เพียงชั่ววูบ 49

แต่กรณีของเดนีสนั้นโชคดีกว่ามากเพราะพื้นเพทางฝั่งแม่และพ่อก็มีอำนาจและบารมีพอสมควรเป็นห่วงก็แต่คุณเลขามีเพียงตัวคนเดียวไม่มีป้อมปราการให้หลบหนีเดนีสยังโชคดีที่มีรั้วศศิภักดีเป็นที่กำบังมีเพื่อนพี่น้องที่คอยช่วยเหลือแต่วินตรามีเพียงเขาเขาคนเดียวเท่านั้น

ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงจะเหมือนเดิมอย่างนี้ไหมแต่ว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ยังคงอยากทำตามความปรารถนาอยากจะเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆที่มีร่วมกันให้มากที่สุดอย่างเช่นดินเนอร์ใต้แสงเทียนค่ำคืนนี้

วินตราขมวดคิ้วมุ่นก่อนลงจากรถอีกฝ่ายยังให้เขาสวมใส่หน้ากากบ้าบอนี่อีกด้วยจับจูงมือขึ้นลิฟต์แก้วไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมหรูหกดาวแห่งหนึ่งเหมาชั้นรูฟท็อปเอาไว้มีเพียงพวกเขาสองคนและนักแสดงดนตรีแจ๊ซคอยบรรเลงขับกล่อมให้บรรยากาศค่ำคืนนี้โรแมนติกและหอมหวานเดนีสฉีกยิ้มปากเกือบจะถึงรูหูมีเพียงวินตราที่เอาแต่เหม่อมองไปด้านข้างทอดมองท้องฟ้าเส้นผมปลิวไปตามลม

เดนีสจับฝ่ามือของวินตราอย่างทะนุถนอมวินตราชักมือกลับ

“เป็นอะไรไป” วินตราถอดหน้ากากออกอย่างช้าๆจดจ้องชายหนุ่มตรงหน้าที่สวมหน้ากากสีเทาไว้ครึ่งหน้าใช้สายตาสำรวจดวงตาไล่มาตรงโหนกแก้มและริมฝีปากเป็นอย่างสุดท้ายจดจ้องอ้อยอิ่งอยู่ตรงนั้นริมฝีปากนั้นยังประดับไปด้วยรอยยิ้มน้อยๆอีกด้วยเดนีสเห็นดังนั้นก็ถอดหน้ากากออกเช่นกัน

“บางครั้งฉันก็กลัว”

“อะไร”

“ทุกครั้งที่มีเรื่องราวดีๆหรือกำลังสัมผัสความสุขเหมือนความทุกข์ระทมลูกใหญ่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้” วินตราเอ่ยเสียงเรียบสายตาวางไว้ที่แก้วไวน์ของตัวเองเพราะว่ามันมักจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้เสมอกับวินตราเขาเลยกลายเป็นคนตีหน้านิ่งไม่ทุกข์ไม่ร้อนเหมือนพยายามหลอกร่างกายว่าตัวเองไม่ได้มีความสุขเพราะเขากลัวกลัวว่าความสุขที่มีมันจะหายไปกลายเป็นคนยิ้มยากไม่อยากยิ้มให้เรื่องเล็กๆน้อยอีกทั้งยังหวาดกลัวเพราะเคยเสียศูนย์มาก่อนในเรื่องของจินตะเขาที่รีบเคลียร์งานให้เสร็จเพื่อที่จะได้ไปหาไปทานข้าวร่วมกันกับพี่ชายต่างสายเลือดที่รักและเคารพกันดั่งพี่น้องในอุทรกลับได้ยินข่าวร้ายว่าอีกฝ่ายโดดตึกตายแทน

ภาพในหัวก่อนหน้าเขายังฮัมเพลงเพราะๆที่ชอบคิดถึงเมนูในมื้อค่ำที่จะไปกินด้วยกันอยากพูดคุยแบ่งปันเรื่องราวในชีวิตแต่ละวันให้กันและกันฟังแม้ว่าเทคโนโลยีจะก้าวล้ำไปไกลแค่ไหนแต่ก็ไม่เหมือนนั่งพูดคุยต่อหน้าฟังเรื่องขบขันปรับทุกข์และสุขไปด้วยกันกอดให้กำลังใจกันและกันอ้อมกอดที่คุ้นเคยไม่มีอีกแล้ว

