การมาทำงานพร้อมกันของคุณเลขาและท่านประธานในทุกๆเช้าไม่ใช่เรื่องแปลกแต่บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองมากกว่าที่ปรียานุชสามารถสัมผัสได้ว่า…มันดีแบบแปลกๆมีโมเมนต์เล็กๆที่บางครั้งเหมือนจะเห็นสายตาท่านประธานทอดมองคุณเลขาด้วยสายตาอ่อนโยนเหมือนทาสแมวที่ไม่ว่าจะโดนข่วนกี่สิบครั้งก็มีความรักให้เหมือนเดิมคุณเลขาเองก็ไม่ได้หน้าตึงเหมือนโมโหอยู่ตลอดเวลาอย่างตอนที่เข้ามาทำงานแรกๆตอนนี้พวกเขาทั้งสองคนเลขาหน้าห้องกับเลขาส่วนตัวสามารถประสานงานกันได้อย่างมีประสิทธิภาพบรรยากาศรอบๆตัวคุณเลขาเองก็ไม่ได้แผ่รังสีอำมหิตใส่ท่านประธานเหมือนช่วงแรกๆ
หรือว่าเธอจะคิดมากไปจนฟุ้งซ่านปรียานุชโคลงศีรษะก่อนจะเคาะพิมพ์รายงานในหน้าจอโดยไม่สนใจเรื่องกอสสิปพวกนี้อีก
“ตีมหน้ากาก?” วินตราถามขณะอ่านรายละเอียดภายในงานรวมไปถึงเงินรางวัลการประกวดการแต่งกายส่วนใหญ่งานแบบนี้พวกบอร์ดบริหารไม่ค่อยมากันเดนีสเองปีที่แล้วเขาก็ไม่ได้เข้าร่วมอีกอย่างหากมีพวกบริหารนั่งกันสลอนลูกจ้างคงจะเกร็งๆกันหมดไม่มีเรื่องสุรามึนเมาปีนี้เดนีสทุ่มเป็นหม้อไฟชื่อดังเพราะเขารู้ดีเรื่องปัญหาที่เคยก่อเอาไว้เลยอยากจะชดเชยให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้อีกอย่างเรื่องโบนัสของพนักงานเขาก็เซ็นอนุมัติตามที่วินตราได้ออกความเห็นไปตั้งแต่ต้นแถมยังใจดีให้พนักงานเอาครอบครัวมานั่งทานด้วยกันได้เพียงแต่ต้องแจ้งชื่อก่อนก็เท่านั้น
และยังปรับปรุงสวัสดิการอื่นๆที่มีก่อนหน้าให้สอดคล้องกับสภาพเศรษฐกิจปัจจุบันอีกด้วย
“อือฮึน่าตื่นเต้นดีออก” วินตราที่จะกำลังจะอ้าปากแย้ง
“ฉันอยู่ไหนนายต้องอยู่นั่น” แม้ไม่ตอบโต้แต่แววตาที่จดจ้องมาเหมือนมีมีดบินอยู่ในนั้นทำเอาเดนีสยิ้มแหยๆแต่อีกนัยหนึ่งก็คิดเรื่องสนุกๆได้หลายเรื่อง
“พูดเปิดงานนิดหน่อยพูดคุยหอมปากหอมคอแล้วก็กลับไม่น่าจะเกินหนึ่งชั่วโมง” เดนีสจัดแจงเองเสร็จสรรพ
“จัดรวมกับคริสต์มาสเลยก็ดีเหมือนกันพนักงานที่บ้านอยู่ต่างจังหวัดจะได้กลับไวขึ้นคนที่ไม่มีงานอะไรให้แจ้งทางฝ่ายบุคคลกลับก่อนได้เลยอ้อ…มีเบี้ยเลี้ยงการเดินทางกลับภูมิลำเนาที่ต่างจังหวัดด้วยคนละพันให้เอาบิลน้ำมันมาเบิก”
“ครับ”
“แล้วนายล่ะจะกลับหรือเปล่า”
“ไม่ครับ”
“ดี” สั่งเสร็จก็เท้าคางมองหน้าคุณเลขามองอย่างเดียวไม่พอสายตายังกรุ้มกริ่มมากอีกด้วยวินตราหางตากระตุกแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจกับสายตานั้นก่อนจะขอตัวไปทำเอกสารเป็นลายลักษณ์อักษรให้ฝ่ายบุคคลทราบต่อไป
เลิกงานก็กลับบ้านแม้เดนีสจะเคยพูดว่าจะนอนค้างที่คอนโดด้วยกันแต่ก็ไม่ได้ทำตามอย่างที่ว่าวันไหนไม่ลงมือทำอาหารเองก็แวะซื้อเข้ามาทานด้วยกันพอเห็นคุณเลขากินข้าวกินยาส่งอีกฝ่ายเข้านอนเขาก็กลับตอนเช้าก็ตื่นเช้าหน่อยมาทำกับข้าวเช้าไว้รอคุณนายตื่นสายตาแตกมาก็ได้กินเลยฮึ! สบายเกินไปแล้วนะแต่พอได้เห็นสีหน้าที่อิ่มเอิบมีน้ำมีนวลของเจ้าตัวเดนีสก็ยิ่งขยันสรรหาของต่างๆบำรุงขุนแมวน้อยของเขาให้อ้วน
“ทำอะไรเยอะแยะ” แม้จะเป็นวันศุกร์สุดท้ายของการทำงานอีกทั้งคืนนี้มีปาร์ตี้หน้ากากด้วยเช้านี้มีอาหารมากมายวางเรียงอยู่เต็มโต๊ะเช่นเคย
