All Chapters of สตรีอ้วนเช่นข้า ขอหย่ารักท่าน: Chapter 11 - Chapter 20

เสี่ยวฟางรู้สึกราวสวรรค์กำลังโทษ ‘ทำไมกัน ทำไมไปที่ใดล้วนพบเจอกันเล่า ฮือ สวรรค์นี่ท่านกำลังลงทัณฑ์ข้ารึไง’ เสี่ยวฟางทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ฟุบหน้าลงที่โต๊ะไม้อย่างอดสู“อะแฮ่ม ข้าฟู่หลางเทียน วันนี้ได้รับเกียรติจากท่านเจ้าสำนักให้มาสอนทุกคนในวันนี้ เช่นไรข้าขอฝากตัวด้วยก็แล้วกัน” ทันทีที่เอ่ยจบแต่สายตาคมก็ยังคงเห็นสตรีอัปลักษณ์อย่างหลิวฟางอี้ยังคงฟุบหน้าอยู่ที่โต๊ะไม่ยอมเงยหน้า‘ช่างไม่รู้จักโตเสียจริง นางจะรู้รึไม่ในเวลานี้บิดาของนางวิ่งหาเงินสนับสนุนจนตัวหัวหมุน แต่เจ้าตัวกลับยังเกียจคร้าน เช่นไรจะช่วยบิดาได้’“อัปลักษณ์ซ้ำยังเกียจคร้าน หึ!”“คุณชายฟู่ อะเอ่อท่านอาจารย์ เมื่อครู่ท่านกล่าวเช่นไรนะขอรับ ข้าจดไม่ทัน”“เอ่อ บัณฑิตที่ดีต้องไม่เกียจคร้าน” เห็นทีตนจะบ่นเสียงดังไป หึ!“ท่านฟู่กล่าวไม่ผิด ท่านวาจาคมคายเสียจริง ”“นั่นหนะสิ!”“เอาล่ะ ในที่นี้คุณหนูคุณชายส่วนใหญ่กิจการที่บ้านล้วนเกี่ยวกับการค้าเช่นนั้นข้าขอฟังแล้วกันว่าพวกเจ้ารู้จักบัญญัติการค้าของเถาจูกงดีแค่ไหน เริ่มจาก...”พริ้ว! ปึก!“โอ๊ย! เป็นผู้ใดกัน” เสี่ยวฟางลูบศีรษะปอย ๆ เมื่อถูกด้ามพู่กันแหลมกระทบอย่างจัง ซึ่งคนโย

“เอาล่ะ ๆ ไม่ต้องพูด ๆ มา ๆ ตามพี่สาวมา” หนานเหม่ยที่รู้สึกรักคุณหนูหลิวเฉกเช่นน้องสาว คราแรกที่นางละพี่น้องตั้งใจมาค้าขายที่เจียงซี ครานั้นถือว่าลำบากพอสมควร พ่อค้าใหญ่ต่างไม่มีผู้ใดยื่นมือช่วยนางและพี่น้อง ก็ได้แต่นายท่านหลิว บิดาของนางคอยหยิบยื่นและช่วยเหลือในเรื่องกิจการจนหอหนานซิน หอสังคีตของนางก้าวหน้าจนเป็นที่รู้จักไปทั่วทั่งเจียงซี ไม่ว่าคุณหนู คุณชาย หรือราชนิกุล ต่างมาเยี่ยมเยือนหอของนางไม่ขาด แต่ในตอนนี้แววตาที่เคยสดใสกลับแดงบวมช้ำราวผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ช่างน่าสงสารยิ่งนัก เด็กน้อย!“ข้า ฮือ ถูก ฮึกข้าเป็นตัวตลก ข้า ฮือ ไม่ฉลาด แถมอัปลักษณ์” เสี่ยวฟางเล่าพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อมาอีกครา“โธ่! ใครว่าเจ้าไม่งามกัน ดูสิผิวก็งามละเอียด ใบหน้าเจ้าอีก ใครกันใครว่าสตรีร่างเล็กที่เอวคอดแทบจะหักอยู่แล้วงดงามกัน เจ้าเสี่ยวฟางของข้างดงามกว่าเป็นไหน ๆ เห็นได้ชัดว่าเจ้าทั้งอวบอิ่ม และงดงาม ดูสิเอวเจ้าก็ไม่ได้หนาอะไรเลยนี่ พุงก็ไม่ได้ย้วยนี่ ดูสิ เจ้าแค่เจ้าเนื้อก็แค่นั่น นี่หากเจ้าไปแคว้นหนานซีของพวกข้านะ เจ้างดงามล่มเมืองเชียวล่ะ ไม่ร้อง ๆ ไม่ร้องนะดูสิหน้าเจ้าเปรอะเปื้อนไปหมดแล้ว” ห

