เพียงชั่ววูบ 41

วินตรานอนสังเกตอาการอยู่ที่โรงพยาบาลเพียงสองวันแต่เดนีสให้คุณเลขาหยุดอีกสามวันเพราะเกิดเหตุในเวลาทำงานพอดีตำรวจเข้ามาสอบสวนอยู่สองสามครั้งก่อนจะขอตัวไปสืบหาผู้ว่าจ้างอีกอย่างลูกกระจ๊อกที่ส่งมาก็เป็นเพียงไอ้ขี้คุกเดนตายที่เข้าออกคุกเหมือนอยู่บ้านไม่สลดและรู้สึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองกระทำลงไปเท่าไหร่อีกอย่างในคุกเองก็มีหัวโจ๊กให้ความคุ้มครองเป็นไอ้สวะขี้คุกดีๆที่เอาแต่กินนอนท่ามกลางภาษีของคนไทย

วินตราเองก็ไม่ได้คาดหวังกับระบอบยุติธรรมสักเท่าไหร่อีกอย่างการจะสาวไปหาผู้บงการตัวจริงก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เจ้าพนักงานเอ่ยปากบางครั้งวงการสีกากีเองก็ไม่สามารถจะทวงความยุติธรรมให้กับเหยื่อได้ง่ายๆเมื่อเจอตอใหญ่ต้องดูด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นคนของใคร

เดนีสไปรับวินตราที่โรงพยาบาลด้วยตัวเองแถมยังจ้างบอดีการ์ดมือดีมาเฝ้าสันหมัดที่พันผ้าพันแผลไว้หลุดลุ่ยเดนีสไม่ได้ใส่ใจมากนักในขณะที่นั่งรอรับยาอยู่ที่เก้าอี้วินตราก็ดึงเศษผ้าที่หลุดลุ่ยนั้นมาวางที่หน้าตักของตัวเองโดยมีกระเป๋าสะพายวางอยู่ก่อนแล้วเดนีสที่มือซ้ายกดยิกๆที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือของตัวเองชะงัก

“มีอะไรเหรอ” วินตราไม่ตอบเพียงแต่แกะแถบผ้าออกช้าๆก่อนจะถาม

“ไม่มีอันใหม่เหรอครับ”

“มีแต่ฉันทำเองไม่ถนัดเลยปล่อยไว้อย่างนั้นอีกอย่างต่อให้พันแน่นแค่ไหนก็หลุดอยู่ดี”

“แล้วผ้าผืนใหม่อยู่ไหนครับ”

“อยู่ในรถทำไม…จะพันใหม่ให้ฉันเหรอ” เดนีสถามพลางทำสีหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยเอนตัวเข้าหาคุณเลขากระซิบถามข้างหู

“เป็นห่วงฉันเหมือนกันเหรอ”

วินตราเลยถองศอกใส่สีข้างนั้นแรงๆ “ถอยไปเลย” เดนีสลูบสีข้างตัวเองป้อยๆ

“ดุชะมัดถามนิดถามหน่อยก็ไม่ได้” พอคุณเลขาปลายหางตาดุๆมาแค่นั้นแหละท่านประธานผู้น่าเกรงขามก็หางลู่หูตกบ่นอุบอิบนั่งตัวตรงตามเดิมแต่ว่าฝ่ามือกลับทิ้งตรงหน้าขาของคุณเลขาอยู่อย่างนั้นวินตราก็พันให้ใหม่โดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาอีก

“ห้องของฉันให้คนมาทำความสะอาดก่อนหน้านี้แล้วอันไหนชอบไม่ชอบนายก็เปลี่ยนได้ตามใจชอบเลยตู้เสื้อผ้ามีสองตู้เสื้อผ้าฉันต้องทิ้งไว้ที่นี่ส่วนหนึ่งอยู่แล้ว” เดนีสถูใต้จมูกตัวเองแก้เก้อ

“บางครั้งก็อาจจะค้างที่นี่…บ้างแต่นายไม่ต้องกลัวฉันไม่เข้ามายุ่งยุ่มย่ามตอนที่นายอยู่แน่ฉันจะย้ายไปอยู่บ้านใหญ่ชั่วคราว” อีกอย่างคอนโดนี้เป็นคอนโดชุดที่ตกแต่งไว้สำหรับอยู่คนเดียวเดนีสไม่เลือกสองห้องนอนเพราะเขารักสันโดษกินได้เที่ยวได้แต่ไม่ลากใครกลับมากินที่ห้องของตัวเองเด็ดขาดเขาแบ่งเส้นความเป็นส่วนตัวเอาไว้อย่างชัดเจนอีกอย่างห้องนี้ก็มีทรัพย์สินอยู่มากมาย  ไม่ว่าจะเป็นนาฬิกา ของสะสมต่าง ๆ มูลค่ารวมกันของมันอาจมากถึง 9 หลัก

“รบกวนท่านประธานเกินไปแล้ว”

“ตรงไหนกันนายเป็นลูกน้องฉันเรื่องแค่นี้เองคิดมากไปได้อีกอย่างห้องของนายถ้าขายไม่ได้ฉันจะซื้อเอาไว้เองนายจะได้ไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลังห่วงอะไรอีกมีของที่อยากกลับไปเอาไหมฉันจะได้ไปเป็นเพื่อน” วินตรากวาดสายตาไปมองรอบๆห้องก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“ก็คงจะเป็นพวกเสื้อผ้า”

“ซื้อใหม่ก็จบเรื่อง” วินตราเงยหน้าขึ้นมาจ้องแต่ไม่พูดอะไร

“ฉัน…ก็พูดไปงั้น”

“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ”

“เหอๆไม่พูดทางปากแต่มันออกทางตาน่ะ”

“คนที่น่าจะเป็นนักเขียนควรจะเป็นท่านประธานมากกว่า”

“คำก็ประธานสองคำก็ประธานแต่ในใจนายเคารพฉันกี่ส่วนกันฮะ!”

