Novels by DILEMMA 28

เดนิมที่สวมชุดคลุมท้องอยู่ในช่วงไตรมาสสุดท้ายทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเมื่อฟังคุณแม่ลูกสองเล่าถึงเรื่องการคลอดธรรมชาติ“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ”“ใช่…ขนาดนั้นแหละแต่ว่านะมนุษย์แม่อย่างเราทนได้เชื่อสิ” วินตราตอบคุณแม่มือใหม่ตรงหน้าที่เหมือนจะกังวลไปเสียทุกอย่างถามนั่นนี่ส่วนเขาที่เคยผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาก่อนก็คอยตอบคำถามน้องสามีอย่างใจเย็น“มะมะ” เดนอนเริ่มพูดคุยสองคำได้แล้วเรียกมามาปาปาทั้งวันไม่ก็หม่ำๆเด็กน้อยเริ่มเดินได้แล้วพอเดินได้ก็เริ่มซนเดินไปทั่วทั้งบ้านตอนนี้วินตราต่างก็ย้ายมาที่บ้านใหญ่ชั่วคราวเพราะลลดาอยากเลี้ยงหลานตอนนี้วินตราก็ท้องลูกคนที่สองได้ 4 สัปดาห์จะเรียกว่าหัวปีท้ายปีก็ไม่ผิดนักวินตรามองสามีตัวเองตาเขียวอยากจะถลกหนังหัวคนทำเพราะตอนนี้เขาก็ย่าง 43 แล้วมาท้องตอนแก่สังขารไม่ไหวแม้ว่าใจจะสู้ก็ตามอีกอย่างก็กังวลโรคทางพันธุกรรมและความผิดปกติทางโครโมโซมที่อาจเกิดขึ้นได้เดนิมอุ้มเด็กน้อยมานั่งตักแล้วสอน “เดนิมเดนิมไหนพูดสิครับ”“เดเด”“เดนิมครับ”“เดเดนิม”“เก่งมาก” เดนิมหอมแก้มยุ้ยๆนั้นฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยว“มีสองคนไล่ๆกันแบบนี้ก็ดีนะครับเหนื่อยทีเดียว” วินตราถอนหายใจพร้อมกับเอ

การแต่งงานถูกจัดที่เกาะส่วนตัวของท่านเจ้าสัวเป็นงานใหญ่ที่มีการเลี้ยงฉลองถึง 3 วัน 3 คืนบรรดาแขกเหรื่อที่ตบเท้ารวมงานพันกว่าคนและแน่นอนว่าเจ้าบ่าวถูกมอมเหล้าคอพับทุกคืนเดนิมยืนมองภาพถ่ายฉากหลังริมทะเลฟ้าสวยทะเลสีครามสองบ่าวสาวกำลังสวมแหวนแต่งงานให้แก่กันส่วนภาพอื่นๆก็เป็นภาพที่พวกเขาทั้งสองต่างก็ฉีกยิ้มจนไปถึงดวงตาแตกต่างจากภาพในอดีตอย่างเห็นได้ชัดการแต่งงานครั้งนี้มีแต่ความชื่นมื่น“อื้อ”เดนิมถูกสวมกอดจากทางด้านหลังจมูกก็ซุกไซร้ไปทั่วลำคอระหง“พี่พัด”“ยืนมองรูปนี้อีกแล้วนะเรา” ไม่รู้สิรูปถ่ายพวกนี้ที่เดนิมได้อัดใส่กรอบไว้ติดไว้ในห้องนอนของพวกเขารวมไปถึงห้องนั่งเล่นแต่รูปที่สวมแหวนให้กันมักจะดึงดูดความสนใจของเขามากเป็นพิเศษเป็นภาพที่ทะเลท้องฟ้าเหมือนเป็นใจทุกอย่างลงตัวแถมชุดแต่งงานยังเป็นชุดที่เขาออกแบบเอาไว้เพชรและไข่มุกเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อกระทบกับแสงแดดเดนิมยังจำภาพวันงานได้ดีแม้จะผ่านมาร่วมสามเดือนแล้วก็ตามตอนนี้พวกเขาทั้งสองย้ายมาอยู่เพนท์เฮ้าส์หลังเดิมเพียงแต่มีการต่อเติมจัดผังใหม่ห้องนอนใหญ่ถูกขยายให้ใหญ่ขึ้นรวมไปถึงห้องนอนแขกก็ออกแบบใหม่เพื่อรองรับสมาชิกใหม่ในวันหน้า

เดนิมไม่ได้คาดหวังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ความจริงเขาแทบไม่ต่างอะไรไปจากเดิมเพิ่มเติมคือมีคนคอยรับคอยส่งก็เท่านั้น“ไงไอ้พัดการงานไม่มีทำเหรอไง” เดนีสถามพลางเปิดฝ่ายเปิดประตูให้เดนิมขณะที่รถจอดหน้าบริษัทบริษัทนี้เป็นบริษัทของเดนิมที่แตกย่อยไลน์การผลิตเครื่องดื่มออกมาภายใต้การดูแลของเดนีสวันนี้เขาแวะเข้ามาประชุมในฐานะที่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่และเป็นหนึ่งในคณะบริหารด้วยส่วนเลขาข้างหลังนั้นสีหน้าราบเรียบบุคลิกดีแตกต่างจากเจ้านายอย่างสิ้นเชิง“ขอบคุณครับ” เดนิมเอ่ยขอบคุณพี่ชายก่อนจะลงรถมายืนข้างๆ “อ้าวสวัสดีครับคุณวิน”“สวัสดีครับ” วินตราเอ่ยทักทายน้องชายเจ้านายอย่างนอบน้อม“ตอนเย็นพี่มารับนะ”“ครับ”“ตอนเย็นก็กลับกับพี่ไงบ้านเดียวกันกลับด้วยกันประหยัดดีออก”“แล้วคุณวินตรากลับยังไงล่ะครับ” เดนีสสะอึกรถคันโปรดของเขานั่งได้แค่สองคนวันนี้ขับมาเองไม่ได้ให้คนขับมาส่งด้วยเดนีสตีหน้าขรึม “อ้อลืมไปวันนี้มีประชุมตอนบ่ายต่อ” ก่อนจะเดินหนีเข้าไปในตึกพร้อมกับคุณเลขา“ตอนเย็นพี่มารับนะ”“อาจจะเลทหน่อยนะครับช้าสักครึ่งชั่วโมง”“ไม่เป็นไรมีอะไรก็โทรมา”“ครับ” พิพัฒน์รอจนเดนิมเดินหายเข้าไปในตึกเขาถึงเคลื

