เพียงชั่ววูบ 55

วินตราเคยถามคำถามประโยคหนึ่งกับตัวเองเสมอ

“เขาเกิดมาทำไมเกิดมาเพื่ออะไร?” หรือเกิดมาเพื่อประสบกับโชคร้ายแล้วก็ตายไปอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าความสุขในชีวิตคืออะไรเขาไม่เคยเข้าใจความรักความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวพ่อแม่ที่ให้กำเนิดกลับกลายเป็นฝันร้ายทุบตีเขาตั้งแต่จำความได้เป็นเด็กที่หิวโหยจนไส้กิ่วหลับตาก็มีแต่ความหวาดระแวงไม่รู้ว่าพ่อขี้เมาที่เป็นผีพนันจะกลับมาเฆี่ยนตีเขาเพื่อระบายโทสะอีกเมื่อไหร่

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตามวัยไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขจำต้องกล้ำกลืนฝืนทนไม่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาพ่อเคยพูดว่า ‘รอยยิ้มของเขาเป็นรอยยิ้มหยัน’ เขาแค่เพียงอยากยิ้มอยากพูดคุยหัวเราะด้วยกันเหมือนอย่างครอบครัวอื่นทั้งๆที่ความจริงเป็นรอยยิ้มที่ซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ในนั้นมากมาย

เขากลับยิ้มให้พ่อตอนที่เขาเสียพนันผลสุดท้ายก็ถูกตบจนเลือดกบปาก

พ่อไม่เคยโอบกอดเขาไม่เคยเลี้ยงดูอุ้มชูดีเท่าไหร่แล้วที่ต้นกล้าอย่างเขาไม่เหี่ยวเฉาตายไปเสียก่อนแต่กลับกลายเป็นต้นไม้ที่เนื้อในเป็นโพรงอาศัยรากแก้วค้ำยันเฮือกสุดท้ายหากวันใดพายุคะนองซัดถาโถมเข้ามาต้นไม้แห่งความหวังต้นนี้คงจะล้มครืนและแห้งตายในที่สุด

แต่คนตรงหน้ากลับค่อยๆซ่อมแซมโพรงไม้ที่แหว่งเว้าด้วยการรดน้ำใส่ปุ๋ยกำจัดวัชพืชและแมลงให้หวังเพียงไม้ใหญ่ต้นนี้จะเติบโตและผลิดอกออกใบอย่างสง่างามอีกครั้ง

แม้ไม่ได้กินผลก็ยังให้คนและสัตว์น้อยใหญ่ได้อาศัยร่มเงา

ฝ่ามือใหญ่ที่แฝงด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นค่อยๆประคองใบหน้านั้นขึ้นมาวินตรามองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัดเพราะสายตาพร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตา

นอกจากจินตะที่ให้ความสำคัญกับวันเกิดเขาแล้วก็มีก้องกิจก้องกิจที่วินตราเคยแง้มประตูใจให้กลับกลายเป็นความผิดหวังประตูใจบานใหญ่ที่เหมือนจะปิดตายไม่รู้ว่าค่อยๆแง้มเปิดอ้าให้ท่านประธานเฮงซวยที่เอาแต่ก่อปัญหาเข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาเมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีพวกเขาสองคนก็ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้หน้าผากที่แนบชิดท้องนิ้วโป้งที่ไล่เกลี่ยหยาดน้ำตาที่ไหลกลิ้งลงมาเป็นสาย