แต่แล้วความจริงที่เกิดขึ้นทำเอาภาพความสุขในหัวแตกกระเจิงวินตราแม้ไม่อยากยอมรับแต่ศพที่นอนอยู่ในโลงคือจินตะตอนนั้นเขาเลยเข้าใจประโยคที่ว่า ‘ความจริงเป็นสิ่งไม่ตายแต่เราอาจกำลังจะตายเมื่อได้พบกับความจริง’ นั้นคืออะไร

จินตะตายไปตัวตนและจิตวิญญาณของวินตราเหมือนจะล่องลอยตามไปเมื่อได้พบกับกล่องแพนโดร่าความลับที่จินตะได้ซุกซ่อนเอาไว้ในห้องนอนของตัวเองใต้เตียงที่อีกฝ่ายเคยบอกเขากลายๆหลายครั้งถึง ‘รหัสลับ’ เขาเปิดกล่องหายนะนั้นด้วยฝ่ามืออันสั่นเทาร่างกายเย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะคลานเข้าไปอาเจียนในห้องน้ำหลายครั้งจนเกือบจะลุกไม่ขึ้นร่างกายหวาดกลัวตัวสั่นจนภาพเหตุการณ์ที่ถูกพ่อและแม่ทารุณกรรมอย่างหนักผุดขึ้นมาภายในหัวเป็นฉากๆภาพเหตุการณ์เลวร้ายที่วินตราและจินตะต่างช่วยกันกลบฝังแทนด้วยความทรงจำดีๆถูกขุดขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

วินตราปิดกล่องใบนั้นด้วยฝ่ามืออันสั่นเทาและไม่กล้าเปิดมันอีกก่อนหน้าที่วินตราจะมาภายในห้องนี้เคยถูกรื้อค้นหลายครั้งแต่กลับไม่มีใครเคยพบเห็นกล่องแพนโดร่านี้เลยสักคนจินตะคงคิดไว้อย่างดีแล้วว่าคนที่เขาอยากให้ค้นพบความลับอันดำมืดนี้มากที่สุดเป็นใคร…นั่นก็คือวินตรา

ฝ่ามือทั้งสองเย็นเฉียบหน้าซีดอย่างเห็นได้ชัดจนเดนีสต้องยึดมืออีกฝ่ายมากอบกุมไว้

“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า” แม้เดนีสจะพูดเล่นๆแต่กระบอกตาของวินตรากลับร้อนผ่าวพยายามจะดึงมือกลับแต่ไม่เป็นผล

“ฉันรู้ว่านายมีความลับมากมายที่ไม่อยากให้ใครรู้แต่วินตราต่อให้คนทั้งโลกจะหันหลังให้นายฉันคนนี้จะอยู่เผชิญหน้ากับคนทั้งโลกเป็นเพื่อนนายเองใครที่มันกล้าทำร้ายคนของฉันฉันจะกระทืบๆให้ไส้ไหลเลยคอยดู…นายไม่เชื่อ?”

“อย่าเสียเวลาเลย” สีหน้าและแววตาของวินตราที่จริงจังทำเอาเดนีสต่อต้านในใจอยู่ลึกๆนายกล้าผลักไสฉันได้ไงฮะ

“สำหรับฉันไม่มีสักเสี้ยววินาทีที่อยู่กับนายแล้วฉันคิดว่าเสียเวลากลับกัน…อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ให้ยาวนานขึ้นอีกหน่อยด้วยซ้ำ” เดนีสกระชับฝ่ามือที่อยู่กึ่งกลางโต๊ะ

“เหมาะสมไม่เหมาะสมไม่ได้อยู่ที่ฐานะอยู่ที่ความพึงพอใจหากฉันพอใจใครหน้าไหนก็สอดปากไม่ได้”

“บางทีอาจเป็นเพราะความอยากเอาชนะ”

เปาะ! “ฮึ”​ เดนีสเอื้อมตัวไปดีดหน้าผากวินตราอย่างแรงวินตราลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆด้วยความขุ่นเคือง