“ทำไมนิมถึงให้โอกาสพี่” พิพัฒน์ตัดสินใจถามออกไปไม่รู้สิหากเป็นเขาคงไม่ได้ง่ายดายแบบนี้แต่ความคิดของเดนิมการที่เขาให้อภัยคนตรงหน้าไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นมันมีระยะเวลาอีกทั้งพี่พัดคงไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่เรียกว่า ‘ง้อขอคืนดี’ ไม่ได้แวะเวียนมาหาหรือขยันสรรหาของมีค่ามาให้แต่การกระทำกลับตรงข้าม“ลิลลี่สีขาวตลอดสามปีที่พี่พัดส่งให้นิมทุกโอกาสก็แฝงความนัยไม่ใช่เหรอครับ”“อ่า” นั่นก็จริงเพราะพิพัฒน์ไม่ใช่คนช่างพูดแต่การกระทำของเขามักจะแฝงความนัยเอาไว้ในสิ่งของต่างๆเสมอไม่ว่าจะดอกลิลลี่สีขาวที่ส่งให้อีกฝ่ายในทุกโอกาสพิเศษต่างๆเดนิมมีพร้อมทุกสิ่งเขาไม่อยากให้ของมีค่าเพื่อกดดันให้อีกฝ่ายรับไว้ดอกไม้อย่างมากสองสัปดาห์ก็เหี่ยวเฉาร่วงโรยไปจะทิ้งก็สมควรเพราะถึงแก่เวลาเก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแต่ความจริงแล้วดอกลิลลี่สีขาวพวกนั้นไม่เคยถูกทิ้งสักช่อแม้จะแห้งเหี่ยวไร้กลิ่นไม่เหลือความสวยงามแต่ความหมายยังคงอยู่ยังคงวางอยู่ในกล่องใสเรียงซ้อนกันหลายกล่องภายในโกดังเก็บของแต่เขาไม่บอกพี่พัดหรอก“พี่พัดคงรู้ความหมายของลิลลี่สีขาวดี”ดอกลิลลี่สีขาวแสดงความรักที่บริสุทธิ์และความไร้เดียงสาความเห็นอกเห็นใ

ว่ากันว่าหนังสือเล่มเดิมตอนจบไม่ว่าจะอ่านกี่ครั้งก็ยังคงเหมือนเดิม…นั่นก็จริงส่วนหนึ่งแต่ว่าทุกครั้งที่อ่านกาลเวลาไม่ได้หยุดนิ่งอยู่กับที่คนเราโตขึ้นสังคมสิ่งแวดล้อมแม้ตอนจบในตอนสุดท้ายจะยังคงเหมือนเดิมแต่ทว่าความรู้สึกทุกครั้งที่ได้อ่านไม่มีทางเหมือนเดิมคนเราเองก็เช่นกันทุกคนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลาไม่มีใครคงเดิมจะเป็นไรไปหากเราอยากจะหยิบเล่มโปรดขึ้นมาอ่านอีกครั้งแม้ว่าระหว่างทางที่อ่านจะเปียกปอนและเหน็บหนาวไปบ้างแม้ตอนจบจะไม่สมหวังแต่อย่างน้อยเราก็ได้อ่านมันเพื่อเติบโตคนเราไม่ได้เติบโตเพียงร่างกายแต่ความรู้สึกของเราก็เติบโตด้วยเช่นกันเรียนรู้ที่ยอมรับความผิดพลาดแก้ไขและทำให้มันดีขึ้นดังเช่นพวกเขาทั้งสองเริ่มแรกสถานการณ์ไม่เป็นใจพอเวลาผ่านไปทำให้ตกผลึกได้ถึงบางสิ่งบางความรู้สึกที่ไม่แจ่มชัดในตอนแรกนิยามคำว่ารักคนเราไม่เหมือนกันบ้างขอแค่ได้รักบ้างขอให้ได้อยู่ด้วยกันแล้วถ้าหากนิยามรักของพวกเราสองคนไม่ตรงกับคนอื่นล่ะ? พิพัฒน์นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดขับรถไปยังบ้านศศิภักดีตลอดทาง หากผู้ใหญ่ทางบ้านศศิภักดีจะกีดกัน นั่นไม่ใช่เรื่องแปลก การแต่งงานของพวกเขาทั้งสองในตอนแรกมีแต่ความไม่เข้าใจ ความ

การอ่านนิยายกลายเป็นหนึ่งในงานอดิเรกของนักธุรกิจชื่อดังอย่างพิพัฒน์ เขาพึ่งค้นพบการเยียวยาหัวใจตัวเอง ก็เหมือนวลี ‘นั่งโง่ ๆ ที่ริมทะเล’ อะไรทำนองนั้น อีกอย่างมันทำให้เขาเข้าใจตัวตนของเดนิมมากขึ้น เมื่อก่อนเขาคิดว่านิยายมันไม่สมจริง ประโลมโลก รู้สึกว่าเสียเวลาชีวิตด้วยซ้ำ แต่พอได้ลองอ่าน ลองวิเคราะห์ตัวละคร หลาย ๆ เรื่องราวจะเห็นได้ว่านิยายไม่เพียงสร้างความบันเทิงหรือเสริมสร้างจินตนาการ แต่บางเรื่องกลับซ่อนเรื่องราวเบื้องหลัง ความฝันบางอย่างที่นักเขียนไม่สามารถลงมือทำมันในชีวิตจริงได้ แต่สามารถทำให้มันสำเร็จได้ในนิยายเรื่องหนึ่งดังเช่นเรื่อง ‘ความรักและกาลเวลา’ ที่เขากำลังอ่านอยู่ตอนนี้จะบอกว่าอินก็คงจะไม่ผิดนักเป็นการบอกเล่าความรักของคนสองคนที่ผ่านอุปสรรคกาลเวลาความเข้าใจผิดและกลับมาพบกันอีกครั้งโดยปลายปากกาของ FALLIN นักเขียนผู้ไม่สมหวังในความรักรวมไปถึงความฝันต่างๆได้ถูกบอกเล่าผ่านตัวอักษรหน้าแล้วหน้าเล่าค่อยๆถ่ายทอดออกมาอย่างถูกจังหวะบางประโยคก็กระแทกใจคนอ่านทำให้นักอ่านรู้สึกคล้อยตามและเห็นใจตัวละครได้ไม่ยากพิพัฒน์ได้เรียนรู้และเข้าใจคนคนหนึ่งเพราะการอ่านนิยาย FALLIN เป็นนามปาก