หลังตรวจบัญชีร้านเสร็จ บุรุษงดงามสมบุรุษก้าวเดินออกจากร้านของตระกูล แหงนเงยใบหน้าคมมองท้องดูนภา ‘นี่เขาใช้เวลาตรวจบัญชีไปนานพอสมควรทีเดียว’ นี่ขนาดรีบแล้วแท้ ๆ ขายาววาดก้าวอาด ๆ เร่งขึ้นรถม้าก่อนจะออกคำสั่งที่ทำเอาบุรุษรับใช้ข้างกายอย่างเฉินเจียวมิ่งนึกสงสัยคุณชายของตนอยู่ไม่น้อย“เจียวมิ่ง ไปหอหนานซิน”“เอ๋ คุณชายไปหอหนานซินรึขอรับ”“อืม”เฉินเจียวมิ่งแม้อยากจะเอ่ยถามต่อ หากแต่หันไปเห็นคุณชายปิดเปลือกตาคล้ายบอกเป็นนัยว่าห้ามรบกวน จึงได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ รีบเก็บเก้าอี้วางเท้าแล้วเร่งรีบขึ้นนั่งหน้ารถม้าคู่คนขับเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย[แม่น้ำหวงซา]“คุณชาย หอหนานซินอยู่ด้านหน้าแล้วขอรับ”“อืม นับว่ารุ่งเรือง” ฟู่หลางเทียนมองหอสังคีตชายด้วยแววตาสำรวจ เคยได้ยินแต่ชื่อ ได้มายลด้วยตาแล้วนับว่าเป็นร้านที่โอ่อ่ายิ่งใหญ่อยู่มากเวลานี้ด้านในห้องรับรองของหอหนานซิน มีสตรีสองนางกำลังร่ำสุราเสวานากันอย่างออกรส รอบข้างรายล้อมด้วยหมู่มวลดอกไม้ ไอน้ำพุ และบรรดาสังคีตชายที่เจ้าของหอแห่งนี้เรียกมาเล่นเพื่อให้สตรีน้อยที่กำลังโศกเศร้าเบื้องหน้านางได้คลายทุกข์“นี่ พี่หนานนเหม่ยย ข้าจะบอกพี่ให้นะ

“อื้อ ข้ามึนหัว ปล่อยข้านะ อื้อปล่อย เร็วเข้า” เรือที่โคลงเคลงไปมาเริ่มทำให้หลิวฟางอี้รู้สึกเหมือนราวถูกจับหมุนไปหมุนมาจนไม่อาจจะทนไหวอีกต่อไป หากแต่เมื่อขืนตัวออกจากอ้อมกอดของคนที่ประคองกอดนางแน่นอยู่ในตอนนี้ ก็ทำเอาคิ้วงามนิ่วขมวดอย่างนึกรำคาญใจ และในเมื่อสะบัดตัวเช่นไรก็ไม่ยอมปล่อยเช่นนั้นนางคงไม่เกรงใจแล้วกัน“อุ๊ป อุ๊แหวะ อึก ฮือ ปวดหัว”ทันทีที่เรือจอดเทียบท่าหลิวฟางอี้ก็ระบายทุกสิ่งอย่างออกมาใส่ผู้ที่พยุงนางอยู่ตอนนี้อย่างสิ้นฤทธิ์ ร่างทั้งร่างทิ้งน้ำหนักลงอย่างเหนื่อยอ่อนเปลือกตาหนักอึ้งจนเกินไปที่จะเปิดขึ้นมองว่าคือผู้ใด“หลิว! ฟาง! อี้! นี่เจ้า ฮึ่ย!” ฟู่หลางเทียนโกรธจนใบหน้าที่ขาวราวหิมะเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ดวงตาแดงก่ำราวมีไฟลุกโชน เกรงว่านี้นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีผู้ใดทำให้เขาโกรธจนตัวสั่นได้เท่าสตรีในอ้อมแขนได้เพียงเท่านี้ ในตอนนี้เขาแทบอยากยกมือบีบคออวบ ๆ ของนางให้หักเสียคามือ คุณชายที่รักความสะอาดเช่นเขาเบ้หน้าอยากนึกสะอิดสะเอียดกับสิ่งที่เปรอะเลอะไปทั่วทั้งอาภรณ์ตัวหรูอยู่ในตอนนี้ ปากก็ตะโกนเสียงเข้มเอ่ยสั่งบ่าวรับใช้คู่กายให้เร่งไปเตรียมน้ำอุ

“อื้อ” ดวงตาของเสี่ยวฟางเบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจ ริมฝีปากถูกปากหนาชื้นร้อน ๆ ของคุณชายฟู่ดูดดึงไปมา อารามตกใจไม่ทันตั้งตัวทำให้เสี่ยวฟางลืมขัดขืนไปชั่วขณะ ในหัวมึนงงไม่แน่ว่าเป็นเพราะฤทธิ์สุราดอกท้อที่นางร่ำดื่มหรือเพราะปากหนาของปีศาจฟู่ในตอนนี้อยู่กันแน่ผึ่ง! ไม่เพียงสติของคุณหนูหลิวแต่สติของฟู่หลางเทียนเองก็ขาดผึ่งเช่นกัน เมื่อโดนความนุ่มหยุ่นของสตรีตัวอวบดึงดูด ยิ่งได้แนบชิดยิ่งอยากแนบชิดขึ้นไปอีก และยิ่งนึกไปถึงร่างของนางถูกบุรุษอื่นครอบครองแล้วล่ะก็‘ไม่มีทาง!’“อื้อ” เสี่ยวฟางทำได้เพียงส่ายบิดตัวไปมาประท้วงเมื่อจูบที่แผ่วเบาในคราแรกแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรงแถมนางยังรู้สึกเจ็บแปลบและได้กลิ่นเลือดคราวคลุ้งไปทั่วทั้งปาก“อื้ม เสี่ยวฟางเจ้ามันปีศาจน้อย อื้ม อยู่นิ่ง ๆ จิ๊!” หลังถอนจูบจากปากบางที่หวานล้ำราวน้ำผึ้งของนาง ฟู่หลางเทียนก็อ้อยอิ่งพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าเนียนขาวใสกระจ่าง ก่อนจะลากจูบลงมาที่ซอกคอหอมกรุ่น กลิ่นกายนางหอมสะอาดเป็นเอกลักษณ์ไม่หอมฉุนเช่นสตรีทั่วไป และคุณหนูฟ่านคนรักที่เขาเคยได้กลิ่น ซึ่งกลิ่นพวกนั้นผู้ใดกันบอกพวกนางว่ามันหอม มันฉุนมากต่างหากเล่า!เฮือก!“อื้อ คะคุณชา อ๊ะ