เพียงชั่ววูบ 40

“ฉันเป็นห่วงเกิดพวกมันกลับมาทำร้ายนายอีกจะทำยังไงฉันไม่ทำอะไรนายหรอกน่าอีกอย่างนายก็ไม่ใช่สเปก” หลุบตามองฝ่ามือที่กุมกันอยู่อย่างนั้นปากพูดไปงั้นแต่ใบหูกลับแดงระเรื่อ

“อ้อ” วินตราขานรับโลกที่มืดมนของเขาเปิดแง้มให้คนตรงหน้าทีละน้อยโดยที่ไม่รู้ตัวเหมือนกันตอนที่เขาหันหลังจะวิ่งหนีความจริงเขาอย่างจะตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายดังๆแต่ทำได้เพียงร้องเรียกอย่างอื่น

ท่านประธานเฮงซวยและไม่เอาไหนในตอนแรกอาจเป็นคนเดียวกับที่วินตราเรียกร้องขอความช่วยเหลือแต่อีกใจหนึ่งเขาก็อยากให้ความลับอันโสมมนี้มันตายไปกับตัวเองการบอกเล่าเรื่องราวที่ประสบพบเจอมาใช่ว่าจะเป็นการระบายของเสียภายในจิตใจเสียอย่างเดียวซะเมื่อไหร่

ไม่แน่ว่าอาจเป็นการเปิดแผลใจให้อีกฝ่ายไว้ใช้เพื่อทิ่มแทงตัวเขาเองอีกครั้งในวันหน้าวินตราหวาดกลัวและอยากจะลืมมลทินพวกนั้นไปให้สิ้นแต่ภายในหัวสมองเหมือนไม่ยอม

แม้อยากจะลืมให้สิ้นแต่กลับจดจำได้ทุกสิ่งและเป็นสิ่งที่ทำให้เขาถามคำถามย้ำๆกับตัวเอง

เขาเกิดมาเพื่ออะไร?

บางครั้งความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัวแต่การอยู่ด้วยความหวาดกลัวและระแวงอย่างนี้มากกว่าที่น่ากลัวมากกว่าความตาย

กลิ่นตัวที่คลื่นเหียนกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งร่องรอยแผลเป็นที่เกิดจากคนที่เรารักมากที่สุดพ่อแม่ไม่ได้เป็นอรหันต์ของลูกทุกคนตอนโตวินตราถึงได้เข้าใจประโยคนี้และมันก็เป็นฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนเขาตลอดมาหลายปีจนเขาสลัดคำถามพวกนั้นไม่หลุด

เขาเกิดมาทำไม? เกิดมาเพื่ออะไร? เพราะอะไรเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสาแบบเขาต้องพบเจอชะตากรรมแบบนั้นชดใช้กรรม? หรือเป็นเพียงผลผลิตที่เกิดจากความใคร่ของสองสามีภรรยาคู่หนึ่งที่ไม่เข้าใจหน้าที่ของพ่อแม่ภาระเลี้ยงดูบุตรที่ให้กำเนิดครอบครัวคืออะไรสายสัมพันธ์พ่อแม่ลูกทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนฝันร้ายไม่น่าจดจำและทิ้งร่องรอยบาดแผลฉกรรจ์ให้เด็กน้อยคนหนึ่งจนเติบใหญ่

กลายเป็นผู้ใหญ่ที่มีแผลใจหวาดกลัวต่อการสัมผัสไม่กล้าจะสานสัมพันธ์ใหม่ๆกับใครเป็นบุคคลที่ไม่น่าคบหาเพียงเพราะบาดแผลในวัยเด็กบาดแผลที่ผู้ใหญ่สร้างเอาไว้ให้แต่ละวันแต่ละคืนกว่าจะผ่านพ้นขุมนรกพวกนั้น…มันช่างทรมาน