“ดีดเอาความคิดบ้าๆนั้นออกจากหัวนายสักที” วินตราจ้องเขม็ง

“ฉันแยกออกน่าไม่ใช่เด็กอมมือรักชอบอยากเอาชนะฉันไม่รู้ว่าชีวิตนายประสบพบเจออะไรมาบ้างแต่ฉันสัญญาในอนาคตว่านายจะไม่พบเจอเรื่องห่าเหวพวกนั้นเพียงลำพังเรื่องอื่นฉันอาจจะโง่เขลาบ้าใบ้แต่ความรู้สึกที่ฉันมีให้นายคือของจริงและก็ไม่เคยเกิดกับใครมาก่อนให้ตาย!” ​เดนีสลูบหน้าตัวเองแรงๆสองสามทีแต่มืออีกข้างกลับไม่ยอมปล่อยฝ่ามือเย็นนั้นส่งผ่านความอบอุ่นไล่ความเหน็บหนาวที่เกาะกินใจรวมไปถึงร่างกายของคนตรงหน้าด้วยพูดเสียมากมายแต่วินตรากลับไม่มีท่าทีเก้อเขินไม่พอยังมองเขาเหมือนคนโง่อีกด้วย

ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะน้อยๆนั้นเดนีสเงยหน้าขึ้นมามองก็เห็นสีหน้าที่ราบเรียบอย่างเดิม

“ปั่นหัวฉันเก่ง” เดนีสไม่พูดเปล่าพลางดึงมือนั้นพลิกหลังมืออีกฝ่ายเพื่อจุมพิตเขาจูบหลังมือนั้นเบาๆเป็นการจูบที่กล้าๆกลัวกลัวว่าหากลงแรงไปมากกว่านี้อีกฝ่ายจะแตกสลายหายไปเพราะอ่านใจอ่านสีหน้าที่แท้จริงของวินตราไม่ออกเดนีสเลยหวาดกลัวกลัวว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องบ้าบิ่นตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีไปยังที่ไกลแสนไกลที่ที่เขาไม่สามารถตามหาเจอและไปหาได้

กลัวว่าอีกฝ่ายจะแอบไปร้องไห้เงียบๆคนเดียว

วินตราจ้องมองเดนีสด้วยความตกตะลึง “จูบจองไว้ก่อน” ก่อนจะปล่อยมือบางนั้นด้วยความอาลัยอาวรณ์

“กินเถอะสเต๊กเย็นหมดแล้ว” วินตราพยักหน้ารับก่อนจะก้มลงทานสเต๊กตรงหน้าเงียบๆพลางจ้องมองหลังมือซ้ายของตัวเองที่ความอบอุ่นเมื่อครู่จากริมฝีปากยังหลงเหลืออยู่

พลันความทรงจำสายหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวตอนที่เขายืนคุยกันจินตะในคอนโดของอีกฝ่าย

“วินอย่าไปกลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึงรู้หรือเปล่านอกจากความกลัวจะกัดกินความกล้าของเราแล้วยังกัดกินความสุขในชีวิตของเราอีกด้วยอย่ากลัวสิ่งที่ยังมาไม่ถึงแต่จงตั้งรับอย่างมีสติจำคำพี่เอาไว้ให้ดีวินเป็นคนเก่งเพียงแต่ขี้กลัวไปหน่อยก็เท่านั้นมนุษย์เราไหนเลยจะมีแต่ความสุขไปตลอดที่เรามีความทุกข์เพียงเพราะความสุขมีน้อยลงไปก็เท่านั้นจะทุกข์จะสุขแค่ไหนอยู่ที่จะมอง” วินตรายังจดจำรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของจินตะในวันนั้นได้เป็นอย่างดีก่อนจะระบายยิ้มตรงมุมปากน้อยๆ

วินตราหวาดกลัวหลายเรื่องมาครึ่งค่อนชีวิตทั้งเรื่องที่มาถึงและมาไม่ถึงความสุขที่มีถูกเงามืดภายในจิตใจกัดกลืนกินทีละน้อยจนไม่เหลือพื้นที่ให้ความสุขเล็กๆน้อยๆได้เบ่งบานต่อแต่นี้เขาจะค่อยๆเผชิญหน้ากับความกลัวที่สร้างขึ้นและตั้งรับกับปัญหาที่ถาโถมเข้ามาอย่างมีสติจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อรอวันที่พวกมันฉิบหายจนกว่าจินตะจะได้รับความยุติธรรม!