เจียอีช่วยอีกฝ่ายถอดเสื้อเปลี่ยนกางเกงโดยไม่อิดออดแต่สายตากลับสะดุดเข้ากับรอยช้ำที่ต้นขาด้านในเขาอดหน้าแดงออกมาไม่ได้เผลอลูบโดยไม่รู้ตัวเพียะ!!“ใครให้นายจับขาฉัน”“มากกว่าจับก็ทำมาแล้วจะมาหวงอะไร” เจียอีช่วยอีกฝ่ายสวมกางเกงก่อนถอยออกไปหามุมถ่ายรูปพอทำทุกอย่างเสร็จก็ตกเย็นแล้วระหว่างนี้ก็ได้แต่ตกแต่งรูปและทำเพจไปพลางๆระหว่างรอระบบอนุมัติ“คุณอยากกินอะไร” มันเป็นคำถามง่ายๆแต่ทว่าคนฟังกลับอุ่นใจทุกครั้งที่ได้ยินเมื่อก่อนอันดารันไม่ต้องคิดอะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เขามีหน้าที่ต้องตื่นมาให้ทันตอนตั้งโต๊ะกินข้าวแค่นั้นอาหารมากมายหลากหลายมีให้เลือกสรรสามารถชี้นิ้วสั่งได้ตามใจไม่เหมือนอย่างตอนนี้ “อยากกินเหมือนวันนั้น…เกี๊ยวน้ำ”“กินแค่นั้นจะอิ่มเหรอ” อันดารันมองคนข้างๆตาขวาง“นี่…ที่ถามไม่ได้จะชวนทะเลาะก็แค่เป็นห่วงเพราะคุณเหมือนจะผอมลงไปเยอะเลย” อันดารันได้แต่ก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจไม่ผอมสิแปลกก็สองสามวันก่อนหน้านี้พวกเขาต่างห้ำหั่นกันอยู่บนเตียงอย่างเอาเป็นเอาตายกินนอนสมสู่ก็ไม่มีอะไรอีกวนเวียนอยู่อย่างนี้แทบจะทุกซอกตารางนิ้วในห้องเล็กๆนั้นพวกเขาต่างก็ทิ้งร่อยรอยเอาไว้มากมาย“คุณน่าจะกินเย

“พอหายอยากแล้วถีบหัวส่งกันเลยนะ” เจียอีเย้าแหย่เขาให้วันสองวันก่อนยังทำตัวติดเขายังกะตังเมออดอ้อนคลอเคลียเหมือนไม่อยากห่างเหินพอตอนนี้เหมือนแมวน้อยที่กางกรงเล็บพร้อมกับข่มขู่นายทาสยังไงยังงั้น“อะไร!”อันดารันทำไขสือ “ก็วินวินไม่ใช่เหรอไงจะมาทำตัวเหมือนลูกหมาที่ถูกเจ้าของทอดทิ้งแบบนี้ให้ได้อะไรขึ้นมา”“ก็อยากให้คุณพอใจ”“…”“ตกลง…ผมทำเป็นไม่เป็น”“แล้วนายอยากได้คำตอบแบบไหนล่ะ” อันดารันนั่งกอดอกเชิดหน้าถามอยู่ที่โซฟา“เอาเถอะผมต้องไปทำงานแล้วอีกไม่กี่วันแล้วเสื้อผ้าพวกนี้ล่ะจะทำยังไง” เจียอีหันไปมองเสื้อผ้าในถุงกระสอบกองโตสองถุงใหญ่ที่กินพื้นที่จนแทบไม่มีทางเดิน “ก็ขายไง”“ผมรู้ว่าจะขายแต่มันวิธีไหนล่ะ” เจียอีครุ่นคิดสักพักเพราะสิ่งที่เขากังวลคือสถานการณ์โรคติดต่อที่ระบาดตอนนี้มากกว่าเหมือนว่าที่เมืองไทยเองก็พบผู้ป่วยเพิ่มขึ้นมากเช่นกันนั่งเคลียร์อีเมลในคอมอยู่สักพักก็ได้รับเมลจากบริษัทว่าต้องเปลี่ยนแพลนการทำงานยกใหญ่นั่นก็คือการ Work from home สายงานของเขาขอแค่มีคอมฯและมีอินเทอร์เนตก็สามารถทำงานได้ทุกที่แต่อย่างน้อยก็โล่งอกไปได้หนึ่งเรื่อง เจียอียอมรับกับตัวเองเลยว่าเขาไม่อยากทิ้งคน

ก่อนฟ้าสางอันดารันรู้สึกถึงแกนกลางกายที่ตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งฮีทของเขาครั้งนี้แปลกประหลาดอาการที่ว่ามักจะมาตอนเช้าก่อนจะบดเบียดก้นขาวอวบนั้นกับคนด้านหลังที่นอนกอดซ้อนท้ายหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเขาค่อยๆล้วงเข้าไปสัมผัสกับแกนกายของตัวเองก่อนจะถกกางเกงเพื่อให้จัดการตัวเองก่อนที่คนนอนข้างๆจะรู้ตัวเจียอีรู้สึกถึงคนข้างๆที่นอนขยุกขยิกก่อนจะเห็นว่าอีกฝ่ายเลิกเสื้อยืดตัวเองมาคาบเอาไว้ปากแขนที่ขยับอยู่ใต้ร่มผ้าห่มนั้นกำลังสาวขึ้นลงเจียอีกระซิบที่ข้างใบหูพร้อมกอดกระชับอีกฝ่ายเข้ามาหาตัวก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่รู้อยู่แล้ว “ทำอะไร” อันดารันนอนตัวแข็งค้างอยู่อย่างนั้นก่อนจะหันหน้าไปเอ็ดแต่ก็ได้แต่กลืนคำพูดพวกนั้นลงคอเมื่อริมฝีปากถูกจูบโดยที่ไม่ได้ตั้งตัวก่อนจะผละริมฝีปากเอ่ยเย้าหยอก“ทำไมไม่เรียกละหืม…ทำคนเดียวเสร็จเหรอ”“จะทำก็รีบทำ”“ผมแค่ถามเฉยๆคุณทำต่อเถอะผมนอนก่อนล่ะ” ว่าแล้วก็เขยิบออกไปก่อนจะหันหลังให้อันดารันผุดนั่งด้วยความหัวเสียก่อนจะถอดเสื้อผ้าตัวเองออกไปจนหมดมีแต่คนเพ้อฝันที่จะได้ลิ้มลองโอเมก้าชื่อดังอย่างเขามีแต่ไอ้บ้าคนนี้ที่กล้าหันหลังให้ ‘ได้สักวันนายจะต้องเป็นฝ่ายอ้อนวอนขอนอนกับฉัน’ คิ