และบางครั้งการทอดมองวิวจากที่สูงก็สวยเสียจนชวนให้คิด…ถ้าเขากางสองแขนเหมือนนกโผบินไปยังท้องฟ้าเบื้องหน้าจะเป็นยังไงบ้างนะสายลมจะโอบอุ้มเขาเหมือนลมใต้ปีกที่พยุงตัวให้นกน้อยตัวหนึ่งล่องลอยท่ามกลางตึกรามบ้านช่องพวกนี้หรือเปล่า

แต่โชคดีที่ทำได้เพียงแค่คิดและหลงลืมเรื่องบ้าบอพวกนี้ไปเมื่อเจอท่านประธานเฮงซวยโลกที่อึมครึมของเขาเหมือนถูกแง้มออกด้วยภาพลักษณ์กวนๆของอีกฝ่ายหนักไม่เอาเบาไม่สู้เรื่องงานไม่รู้แต่เรื่องกอสสิปนี่สู้ตายพูดต่อยหอยได้เป็นวันและการต้องคอยหาวิธีรับมือกับลูกเล่นเด็กๆพวกนั้นทำให้หัวสมองมีเรื่องอื่นให้คิดแทนพื้นที่ด้านลบการแก้ปัญหาการรับมือกับคนตรงหน้าที่เหมือนผีเข้าผีออกวันดีคืนดีก็หาเรื่องแกล้งเขาสารพัด…แต่อีกใจหนึ่งวินตราก็อยากจะขอบคุณ

วินตราไม่มีบ้านไม่มีครอบครัวมีเพียงตัวเองเป็นที่พึ่งแต่วินาทีที่อยู่ในอ้อมกอดใครสักคนคนที่เป็นห่วงเขาด้วยใจจริงไม่ใช่แสดงออกไปส่งๆเพื่อหวังผลไม่ว่าจะสีหน้าหรือแววตาที่ทอดมองมาทำให้กำแพงหนาทึบที่ตัวเองก่อและขังตัวเองเอาไว้นั้นค่อยๆร่วงหล่นลงมาทีละก้อนๆกำแพงหินทรายที่ก่อขึ้นเพื่อขังตัวเองเอาไว้ในนั้นบัดนี้ถูกกระแสความห่วงหาอาทรค่อยๆแทรกซึมเข้ามาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่หากวินตราไม่คิดอคติและเข้าข้างตัวเองมากเกินไปเขาจะเห็นว่าอีกฟากหนึ่งของกำแพงมีใครบางคนพยายามที่จะตะเกียกตะกายปีนป่ายกำแพงนั้นเพื่อเข้าไปหาและไม่อยากให้เจ้าตัวต้องขังตัวเองเอาไว้กับโลกใบเดิมๆโลกที่เปล่าเปลี่ยวปราศจากผู้คนรอบข้าง

วินตราไม่เคยคิดเลยว่าอ้อมกอดมนุษย์จะอบอุ่นถึงเพียงนี้แถมยังเป็นคนแปลกหน้าอีกต่างหากตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยได้รับอ้อมกอดแม้กระทั่งพ่อแม่ของตัวเองภาพจำมีแต่บาดแผลและความหวาดกลัวที่ท่านทั้งสองมอบให้วินตราไม่เคยสวมเสื้อและกางเกงขาสั้นไม่ว่าจะอยู่บ้านตามลำพังก็ตามนั่นเพราะซ่อนบาดแผลตามร่างกายที่เคยได้รับในสมัยเด็กเอาไว้แต่ชุดคนไข้ที่สวมอยู่ตอนนี้เดนีสที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้มาค่อนคืนแม้ร่องรอยจะจืดจางไปตามกาลเวลาแต่ทว่าภาพจำที่ได้บาดแผลนี้มาคงจะติดอยู่ในใจเจ้าตัวไปตลอดกาลต่างคนต่างมีเรื่องให้ขบคิดอยู่ในหัวความเป็นปรปักษ์ก่อนหน้าระหว่างเจ้านายและเลขาเหมือนน้ำกับไฟที่ไม่ถูกกันกลับทลายกำแพงในใจที่มีช้าๆค่อยๆอิงแอบเข้าหากันไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ท่านประธานอย่างเขามักจะคอยสังเกตสีหน้าและท่าทางของคุณเลขาหน้าตึงอยู่เสมอแม้ใบหน้าจะราบเรียบไร้อารมณ์แต่บางครั้งแววตากลับวูบไหวคล้ายซุกซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ในนั้นไม่อยากให้ใครได้เห็นและพบเจอ

