เพียงชั่ววูบ 46

วินตราตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายแล้วเขาเข้าไปจัดการตัวเองก่อนจะออกมาพบท่านประธานที่นั่งอ่านไอแพดของเขาตรงหน้ามีอาหารเช้าเรียงรายเอาไว้สองสามอย่าง

“ท่านประธานทำ?”

“ไม่ใช่ฉันแล้วจะใครนั่งลงแล้วกินให้หมด” วินตรากวาดมองอาหารเช้าที่วางเรียงรายตรงหน้าไม่น่าเชื่อว่าท่านประธานเฮงซวยจะทำกับข้าวเก่งขนาดนี้

“มากไป”

“น้อยไปต่างหากนายอยู่ได้ยังไงกินแต่อาหารขยะพวกนั้น”

“ก็มันสะดวก”

“แต่ไม่ดีต่อสุขภาพ” วินตราไม่พูดอะไรก้มทานโจ๊กสีขาวกับเครื่องเคียงสองสามอย่างมีน้ำเต้าหู้ด้วย

“ต่อไปเรื่องอาหารการกินฉันจะดูแลเอง” วินตราเงยหน้าขึ้นมาถาม

“จะอยู่ที่นี่?” เดนีสทำทียกกาแฟขึ้นมาจิบ

“ฉันทนที่จะเห็นห้องรกไม่ได้ต่างหาก”

“อ้อ”

“และอย่าคิดจะไปอยู่ที่อื่นเด็ดขาดการจัดการตัวเองเป็นศูนย์ขนาดนี้”

“เผด็จการ” วินตรากัดปาท่องโก๋พลางยิ้มที่มุมปากไปด้วยเดนีสตีหน้านิ่งไม่ตอบโต้อะไรอีกวินตราไม่เคยได้รับความอบอุ่นการเอาใจใส่อย่างนี้มาก่อนการตระเตรียมอาหารเช้าให้โดยที่ไม่ต้องร้องขอไม่เหมือนอย่างที่ศูนย์เลี้ยงเด็กเขาเติบโตมาเพียงลำพังมีแต่ความใฝ่ดีที่ทำให้เขาไม่เฉาตายไปเสียก่อนกอบโกยความหวังที่ส่องแสงริบหรี่วิ่งตรงไปข้างหน้าข้างหน้าที่ชื่อว่า…อนาคตแม้จะมองไม่เห็นเหมือนฝันล่องลอยแต่สองเท้าก็พยายามวิ่งอย่างสุดกำลังเพื่อตามหาอนาคตที่ไม่รู้ว่ามีอยู่จริงหรือเปล่าป้องลมไว้สุดกำลังหวังเพียงสักวันหนึ่งเขาจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้เขาอยากจะหนีจากความจนความไม่มีมีเพียงแต่การศึกษาที่จะยกระดับชีวิตของเขาได้

อีกทั้ง…เขายังมี ‘จินตะ’ รุ่นพี่ในศูนย์เลี้ยงเด็กเป็นแบบอย่างพี่จินตะในความทรงจำของวินตราอีกฝ่ายเรียนเก่งหัวดีเขาเคยเห็นอีกฝ่ายก้มอ่านหนังสือภายใต้แสงไฟจากถนนเนื่องจาก 3 ทุ่มภายในศูนย์จะดับไฟหมดเพื่อประหยัดค่าไฟมีเพียงแสงไฟจากทางเดินตรงกลางที่เป็นของรัฐที่ให้แสงสว่างอีกฝ่ายไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรคเขาจึงยึดถือจินตะเป็นแบบอย่างตลอดมา

ตอนเข้ามหา’ลัยก็กลับมาขึ้นเวทีบอกเล่าประสบการณ์มากมายในรั้วมหา’ลัยและเป็นอีกคนที่วินตราให้ความสนิทสนมด้วยรักและเคารพกันเหมือนพี่ชายเพราะพื้นเพพวกเขาทั้งสองนั้นก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่เด็กสองคนที่ต่างก็พบเจอเรื่องราวร้ายๆมาต่างก็กอดปลอบประโลมกันคอยขับไล่ฝันร้ายภาพหลอนที่ตามติดเหมือนเงาด้วยหนังสือนิทานก่อนนอนขาดๆหนึ่งเล่มวินตราอ่านหนังสือออกตั้งแต่ไม่รู้กี่ขวบเพราะมีจินตะคอยอ่านหนังสือมากมายให้เขาฟัง