“ฉันไม่รู้ว่าที่ผ่านมานายพบเจอเรื่องราวอะไรมาบ้างแต่ฉันอยากให้นายรู้ไว้…ขอบคุณที่เกิดมาขอบคุณที่แบ่งพื้นที่ให้ฉันได้ยืนเคียงข้างนายฉันรู้…ตอนนี้ฉันยังเป็นแค่ไอ้ลูกแหง่ลูกคนรวยหัวกรวยที่นายเคยด่าฉันปาวๆฉันยังเป็นที่พึ่งให้นายได้ไม่ได้ในตอนนี้แต่ขอให้นายเชื่อฉันและไว้ใจฉันสักครั้งฝ่ามือคู่นี้จะไม่ทำร้ายนายแต่จะคอยโอบกอดและปลอบประโลมเพียงแค่นายหันมา…ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอสักวันฉันจะเป็นไม้ใหญ่ให้นายได้พึ่งพิง” เดนีสจูบซับน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนจะโอบวินตราให้นั่งอยู่บนตักเขาหันลำคอระหงให้ตัวเองก่อนจะบรรจงสวมสร้อยใบโคลฟเวอร์ที่ทำมาจากหิน onyx สีดำลงไปพร้อมกับจุมพิตที่ลาดไหล่กว้างที่กำลังสั่นเทาสองมือค่อยๆปลดเปลื้องชุดนอนออกช้าๆเพียงคอเสื้อที่ร่นลงมารอยแผลเป็นมากมายก็ปรากฏสู่สายตา

เดนีสค่อยๆใช้ท้องนิ้วแตะที่รอยแผลพวกนั้นอย่างแผ่วเบาแตะตำแหน่งไหนวินตราก็สั่นสะท้านคล้ายกับมีภาพจำที่มาของแผลเป็นเหล่านี้เดนีสเอื้อมไปหยิบน้ำมันทาผิวยี่ห้อหนึ่งเทลงบนฝ่ามือช้าๆถูไถฝ่ามือเข้าด้วยกันก่อนจะค่อยๆลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง

เดนีสแทบจะกลั้นหายใจขนาดเขานั่งมองดูอยู่ตรงนี้ยังรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดจากการถูกเฆี่ยนตีจะต้องลงแรงขนาดไหนถึงทิ้งรอยแผลเป็นเอาไว้ยาวนานร่วมสิบๆปีแม่ง! พ่อแม่ ‘เมีย’ แล้วยังไงอยากจะประเคนหมัดหลุนๆใส่สักทีวินตราฝ่ามือเปียกชื้นขยุ้มชายเสื้อตัวเองเมื่อฝ่ามือลูบไล้ไปตามแผ่นหลังที่เปล่าเปลือยอย่างแผ่วเบาและอ้อยอิ่งเขาก้มลงมองสร้อยใบโคลฟเวอร์ที่จี้อยู่กึ่งกลางระหว่างอก

“ONYX”

“อือ” เมื่อออยล์บำรุงทั่วแผ่นหลังเดนีสก็ชักอยากจะรู้ว่าแผลเป็นพวกนี้มีที่อื่นอีกไหมเขาค่อยๆสวมเสื้อนอนให้วินตราก่อนจะจุมพิตที่ลาดไหล่นั่นอีกครั้ง

“เพี้ยงหาย”

“รอกลับจากเกียวโตฉันจะพานายไปลบรอยแผลเป็นบ้าๆพวกนี้”​

“ไม่จำเป็น”

“จำเป็น” เดนีสที่สวมกอดวินตราจากทางด้านหลังจัดแจงให้คุณนายเอนตัวพิงเอาสองมือก็นวดคลึงฝ่ามือของคุณเลขาเล่นพลางพูดไปด้วย

“รอยแผลพวกนี้นอกจากไม่ทำให้อะไรดีขึ้นแล้วมันจะเป็นเครื่องเตือนความจำให้ตายจดจำแต่ที่มาของมันการลบไม่ได้ช่วยให้ลืมก็จริงแต่อย่างน้อยเมื่อหวนนึกถึงมันอีกครั้งก็ไม่ได้มีอิทธิพลกับความรู้สึกมากกว่าเมื่อก่อนเวลาที่นายส่องกระจกจ้องมองบาดแผลทางด้านหลังต้องมีสักครั้งและน่าที่ชวนให้ฉุกคิดถึงเรื่องราวเลวร้ายที่ผ่านมาแต่ถ้านายไม่รังเกียจฉันก็ยินดีที่จะทายาให้ทุกวัน” ไม่พูดเปล่าน้ำเสียงและสีหน้าเหมือนมีหูหมาป่าโผล่ขึ้นมาส่ายหางดิกๆวินตราหยิกที่สีข้างนั้นอย่างแรง

