บททั้งหมดของ เพียงชั่ววูบเดียว [MPREG]: บทที่ 41 - บทที่ 50

“ซี้ด” วินตราจิกเล็บจนต้นคออีกฝ่ายเลือดซิบ คนร้ายหัวเราะในคอเบา ๆ “ชอบรุนแรงก็ไม่บอก”​ สองมือพยายามแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตอย่างรีบเร่งบ้างก็รีบปลดเข็มขัดจนมีจังหวะให้วินตราตีเข่าจังๆตรงกลางลำตัววินตราล็อกคอตีเข่าจนร่างกายอีกฝ่ายกระเด็นกระดอนกระอักเลือดออกมา“แม่มึงกล้าแตะต้องกู” ก่อนจะตะโกนร้องสุดเสียง“ช่วยด้วยช่วยด้วย” เดนีสที่หัวเสียเมื่อไม่เห็นคุณเลขาที่รถพลันได้ยินเสียงร้องจากมุมหนึ่งของตึกสองเท้ารีบสับตีนแตกไปยังที่มาของเสียงพร้อมร้องเรียกรปภ.ไปด้วย “เชี่ย”​ เดนีสรีบวิ่งสุดฝีเท้าก่อนจะเห็นคนร้ายที่กำลังตะเกียกตะกายจากพื้นขึ้นมาจิกผมวินตราจากทางข้างหลังก่อนจะพลิกตัวคุณเลขามาชกที่ท้องแรงๆหลายครั้งวินตราที่เพลี่ยงพล้ำล้มไปกองที่พื้นกำลังจะถูกคนร้ายกระทืบซ้ำเดนีสที่ตกใจกับภาพเบื้องหน้าที่เห็นถลากระโดดถีบจนอีกฝ่ายปลิวไปชนรถคันที่จอดอยู่เสียงสัญญาณกันขโมยดังขึ้นพร้อมกับรปภ.ของห้างที่กรูกันเข้ามาหมวกแก๊ปสีดำตกลงพื้นเดนีสจึงตามไปสาวหมัดใส่ไม่ยั้ง“ไอ้ห่ามึงตายมึงตายเชี่ย” เดนีสสาวหมัดใส่อีกฝ่ายจนสันกระดูกมือมีแผลแตกเลือดซิบไม่รู้เลือดของใครเป็นของใครเขาชกจนคนร้ายคอพับไปแล้วเลยปล่อยร่างที่

วินตรานอนสังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลเพียงสองวันแต่เดนีสให้คุณเลขาหยุดอีกสามวันเพราะเกิดเหตุในเวลาทำงานพอดีตำรวจเข้ามาสอบสวนอยู่สองสามครั้งก่อนจะขอตัวไปสืบหาผู้ว่าจ้างอีกอย่างลูกกระจ๊อกที่ส่งมาก็เป็นเพียงไอ้ขี้คุกเดนตายที่เข้าออกคุกเหมือนอยู่บ้านไม่สลดและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปเท่าไหร่อีกอย่างในคุกเองก็มีหัวโจ๊กให้ความคุ้มครองเป็นไอ้สวะขี้คุกดีๆที่เอาแต่กินนอนท่ามกลางภาษีของคนไทยวินตราเองก็ไม่ได้คาดหวังกับระบอบยุติธรรมสักเท่าไหร่อีกอย่างการจะสาวไปหาผู้บงการตัวจริงก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าพนักงานเอ่ยปากบางครั้งวงการสีกากีเองก็ไม่สามารถจะทวงความยุติธรรมให้กับเหยื่อได้ง่ายๆเมื่อเจอตอใหญ่ต้องดูด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นคนของใคร เดนีสไปรับวินตราที่โรงพยาบาลด้วยตัวเองแถมยังจ้างบอดีการ์ดมือดีมาเฝ้าสันหมัดที่พันผ้าพันแผลไว้หลุดลุ่ยเดนีสไม่ได้ใส่ใจมากนักในขณะที่นั่งรอรับยาอยู่ที่เก้าอี้วินตราก็ดึงเศษผ้าที่หลุดลุ่ยนั้นมาวางที่หน้าตักของตัวเองโดยมีกระเป๋าสะพายวางอยู่ก่อนแล้วเดนีสที่มือซ้ายกดยิกๆที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองชะงัก“มีอะไรเหรอ” วินตราไม่ตอบเพียงแต่แกะแถบผ้าออกช้าๆก่อนจะถาม“ไ

