เพียงชั่ววูบ 44

เดนีสเลิกปาร์ตี้เร็วกว่าที่วินตราคิดไว้เพียงสี่ทุ่ม ปกติต้องเกือบเช้าวันใหม่ ออกจากคลับมาใส่บาตรต่อได้เลยทำนองนั้น เขาเดินเข้ามายังร้านกาแฟที่อีกฝ่ายบอกกล่าว เดนีสกวาดสายตามองไปทั่วร้านก่อนจะมองเห็นแผ่นหลังที่คุ้นตา ยิ่งเห็น ยิ่งอยากโทษตัวเอง ไม่แปลกที่ภายในคอนโดของวินตราจะมีกองขยะสุมกันเต็มห้อง

หากเขาผ่านเหตุการณ์เลวร้ายขนาดนั้นป่านนี้คงเป็นบ้าไปแล้วไม่อาจฝืนทนกล้ำกลืนมาทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้ได้ยิ่งรู้เบื้องหลังอีกฝ่ายเดนีสเองก็ยิ่งตำหนิตัวเองหากเขารู้…จะทำตัวดีกับอีกฝ่ายมากกว่านี้สักหน่อย

แต่เรื่องละเอียดอ่อนและน่าอายแบบนี้ใครอยากจะเปิดปากเล่ากันเล่าแล้วใครจะเชื่อความคิดมากมายวิ่งวนในหัวของเดนีส

‘อยู่ที่วินตรา’ เดนีสเข้าใจประโยคที่พ่อเขาพูดอ้อมๆแล้วอีกทั้งสื่อยังเลือกที่จะประจานเหยื่อโดยโชว์หน้าหราบนสื่อออนไลน์และปกป้องผู้กระทำผิดที่มีสีมียศตำแหน่งพวกนั้นระยำ! หากเปิดหน้าเผชิญเหยื่อจะต้องใช้ความเข้มแข็งมากแค่ไหนวะสภาพจิตใจไหนจะคอมเมนท์ที่รับสารฝั่งเดียวบางทีโลกใบนี้มันก็โหดร้ายไม่มีพื้นที่ปลอดภัยให้เหยื่อเลยแม้แต่คอมเมนท์สงสารเห็นใจยังไม่มีได้แต่คอมเมนท์ไปตามลมแห่ขึ้นรถทัวร์กันไปสุดท้ายหงายการ์ด ‘รู้เท่าไม่ถึงการณ์’

หากเขาจะไล่ชนกับพวกเหี้ยนี่อย่างน้อยต้องมั่นใจว่าวินตราจะปลอดภัยไม่เพียงร่างกายแต่รวมไปถึงสภาพจิตใจด้วย

แม่งเอ่ย! แล้วเดนีสก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่าทำไมวินตราถึงเกลียดและไม่ชอบสัมผัสกับคนแปลกหน้าเขายืนมองฝ่ามือตัวเองอยู่อย่างนั้นก่อนจะจดจ้องไปยังแผ่นหลังบอบบางที่กำลังก้มหน้าอ่านรายงานอะไรสักอย่างในมือพลันเหมือนมีตาหลังวินตราหันมามองเพราะรู้สึกเหมือนมีสายตากำลังจดจ้องมาที่อยู่เขาวินตรานั่งนิ่งไม่เข้าใจว่าท่านประธานที่ยืนอยู่หน้าร้านเอาแต่จดจ้องแผ่นหลังเขาพร้อมกับสีหน้าไม่สู้ดีเดนีสยืนอยู่กับที่แต่สายตาไม่ละจากอีกฝ่ายสักเสี้ยววินาที

คล้ายกับว่าหากเขากะพริบตา…อีกฝ่ายจะสลายหายไปต่อหน้า

วินตรารีบเก็บของยัดใส่กระเป๋าเป้เมื่อเดินมาถึงหน้าเดนีสก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงจับมืออีกฝ่ายก่อนก้าวเดินฉับๆโดยไม่พูดอะไรไปยังรถตู้บริษัทที่จอดรอไว้อยู่แล้วโดยมีรถบอดีการ์ดขับตามหลังมาอีกหนึ่งคันเดนีสจับมือวินตราตลอดทางโดยไม่พูดอะไรทำได้เพียงส่งผ่านความอบอุ่นและความห่วงใยไปยังฝ่ามือที่แนบสนิทกันอยู่อย่างนั้น

จะถามตรงๆก็ไม่กล้า…ต่างฝ่ายต่างเงียบตกอยู่ภวังค์ของตนมีเพียงฝ่ามือทั้งสองข้างที่กุมกันอยู่อย่างนั้น