“แล้วทำตัวให้น่าเคารพตรงไหน”

“วินตรานายแก่กว่าฉันก็จริงแต่ฉันเป็นเจ้านาย”

“ก็ไม่ได้แย้งนี่ครับ” เต้ง! เหมือนมีระฆังดังในหัวเดนีสอีกครั้งนี่สิถึงจะเป็นวินตราตัวจริงคนเดิมคุณเลขาที่ปากคมยิ่งกว่ากรรไกร

“อยู่ต่อหน้ากันลำพังแบบนี้เรียกนายค่ะนายขาก็ได้นะฉันไม่ว่า” สายตากรุ้มกริ่มหูและหางเริ่มโผล่วินตรากอดอกหน้าตึง

“ไม่เรียกไอ้โง่ก็ดีขนาดไหนแล้วรายงานการประชุมที่ผมส่งให้อ่านหรือยังแม้แต่สปีชที่จะขึ้นพูดที่เกียวโตซ้อมหรือยังครับ…ท่านประธาน” แววตาที่ชุ่มน้ำบวกกับน้ำเสียงติดจะล้อเล่นทำเอาเดนีสตัวแข็งค้างมองคุณเลขาด้วยสายตาตกตะลึงหูและหน้าแดงไปจนถึงลำคอก่อนจะเดินหนีฉับๆไปทิ้งตัวลงที่โซฟาเปิดเอาเอกสารสองสามแผ่นขึ้นมาก่อนจะดีดเปาะแปะใส่กระดาษนั้นไปทางคุณเลขา

ความรักบังเกิดก็อย่างนี้ละเนาะถูกด่าว่าไอ้โง่ใส่หน้าก็ยังยิ้มหน้าระรื่นได้อีก

“ก็…กำลังจะอ่านอยู่นี่ไง” วินตรากอดอกทอดมองไปยังสีหน้าด้านข้างของท่านประธานที่ทำทีเป็นอ่านอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ความจริงจะเข้าหัวสักกี่ประโยคต้องลุ้นหน้างานอีกที

เมื่อมาถึงที่คอนโดของคุณเลขาเจ้าระเบียบเดนีสถึงกับอึ้งถามย้ำๆหลายรอบเพื่อความแน่ใจ

“นายไม่ได้เข้าผิดห้องแน่นะ”

“ผิดห้องจะเปิดประตูได้ยังไงครับ” เดนีสที่หน้านิ่วคิ้วขมวดกับกองขยะตรงหน้าประตูเดินพลางใช้เท้าเขี่ยขยะพวกนี้ไปพลาง

“นายใช้ชีวิตได้ยังไงกันเนี่ย” เดนีสก้าวเท้ายาวๆถือวิสาสะเปิดม่านและเปิดหน้าต่างทุกบานเพื่อระบายอากาศก่อนจะสูดอากาศข้างนอกเข้าปอดเฮือกใหญ่วินตรามีปัญหาจริงๆนั่นแหละดูได้จากกองหนังสือระเกะระกะเสื้อผ้าข้าวของรกรุงรังเดนีสเท้าสะเอว

“ดูแลใส่ใจฉันดีแต่ตัวนายเองกลับ…”

“งานส่วนงาน”

“อ้อ…จ้ำจี้จ้ำไชฉันเก่งบ่นเก่งแล้วนี่กินยาอยู่หรือเปล่า” วินตราไม่ตอบเดนีสเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะแบมือใส่คนตรงหน้า

“เอายานายมาตาฉันจ้ำจี้จ้ำไชนายบ้างแล้ว”

“เอาคืนหรือไง”

“เหอๆโอกาสแบบนี้ฉันไม่พลาดหรอก” วินตราไม่ยื่นยาให้อีกทั้งยังเดินหนีไปในห้องนอนของตัวเองภายในห้องนอนแตกต่างกันอย่างลิบลับเป็นระเบียบเรียบร้อยสะอาดสะอ้านเหมือนคนใช้ชีวิตภายในห้องนี้เป็นคนละคนกันเดนีสอึ้งก่อนจะถอนหายใจเดินเข้าไปใกล้แผ่นหลังที่ง่วนอยู่กับการเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง

“วินตรา” แผ่นหลังตรงหน้าแข็งค้างมือที่เก็บของชะงักอยู่อย่างนั้น

“ฉัน” เดนีสอ้ำอึ้งเขาไม่เคยอยากจะโอบกอดใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยนอกจากน้องชายอย่างเดนิมแล้วก็มีคุณเลขาตรงหน้านี่แหละที่ผู้ชายอย่างเดนีสอยากจะแบ่งปันความอบอุ่นให้อยากจะทะนุถนอมดูแล้วสภาพจิตใจไม่ดีเท่าไหร่และอีกฝ่ายต้องรักษาอย่างจริงจังเหมือนน้องชายของเขาที่ภายนอกเหมือนจะเป็นคนเงียบๆเก็บตัวที่ไหนได้เพราะเจ้าตัวมีบาดแผลทางจิตใจจึงเลือกที่จะปลีกวิเวกวินตราเองก็เช่นกันผู้ชายคนนี้ทำให้เขาต้องอึ้งระคนแปลกใจในหลายเรื่องหัวสมองที่ชาญฉลาดจัดการเรื่องราวตรงหน้าได้อย่างมีประสิทธิภาพแต่ตัวเองกลับปล่อยปละละเลยถึงเพียงนี้…