เราต่างก็นั่งจินตนาการโลกกว้างด้วยกันบ่อยครั้งอยากสัมผัสกับโลกใบใหม่ที่ไม่คุ้นเคยเรามองไม่เห็นถึงความสกปรกโสมมของจิตใจมนุษย์ต่างขบคิดถึงเรื่องราวดีๆอนาคตดีๆที่รอพวกเราอยู่สัญญาว่าจะยืนเคียงข้างกันในงานรับปริญญาของกันและกัน

แต่ฝันนั้นก็แตกสลายไม่มีชิ้นดีเมื่อได้รับข่าวร้ายข่าวการเสียชีวิตของเด็กทุนคนหนึ่งทุนที่ขึ้นชื่อว่าคัดเด็กหัวกะทิไปเรียนต่อปริญญาโทรวมไปถึงปริญญาเอกที่ต่างประเทศ

วินตราเหมือนคนเสียศูนย์อยู่สักพักก่อนจะค่อยๆสืบหาเรื่องราวลับๆด้วยตัวเองพาตัวเองไปอยู่ในแวดวงการทำงานเกี่ยวกับทุนนั้นจนได้ทุนไปเรียนต่อจนกลับมาแล้วนรกที่ว่านั้นวินตราก็ได้เห็นและสัมผัสมากับตัวไม่ใช่เพียงเงินทุน 25 ล้านที่ทำให้เด็กทุนต้องรับภาระทางใจเงินจำนวนนี้ในหน้าที่การงานสามารถใช้หมดได้ภายในสิบปีด้วยซ้ำแต่ภาระทางกายและภาระทางใจที่รับไม่ไหวจากการคุกคามทางเพศกลายเป็นของเล่นของผู้ใหญ่พวกนั้นผลัดกันเชยชมเหมือนสิ่งของถูกย่ำยีศักดิ์ศรีไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งในการรับทุนก่อนหน้าจะมีการประเมินสภาพจิตใจอยู่แล้ววินตราพยายามอย่างสุดกำลังที่จะรักษาสภาพจิตใจให้เป็นปกติสุขที่สุดเพื่อกาลนี้มันแปลกที่เด็กทุนหลายคนมีปัญหาทางสภาพจิตใจภายในระยะเวลาไม่เกินสองปีหลังจากกลับมาใช้ทุน

ไม่มีใครเคยสงสัยสาเหตุที่มาและหาคำตอบเป็นจริงเป็นจังไม่มีเด็กทุนคนไหนกล้าบอกต่อและเผยแพร่เรื่องราวอัปยศอดสูที่เด็กทุนทุกคนต้องเจอไม่ใช่เรื่องการเรียนแต่มันคือการค้ากามมนุษย์อย่างหนึ่งภายในนามของกองทุนซึ่งเจ้าของกองทุนนี้เคยมีความแค้นกับเด็กทุนในสมัยเด็กจิตใจของเขาบิดเบี้ยวและการย่ำยีเด็กหัวกะทิคือการระบายความคับแค้นในอกที่เคยเกิดขึ้นในวัยเด็กหากเอ่ยชื่อ…ทั้งประเทศไม่คิดว่าจะเป็นเขา

หน้าที่การงานดีการศึกษาดีเป็นแบบอย่างที่อนุชนรุ่นหลังควรเอาแบบอย่างแต่ความจริงจิตใจบิดเบี้ยววิตถารและชอบปาร์ตี้เซ็กซ์หมู่และชอบที่เห็นเด็กหัวกะทิถูกทารุณกรรม

แล้วก็เป็นอย่างที่วินตราคิดคดีความไม่มีความคืบหน้าอะไรคนร้ายมอบตัวรับสารภาพว่าทำไปเพราะเมายาไม่มีผู้ว่าจ้างอะไรตอนนี้สภาพจิตใจของเขายังไม่พร้อมแต่ขอเวลาอีกไม่นานจินตะจะต้องไม่ตายฟรีและเขาจะเปิดโปงขบวนการค้ามนุษย์นี้ด้วยตัวเอง!

แม้ตัวจะตายก็ไม่กลัวพี่จินตะของเขาจะได้นอนตายตาหลับเสียทีความอัปยศอดสูที่อีกฝ่ายเคยได้รับเขาจะเอาคืนให้สาสม!