เพียงชั่ววูบ 50

วินตราดื่มไวน์ไปหลายแก้วอาจเป็นเพราะการเปิดเปลือยความรู้สึกต้องอาศัยความกล้าจากแอลกอฮอล์กล่อมสมองให้มึนเมาแม้ความมึนเมาจะทำให้สมองคิดช้าไปชั่วขณะแต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านทางร่างกายที่กอดแนบแน่นอยู่บนโซฟาในขณะนี้เป็นของจริงตอนนี้วินตราเหมือนแมวยั่วสวาทสายตาที่มองมาที่เดนีสทั้งหยาดเยิ้มและวาบหวามอยู่ในทีเจือความเว้าวอนในนั้นบางอย่าง

…ขย้ำฉันสิ…

แม่งเอ่ย! เดนีสสบถอยู่ในใจหลายรอบท่องพุธโธพุธถังกะละมังหม้อเอาไว้ในใจมั่วไปหมดแถมยังไม่กล้าสบประสานสายตากับคนในอ้อมแขนตรงๆกลัวว่าบางสิ่งจะลุกมาเคารพธงชาติทำเสียเรื่อง!

ก่อนหน้าบนโต๊ะอาหารเดนีสอุ้มคุณเลขาที่แทบจะฟุบกับโต๊ะดินเนอร์กลางแสงเทียนมายังห้องสวีทที่จับจองไว้ก่อนหน้าจองไว้เพื่อเล่นละครแต่ดันสวมบทบาทจริงคุณเลขาเมาจริง!

“นี่…กินยาเค้าไม่ให้ดื่มของมึนเมาไม่ใช่เหรอ” เดนีสไม่ใช่หมอแต่ก็พอจะเคยได้ยินมาบ้างยาพวกนี้เป็นยาที่ส่งผลต่อการทำงานของสารสื่อสมองโดยตรงและห้ามไม่ให้ดื่มแอลกอฮอล์ในขณะที่ทานยาพวกนี้วินตราไม่ตอบได้แต่นั่งอยู่บนตักโอบรอบคอของท่านประธานอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เดนีสลืมเสียสนิท!

“มองฉันแบบนี้หมายความว่าไงฉัน…มีศีลธรรมมากพอที่จะไม่คิดอะไรกับคนเมา”

“ฉัน…” เมื่อวินตราโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เดนีสก็เอนตัวไปข้างหลังทันที “วินตรานะนายเมาแล้วฉัน” เดนีสเบือนหน้าหนีแต่วินตรากลับจับใบหน้านั้นให้หันมาก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปด้วยร่างกายที่สั่นเทา

เดนีสโอบกอดร่างกายที่สั่นเทาไว้แนบอกจากจุมพิตที่ริมฝีปากแตะกันแปรเปลี่ยนเป็นจูบที่ดูดดื่มเปิดเปลือยความรู้สึกให้อีกฝ่ายได้ชิดใกล้ลิ้นร้อนปัดป่ายไปทั่วโพรงปากวินตราที่ไม่ประสีประสาจูบตอบอย่างเงอะงะจนเดนีสต้องเป็นฝ่ายชักนำสองมือปัดป่ายไปทั่วแผ่นหลังก่อนจะสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อที่หลุดลุ่ยลูบไล้แผ่นหลังที่ไม่ได้เรียบเนียนเหมือนใจนึกแม้สติจะเตลิดแต่ฝ่ามือที่สัมผัสกับริ้วรอยแผลเป็นทางยาวทำเอาเดนีสต้องถอยออกมาแล้วจ้องไปในนัยน์ตาฉ่ำน้ำของวินตรา

“นายต้องการมันจริงๆเหรอ” วินตราไม่ตอบเดนีสประคองใบหน้าที่แดงก่ำไม่ให้ผินหน้าหนีแถมยังหอบน้อยๆโกยอากาศเข้าปอดเหมือนเด็กยังไม่รู้จักโตทั้งๆที่อายุก็ย่าง 37 ไปแล้ว

“นายเมาแล้ว”

“ฉันไม่ได้เมา”

“ฉันก็พอมีศีลธรรมอยู่นิดนึงน่ะนะ” เดนีสจูบที่หน้าผากเนียนเบาๆโอบกอดอีกฝ่ายโดยที่จับวินตราเอียงตัวไปด้านข้างใบหน้าแนบกับอกฝั่งซ้ายของตัวเอง