“อูยหยอกนิดหยอกหน่อยก็ไม่ได้”

“ฉันรู้นายคิดอะไร”

“แล้วฉันคิดอะไร” วินตราเงยหน้าสบตามองสายตาที่ยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะกางเล็บพร้อมตะปบ

“จะข่วนให้หน้าลาย” เดนีสหัวเราะท้องแข็งกับท่าทีของวินตราในตอนนี้ไม่เหลือมาดของคุณเลขาหน้าตึงคนเดิมอีกต่อไปกลับกลายเป็นวินตราอีกคนคนที่เปิดแง้มให้เขาเข้าไปสัมผัสและทำความรู้จักเป็นตัวของตัวเองโดยไม่ต้องขวยเขินไม่ต้องสนใจภาพลักษณ์จอมปลอมเหล่านั้นเป็นวินตราผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งก็เท่านั้น

“สร้อยใส่ติดตัวไว้ตลอดอย่าถอดแม้ตอนอาบน้ำก็ตาม”

“อย่าบอกว่าซ่อนกล้องไว้”

“บ้า…ฉันไม่ได้โรคจิตขนาดนั้น” แต่ภายในหัวสมองก็คิดภาพที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าขาวเนียนนี้นอนแผ่หราอยู่ตรงหน้าความรู้สึกในขณะนั้นจะเป็นยังไงก็นะ…ก่อนจะกระแอมไอไล่ความคิดชั่วร้ายในหัว

“สมัยโบราณเล่าขานกันว่า ONYX เป็นหินแห่งโชคลาภและอำนาจช่วยเสริมบารมีแก่ผู้สวมใส่ว่ากันว่ายังป้องกันคุณไสยหรือจำพวกมนต์ดำอันตรายต่างๆจากสิ่งที่มองไม่เห็นในทางกายภาพสีดำเป็นสีที่ปกป้องคุ้มครองการถูกรุกล้ำจากโรคภัยไข้เจ็บและที่สำคัญขอให้วินวินของฉันไม่เจ็บไม่ป่วยอีก” พร้อมกับจุมพิตที่กระหม่อมบางนั้นด้วยความรัก

วินตราไม่ตอบอะไรแม้เขาจะไม่ใช่คนเชื่ออะไรง่ายๆหรืองมงายเกี่ยวกับความเชื่อไสยศาสตร์พวกนั้นแต่การมีอยู่ของสร้อยเส้นนี้ทำให้เขาฉุกคิดถึงเจ้าของของมันแม้เจ้าของมันจะไม่อยู่ด้วยตลอดเวลาแต่ทว่าหัวใจดวงน้อยๆของเขากลับถูกความอบอุ่นสายหนึ่งโอบอุ้มและหล่อเลี้ยงไว้ตลอดเวลาเป็นเตาผิงขนาดใหญ่ให้พักใจในวันที่เจอมรสุมพัดผ่าน

นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่งแต่ที่เดนีสเลือกหินชนิดนี้ให้วินตราเพราะต้องการให้เจ้าตัวมีจิตใจที่เข้มแข็งไม่ท้อแท้และสิ้นหวังไปก่อนและเขายังเชื่ออีกว่านอกจากเขาและตัววินตราเองหินนี้จะช่วยเสริมสร้างความมั่นคงในจิตใจให้แก่วินตรา

มนุษย์เราในช่วงที่อ่อนแอและตกต่ำมักมีความคิดลบๆมากมายวนเวียนอยู่ในหัวเดนีสไม่ใช่คนงมงายเขาเพียงแค่อยากเห็นวินตรามีความสุขในชีวิตยิ้มเต็มตาสักวันก็เท่านั้น…