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรละเอียดอ่อนมากแค่ไหนหากอีกฝ่ายเอ่ยปากเขาจะไม่อิดออดแม้แต่น้อยต่อให้ต้องลุยโคลนเหยียบย่ำอยู่บนกองไฟเขาก็จะไปหาเดนีสไม่เคยอยากครอบครองอำนาจในมือขนาดนี้มาก่อนเขาอยากจะเป็นภูเขาลูกใหญ่เป็นกันชนเป็นมุมหลบภัยให้กับคนตรงหน้าภายนอกที่แข็งกร้าวกลับซุกซ่อนบาดแผลเอาไว้มากมาย

ไม่ว่าผู้บงการตัวจริงจะเป็นใครใหญ่มาจากไหนมีอำนาจมากแค่ไหนก็ตามหากเขายังไม่ตายก็อย่าหวังว่าอีกฝ่ายจะแตะต้องวินตราแม้เพียงปลายเล็บไฟลุกโชนในดวงตาของเดนีสทางเดียวที่เขาจะสร้างบารมีได้ก็คือในทางธุรกิจเหมือนอย่างท่านเจ้าสัวเดรโกที่เพียงเอ่ยชื่อก็รับรู้ว่าอีกฝ่ายมีฐานะและทรงอำนาจมากแค่ไหนในแวดวงธุรกิจเขาจะฉีกภาพจำลูกคนรวยหัวกรวยพวกนั้นลบภาพจำที่เขาคือลูกชายคนโตของท่านเจ้าสัวเขาจะเป็นคนใหม่ที่แข็งแกร่งเฉียบแหลมทันเล่ห์เหลี่ยมกลโกงธุรกิจที่สำคัญต้องมี ‘ล็อบบี้ยิสต์’ (Lobbyist) ที่ไว้ใจได้ในมือหลังจากนั้นฝ่ายที่จะถูกทุบเป็นอันดับแรกคือดารากรสตุลยา!

แม้วินตราจะเปิดเผยความอ่อนแอให้อีกฝ่ายเห็นเพียงเสี้ยววินาทีโดยที่ไม่ตั้งใจแต่เขาเองก็เพิ่งค้นพบว่าอ้อมกอดจากใครสักคนในวันที่อับจนหนทางมันเหมือนพบเจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ไม่เพียงร่างกายแต่ยังอบอุ่นไปจนถึงหัวใจที่เคยร้าวรานอบอุ่นจนกลัวว่าหากวันหนึ่งมันหายไป…จะอยู่ไม่ได้

“หมอให้งดน้ำน่ะอดทนหน่อยนะ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนแววตาที่มองมาอย่างห่วงใยเปลือกนอกที่แข็งกร้าวและเย็นชาของคุณเลขาถูกกะเทาะออกช้าๆกระบอกตาเริ่มร้อนผ่าวจนต้องผินหน้าไปอีกทางหางตาชื้นเป็นแพน้ำตาสายหนึ่งไหลกลิ้งหายไปกับปลอกหมอนต่างฝ่ายต่างไม่มีปริปากพูดอะไรออกมาอีกความเงียบโอบล้อมพวกเขาเอาไว้ตรงกลางแต่ความเงียบก็ทำให้ต่างฝ่ายต่างรับรู้เสียงลมหายใจของกันและกันแม้ไม่มีคำพูดใดแต่หัวใจที่เย็นเยียบเต้นไปวันๆกลับอบอุ่นกว่าที่เคย