“ฉันดีใจที่นายไม่รังเกียจสัมผัสจากฉันแต่ว่านะวินตราคุณค่าของเราไม่มีใครสามารถพรากมันไปได้แล้วที่ฉันไม่แตะต้องนายเพราะอยากให้นายพร้อมมากกว่านี้สำหรับฉันเรื่องเซ็กซ์ไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่นายล่ะ…วินตรานายแน่ใจแล้วเหรอว่าอยากจะมีเซ็กซ์กับฉันจริงๆตอนนี้นายเพียงแค่โยนหินถามทางหาคำตอบให้กับตัวเองก็เท่านั้นแต่ในใจลึกๆฉันก็อยากจะโอบกอดตามคำขอของนายแต่ระหว่างเราเซ็กซ์ไม่ใช่การปลดเปลื้องกามอารมณ์แต่เราทำมันเพราะรักกัน make love กับ sex มันต่างกันนะ” เดนีสพูดพลางบีบจมูกที่เชิดรั้นของวินตราอย่างมันเขี้ยว

“วินวินของฉันมีค่าพ่อฉันมองเห็นคุณค่าในตัวนายและเอ่ยชมนายให้ฉันฟังอยู่เสมอจนฉันอดจะเหม็นขี้หน้านายไม่ได้แล้วการทำงานของนายก็ทำให้ฉันได้ทึ่งในหลายๆเรื่องสมองที่ปราดเปรื่องเหมือนหุ่นยนต์ถามอะไรตอบได้เหมือนอับดุลการที่พ่อฉันส่งนายมานั่นแสดงว่าท่านเชื่อในฝีมือของนายเห็นในศักยภาพของนายนายทำให้ฉันเห็นว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้แต่เลือกที่จะเป็นได้นายมาไกลกว่าที่คิดแล้วก็เก่งมากๆเลยนะพ่อฉันไม่เคยชมใครส่งๆเพราะฉะนั้นจงมั่นใจในตัวเองวันหน้าต่อให้ฉันไม่ยืนอยู่ข้างนายนายก็จะก้าวเดินต่อไปได้อย่างมั่นคง” วินตราวางนิ้วชี้ไว้บนริมฝีปากเดนีสเดนีสจับมือนั้นไว้ก่อนจะสอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกัน

“ทำไมกลัวฉันตายเหรอฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่ามีความปรารถนามากมายที่ยังไม่ได้ทำและยังทำไม่สำเร็จหนึ่งในนั้นก็คือดึงรอยยิ้มที่สดใสภายใต้กากที่แข็งกระด้างนี้ออกมา” พูดพลางดึงแก้มวินตราไปด้วย

“รอยยิ้มของนายมันหายไปนานแค่ไหนแล้วนะ…วินตรา”

นั่นสิเขาไม่ได้ยิ้มให้กับเรื่องง่ายๆมานานแค่ไหนแล้ว

“คบกับฉันนะ” ​วินตราเบิกตากว้างก่อนจะซุกริ้วรอยของความเขินอายไว้ในอกอุ่นหัวใจเดนีสเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเหมือนว่าจะกระเด้งกระดอนออกมานอกอกยังไงยังงั้น

“ฉันไม่คบเด็ก” วินตราพูดอู้อี้แต่ใบหูกับแดงระเรื่อเขินอายเหมือนเด็กหนุ่มวัยรุ่นเดนีสเห็นเลยอยากแกล้งเขางับที่ติ่งหูที่แดงระเรื่อนั้นก่อนจะดูดดุนเบาๆวินตราตัวแข็งค้างครางเสียงเครือก่อนจะดิ้นขลุกขลัก

“พูดสิว่าจะคบฉันไม่งั้นฉันจะอมให้เปื่อยเลย”

“ไอ้บ้าไปตายซะ” เมื่อรู้ว่าจุดอ่อนไหวของคนในอ้อมกอดอยู่ตรงไหนเดนีสก็จัดการเล่นงานจนวินตราตัวอ่อนระทวยในอ้อมกอดเขา

“พะพอแล้วอื้อ” เดนีสกอดรัดอีกฝ่ายแน่นวินตราได้แต่เตะเท้าไปมาในอากาศสองแขนถูกล็อกไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ในขณะนี้วินตราก่นด่าอีกฝ่ายอย่างเจ็บแสบแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะว่าตอนนี้เดนีสเป็นฝ่ายได้เปรียบ