“มีหน้าที่กินก็กินไปบ่นเก่ง” วินตราเบะปากใส่แต่ก้มทานอาหารตรงหน้าอย่างว่าง่ายกินเสร็จก็ลุกไปยัดใส่เครื่องล้างจานเดนีสส่ายหน้าให้อย่างจนใจก็อีเครื่องล้างจานเนี่ยใช้เวลาเป็นชั่วโมงล้างแก้วใบเดียวกว่าจะได้ใช้ต้องรอเขาเลยชอบล้างด้วยมือแต่ว่าคุณเลขานั้น…สมกับเป็นแมวจอมขี้เกียจเสียจริงแถมตอนนี้ห้องเขาก็ไม่ได้รกมีขยะกองสุมกันเป็นภูเขาลูกย่อมๆแสดงว่าสภาพจิตใจของวินตราตอนนี้ดีขึ้นมากแววตาก็สดใสและเขาหวังว่าจะได้เห็นดวงตาสุกสกาวรวมไปถึงรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ยิ้มไปถึงดวงตาของอีกฝ่ายและภาวนาให้รอยยิ้มนั้นประดับอยู่บนใบหน้าของวินตราตลอดไปอย่าได้มีสิ่งใดพลัดพรากความสุขไปจากคุณเลขาคนเก่งของเขาอีกเลย
และหน้าสื่อกอสสิปใต้เตียงเซเลปแห่งหนึ่งก็ออกมาจีบปากจีบคอเม้าท์เรื่องลูกชายคนหนึ่งของนักธุรกิจใหญ่ในเมืองไทยซุกเมียมีแต่เงาภาพสีดำให้ชาวเน็ตเดากันอย่างสนุกปาก
“เดี้ยนใบ้ให้นิดนึงนะคะไม่แน่ว่าอาจจะเออออห่อหมกคนใกล้ตัววางแผนรวบหัวรวบหางเพราะมีปาปารัซซี่ถ่ายภาพที่ถูกลากลงจากรถตู้ได้”
“ต๊ายเป๋นตาแซ่บแท้” พิธีกรชายอีกคนเสริมขึ้นมา
“เป็นหนูหนูก็ทำอยากตกถังข้าวสารไม่….ก็อยากได้เงินฟาดหัวเหมือนในละครช่องน้อยสีเอาไป 30 ล้านเลิกยุ่งกับลูกชายฉันอะไรทำนองนั้น” อีกฝ่ายจีบปากจีบทำไม้ทำมืออย่างออกรส
“คอนโดนี้มีไม่กี่คนหรอกค่ะพี่ตา…ว้ายยยยเท่านี้ยังไม่พอว่ากันว่ากินกันต่อเช้า-เย็นเติมกันของไม่มีขาดว้ายอิจฉาแฮง!” ในไลฟ์กำลังจีบปากจีบคอพูดคุยกันอย่างสนุกสนานดารากรเองก็เช่นกันที่กำลังดูไลฟ์สดพลางแสยะยิ้มแกว่งของเหลวสีแดงในมืออย่างผู้กุมชัยชนะ
“นี่แค่น้ำจิ้มกล้าแย่งของของฉันแล้วเราจะได้เห็นดีกัน…วินตรา!”
ส่วนทางด้านเดนีสก็ได้รับวิดีโอไลฟ์สดที่ตัดต่อแต่ช่วงเนื้อหาสำคัญมาเช่นกันเดนีสเองก็แสยะยิ้มเหมือนกันเขารู้ตั้งนานแล้วว่ามีคนตามคนแอบถ่ายแล้วยังไงล่ะ…อยากเป็นข่าวจะแย่อยากเปิดตัวจนตัวสั่นเดนีสหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังอยู่คนเดียวภายในห้องทำงานพอวินตราเปิดประตูเข้ามาก็หัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อนรีบปิดคลิปวิดีโอนั้นอีกอย่างวินตราก็ไม่ตามข่าวบันเทิงไร้สาระพวกนี้อยู่แล้ว
ตกเย็นเดนีสก็พาวินตราไปเลือกชุดเสื้อกั๊กสูทมาหนึ่งชุดโดยมีเดนิมเป็นคนจัดแจงให้ “เหมาะมากเลยครับ” เดนิมที่กลับมาอยู่บ้านหลังจากขอเลิกรากับอดีตสามีอย่างพิพัฒน์นานๆถึงจะเข้าร้านทีอีกอย่างเป็นงานสำคัญของพี่ชายเขาเลยออกมาร้านมาช่วยเลือกให้ตัวเองแต่เหมือนอีกฝ่ายจะให้เขาช่วยเลือกชุดให้คุณเลขาส่วนตัวมากกว่า“ขอบคุณครับ” วินตราตอบเสียงเรียบแววตาของเดนิมทำเอาวินตราประหม่าอย่างบอกไม่ถูกสายตากลมสุกใสเหมือนตากวางเวลามองมาที่เขาและท่านประธานเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ในนั้น“ขอบคุณนะน้องรัก” “ยินดีครับ” ก็จะไม่ให้น้องชายอย่างเดนิมยิ้มได้อย่างไรบัตรเครดิตวงเงินเยอะขนาดนั้นพี่เดนีสไม่เคยให้เขายืมด้วยซ้ำแต่กลับอยู่กระเป๋าสตางค์ของคุณเลขาส่วนตัวจะไม่ให้เขายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ใส่คนทั้งคู่ได้อย่างไร แถมร้าน JeansShore ยังมีหน้ากากขนนกหลากหลายให้เลือกอีกโจชัวร์พาร์ทเนอร์ร้านที่สวมกางเกงยีนแฟชั่นเปิดหน้าขาจนเหมือนเศษผ้าในความคิดของเดนีสเดินเข้ามาหาพร้อมกับแนะนำหน้ากากแต่ละชิ้นให้คุณเลขาได้ฟังและเลือกอีกฝ่ายพูดน้ำไหลไฟดับจนวินตราเวียนหัวไปหมดเลยหยิบมาสักอันเพื่อตัดรำคาญ “อันนี้แหละครับ”“เหมาะมากเลยครับ” โจชัวร์ด