กว่าจะได้ออกจากคอนโดก็เกือบบ่ายสามโมงเข้าไปแล้วปีใหม่ของเมืองกรุงและปริมณฑลกลับเงียบเหงาไม่ครึกครื้นเหมือนอย่างต่างจังหวัด “ทำไมมันดูเงียบเหงาจังไม่เห็นครึกครื้นเหมือนวันก่อนเลย”“คนส่วนใหญ่ไม่ใช่คนกรุงเทพฯและเดินทางกลับบ้านเกิดเพื่อฉลองปีใหม่กับครอบครัวไงล่ะ”“อ่อ…แล้วนายไม่มีครอบครัวเหรอ” “ก็…มีน่ะมีแต่ไม่กลับก็ไม่เป็นไร”“นายก็เป็นเด็กมีปัญหาเหมือนกันสินะ” “คุณไม่จิกกัดผมสักประโยคคงจะนอนไม่หลับสินะ” เจียอีส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะจับจูงมืออีกฝ่ายเดินไปยังหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งที่มีการจัดไฟและแสงสีเสียงเอาไว้ให้คนมาเที่ยวชมและถ่ายรูปสำหรับอันดารันภาพวิวและทิวทัศน์ที่จัดงานไม่ได้ดึงดูดสายตาเท่ากับโปสเตอร์แผ่นยักษ์และภาพชายหนุ่มที่ขึ้นจอ LED ฉายอยู่ตรงหน้าห้างมากกว่าที่ดึงดูดสายตาเขา“จ้องตาไม่กะพริบเชียวหล่อละสิ”“ก็ไม่เท่าไหร่” “ขนาดไม่เท่าไหร่นะเนี่ย” “สักวันจะเป็นรูปฉันที่แปะอยู่ตรงนั้น” อันดารันเชิดหน้าพร้อมกับชี้นิ้วไปยังภาพจอ LED ที่ปรากฏภาพของศิลปินชายคนหนึ่งที่กำลังหยอกล้อกับดาราชายอีกคนอย่างสนิทสนม“นั่นน่ะระดับซุปตาร์เชียวนะ”“แล้วไงโอเมก้าอันดับหนึ่งอย่างฉันน่ะไม่

“อย่าเพิ่งขยับ” เจียอีมองหน้าอีกฝ่ายโดยที่ยังค้างอยู่ท่าเดิม“อุ่นดีใช่ไหมล่ะ” เจียอีถามทะเล้นอันดารันเบือนหน้าหนีไปอีกทางทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นหน้าแดงเถือกไปจนถึงใบหู“เขินเหรอไง”“อะไร”“ก็หน้าแดงขนาดนี้ไงตกลงผมทำเป็นหรือไม่เป็น” เจียอียังถามไม่หยุด“ก็…พอใช้ได้” อันดารันไม่ยอมเสียหน้าแม้จะรู้สึกแสบขัดที่ช่วงล่างก็ตามทีแต่ก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายถอนแกนกายออกไป “พอใช้ได้จริงเหรอ” เจียอีกระซิบกระซาบพร้อมงับติ่งหูนั้นดูดดึงหยอกเย้าก่อนจะผละออกถอนถอดแกนกายออกมาน้ำสีขาวขุ่นไหลตามออกทะลักออกมาเมื่อเสาใหญ่ถูกถอดถอนออกไป“อ๊ะ” ร่างหนาทาบทับลงไปกระซิบเหย้าแหย่อีกฝ่ายทันที “กินเก่งนะเนี่ยตอดเก่งปากบนก็เก่งปากล่างก็เก่ง” อันดารันค้อนขวับที่ได้ยินคำหยอกนั้นเจียอีจุมพิตลงไปที่ริมฝีปากบางที่แดงระเรื่อคล้ายเอาอกเอาใจอยู่ในทีฝ่ามือร้อนลากไล้คล้ายต้องการสำรวจไปทั่วทุกมุมหน้าอกแม้ไม่ใหญ่เท่าอิสตรีแต่ก็ยังพอมีให้กอบกุมและดูดดุนลิ้นร้อนปัดป่ายเม็ดเชอร์รี่ที่เต่งตึงชูชันขึ้นมาคล้ายท้าทายและหลอกล่อให้ฉกชิม“อื้อ” สองขาถูไถกับที่นอนเพื่อระบายความเสียวที่ตีตื้นขึ้นมาอีกครั้งมือซ้ายขยุ้มผมดกดำนั้นเพื่อต้องการห

เมื่อตอนที่อันดารันเป็นโอเมก้าอยู่ที่เดอะแกรนด์ซิตี้ แกนกลางกายจะไม่ชูชันเหมือนอย่างของอัลฟ่าโดยไม่มีสาเหตุ หากไม่ใช่ช่วงฮีทหรือช่วงอ่อนไหวก็ไม่ตั้งโด่ชูชันในทุกเช้าอย่างตอนนี้ อันดารันในโลกที่อาศัยอยู่ที่นนทบุรีความรู้เรื่องร่างกายของเราเป็นศูนย์ ก่อนหน้านี้ที่แกนกลางกายของเขาไม่ชูชันเพราะเพิ่งผ่านช่วงอุบัติเหตุไป ไหนจะยาต่าง ๆ ร่างกายบอบช้ำไม่แข็งแรง เมื่อร่างกายฟื้นฟูได้เต็มที่ ช่วงล่างก็กลับมาปกติแข็งแรงและจะต้องตื่นมาเคารพธงชาติทุกเช้า ผู้ชายทุกคนรู้…แต่อันดารันที่ยังติดหล่มกับโลกเดิม ร่ากายโอเมก้าของตัวเองกลับไม่รู้ เขาคิดว่าช่วงนี้คือช่วงฮีทของตัวเอง ไหนจะฝันเปียกร่างสองร่างที่เปลือยเปล่าอยู่ที่ฟูกข้างล่างเตียงกำลังจูบอย่างดูดดื่มต่างเล้าโลมลูบคลำกันอย่างหลงใหลเสียงจูบที่ดังจุ๊บจั๊บอยู่ข้างหูต่างทำให้อารมณ์พรึงเพริดแกนกลางของอันดารันสั่นหงึกหงักจนหลั่งน้ำเมือกสีใสออกมาเจียอีชันขาข้างนึงของอันดารันขึ้นค่อยๆส่งนิ้วไปสำรวจดอกเบญจมาศนั้นที่ขมิบราวกับเชิญชวนน้ำเมือกสีใสที่ร่างบางหลั่งออกมาถูกใช้ในการเบิกทางช่องทางนั้นรวมไปถึงน้ำเมือกของเขาด้วยแม้ปากจะจูบแลกลิ้นกันอย่างนั้นแต่ร่างกา

