินงูพิษเป็นอาหาร ว่ากันว่าแค่เพียงสัมผัสถูกตัวมันเพียงเล็กน้อยก็ต้องพิษโดยง่าย พิษวิหคพิษนั้นผู้ใดได้ต้องพิษแล้วพิษจะค่อย ๆ แทรกซึมแผ่กระจายจนหนาวเย็นแข็งตายในที่สุด ส่วนวิธีแก้นั้นตนคิดออกเพียงใช้กู่แก้กู่ นี่ก็เป็นคราแรกเช่นกันที่จะได้ทดลองกับมนุษย์เห็นท่าทางเจ้าหนูนี่มุ่งมั่นไม่เบาจึงจะขอทดลองแก้เบื่อเสียหน่อย ไอ้ครั้นจะรักษาคนมีหรือหมอเทวดาเช่นตนจะไม่ช่วย แต่หากช่วยโดยง่ายแล้วคงวุ่นวายน่าดูเกรงว่าเวลาเก็บสมุนไพรและจับสัตว์พิษก็จะคงมิมี“เอาล่ะเจ้าหนุ่ม มานี่ ๆ มาใกล้ ๆ ยื่นมือมาอย่างงั้นแหละให้นกพิษเกาะ ใช่ ๆ” ฟู่หลางเทียนค่อย ๆ ยื่นมืออกไปให้นกเกาะที่แขนช้า ๆ อย่างนึกหวาดกลัวในใจ ที่ในคราแรกคิดว่าแกร่งดุจหินผานั่นหาใช่เช่นนั้นไม่ เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ๆ กายแกร่งสั่นสะท้าน ลมหายใจหนัก ๆ ถูกระบายพ่นออกมาถี่ ๆ ด้วยอารามหวาดกลัว ‘เสี่ยวฟางข้าต้องพาท่านหมอกลับไปรักษาพ่อเจ้าได้’ ยามนั้นหวังก็เพียงเจ้ายกโทษให้ข้าก็เท่านั้น ท่านพ่อ น้องหญิงหากวันนี้ข้าไม่รอดอยากให้รู้ไว้ว่

รถม้าขนาดกลางวิ่งเร็วมุ่งหน้าออกจากแคว้นฉู่มุ่งตรงกลับเจียงซีแคว้นบ้านเกิดของสตรีที่โดยสารมาด้านใน ในตอนนี้หลิวฟางอี้ดีใจเป็นอย่างมาก อยากให้ถึงจวนโดยเร็วเพื่อจะไปกอดบิดาให้เต็มรัก หลายเดือนมานี้นางเฝ้าตามหาข่าวของหมอเทวาแต่หากก็ไร้ซึ่งข่าวใด ๆ จนนึกท้อแท้สิ้นหวังอยู่เสียหลายครา[ตระกูลหลิว]“ท่านพ่อ ฮึก ๆ ท่านฟื้นจริง ๆ ด้วย ฮื่อ เสี่ยวฟางคิดถึงท่านยิ่งนักเจ้าค่ะ” ทันทีที่ล้อรถม้าหยุดลงหลิวฟางอี้ไม่รอช้าถลารีบวิ่งลงจากรถม้าตรงเข้าไปในเรือนใหญ่ พุ่งตัวสวมกอดบิดาร้องไห้อย่างดีใจ ชีวิตนี้คิดว่าจะไม่ได้ยินเสียงท่านอีกแล้ว“ฮึก ฮื่อ ท่านพ่อหิวรึไม่ ท่านนอนไปเสียนานอยากกินสิ่งใดเป็นพิเศษรึไม่เจ้าคะ” คุณหนูหลิวระรัวคำถามกับผู้เป็นบิดาอย่างตื่นเต้น“ฮ่า ๆ เฒ่าหลิวในที่สุดก็ฟื้นเสียที หมอเทวดาช่างเก่งสมชื่อเสียจริง” ฟู่ตี้เหรินที่เป็นคนพาท่านหมอเทวามารักษาสหายรักแทนบุตรชายที่บัดนี้ หมดสภาพคุณชายรูปงาม รูปร่างผอมโซวัน ๆ ร่ำดื่มแต่สุรา ผู้ใดพบเห็นแทบไม่อยากเชื่อว่าคือคุณชายฟู่หลางเทียน ทั้งเขาเองทั้งมารดาเลี้ยง ทั้งน้องสาวอย่าง ฮวาซินรวมถึงคุณชายมู่ ต่างช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้เลิกดื

ภายในอ่างอาบน้ำไม้ขนาดใหญ่ อบอวนไปด้วยไอของน้ำอุ่นที่ถูกต้มขึ้น ‘อาบน้ำร้อนในอ่างไม้’ เจียวมิ่งเห็นว่าคุณชายไม่ได้อาบน้ำไปเสียนานจึงถือโอกาสจัดการผสมน้ำให้ผู้เป็นคุณชายอย่างพิถีพิถัน เจียวมิ่งนำ ใบไผ่ เปลือกต้นท้อ ต้มในน้ำเพียงครู่เดียวก็สามารถใช้ได้ สมุนไพรเหล่านี้จะช่วยให้คุณชายเขาตัวหอมฟุ้งเชียวล่ะ ก่อนจะนำกลีบดอกไม้ ดอกกุ้ยฮวา ดอกหอมหมื่นลี้ และดอกโบตั๋นที่สาวใช้เตรียมไว้ให้โปรยลงอย่างพิธีพิถัน“เจียวมิ่งขัดผิวข้าให้ดีเลย เหนียวตัวชะมัด” ระหว่างรอเจียวมิ่งผสมน้ำ ฟู่หลางเทียนก็ได้จัดการโกนหนวดเคราเสียจนเกลี้ยง เพียงชั่วพริบตาเขาก็กลับมาเป็นคุณชายรูปงามดุจดั่งเช่นเดิม ใบหน้าคมคายมองซ้ายแลขวาในกระจกเงาไปมา ได้ยินว่านางกลับมาจวนเพื่อเยี่ยมบิดาของนางแล้ว จึงอยากไปเห็นหน้านางเสียหน่อย มือหนาลูบไล้ไปมาที่กำไลหยกที่ข้อมือแกร่งไปมา นับตั้งแต่ได้มันมาเขาก็ใส่ตลอดมาไม่เคยถอดออกอีกเลย ส่วนอีกเส้นที่เป็นของนางนั้นตนได้นำมันไปให้ช่างฝีมือของผู้เป็นย่าช่วยซ่อมแซมให้ก็กลับมาสมบูรณ์ดั่งเช่นเดิม มือใหญ่คว้ากล่องไม้แกะสลักงดงามขึ้นมาเปิดดูกำไลอีกข้างช้า ๆ พลันในใจวูบไหวอย่างคะนึงนึกถึง นานเท่าใ