แต่กรณีของเดนีสนั้นโชคดีกว่ามากเพราะพื้นเพทางฝั่งแม่และพ่อก็มีอำนาจและบารมีพอสมควรเป็นห่วงก็แต่คุณเลขามีเพียงตัวคนเดียวไม่มีป้อมปราการให้หลบหนีเดนีสยังโชคดีที่มีรั้วศศิภักดีเป็นที่กำบังมีเพื่อนพี่น้องที่คอยช่วยเหลือแต่วินตรามีเพียงเขาเขาคนเดียวเท่านั้นไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงจะเหมือนเดิมอย่างนี้ไหมแต่ว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ยังคงอยากทำตามความปรารถนาอยากจะเก็บเกี่ยวความทรงจำดีๆที่มีร่วมกันให้มากที่สุดอย่างเช่นดินเนอร์ใต้แสงเทียนค่ำคืนนี้ วินตราขมวดคิ้วมุ่นก่อนลงจากรถอีกฝ่ายยังให้เขาสวมใส่หน้ากากบ้าบอนี่อีกด้วยจับจูงมือขึ้นลิฟต์แก้วไปยังชั้นบนสุดของโรงแรมหรูหกดาวแห่งหนึ่งเหมาชั้นรูฟท็อปเอาไว้มีเพียงพวกเขาสองคนและนักแสดงดนตรีแจ๊ซคอยบรรเลงขับกล่อมให้บรรยากาศค่ำคืนนี้โรแมนติกและหอมหวานเดนีสฉีกยิ้มปากเกือบจะถึงรูหูมีเพียงวินตราที่เอาแต่เหม่อมองไปด้านข้างทอดมองท้องฟ้าเส้นผมปลิวไปตามลม เดนีสจับฝ่ามือของวินตราอย่างทะนุถนอมวินตราชักมือกลับ“เป็นอะไรไป” วินตราถอดหน้ากากออกอย่างช้าๆจดจ้องชายหนุ่มตรงหน้าที่สวมหน้ากากสีเทาไว้ครึ่งหน้าใช้สายตาสำรวจดวงตาไล่มาตรงโหนกแก้มและริมฝีปากเป็
วินตราดื่มไวน์ไปหลายแก้วอาจเป็นเพราะการเปิดเปลือยความรู้สึกต้องอาศัยความกล้าจากแอลกอฮอล์กล่อมสมองให้มึนเมาแม้ความมึนเมาจะทำให้สมองคิดช้าไปชั่วขณะแต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านทางร่างกายที่กอดแนบแน่นอยู่บนโซฟาในขณะนี้เป็นของจริงตอนนี้วินตราเหมือนแมวยั่วสวาทสายตาที่มองมาที่เดนีสทั้งหยาดเยิ้มและวาบหวามอยู่ในทีเจือความเว้าวอนในนั้นบางอย่าง …ขย้ำฉันสิ… แม่งเอ่ย! เดนีสสบถอยู่ในใจหลายรอบท่องพุธโธพุธถังกะละมังหม้อเอาไว้ในใจมั่วไปหมดแถมยังไม่กล้าสบประสานสายตากับคนในอ้อมแขนตรงๆกลัวว่าบางสิ่งจะลุกมาเคารพธงชาติทำเสียเรื่อง!ก่อนหน้าบนโต๊ะอาหารเดนีสอุ้มคุณเลขาที่แทบจะฟุบกับโต๊ะดินเนอร์กลางแสงเทียนมายังห้องสวีทที่จับจองไว้ก่อนหน้าจองไว้เพื่อเล่นละครแต่ดันสวมบทบาทจริงคุณเลขาเมาจริง! “นี่…กินยาเค้าไม่ให้ดื่มของมึนเมาไม่ใช่เหรอ” เดนีสไม่ใช่หมอแต่ก็พอจะเคยได้ยินมาบ้างยาพวกนี้เป็นยาที่ส่งผลต่อการทำงานของสารสื่อสมองโดยตรงและห้ามไม่ให้ดื่มแอลกอฮอล์ในขณะที่ทานยาพวกนี้วินตราไม่ตอบได้แต่นั่งอยู่บนตักโอบรอบคอของท่านประธานอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำเดนีสลืมเสียสนิท! “มองฉันแบบนี้หมายความว่าไงฉัน…มีศีลธรรมมากพอ
“คบเด็กสร้างบ้านไม่เคยได้ยินเหรอ” เดนีสเอ่ยเย้าข้างหู “บางทีหากเรื่องราวทั้งหมดถูกเปิดเผยระหว่างเราอาจไม่มีวันนี้ก็ได้” เดนีสถอนหายใจกับความไม่มั่นใจในตัวเองของตรงหน้า“คิดว่าฉันไม่เคยได้ยินเรื่องรับน้องของเด็กทุน 25 ล้านนั่นเหรอ” วินตราตัวแข็งค้าง“แล้วไงมันไม่ได้หักคาเสียหน่อยคุณค่าของนายไม่ได้อยู่ที่ความบริสุทธิ์ของร่างกายแต่อยู่ที่นี่” เดนีสจิ้มไปยังหัวใจฝั่งซ้ายของวินตรา“ความสามารถที่นายมีไม่ว่าคนอื่นจะไม่เห็นและไม่ยอมรับแต่ท่านเจ้าสัวเดรโกและพนักงานของ SS GROUP ต่างก็ยอมรับฝีมือในการทำงานของนายทั้งนั้นอีกทั้งพ่อเลี้ยงดนัยนี่เอ็นดูนายเหมือนลูกหลานคนหนึ่งด้วยซ้ำ” “การยอมรับอดีตไม่จำเป็นว่าเราต้องแสร้งลืมความเจ็บปวดเหล่านั้นแต่วินตรา…การจมกับอดีตไม่ได้ช่วยอะไรแถมยังจะทำให้นายเจ็บปวดมากกว่าเดิมวันไหนที่นายลุกขึ้นแหงนหน้ามองฟ้าด้วยความมั่นใจวันนั้นนายจะเห็นว่าอดีตเหล่านั้นคืออุปสรรคที่เราต้องฝ่าฟันและเติบโตหากนายไม่เข้มแข็งไม่กล้าเผชิญหน้ากับมันนายจะช่วยคนอื่นได้ยังไงขึ้นอยู่กับนายแล้วนะ” เดนีสแนบหน้าผากกับวินตราพลางหลับตาถ่ายทอดความรักและความปรารถนาดีให้แก่กัน“ขอให้นายมั่นใจฉัน