“ถามจริง…คุณมั่นใจซะเหลือเกินนะว่าถ้าไม่มีผมเขาจะหันมาสนใจคุณแล้วที่ผมทราบมาการจับคู่ของรัฐบาลอยู่ที่ความสมัครใจด้วยมีตัวเลือกรองให้เลือกอีกสองสามคนด้วยซ้ำไปถ้าเขาคิดจะเลือกคุณจริงๆเขาเลือกคุณไปนานแล้วต่อให้ไม่มีผมก็เถอะ” วชิรันเว้นจังหวะการพูดก่อนจะจดจ้องหน้าโอเมก้าที่มีดวงตากลมโตผมสีผมพูดูน่ารักน่าหยิกแม้จะน่าหยุมหัวมากกว่าก็เถอะ“แล้วไอ้การที่คุณมาแว๊ดๆใส่คนอื่นคุณต้องตามตบตามตีคนอื่นอีกกี่คนเขาถึงจะหันมาสนใจคุณคุณไม่คิดบ้างว่าการที่คุณทำตัวแบบนี้นอกจากจะไม่ให้เกียรติคนอื่นแล้วยังลดศักดิ์ศรีตัวเองเพื่อคนอื่นมันดูน่าสมเพชอีกทั้งเขาไม่แม้จะเห็นคุณอยู่ในสายตา…คนเขาจะรักอยู่เฉยๆเขาก็รักฝากไว้ให้คิด!” ก่อนจะสะบัดหน้าเดินข้ามตัวโอเมก้าหัวสีชมพูอ่อนน่าเอ็นดูนั่นอย่างไม่แยแสวชิรันเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าห้องน้ำไปด้วยความหงุดหงิด “อีผีตบมาได้!!” ใบหน้าของยัยคุณหนูนี่ถ้าทำจริงๆหลักล้านเลยนะ กว่าจะได้เบ้าหน้าฟ้าประทานมาแบบนี้วชิรันกระฟัดกระเฟียดปิดประตูดังโครมนั่งชักโครกทำธุระส่วนตัวก่อนจะออกมาล้างมือตรงอ่างล้างหน้าบ่นกระปอดกระแปดคราวหน้าถูกตบอีกจะล็อคคอตีเข่าซะให้เข็ดหงุดหงิดโว้ยที่สำคัญไ

ก่อนการปะทะฝีปากจะเริ่มขึ้นอีกครั้งซานนาห์ก็ถูกเสียงเรียกข้างหลังให้ละความสนใจจากภรรยาตรงหน้าก่อนจะหันไปทักทายอย่างเป็นกันเองทักทายแบบ Faire La Bise (แฟลาบีซ) แก้มชนแก้มหรือจุ๊บแก้มกันหญิงสาวผมทองตาสีเทาดวงหน้าสวยเฉี่ยวแถมทรวดทรงองค์เอวเหมือนนางแบบชุดชั้นในชื่อดังไม่แปลกใจที่อิตานั่นจะยินดีปรีดาที่ได้ทักทายเจ้าหล่อนวชิรันลอบเบ้ปากอยู่ในใจเสียงจุ๊บแก้มกันดังจุ๊บจั๊บแถมเจ้าหล่อนยังปรายตามามองที่เขาอีกอย่างท้าทายมารยา!ก่อนวชิรันจะยกมือด้านซ้ายที่สวมแหวนเพชรเม็ดโตทำทีปิดปากแต่ก็กรีดกรายนิ้วให้เเสงไฟในห้องกระทบกับแหวนเพชรน้ำดีในมือของเขาส่องแสงระยิบระยับแย้มยิ้มให้เจ้าหล่อนปากกว้างก่อนจะเดินหนีไปอีกทางลูกไม้ตื้นๆมาก่อนแล้วไงจ๊ะฉันถือทะเบียนสมรสอีกหน่อยต้องพกไว้ใช้แทนพัดเจออย่างแม่สาวคนนั้นอีกเมื่อไหร่ทำทีหยิบมาพัดอวดให้เห็นเป็นบุญตาจะได้หายคันว่าแต่เขาจะหัวร้อนทำไมกันนะแหวนเพชรเม็ดนี้หากไม่ได้ออกงานก็คงไม่มีโอกาสได้สวมใส่มันแต่มันก็มีขนาดพอเหมาะกับนิ้วนางข้างซ้ายของเขาพอดีตอนกาตาถือมาให้ที่ห้องแต่งตัววชิรันเองยังอดแปลกใจไม่ได้เพชรน้ำงามขนาดนี้คุณเขาซื้อเก็บมาใส่เองก็ไม่น่าจะใช่ของแท้

ชีวิตประจำวันของวชิรันไม่มีอะไรมาก นอนจากทำสวนในกรีนเฮ้า สรรหาอาหารแปลก ๆ มาทำจนคนรับใช้เริ่มคุ้นเคยกับกลิ่นแปลกปลอม แต่ก็ต้องมาแตกฮืออีกครั้งเมื่อนายท่านสั่งลูกอะไรสักอย่างที่มีหนามทั้งลูก จนอีธานคิดว่าแก๊สรั่วจึงแจ้งทางบริษัทแก๊สให้มาตรวจสอบกันยกใหญ่ แผงกั้นสีเหลืองถูกกางกันไม่ให้คนนอกเข้าไปยุ่มย่ามเกรงว่าจะเป็นอันตรายจนทั้งคฤหาสน์โกลาหล ซานนาห์นักธุรกิจช่วงนี้มีเหตุให้เขาต้องกลับบ้านมาเร็วจนเพื่อนฝูงคิดว่าเขาติดภรรยาตามประสาข้าวใหม่ปลามัน แต่ที่ไหนได้อันดารันขยันสร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน วันนี้ก็เช่นกัน ผลไม้หน้าตาประหลาดที่ถูกสั่งเข้ามาหลายสิบลูกนอนเรียงรายอยู่ในครัว ส่งกลิ่นเหม็นฉุนคล้ายแก๊สจนเหล่าคนรับใช้ตกอกตกใจไปตาม ๆ กัน“นี่อะไร?” ซานนาห์ถามเสียงแข็งจะมีสักวันไหมที่คฤหาสน์จะสงบสุข“เอ่อ…ทุเรียนครับ” วชิรันตอบเสียงเบาไม่คาดคิดว่าราชาผลไม้ในโลกก่อนจะคล้ายระเบิดปรมาณูทำเอาคนโลกนี้แตกตื่นกันแทบตายพร้อมกับความรู้สึกผิดที่ตีตื้นขึ้นมาในอก“ทุเรียน? ทำไมเธอถึงชอบทานอาหารแปลกๆพิสดารแบบนั้น” “คุณก็เหมือนกันไม่มีใครเขาทานผลไม้ที่หน้าตาแปลกประหลาดแถมยังมีฤทธิ์ทำให้เมาอีก” วชิรันเถียง