แป๊บๆก็เกือบจะขึ้นปีใหม่วินตราทำงานที่นี่มาเกือบปีปีหน้าเดือนมกราคมก็ครบรอบหนึ่งปีพอดีจากท่านประธานที่เอาแต่ใจทำงานเช้าชามเย็นชามเมื่อเทียบกับตอนแรกที่เจอกันตอนนี้ดีกว่ามากวินตรามองท่านประธานที่สั่งงานกับเลขาหน้าห้องอย่างเป็นระบบตอนประชุมก็ตอบคำถามลับฝีปากกับบอร์ดบริหารได้เป็นอย่างดีความจริงวินตราวางแผนเอาไว้แล้วว่าหากท่านประธานของเขาเติบโตได้อย่างสง่างามเมื่อไหร่วินตราจะลาออกและไปใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองต้องการแต่เหมือนโชคชะตาไม่เป็นใจชีวิตเขาที่ไม่รู้เมื่อไหร่พัวพันกับท่านประธานจนเหมือนเงาติดตามตัวแบบนี้ มีท่านประธานที่ไหนมีคุณเลขามือทองที่นั่น งานเลี้ยงพบปะห้าสิงห์เองก็เช่นกันคุณเลขาก็มาส่งและมารอรับเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือมีบอดีการ์ดคอยคุ้มกันห่างๆสองคนวินตราอ่านรายงานรออีกฝ่ายที่ร้านกาแฟข้างๆเช่นเดิม“ไงไอ้นีสการงานไปได้สวยนี่หว่าเห็นว่าแก้ปัญหาใหญ่ได้แล้ว” เวคินเอ่ยถามในขณะที่มืออีกข้างก็แกว่งของเหลวสีอำพันไปด้วย“เออกว่าจะผ่านไปได้เกือบตาย” เดนีสทำหน้าเหม็นเบื่อ“ฮ่าๆ” สานิชหัวเราะเยาะอย่างไม่ไว้หน้า “มึงใจร้อนไอ้นีสต้องเชือดนิ่มๆอย่างคุณชายกิตติกร” สานิชเย้ากิตติกรที่กอดอกอยู่

เดนีสซบหน้าที่ไหล่มนก่อนจะจุมพิตแผ่วเบา และกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำเอาวินตราปั้นสีหน้าไม่ถูก เหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินวนอยู่ในท้อง ไหนจะจุมพิตที่ลาดไหล่เมื่อครู่ แม้จะมีเสื้อผ้าขวางกั้น และลมหายใจร้อนที่รดอยู่ตรงต้นคอทำเอาวินตราร่างกายแข็งค้าง…แม้จะเปิดใจให้แต่ทว่าร่างกายยังไม่คุ้นชิน มีบางครั้งที่รู้สึกต่อต้านอยู่บ้าง “ฉันไม่ทำอะไรนายจริงๆแค่อยากจะกอดอยากจะโอบกอดนายไว้อยากจะส่งต่อความสุขที่ฉันมีให้นายจนหมด” ​ไม่รู้เพราะแอลกอฮอล์หรือเพราะเรื่องสะเทือนใจที่ได้ยินมาทำให้เดนีสเปิดปากเอ่ยถึงความในใจ“ฉันอยากจะทะนุถนอมนายให้มากกว่านี้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงไม่รู้ว่าจะต้องทำแบบไหนนายถึงจะไม่กลัวฉันและไว้ใจฉันฉัน…อยากจะปกป้องนายอยากจะอมนายไว้ในปากไม่ให้ใครได้เห็น” ประโยคหลังรู้สึกแปลกๆเดนีสพูดพลางสูดน้ำมูกไปด้วย“นายรังเกียจคนอื่นได้แต่อย่ารังเกียจสัมผัสจากฉันเลย” น้ำเสียงเจือความเว้าวอนอยู่ในนั้น“ฉันไม่เคยอยากมีอำนาจในมือเท่านี้มาก่อนเมื่อก่อนฉันไม่รู้จะมีมันไว้เพื่ออะไรแต่ตอนนี้ฉันจะมีมันไว้เพื่อปกป้องคนที่ฉันรัก” เสียงประโยคท้ายๆเริ่มยานคางวินตราตัวแ

การมาทำงานพร้อมกันของคุณเลขาและท่านประธานในทุกๆเช้าไม่ใช่เรื่องแปลกแต่บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองมากกว่าที่ปรียานุชสามารถสัมผัสได้ว่า…มันดีแบบแปลกๆมีโมเมนต์เล็กๆที่บางครั้งเหมือนจะเห็นสายตาท่านประธานทอดมองคุณเลขาด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนทาสแมวที่ไม่ว่าจะโดนข่วนกี่สิบครั้งก็มีความรักให้เหมือนเดิมคุณเลขาเองก็ไม่ได้หน้าตึงเหมือนโมโหอยู่ตลอดเวลาอย่างตอนที่เข้ามาทำงานแรกๆตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเลขาหน้าห้องกับเลขาส่วนตัวสามารถประสานงานกันได้อย่างมีประสิทธิภาพบรรยากาศรอบๆตัวคุณเลขาเองก็ไม่ได้แผ่รังสีอำมหิตใส่ท่านประธานเหมือนช่วงแรกๆ หรือว่าเธอจะคิดมากไปจนฟุ้งซ่านปรียานุชโคลงศีรษะก่อนจะเคาะพิมพ์รายงานในหน้าจอโดยไม่สนใจเรื่องกอสสิปพวกนี้อีก “ตีมหน้ากาก?” วินตราถามขณะอ่านรายละเอียดภายในงานรวมไปถึงเงินรางวัลการประกวดการแต่งกายส่วนใหญ่งานแบบนี้พวกบอร์ดบริหารไม่ค่อยมากันเดนีสเองปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้เข้าร่วมอีกอย่างหากมีพวกบริหารนั่งกันสลอนลูกจ้างคงจะเกร็งๆกันหมดไม่มีเรื่องสุรามึนเมาปีนี้เดนีสทุ่มเป็นหม้อไฟชื่อดังเพราะเขารู้ดีเรื่องปัญหาที่เคยก่อเอาไว้เลยอยากจะชดเชยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้อีกอย่างเรื่อง