เมื่อเลี้ยงอาหารเสร็จวินตราก็เข้าไปพบปะพูดคุยกับบรรดาพี่เลี้ยงและคุณครูทั้งหลายที่เคยดูแลตั้งแต่เขายังเป็นเด็กบ้างเกษียณบ้างล้มหายตายจากไปตามกาลเวลาแต่ทุกๆปีกลับมีเด็กมากมายที่วนเวียนเข้ามาที่นี่ไม่ต่างจากหลายสิบปีก่อนหน้าแม้แต่น้อย ก่อนกลับวินตราพาเดนีสไปสถานที่แห่งหนึ่ง ‘สุสานไร้ญาติ’ วินตราวางดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่วางไว้กับพื้นตรงหน้ารูปถ่ายของผู้ชายที่มีรอยยิ้มเจิดจ้าดั่งดวงตะวัน ‘จินตะ’ เดนีสไม่ถามแต่ยืนข้างๆวินตราเงียบๆ “เขาชื่อจินตะเป็นพี่ชายที่เติบโตมาในศูนย์ด้วยกันและเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน” เดนีสพาดมือไว้ที่เอวของวินตราพร้อมกับตบหลังเบาๆ “และเขาก็คือคนคนเดียวกับในข่าวเมื่อหลายปีก่อน” น้ำเสียงวินตราสั่นเครือ “วินตรา” เดนีสโอบกอดวินตราเข้ามาในอกลูบหลังเขาขึ้นลงช้าๆเอ่ยปลอบประโลม“นายต้องเข้มแข็งหากไม่มีนายใครจะทวงความยุติธรรมให้เขา” วินตราพยักหน้าเงียบๆปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลนองหน้าเมื่อก่อนการร้องไห้ของเขาช่างยากเย็นความเครียดสะสมรุมเร้ากลายเป็นคนที่ร้องไห้ยากแต่พอมีอ้อมกอดอุ่นๆให้ซบแบบนี้การร้องไห้ที่ว่ายากเย็นหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากลับไหลเป็นสายไม่มีทีท่าว่าจะเ
“มีหลักฐานแล้วไง? แกคิดว่าวิดีโอไฟล์เดียวจะสั่นคลอนพวกนั้นได้?” เดนีสหน้ามุ่ยเขากลับบ้านตอนปีใหม่เพื่อมาปรึกษาท่านเจ้าสัวแต่เหมือนจะไม่ได้คำตอบที่ต้องการท่านเจ้าสัวถอนหายใจสองพ่อลูกนั่งคุยกันในห้องทำงานที่บ้านใหญ่ของศศิภักดี“แล้วลูกหมาอย่างแกจะทำอะไรได้” เดนีสหน้างอง้ำไม่ตอบโต้อะไรอีก“ฉันจะบอกอะไรให้ที่ฉันให้แกดูแลบรรจุภัณฑ์เพราะอะไรรู้ไหม” เดนีสหลุบตามองมือตัวเองไม่ตอบ“เฮ้อแกก็เป็นซะอย่างเงี้ยความคิดความอ่านเปิดเผยทางสีหน้าหมดตอนตามฉันไปออกงานก็ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงให้สร้างคอนเนกชันแกก็บอกว่าเสแสร้งแกเป็นคนไม่ยอมก้มหัวให้ใครยอมหักไม่ยอมงอนั่นอาจเป็นความภาคภูมิใจของแกแต่ไม่ใช่ฐานะนักธุรกิจ! อสังหาฯหรือยานยนต์เส้นทางธุรกิจไม่ได้เรียบง่ายเหมือนอย่างที่แกเห็นไอ้สีหน้าท่าทางของแกที่แสดงออกมามันเปิดเผยให้ศัตรูโจมตีชัดๆ” “อสังหาฯและยานยนต์เหยียบเท้ากันบางทีอาจตัดสินผิดถูกด้วยลูกปืนแกว่าทำธุรกิจง่าย?” “หากแกเปิดหน้าท้าชนแกจะเอาอะไรไปสู้?” ท่านเจ้าสัวชี้ไปยังรูปภาพครอบครัวที่ติดอยู่ฝาผนังด้านข้าง“เรื่องนี้ใหญ่กว่าที่แกคิดลำพังศศิภักดีคนเดียวไม่สามารถล้มกระดานนี้ได้หมดจดแกต้องมีพรรคพวกคอนเ
“มึงคงจะได้ข่าวเรื่องท่าเรือที่เป็นข่าว” เดนีนพยักหน้าน้อยๆแต้มยิ้มที่มุมปากตามสไลต์ของเจ้าตัวแต่เดนีสมองว่าเป็นรอยยิ้มที่น่าเสยหมัดใส่สักเปรี้ยง“ขัดขาเรื่องผลประโยชน์ความจริงมีคนตายด้วยแหละแต่เงินหนามากพอที่จะอุดปากสื่อไม่ให้เล็ดลอดออกไป” เดนีสแสยะยิ้ม“ใคร”“ไม่ใกล้ไม่ไกลเห็นว่าเป็นไม้เบื่อไม้เบากันมานานเกี่ยวโยงถึงทางฝั่งอีสาน” “พ่อเลี้ยงดนัย?” “อือเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งนั้นทำตู้คอนเทนเนอร์ส่งไปยังต่างประเทศแต่ลูกค้าตัวดีดันยัดทองคำใส่พระพุทธรูปหลายตันงานนี้ผีขายหน้าชัดๆหลุดมือหรืออะไรนี่แหละพระพุทธรูปที่ถูกยัดไส้ด้วยทองคำแท่งเลยโป๊ะแตก” เขาทึ่งข่าววงในจากปากแฝดน้องไม่น้อยนี่สินะที่ว่าโลกธุรกิจต้องหูตากว้างไกลรู้เขารู้เราเมื่อก่อนเขาไม่สนใจใคร่รู้ข่าวพวกนี้มาก่อนเลย “ว่าแต่อยากจะรู้ไปทำไม” เดนีนถามพลางจิบแชมเปญในมืออึกใหญ่ดับกระหายอีกอย่างเขาไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าจริงจังและแววตาขึงขังเอาจริงเอาจังของแฝดพี่แบบนี้มาก่อน“เพราะเหยียบตีนนายน้อยดารากรจริงๆนั่นแหละ” “แต่ข่าวก็ตลกดีว่าแต่…ไม่เห็นหนีบเอามาด้วย” เดนีสเลิกคิ้วแม้ว่าในข่าวจะไม่ได้ระบุโต้งๆว่าเป็นใครแต่แฝดน้องที่อยู่ห่างไกล
วินตราเคยถามคำถามประโยคหนึ่งกับตัวเองเสมอ“เขาเกิดมาทำไมเกิดมาเพื่ออะไร?” หรือเกิดมาเพื่อประสบกับโชคร้ายแล้วก็ตายไปอย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าความสุขในชีวิตคืออะไรเขาไม่เคยเข้าใจความรักความสัมพันธ์ของคนในครอบครัวพ่อแม่ที่ให้กำเนิดกลับกลายเป็นฝันร้ายทุบตีเขาตั้งแต่จำความได้เป็นเด็กที่หิวโหยจนไส้กิ่วหลับตาก็มีแต่ความหวาดระแวงไม่รู้ว่าพ่อขี้เมาที่เป็นผีพนันจะกลับมาเฆี่ยนตีเขาเพื่อระบายโทสะอีกเมื่อไหร่ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มตามวัยไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขจำต้องกล้ำกลืนฝืนทนไม่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาพ่อเคยพูดว่า ‘รอยยิ้มของเขาเป็นรอยยิ้มหยัน’ เขาแค่เพียงอยากยิ้มอยากพูดคุยหัวเราะด้วยกันเหมือนอย่างครอบครัวอื่นทั้งๆที่ความจริงเป็นรอยยิ้มที่ซ่อนความหวาดกลัวเอาไว้ในนั้นมากมาย เขากลับยิ้มให้พ่อตอนที่เขาเสียพนันผลสุดท้ายก็ถูกตบจนเลือดกบปากพ่อไม่เคยโอบกอดเขาไม่เคยเลี้ยงดูอุ้มชูดีเท่าไหร่แล้วที่ต้นกล้าอย่างเขาไม่เหี่ยวเฉาตายไปเสียก่อนแต่กลับกลายเป็นต้นไม้ที่เนื้อในเป็นโพรงอาศัยรากแก้วค้ำยันเฮือกสุดท้ายหากวันใดพายุคะนองซัดถาโถมเข้ามาต้นไม้แห่งความหวังต้นนี้คงจะล้มครืนและแห้งตายในที่สุดแต่คนตรงหน้ากลับค
“ถอยไปเลยไป” “ด่าฉันด้วยสายตาอีกแล้ว” วินตรารีบคลุมสาบเสื้อชุดคลุมของตัวเองรัดสายคาดเอวอย่างแน่นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาขุ่นเคืองในกระจกเดนีสก็หอมกระหม่อมคุณเขาซ้ำๆอยู่นั่นไม่สนใจสายตาที่อยากจะสับเขาเป็นชิ้นๆของคุณเลขาในกระจกสักนิดวินตราหวานไปทั้งตัวเหมือนช็อกโกแลตที่ข้างนอกแข็งขึ้นเป็นรูปต่างๆได้แต่พอวางอยู่ในอุ้งมือหรือในโพรงปากก็ละลายออกมาหวานละมุนกลิ่นโกโก้ชั้นดีตีขึ้นในโพรงจมูกจนอยากจะอมไว้ในปากทั้งวันไม่อยากให้ใครได้เห็นได้กลิ่นวินตราเป็นของเขาของเขาคนเดียวเท่านั้นสภาพท่านประธานในตอนนี้เหมือนอยากจะอมหัวเขาเหมือนหมาโกลเด้นที่ออดอ้อนออเซาะเจ้าของไม่รู้จักเบื่อนี่นะเหรอ…ข้าวใหม่ปลามันที่หลายคนพูดถึงแต่วินตราก็ยังเป็นวินตราคนเดิมเขาเป็นคนแสดงออกไม่เก่งแต่ก็ไม่ได้รังเกียจสัมผัสของอีกฝ่ายคนในกระจกเป็นคนแรกและคนเดียวที่วินตราค่อยๆแง้มประตูที่ปิดตายเอาไว้ให้รู้จักตัวตนที่แท้จริงความไม่สมประดีของตัวเองแผลใจไหนจะขยะที่ซุกซ่อนไว้ในใจรวมไปถึงในห้องคอนโดของตัวเองผู้ชายคนนี้ได้รับความรักความอบอุ่นจากครอบครัวจนมันแผ่มาถึงคนนอกอย่างเขาได้ง่ายๆวินตราคิดว่าการอยู่คนเดียวก็ไม่ได้แย่เพราะเขากลัวว่า