ฟู่ฮวาซินนึกไม่ถึงว่าผู้เป็นพี่จะมีสภาพเช่นในตอนนี้ นางไม่อาจยอมรับได้คุณชายตระกูลพ่อค้าใหญ่ สง่างามแถมเก่งไปเสียรอบด้านในเวลานี้ดูแล้วไม่ต่างจากขอทานข้างถนนเลยซักนิด“สามวันที่แล้วคุณชายตั้งใจจะไปหาคุณหนูหลิว บังเอิญไปเห็นนางอยู่กับสหายรักอย่างคุณชายยู่หลง แล้วเอ่อพวกเขากำลังเอ่อ...เช่นไรคุณหนูช่วยคุณชายของเจียวมิ่งด้วยนะขอรับ คราวนี้คุณชายเสเพลไร้สตินักขอรับ” เจียวมิ่งเอ่ยด้วยสีหน้าและแววตาคล้ายจะร้องไห้อยู่ในที“ข้าช่วยแน่ เจ้าเจียวมิ่งมากับข้า! เร็วเข้า” ช่วยแน่เป็นตายร้ายดีเช่นไรนางย่อมต้องช่วย ‘พี่หลางเทียน พี่ทำเพื่อข้ามามากครั้งนี้ข้าจะทำเพื่อท่านนะเจ้าคะ’“อ้าวนั่น ฮวาซินเจ้าจะไปไหนล่ะนั่น!”“ไปช่วยพี่หลางยังไงละเจ้าคะท่านพ่อ!” เอ่ยเพียงเท่านั้นนางก็เร่งฝีเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นรถม้า มุ่งตรงไปยังจวนตระกูลหลิวที่หมายทันที[ตระกูลหลิว]“คารวะท่านลุง ฮูหยินรองเจ้าค่ะ ฮวาซินมาขอพบเสี่ยวฟางไม่ทราบว่า...”“อ้าว ฮวาซินนั่นเอง มาหาเสี่ยวฟางเรอะเมื่อครู่นางพึ่งกลับไปเรือนของนาง เดี๋ยวข้าให้คนพาไปก็แล้วกันนะ เด็ก ๆ ”“เจ้าค่ะ”“ไปส่งคุณหนูรองที่เรือนคุณหนูที” หลิวตงหยางเอ่ยโดยที่ในใจน

“เจียวมิ่ง! ลุกขึ้นเถอะอย่าทำเช่นนี้ให้ข้าต้องลำบากใจเลย” คุณหนูหลิวที่เห็นเจียวมิ่งนั่งคุกเข่าก็ตรงเข้ามาพยุงให้ยืนขึ้น นางจะทำเช่นไรดี ‘เขาช่วยพ่อข้าจริงงั้นรึ แล้วเขาทำไปเพื่อสิ่งใดกัน แล้วนางจะเชื่อคนพวกนี้ได้แค่ไหนกัน ’ ในใจตีรวนจนสับสนแต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขากระทำกับนางในใจก็ยากที่จะให้อภัยได้โดยง่าย“พวกท่านกลับไปเสียเถอะ ข้าคงไปกับพวกเจ้าไม่ได้ กลับไปเสียเถอะ! เจิ้งซิน ๆ ไปส่งพวกเขาทีข้ารู้สึกอยากพักผ่อนเสียแล้ว” เสี่ยวฟางเบือนหน้าหนีจากสายตาตัดพ้อผิดหวังและต่อว่าของคนตระกูลฟู่”เจ้าค่ะคุณหนู”“เสี่ยวฟาง! เจ้า ๆ ช่างใจดำนักเพียงขอให้เจ้าไปพบพี่ข้า เจ้าช่าง ๆ เหอะ! ไปเถอะเจียวมิ่งเห็นเช่นนี้แล้วใจนางคงไม่อยากแม้แต่จะเหลียวดูพี่ชายข้าแล้วล่ะ กลับกันเถอะ!” ฟู่ฮวาซินรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากนางอุตส่าห์ลดทิฐิมาขอร้องนางด้วยตัวเองพร้อมขอโทษกับเรื่องราวทั้งหมด นึกไม่ถึงว่าพี่ชายจะหลงรักสตรีที่ใจมืดบอดเช่นนี้“คุณหนูหลิว…หากท่านเปลี่ยนใจ คุณชายรอท่านที่เรือนซูเมิ่งนะขอรับ” เจียวมิ่งเอ่ยออกมาคล้ายละเมอ ความหวังสุดท้ายที่หวังจะช่วยคุณชายหลุดลอยไปเสียต่อหน้า ก้มหน้าลงอย่างผิดหวังก่อนจะ