เพียงชั่ววูบ 60

ว่ากันว่าพ่อแม่เป็นครูคนแรกของลูกที่ลูกจะยึดถือและปฏิบัติตามไม่น่าเชื่อว่าดารากรเองจะเดินตามรอยเท้าตามเขาไปยังโลกสีเทาใบนั้นโลกที่คนเป็นพ่ออย่างเขาไม่เคยคิดจะให้ลูกชายเฉียดกรายเข้าไปใกล้

“ดารากร” เอกภพเอ่ยชื่อจริงลูกชายก่อนจะหันหน้าหนีขบคิดเรื่องราวหาทางรอดต่างๆให้กับลูกชายแต่เมื่อมาถึงบ้านโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังไม่ขาดสายขนต้องปลีกตัวออกไปพูดคุยในห้องทำงาน

ดารากรกลับมาอยู่บ้านใหญ่ด้วยความรู้สึกไม่ชินเขาออกไปอยู่บ้านอีกหลังหลังจากแต่งงานกับก้องกิจแต่ชีวิตคู่ที่คาดหวังว่าจะหวานหอมและเป็นสุขกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดหวังไว้

ภายในห้องนอนของเขายังเหมือนเดิมแต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่ดารากรคนเดิมที่ไม่ประสีประสาหรืออ่อนต่อโลกอีกต่อไปหากก้องกิจไม่เจอวินตราอีกฝ่ายคงไม่คิดที่จะฟ้องหย่ากับเขาใช่หรือไม่อาการทุรนทุรายลงแดงจากการขาดยาทำให้ดารากรต้องดึงทึ้งเส้นผมตัวเองอย่างแรงมือสั่นใจสั่นหงุดหงิดอยากยามากกว่าเดิมแม้จะพากลับมาที่บ้านใหญ่แต่ก็เหมือนถูกคุมขังดารากรไม่ได้รับอนุญาตให้ไปไหนไม่ให้ใช้เครื่องมือสื่อสารทุกชนิดรวมไปถึงเรื่องยาเขาตบประตูอย่างแรงตะโกนคอแทบแตก

“พ่อพ่อขอยาให้กรพ่อ! ได้ยินไหมใครอยู่ข้างนอกปล่อยให้ฉันออกไปปล่อยฉันออกไป!!!! ไอ้พวกเวรปล่อยฉันออกไป” ดารากรตบประตูอย่างแรงจนฝ่ามือและฝ่าเท้าแดงเป็นปื้นก่อนจะค่อยๆไถลกับบานประตูนั่งแหมะอยู่ที่พื้นโอบกอดตัวเองอยู่อย่างนั้นด้วยอาการหนาวสั่นไปทั้งตัว

เอกภพที่ยืนอยู่ด้านนอกได้ยินเสียงทุกอย่างเขาได้แต่ยืนที่หน้าห้องลูกชายตัวเองอย่างนั้นจนเสียงภายในห้องเงียบหายไปก่อนจะเดินไปจัดการกับปัญหาต่างๆที่ถาโถมเข้ามาทั่วทุกสารทิศ

คลิปลับต่างๆที่มีใบหน้าเต็มๆของดารากรปรากฏสู่สายตาชาวเน็ตในแพลตฟอร์มหนึ่งที่ยิงมาจากต่างประเทศไม่สามารถระบุได้ว่าต้นตอมาจากที่ไหนในโลกนี้ไม่ว่าจะเป็นปาร์ตี้เซ็กซ์หมู่ของบรรดาคนดังที่มีการซื้อขายกามโดยดารากรเป็นคนกลางจัดหา

คลับบาร์ที่ตัวเองเพิ่งซื้อจากเจ้าของเดิมได้ไม่นานก็เกิดเหตุการณ์ดังกล่าวขึ้นมากลบข่าวเรื่องลูกชายท่านเจ้าสัวพาเลขาคนดังไปคลินิกทำแท้งเถื่อนไหนจะเรื่องที่มีลูกลับๆเลขาคนเก่งที่เคยเข้าตัวเข้าแลกหน้าที่การงานก่อนหน้านั่นอีก

วินตราไม่ได้แยแสกับข่าวคาวพวกนั้นเขาไม่ได้ทำอะไรแม้จะเห็นสายตาคลางแคลงของเพื่อนร่วมงานอย่างปรียานุชก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ท่านประธานเองก็เช่นกันเหมือนไม่ได้ยินข่าวที่คอยจะเลื่อนเก้าอี้ประธานของเขาผิวปากสบายอกสบายใจอยู่ทุกวันปรียานุชเริ่มฉุกคิดได้เธออยู่ใกล้ชิดคลุกคลีพวกเขาทุกวันไม่เห็นจะมีเรื่องอย่างว่าอีกอย่างคุณวินตราก็ไม่มีเหมือนคนท้องคนไส้หากเข้าคลินิกอย่างว่าจริงจะมาทำงานได้ยังไงไหวอีกอย่างสีหน้าก็ดูปกติแต่เธอต่างหากที่ทำตัวมีพิรุธเสียเองคิดได้ดังนั้นก็ไม่ได้สนใจข่าวคาวพวกนั้นอีก