“รเร็วกว่านี้” เดนีสยันแขนแต่เอวก็เคลื่อนไหวเนิบช้าแต่ออกสุดตอกจนสุดเช่นกันวินตราแหงนหน้าเมื่อส่วนล่างถูกบดขยี้บี้ซ้ำๆจนสุดโคนจนรู้สึกถึงเส้นขนหยาบแข็งๆกระทบแก้มก้น“เรียกที่รักก่อนสิ” เดนีสซุกที่ซอกคอวินตราพร้อมกับขมเม้มเบาๆก่อนจะงับติ่งหูขาวนั้นดูดดึงจนวินตราครางไม่เป็นภาษาจะหนีไปไหนก็ไม่ได้เดนีสยกยิ้มมุมปาก ‘ติ่งหู’ เป็นอีกจุดที่ไวต่อสัมผัสของคุณเลขาคนสวยวินตราเม้มปากแน่นจนเอื้อมมือไปกำผมของไอ้ประธานเฮงซวยที่ทำตัวขบถแม้กระทั่งจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็มอย่างนี้“อึก” เดนีสหัวสั่นหัวคลอนไปตามแรงกระชาก“แม่งนี่นายเล่นกระชากหัวผัวตัวเองเลยเหรอฉันก็ปรนเปรออยู่นี่ไงที่รัก…อย่าใจร้อน” แถมยังแลบเลียริมฝีปากอย่างมาดร้ายเขาสะบัดหัวจากการกอบกุมจัดท่าขาสองข้างพาดบ่าวินตราตอนนี้ตัวจะม้วนกลับหลังอยู่แล้ว “เอาล่ะทำใจดีๆฉันจะแทงไปจนถึงแกนโลกเลยล่ะ” “อะไอ้!” เดนีสเหมือนนั่งยองแทงซ้ำๆดั่งปากว่าจุดกระสันถูกแทงซ้ำๆอย่างนั้นวินตรากัดปากตัวเองอย่างแรงความเสียวตีรื้นขึ้นมาอีกระลอก “มะไม่ไหว” วินตราส่ายหน้าสะบัดไปมาจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมดจังหวะที่เร็วและแรงขึ้นส่งทั้งตัวเองและวินตราไปถึงฝั่งฝันอย่างรวดเร็
หรือไม่…อาจไม่เคยเดินสวนทางกันด้วยซ้ำไปเมื่อเห็นวินตราไม่ตอบเดนีสเลยพูดต่ออีกอย่างเขาไม่เชื่อคำสัญญาของวินตราสักเท่าไหร่คุณเลขาของเขาน่ะใจร้ายได้เสมอ“สัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างกันไปจนกว่าจะแก่เฒ่า”“นายเอาจริง?” วินตราถามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยเชื่อถืออีกฝ่ายสักเท่าไหร่ตลอดกาลมีจริงๆเหรอแต่ตอนนี้ไม่มีเวลาให้คิดมากนัก “อือฉันเอาจริงและจริงจังถ้านายกล้าทิ้งฉัน…ฉันจะออกตามหานายสุดล่าฟ้าเขียวจะทิ้งทุกสิ่งไปตามหานายไหนๆฉันก็เป็นคุณชายหัวขบถอยู่แล้ว” วินตราดึงแก้มเขาอย่างแรง“ท่านประธานเอาแต่ใจเกินไปแล้ว”“แล้วรักหรือเปล่าล่ะ” วินตราไม่ตอบได้แต่จ้องมองไปยังนัยน์ตานั้นมองภาพใบหน้าตัวเองที่ฉายชัดอยู่ในนัยน์ตาสองคู่นี้“ต้องคิดด้วยเหรอ” เดนีสเย้าแหย่ วินตรายกหัวจุมพิตข้างริมฝีปากนั้นเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงเบา “ฉันไม่รู้ว่าความรักเป็นยังไงแต่…กับนายมันพิเศษกว่าคนอื่นและสองมือนี้ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดมันทั้งอบอุ่นและปลอดภัยอ้อมอกนี้ก็เช่นกัน” เดนีสมองวินตราอึ้งๆก่อนจะยิ้มโค้งจนตาหยี“นายรักฉันแหละฉันดูออกมาตั้งนานแล้ว” ริมฝีปากประกบกันอีกครั้งครั้งนี้วินตราโอนอ่อนผ่อนตามเปิดเปลือยให้อีกฝ่ายได้ชักนำแ
“ฉันปวดไหล่” “นายจ่ายไหวเหรอฉันคิดค่าบริการแพงนะ”“จะเท่าไหร่กันเชียวอย่าลืมฉันถือแบล็กการ์ด”“ฮ่าๆ” เดนีสหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมจุมพิตที่แผ่นหลังขาวเนียนนั้นหนึ่งทีเบาๆ “แสบจริงๆใครไม่รู้คงคิดว่านายเป็นเมียฉัน” “ฝันไปเถอะ” “ใจร้าย” นิ้วมือลงน้ำหนักนวดโดยผ่อนแรงลากขึ้นลงเดนีสชอบนวดสปาน้ำมันเขาจึงรู้วิธีการนวดมาบ้าง วินตรานอนใบหน้าข้างหนึ่งแนบที่ท่อนแขนจ้องมองเงาในกระจกที่คุณชายหัวขบถตั้งใจนวดแผ่นหลังให้เขาอย่างมุ่งมั่นวินตรายกยิ้มที่มุมปากบางครั้งท่านประธานของเขาก็ซื่อบื้อของแท้…“สบายหรือเปล่า”“อือ” “ฉันจะบอกให้ไม่มีใครกล้าใช้ฉันนอกจากนาย…วินตราเพราะฉะนั้นเป็นแฟนฉันได้แล้ว”“ไม่”“นี่ฉันจริงจังนะ”“ไม่” เดนีสพลิกร่างวินตราให้นอนหงายโดยที่เขาคร่อมทับเค้นเอาคำตอบอย่างเอาเป็นเอาตายหัวคิ้วขมวดจนเป็นปม“ทำไมเป็นแฟนฉันไม่ดีตรงไหน”“ทุกตรง” “หา…อย่างฉันเนี่ยนะไม่ดีฉันดีมากเลยขอบอก” โอ้อวดตัวเองเก่งเป็นที่หนึ่ง“แล้ว” เดนีสก้มหน้าต่ำกระซิบเสียงแหบต่ำข้างหูคุณเลขา“ฉันก็รักนายอย่างสุดหัวใจ” พร้อมจุมพิตไหล่เปลือยเปล่านั้นแผ่วเบา เดนีสพยายามจ้องหน้าคุณเลขาไม่หลุบตามองต่ำไปมากกว่าน