3 วันต่อมา… “นายท่านครับเอ่อ…ขอโทษที่ผมต้องโทรมารบกวนเหมือนว่าที่คฤหาสน์จะมีปัญหา” พ่อบ้านอีธานเอ่ยเสียงตะกุกตะกัก“หืม?”เป็นอีกวันที่ซานนาห์กลับบ้านตั้งแต่หัวค่ำตั้งแต่แต่งงานแพลนการทำงานก็หลายๆอย่างก็ถูกตัดทอนลงในแต่ละวันไม่ให้อัดกันแน่นจนเกินไปอย่างน้อยก็ต้องทันกลับไปฟังคำรายงานของพ่อบ้านในแต่ละวันซึ่งก็มักจะเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึงจนต้องกลับมาฟังทุกวันโดยรู้ตัวรถหลายคันแล่นเข้ามาจอดที่คฤหาสน์แต่สถานการณ์แตกต่างไปจากทุกวันไม่ว่าจะบอดี้การ์ดหรือแม่บ้านคนสวนต่างก็ออกมายืนออกันข้างนอกจนหมดจนซานนาห์อดสงสัยไม่ได้“เกิดอะไรขึ้น”ประมุขของบ้านเอ่ยถามเสียงเรียบอีธานกุลีกุจอมาต้อนรับอย่างเฉกเช่นทุกวันแต่สีหน้าของพ่อบ้านกลับย่ำแย่“กลิ่นอะไร” “ไม่ทราบเหมือนกันครับคงต้องถามนายท่านเอาเองละครับ”“อันดารันทำอะไร?”วชิรันผิวปากอารมณ์ดีคั่วน้ำพริกอ่องอยู่ในครัวน้ำพริกถ้วยนี้กว่าเครื่องจะครบแต่ละอย่างมาจากคนละมุมโลกไหนจะครกแกรนิตที่ดีไซน์ได้มาอย่างลงตัวเหมาะเจาะแต่อย่างน้อยโลกนี้ก็ยังมีกะปิกว่าเขาจะดั้นด้นเสาะหามาได้เลือดตาแทบกระเด็นกะปิหนึ่งกะปุกแพงกว่าไข่ปลาคาเวียร์เสียอีกการันตีรสชาติดั้งเดิ

“อย่ามาลักไก่ไล่กัดตรงหลังคอชาวบ้านด้วย นี่เป็นอีกเรื่องที่ผมจะขอ” ก่อนนิ้วชี้ยาวสวยจะชี้ตรงหลังคอตัวเองให้คนข้าง ๆ ดู“และข้อสามข้อสุดท้าย : ผมอยากจะถามคุณว่าผมมีสิทธิ์จะทำอะไรไปไหนมาไหนได้บ้างแล้วเงินเดือนผมมีไหมอะไรยังไงหรือคุณจะให้ผมนั่งๆนอนๆทั้งวันแบบนี้ไม่ไหวหรอกนะน่าเบื่อจะตายจะไปไหนต้องรายงานคุณหรือเปล่า” วชิรันโยนคำถามให้อีกฝ่าย“จะไปไหนทำอะไรก็บอกอีธานหรือกาตาจะออกไปข้างนอกต้องได้รับอนุญาตจากฉันก่อนเท่านั้น”“ฮะ! ผมไม่ใช่นกน้อยในกรงทองของคุณนะ”“ไม่ใช่ก็เหมือนใช่เพราะฉันจ่ายเงินซื้อเธอมาแถมยังไม่ได้ใช้งานไม่คุ้มกับเงินที่เสียไปเลยสักนิด”วชิรันกำหมัดแน่นเลวทรามแค่ไหนถึงตีราคาและด้อยค่ามนุษย์คนอื่นแบบนี้ “เพราะผมเป็นโอเมก้าเลยไม่มีหัวจิตหัวใจซิน่ะครับจะขายจะตีราคายังไงก็ได้ใช่สิ! ขอบคุณที่บอกให้รู้บางทีผมก็ไม่เห็นประโยชน์การจับคู่ของรัฐบาลเลยสักนิดคุณไม่คิดบ้างเหรอว่าเราต่างคู่ต่างก็ทรมานไม่ต่างกันคุณเกลียดขี้หน้าผมจะตายหน้าผมยังไม่อยากจะมองแต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้ผมเป็นเพียงคนเดียวที่ไข่เข้ากับคุณมันน่าเหลือเชื่อจริงๆ” วชิรันพูดพลางสูดหายใจเข้าปอดลึกๆระงับโทสะก่อนจะลุกไปชกป

กาตาที่ยืนเป็นหนูติดจั่นรอคอยนายท่านกลับบ้านอย่างกังวล ก็คุณอันดารันออกไปข้างนอกตั้งแต่ตอนหัวค่ำ จนตอนนี้จะตี 1 ยังไม่กลับมาแถมกำชับไม่ให้โทรแจ้งนายท่านใหญ่อีก ตาย ตาย แน่ ๆ ถึงแม้จะมีบอดี้การ์ดติดตามไปด้วยแต่กาตาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี เพราะเห็นว่าคดีอุบัติเหตุยังหาข้อสรุปไม่แน่ชัดว่าเป็นการวางแผนฆาตรกรรมหรือไม่ ส่วนอีธานนั้นก็กังวลไม่แพ้กัน ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนตร์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านก็กุลีกุจอไปต้อนรับ ภาพที่เห็นทำเอาทั้งคู่พูดไม่ออกก่อนจะเอ่ย“นายท่านนายท่านเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”“ไม่มีอะไรห้ามใครขึ้นไปรบกวน”“ปล่อยผมลงเดินเองได้”ก่อนที่นายท่านใหญ่จะอุ้มนายท่านอีกคนขึ้นข้างบนบ้านด้วยท่วงท่าหมิ่นเหม่“ไปพักเถอะกาตาพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” อีธานเอ่ยเตือนหัวหน้าแม่บ้านที่เหมือนจะช็อกกับภาพเมื่อครู่เมื่อตั้งสติได้คนทั้งคู่ก็กลับไปพักผ่อนเสียทีหลังจากยืนรอนายท่านมาเกือบค่อนคืน“คุณซานนาห์ห้องผมอยู่ทางนี้” วชิรันทั้งจิกทั้งข่วนกำปั้นน้อยๆทุบอกกว้างเพื่อหาทางเอาตัวรอดแต่ก็สู้แรงอัลฟ่าตัวโตไม่ได้ ตุ๊บอ๊ะ! วชิรันจุกตรงท้องอย่างแรง“คนนะไม่ใช่ตุ๊กตาโยนมาได้—” บ่นได้ไม่กี่คำร่างสูงใหญ่ก็ทาบ