“สีหน้าคุณนุชดูมีอะไรอยากจะถามชอบกล” เดนีสที่นั่งอยู่ในรถตู้บริษัทเปิดประเด็นทันทีที่อ่านรายงานในมือจบ

วินตราเลิกคิ้วน้อยๆ “เป็นธรรมดาของพฤติกรรมมนุษย์เรื่องฉาวเรื่องคาวมักจะได้รับความสนใจจากผู้คน”

เดนีสพยักหน้า “นั่นสิถึงกับกุข่าวใส่ภาพบ้าๆพวกนั้นว่าฉันพานายไปคลินิกทำแท้งเถื่อนจนโดนคลินิกนั้นฟ้องทั้งๆที่ฉันลงไปถามทางอีกอย่างผู้ชายอกสามศอกอย่างฉัน…กล้าทำกล้ารับ”

แถมยังพูดเอาดีเข้าตัวอีกต่างหากอีกอย่างเขากับวินตราก็ไม่ได้มีเรื่องอย่างว่าต่อให้อยากจะขุดไปถึงแกนโลกก็ไม่มีอะไรให้เห็นแถมยังโต้กลับได้อย่างเจ็บแสบไม่เหมือนอย่างดารากรหากอยากจะแฉใครเจ้าตัวต้องมั่นใจว่าไม่มีเรื่อง ‘คาว’ ของตัวเองให้แฉกลับตอนแรกชาวเน็ตอาจจะขึ้นรถทัวร์มาใส่ใจเรื่องของเขากับวินตราแต่ทว่ารถทัวร์คันนี้กลับเลี้ยวกลับกลางทางหันหัวรถแทบไม่ทัน

ให้ทุกข์ถึงท่านทุกข์นั้นถึงตัวของแท้!

“ฝันไปเถอะ” วินตราจิ้มลูกโป่งที่เดนีสวาดฝันไว้เป็นฉากๆในหัวจนแตกกระเจิงจะมีลูกก็ต้องผ่านกระบวนการใช่มะ…

ท่านประธานทำเป็นไขสือคุณเลขาบางวันก็ใจดีให้ถึงเนื้อต้องตัวแต่บางวันก็กางเล็บพร้อมตะปบเหมือนอย่างวันนี้

“ดารากรฝีมือใคร” เดนีสยักไหล่

“ใครจะไปรู้” วินตรากอดอกปรายตามองอย่างจับผิด

“นักล็อบบี้ยิสต์พวกนั้นเชื่อถือได้แค่ไหนกัน”

“อะไรฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นเจ้าตัวอาจจะไปเหยียบเท้าใครเข้าก็ได้ทำไมนายมองฉันอย่างนั้นล่ะ” เดนีสตอบหน้าตายพลางบ่นอุบอิบ

“คนกันเองแท้ๆ”​

“ก็เพราะคนกันเองแท้ๆไงถึงได้ถาม”​

“…”  ทำไมคุณเลขาเหมือนจะงอนเขาหน่อย ๆ เลยวะ ให้ตาย!

“เห็นฉันไม่มีสมองอีกละสิฉันก็พอมีเขี้ยวเล็บอยู่บ้าง”

“เล็บขบสิไม่ว่า”

ให้ตายเขาก็เถียงไม่ชนะคุณเลขาเลยปิดปากเงียบอีกอย่างตอนนี้เขาก็พอมีความสามารถที่จะปกป้องคุณเลขาได้บ้างไม่ได้เป็นไอ้เด็กเมื่อวานซีนเหมือนอย่างแต่ก่อนเพียงแต่ว่ายิ่งเปิดเผยความเก่งกาจในตัวมากเท่าไหร่ศัตรูก็จะกำจัดเขาให้เร็วขึ้นเท่านั้นตอนอยู่ในรถยนต์ส่วนตัวเองก็เช่นกันหากไม่จำเป็นเขาจะไม่พูดเรื่องสำคัญแบบนี้ในรถเด็ดขาด!

ท่านประธานกับคุณเลขาเองช่วงนี้ก็ออกไปติดต่องานติดต่อคู่ค้าจนเป็นกิจวัตรประจำวันปรียานุชเองก็ยังพอจะคาดเดาในแต่ละวันได้ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ตารางงานของท่านประธานตายตัวถ้าไม่ออกไปข้างนอกก็จะกลับเร็วเป็นพิเศษเลขาหน้าห้องอย่างเธอเองก็เช่นกัน