“นี่ลองชิมดูเป็นไวน์ตัวใหม่ของ ONLY U แอลฯเพียง 6% น้องชายฉันคิดค้นและปรับปรุงมาตลอดจนได้ไวน์รสชาตินี้ออกมาดื่มง่ายลองสิ” วินตรารับไวน์มาจิบอย่างว่าง่ายตอนนี้เขาไม่ได้กินยารักษาสภาพจิตใจแล้วพร้อมกับเข้าตรวจร่างกายชุดใหญ่ตามคำสั่งของท่านประธานวินตราเป็น (New Male) ที่สามารถตั้งครรภ์ได้ก็จริงแต่เพราะปัญหาทางใจที่รุมเร้ามาตลอดเขาเลยมีปัญหาเรื่องฮอร์โมนเรียกได้ว่าฮอร์โมนทำงานได้ไม่เต็มที่มดลูกเลยไม่สามารถพัฒนาได้เต็มที่เหมือนคนเป็นหมันแต่ในอนาคตก็ไม่แน่เรื่องราวภายในของคนเรานั้นซับซ้อนวินตราและเดนีสต่างก็นั่งฟังหมออธิบายรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเดนีสเองก็เข้าตรวจสุขภาพร่างกายประจำปีด้วยเช่นกัน แม้จะมีแอลกอฮอล์ผสมเพียง 6% แต่ดื่มเองไปเกือบขวดวินตราเองก็มึนๆเหมือนกันนานเท่าไหร่แล้วที่เขาทำตัวอยู่ในกรอบไม่ได้ปล่อยตัวปล่อยใจให้แตะต้องของพวกนี้อีกทั้งยังกินยาต่อเนื่องมาหลายปีทำให้ไม่สามารถดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์พวกนี้ได้บางครั้งชีวิตคนเราก็ต้องการรสชาติที่หลากหลายการพบเจอผู้คนเดิมๆงานเดิมๆก็ทำให้ชีวิตซ้ำซากจำเจอยู่เหมือนกัน โลกของเขาที่คับแคบก็เริ่มเปิดกว้างขึ้นมาเมื่อได้เจอกับเดนีสเด
“นายโกหก” น้ำเสียงแผ่วเบาจนสัมผัสถึงของเหลวอุ่นๆที่หยดตรงลาดไหล่ของตัวเองเพราะเดนีสรู้จักวินตราเกินไปต่างหากหากเขายอมปล่อยมือตอนนี้อีกฝ่ายคงหลุดลอยไปไกลอาจไกลเสียจนเขาไม่มีทางตามอีกฝ่ายพบวินตรายังคงเป็นวินตราที่เข้มแข็งโดดเดี่ยวจนถึงขั้นใจดำที่จะหันหลังให้เขาอย่างเลือดเย็นแต่ทว่าเดนีสเองไม่สามารถปล่อยวินตราไปได้ แล้วเขาก็เป็นลูกคนรวยหัวกรวยหัวขบถที่อยากได้อะไรต้องได้ยังไงต้องมีคุณเลขามือทองคนนี้คอยกำราบ! สองแขนของวินตรายกโอบกอดกลับไปเช่นกัน ต่างคนต่างร้องไห้เงียบ ๆ ลูบหลังปลอบประโลมกันอยู่อย่างนั้น“ไปกับฉันที่หนึ่งสิ” เดนีสพูดพลางสูดจมูกไปด้วยเขาไม่อายเลยสักนิดที่จะร้องไห้ออดอ้อนต่อหน้าวินตราวินตราไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นอันว่าตกลงเดนีสยกยิ้มมาดร้ายที่มุมปากคิดจะหนีไปจากเขางั้นเหรอ…ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกวินตรา!เดนีนสบถอย่างหัวเสียเมื่อคุณนิติพลรายงานเรื่องประธานตัวจริงที่ยังมีชีวิตอยู่ขอลาต่ออีกหนึ่งสัปดาห์ตอนนี้ที่บริษัทก็ผ่านช่วงวิกฤตมาได้พร้อมกับกำจัดเห็บไรไปได้หลายตัวแถมยังดำเนินการภายใต้แฝดน้องอย่างเดนีนที่แสร้งตีหน้าขรึมเป็นเดนีสแฝดพี่เพราะความเป็นแฝดที่เหมือนกันจนแทบจะโคลนกัน