“คุณชัชปล่อยเถอะครับ” น้ำเสียงมนันย์หนักแน่นจนคนที่คิดจะกลั่นแกล้ง หุบยิ้มลงไปทันที“นายอาจจะลืมเรื่องคืนนั้นแต่ฉันไม่!!”“คุณชัช”“เรื่องคืนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ ผมเข้าใจ อย่าทำให้มันเลยเถิดไปมากกว่านี้อีกเลยครับ” มนันย์กลั้นใจตอบกลัวว่าจะหลุดสะอื้น“จะว่าเป็นแค่เรื่องอุบัติเหตุแค่นั้นเหรอ นายแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับฉัน นายแอบมอง แอบถ่ายรูปฉันมาตลอด หรือว่ามันเป็นเพียงหน้าที่”“…”“ฉันไม่ได้รังเกียจที่มีนายอยู่ข้าง ๆ บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกนั้นตั้งแต่ตอนแรก”“เรื่องคืนนั้นช่างมันเถอะครับ” มนันย์ตัดบท“บางทีคุณแค่อาจจะเผลอไผล อีกทั้งอยู่ในสภาวะรัท ผมรู้สถานะตัวเองดีและไม่คิดเป็นอื่นเป็นอันขาดคุณพิรชัชสบายใจได้”“แล้วถ้าฉันบอกว่า…” จะว่าอะไรดีนะ พิรชัชก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้เช่นกัน แรงกอดที่ด้านหลังแน่นมากขึ้นจนมนันย์รู้สึกอึดอัด“ฉันรู้สึกดีที่อยู่กับนายล่ะ”“…” มนันย์ไม่ได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย มันผิดที่ผิดทางไปเสียหมด หากคุณชัชรักษาตาได้หายเป็นปกติ อาจจะรู้สึกเสียใจที่เคยพลั้งปากพูดอะไรกับเขาไป มนันย์หลับตาก่อนจะเอ่ย“คุณรู้สึกดีกับผมเพราะว

“คุณพิรชัชอย่าดื่มมากไปครับเดี๋ยวต้องทานยาอีก” มนันย์เอ่ยเตือน แต่มีหรือคนอย่างพิรชัชจะฟัง“งดยาไปสักมื้อหนึ่งคงไม่เป็นไรหรอก”“แต่”“ไม่มีแต่”“นายก็ลองชิมดู ไวน์มะเกี๋ยงเป็นสินค้าชื่อดังของที่นี่”“คุณพิรชัชรู้ได้ยังไงครับว่าเป็นไวน์อะไร”มนันย์ยกขวดไวน์ขึ้นมาดูด้วยความสงสัย เป็นไวน์มะเกี๋ยงจริง ๆ อย่างที่คุณชัชว่า หรือว่าสายตาของคุณชัชจะสามารถมองเห็นได้ชัดขึ้นมาบ้างแล้ว ทำเอามนันย์เสียวสันหลังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่พิรชัชหลับตาถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย“ฉันไม่ได้พิการไปเสียหมด แม้ตาจะบอดแต่ลิ้นยังพอรับรสและจมูกยังได้กลิ่นอยู่บ้าง ถึงแม้จะไม่ใช่ทุกรสหรือทุกกลิ่น แม้ว่าก่อนหน้าจมูกจะได้กลิ่นเพี้ยนไปจากเดิมก็เถอะ ที่สำคัญไวน์ชนิดนี้ของที่นี่มีชื่อเสียงมานานแล้ว” พูดเสร็จก็กระแทกขวดไวน์ลงกับโต๊ะอย่างแรง มนันย์ละล่ำละลักตอบ “ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะตั้งคำถามกับคุณ” อีกนัยหนึ่งเขากลัวสายตาที่มองมา กลัวถ้อยคำด่าทอต่อว่าต่าง ๆ เขาคือมนันย์เป็นคนที่คุณชัชเกลียดที่สุด คิดได้ดังนั้นอาหารค่ำแม้จะรสชาติดีเลิศขนาดไหนก็รู้สึกฝืดคอกินไม่ลงขึ้นมาทันที สองมือวางตะเกียบอย่างช้า ๆ ก่อนจะก้มหน้างุดบี

การสอบชิงทุน E ใกล้เข้ามาแล้วเหลือเวลาเพียงอีกไม่กี่สัปดาห์ให้มนันย์ได้ทบทวนเนื้อหาทั้งหมดก่อนจะเข้าสอบ ทุนนี้เป็นทุนที่โอเมก้ายากไร้ต่างใฝ่ฝัน มันเสมือนเป็นใบเบิกทางที่จะการันตีว่าผู้ที่สอบได้ทุนนี้ หากสำเร็จเล่าเรียนออกมามีงานรองรับแน่นอน และที่สำคัญคงจะเป็นการได้ร่ำเรียนในประเทศโลกที่ 1 ที่ค่าครองชีพแพงหูฉี่ อีกทั้งเป็นการเปิดโลกกว้างของตัวเอง มนันย์จึงคาดหวังไว้เอาไว้สูง และสมัครลงศูนย์สอบในตัวเมือง แต่ก็ไม่รู้ว่ากว่าจะถึงเวลานั้นจะมีเวลาปลีกตัวไปสอบหรือไม่ เพราะระยะเวลาการสอบมีทั้งช่วงเช้าและช่วงบ่าย อีกทั้งช่วงนี้คุณชัชดูเหมือนจะเรียกใช้เขาบ่อยกว่าปกติและดูเหมือนว่าจะมีชีวิตชีวามากกว่าแต่ก่อน“ป้ามะลิทำไมวันนี้เตรียมของเยอะจังเลยล่ะครับ” มนันย์อดสงสัยไม่ได้เพราะข้าวของที่จัดเตรียมตรงลานกว้างเหมือนจะไปเข้าค่ายพักแรมสัก 2-3 วัน จึงอดถามไม่ได้“เอ้าคุณมีนาไม่ทราบเหรอคะ คุณท่านจะไปพักที่โฮมสเตย์น้ำพุร้อนที่หลังเขาน่ะค่ะ”“น้ำพุร้อน?”“ใช่ค่ะ เอาเป็นว่าคุณมีนาไปเตรียมตัวเถอะนะคะ เดี๋ยวของใช้ต่าง ๆ ป้ากับตาสงจะเตรียมเอง”“ขอบคุณมากครับ”มนันย์หมุนตัวจะเข้าไปเก็บของห้องตัวเองแต่ก็ชะงัก

แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่าถูกควบคุมด้วยฤทธิ์ของฟีโรโมนแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตัวเขาเองก็เต็มใจทอดกายให้พิรชัชได้เชยชม มนันย์ลูบต้นคอตัวเองอย่างเหม่อลอย ตราประทับสลักลงหลังคออย่างสมบูรณ์ เขายิ้มเยาะให้ตัวเองก่อนจะหยิบยาสามเม็ดที่วางอยู่บนหัวเตียงเข้าปากอย่างขมขื่น โอเมก้าลากสภาพร่างกายอันหนักอึ้งไปอาบน้ำ น้ำสีขาวขุ่นผสมกับเลือดไหลตามน่องขา ส่วนล่างชายิบแทบไม่รู้สึก ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยพิษไข้ หน้ากระจกที่สะท้อนภาพตัวเองปากแตกเลือดซิบ ลำคอหน้าอก หน้าท้องมีแต่รอยขมเม้ม จ้ำช้ำเป็นจุด ๆ เอวแดงเถือกเป็นรอยบีบเคล้น ช่องทางหลังเหมือนจะฉีกขาดสี่วันสามคืนที่ถูกกกกอดระยะเวลายาวนานขนาดนั้นกลับเป็นเพียงพริบตาหนึ่งเท่านั้นแม้ไม่หนักหนาสาหัสแต่สภาพก็ไม่ได้ดีนักในตอนเช้าตรู่ที่ลุกขึ้นนอนมนันย์เวียนหัวหน้ามืดแต่ก็ฝืนกายลุกขึ้นมาเขาจะมัวแต่นอนซมไม่ได้เพราะยังมีพิรชัชที่ต้องคอยดูแลมนันย์ไม่ลืมหน้าที่ตัวเองจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็โทรบอกคุณลุงคนขับรถอีกทั้งให้ป้ามะลิตระเตรียมอาหารเช้าพร้อมเข้ามาดูแลแทนสักครึ่งวันแม้ป้ามะลิไม่ถามไถ่แต่มนันย์รู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองไม่ใช่ความลับอีกต่อไปมนันย์

มนันย์ได้แต่ยืนนิ่งเหมือนหุ่นปั้น ปล่อยให้ฝ่ามือร้อนลากไล้ไปตามร่างกายตามอำเภอใจ แรงกอดรัดเริ่มรุนแรงขึ้น แม้อยากจะดิ้นหนีสักเท่าไหร่กลับถูกพันธนาการแน่นยิ่งขึ้น ในยามอัลฟ่ารัทจะสูญเสียสติสัมปชัญญะโดยสมบูรณ์ หากดิ้นหนีหรือต่อกรมากเท่าไหร่ ความรุนแรง ความอยากเอาชนะก็จะมากขึ้นเท่านั้น โอเมก้าที่สรีระอ่อนแอกว่ามักตกอยู่ในสภาวะจำยอม หากไม่อยากเจ็บตัวและเกิดการบาดเจ็บขณะมีเพศสัมพันธ์มักจะยอมลู่ไปตามลม หากฝืนต้านทานไว้อาจไม่มีลมหายใจอีกต่อไป คู่นอนโอเมก้าบางคนถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อถูกหามเข้าโรงพยาบาลก็มาก หากไม่อยากเจ็บตัวมากไปกว่านี้ย่อมไม่มีทางเลือกอื่น มนันย์ขบเม้มริมฝีปากไว้แน่นไม่กล้าเผยเสียงครางออกมาเมื่ออีกฝ่ายขบเม้มบริเวณหลังคอ บริเวณที่ไวต่อสัมผัสที่สุดของโอเมก้า อีกทั้งกลิ่นหอมกรุ่นยังออกมาจากบริเวณหลังคอนี้ อัลฟ่าที่ตกอยู่ในสภาวะรัทไม่สนใจว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนจะเป็นใคร ขอเพียงมีคนรองรับความกำหนัดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนตอนนี้ก็ไม่เกี่ยงทั้งนั้นจมูกที่ได้รับกลิ่นเพี้ยนมาหลายสัปดาห์กลับได้กลิ่นหอมตรงซอกคอขาวเป็นกลิ่นที่อัลฟ่าเองก็อธิบายไม่ถูกมันเป็นกลิ่นที่ทำให้เขาหลงใหล

“คุณพิรชัชครับอาหารเช้าเสร็จแล้วครับ” มนันย์เคาะอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีท่าที่ว่าจะเปิดกำลังจะบิดประตูเข้าไปประตูห้องนอนก็เปิดออกมาไม่ทันตั้งตัวจนมนันย์เซเข้าไปอยู่ในอ้อมอกของพิรชัชมนันย์ตาเหลือกลนลานรีบขอโทษขอโพย“ผมขอโทษครับที่ไม่ระวังคุณพิรชัชเจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับผมขอโทษจริงๆ” พลางก้มหัวปลกๆเอ่ยขอโทษออกมาไม่ขาดสาย“ขอโทษพอหรือยัง”“…”มนันย์ได้สติจึงเอ่ยถาม “ผมขออนุญาตพยุงคุณไปยังโต๊ะอาหารนะครับ” รอจนพิรชัชตอบ ‘อืม’ มนันย์จึงค่อยๆพยุงแขนพาก้าวเดินไปยังโต๊ะอาหารเช้าที่ตั้งอยู่ลานด้านนอกบรรยากาศสดชื่นเย็นสบายไอหมอกปกคลุมบนยอดภูเขาก่อนพระอาทิตย์จะค่อยๆทอแสงให้ความอบอุ่นกำลังดี“เชิญครับ” เมื่อเห็นว่าพิรชัชนั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยปากถาม“จะรับกาแฟชาหรือน้ำส้มดีครับ”“กาแฟ”“ครับ” มนันย์รับคำก่อนจะจัดแจงอธิบายว่าอาหารอะไรอยู่ตรงไหนก่อนจะเอ่ยปาก“งั้นผมขอตัวสักครู่นะครับ” พิรชัชเพียงแต่พยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ถามไถ่อะไรอีกมนันย์เข้ามานั่งกินข้าวต้มในครัวสายตาก็มองพิรชัชที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ข้างนอกคนเดียวอีกทั้งตัวบ้านเป็นพื้นที่โล่งกว้างไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรมากมายไม่มีกั้นห้องเป็นสัดเป็นส่วน