“ผมว่าจะขอลาออกครับ” ท่านเจ้าสัวเอนพนักพิงเก้าอี้จ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ก้มหน้าเอ่ยบอกความต้องการ“แล้วเดนีสล่ะ” วินตราเม้มปากแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไป “วินตราฉันเห็นเธอเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งอดีตก็คืออดีตฉันยอมรับที่ความสามารถของเธอมากกว่าเรื่องอื่นเป็นรอง” “ผมทราบครับ”“วันไหนที่เธอเปลี่ยนใจกลับมาที่นี่ได้เสมอ” “ครับ” วินตรายกมือไหว้ท่านเจ้าสัวอย่างนอบน้อมตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็เก็บตัวอยู่ที่บ้านท่านเจ้าสัวตลอดตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างคลี่คลายแล้วเขาเองก็ควรจะมีชีวิตของตัวเองสักที ตอนนั้นที่เขาหนีกบดานเอาชีวิตรอดจากสาสินก็นึกถึงท่านเจ้าสัวเป็นคนแรกตอนแรกก็กล้าๆกลัวเพราะหลักฐานที่มีนอกจากจะไม่สามารถรักษาชีวิตตัวเองได้แล้วหลักฐานพวกนี้อาจจะเป็นเถ้าถ่านในกองไฟก็เป็นได้แต่แล้ววินตราก็ไม่ผิดหวังนึกถึงคำถามนั้นที่ท่านเจ้าสัวได้ให้ไว้กับตัวเอง“ฉันรู้ว่าเธอเองก็ลำบากใจแต่วันไหนที่เธอเข้มแข็งและสามารถหยัดยืนเผชิญหน้ากับเรื่องพวกนี้ได้เมื่อไหร่ขอเพียงเธอเอ่ยปากฉันจะช่วยเธออย่างสุดความสามารถ” ตอนนั้นวินตรายังคิดไม่ตกอย่างที่เคยบอกเหตุการณ์เหล่านั้นกัดกินใจเขาจนแทบไม่เป็นผู้เป็นคนวินตราเด็
การออกมาปรากฏตัวและให้สัมภาษณ์สื่อของวินตราในฐานะเหยื่อสร้างแรงกระเพื่อมให้กับสังคมอย่างมหาศาลเด็กทุนที่ลังเลที่เคยตกเป็นเหยื่อไม่กล้าเปิดเผยตัวและผู้คนที่ถูกคุกคามทางเพศไม่ว่าจะเป็นบ้านที่ทำงานสถานศึกษาต่างก็ตบเท้าเข้ามาให้ปากคำอย่างไม่ขาดสาย ต่างก็แชร์เรื่องราวของตัวเองผ่านโลกออนไลน์สร้างความตื่นตัวและตระหนักรู้ในสังคมเป็นอย่างมากอย่าอายจนลืมที่จะเรียกร้องความยุติธรรมให้ตัวเองไม่ว่าจะอยู่ในฐานะไหนก็ไม่มีใครควรถูกคุกคามทางเพศ!วินตรายืนอยู่ตรงหน้าช่องบรรจุอัฐของวัดแห่งหนึ่งย่านปริมณฑลก่อนตายจินตะได้พูดว่าอยากจะบวชสักครั้งก่อนตายแต่ก็ไม่สามารถทำได้อย่างใจนึกวินตราจึงตัดสินใจควักเงินเก็บตัวเองก้อนใหญ่ออกมาซื้อสถานที่จัดเก็บอิฐเอาไว้ตามปรารถนาสุดท้ายของจินตะตอนนั้นวินตราเป็นเพียงนักศึกษาปริญญาตรีปีหนึ่งคนหนึ่งไม่รู้เลยว่าในโลกนี้มีการจัดเก็บอัฐิไว้ 4 รูปแบบด้วยกันคือ1.) ช่องจัดเก็บอิฐตามกำแพงวัด2.) จัดเก็บตามเสาไฟของวัด3.) จัดเก็บตามอาคารศาลาหรือกุฏิซึ่งจะเตรียมช่องจัดเก็บอัฐิไว้บนขื่อหรือหน้าประตูตามความเหมาะสมของสถานที่4.) ห้องไว้สำหรับจัดเก็บอัฐิโดยเฉพาะซึ่งสถานที่จะเป็นที่จัดเก
ก้องการุณย์ลั่นไกโดยที่ไม่ต้องคิดเมื่อเจนจัดหันปลายกระบอกปืนมายังผู้บริสุทธิ์ที่ด้านล่างแม้จะเล็งที่ข้อมือข้างที่ถือปืนแต่ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเจนจัดจะถนัดยิงปืนทั้งสองข้างอีกฝ่ายตะเกียกตะกายพลิกร่างกายอย่างรวดเร็วจ่อปากกระบอกปืนที่ขมับของตัวเองคนอย่างเจนจัดไม่มีทางจนตรอกหากจะตายก็ต้องตายด้วยน้ำมือตัวเองเท่านั้น…ปัง! แต่ทว่าสวรรค์คงมีตาไม่อยากให้คนชั่วได้ตายง่ายๆแม้ว่าจะเล็งที่ขมับของตัวเองแต่ก็พลาดเฉียดไปเท่านั้นงานนี้เจนจัดได้นอนทรมานติดเตียงยาวนานพอที่จะลิ้มรสความทุกข์และบาปกรรมที่ได้ทำลงไปอย่างเต็มที่แม้อยากจะตายก็ตายไม่ได้อยู่ฟังเสียงผู้คนก่นด่าสาปแช่งและประณามจนกว่าจะตายจากกันไปข้างหนึ่ง ศิราณีเองก็ร่ำไห้ปานจะขาดใจเธอไม่ได้ร้องไห้ให้กับไอ้สามีเฮงซวยนั้นแต่ร้องไห้ให้กับความขี้ขลาดของตัวเองหากเธอกล้ายืนหยัดและเชื่อในคำพูดของลูกชายตั้งแต่เนิ่นๆเรื่องราวคงไม่บานปลายจนมาถึงขั้นนี้ไอ้เจนจัดทำลูกคนอื่นไม่พอยังทำลูกตัวเองด้วยสารเลว! แม้จะไม่ใช่การล่วงละเมิดทางเพศแต่การลูบคลำก็ทำให้ลูกชายและลูกสาวมีแผลใจและรังเกียจพ่อตัวเองหมามันยังไม่คิดอกุศลกับลูกตัวเองศิราณีปิดหน้าร่ำไห้กับพื้นอย่าง