ตลอดทางวินตราพยายามจะถามแต่เหมือนว่าท่านประธานไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ถามไถ่เลยไม่รู้อีกฝ่ายมีเรื่องราวหนักใจอะไรหลังจากกลับจากปาร์ตี้

วินตราย่นหัวคิ้วน้อยๆแต่เดนิสกลับใช้นิ้วโป้งคลึงหลังมือนั้นเบาๆ

“ไม่มีอะไรหรอก” ไม่มีอะไรอีกนัยหนึ่งคือ ‘มีมาก’ เพียงแต่ไม่พูดวินตราเองก็ไม่ได้เซ้าซี้แต่ความเงียบในสถานการณ์แบบนี้ก็สร้างความกดดันให้ไม่น้อยเหมือนกันกลิ่นฉุนของแอลกอฮอล์พ่นออกมาตามลมหายใจของเดนีสคอนยัคราคาแพงก็ไม่สามารถดับไฟที่สุมในอกของเขาได้แถมยังเพิ่มความกระเหี้ยนกระหือรืออยากเอาชนะอยากบดขยี้อีกฝ่ายให้บี้แบนอยู่ใต้ฝ่าเท้าแต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีศักยภาพและอำนาจในมือมากพอไม่รู้ด้วยว่าต้องใช้เวลาสะสมบารมีกี่สิบปีถึงจะเปิดหน้าท้าชนกับพวกชั่วนั่นได้

แล้วจะต้องมีเหยื่ออย่างวินตราอีกกี่สิบคนกัน

สีหน้าที่เคร่งเครียดกับอารามขบกรามอย่างเคียดแค้นนั้นทำเอาวินตราอดที่จะเป็นห่วงอีกฝ่ายไม่ได้เลยเอ่ยปากถามออกไป

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เดนีสหันขวับมาทางวินตราสายตาอ่อนลงจดจ้องดวงหน้าสวยดวงตากลมโตที่ควรจะมีชีวิตชีวาใบหน้าเรียบตึงควรจะมีรอยยิ้มที่ฉีกยิ้มออกมาจากใจมากกว่าจะฉีกยิ้มอย่างขอไปทีเหมือนอย่างทุกวัน

บางครั้งคนตรงหน้าก็ไม่ใจดีกับตัวเองบ้างเลยเดนีสถอนหายใจ “ฉันก็แค่…อยากเก่งกว่านี้”

“ฉัน…” ถ้อยคำมากมายติดอยู่ในหัวแต่ไม่สามารถพูดออกไปได้อย่างใจนึกเขาอยากจะพูดออกไปแต่กลัว…กลัวว่าจะทำไม่ได้อย่างที่พูดสีหน้าที่อึดอัดจนวินตราต้องตบแขนนั้นเบาๆเพราะว่าอีกฝ่ายบีบมือเขาแน่นเหลือเกิน

“อะโทษที” ผ่อนแรงแต่กลับไม่ปล่อยมือ

“จะจับอีกนานไหมครับ”

“ตลอดไป” ไม่เพียงวินตราที่อึ้งเดนีสเองก็อึ้งกับคำตอบของตัวเองเหมือนกันสายตาที่ทอดมองมาทำเอาวินตราที่สีหน้าราบเรียบแต่นัยน์ตาเกิดระลอกอ่อนไหวอยู่ในนั้น

“อย่าเสียเวลาเลย” วินตราพูดตัดอย่างไร้เยื่อใยพยายามจะแกะมือเหมือนคีมเหล็กออกแต่เดนีสกลับจับแน่นขึ้นมากกว่าเดิมพร้อมกับโอบกอดอีกคนมาไว้ในอกกว้างร่างวินตราแทบจะเกยอยู่บนตักของเดนีสอยู่แล้ว

“ฉันไม่ทำอะไรนายหรอกแค่กอดเท่านั้น” กระบอกตาเดนีสร้อนผ่าวเมื่อได้ฟังเรื่องราวของนักศึกษาทุนผู้โชคร้ายคนนั้นแม้ไม่ใช่วินตราแต่ก็เหมือนได้ฟังเรื่องของวินตราอีกฝ่ายก็เป็นเด็กทุน 25 ล้านเหมือนกันให้ตาย…แค่ได้ฟังไม่กี่ประโยคหัวใจเขาแทบจะแตกสลายแล้วเหยื่อที่ประสบชะตากรรมนั้นล่ะ

เดนีสไม่อายที่จะปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหยดใส่หลังเสื้อของวินตราจนเปียกชุ่มวินตรารับรู้ถึงความเปียกชื้นนั้นแต่ไม่พูดอะไรและเป็นครั้งแรกที่วินตราโอบกอดตอบอีกฝ่ายกลับไปเช่นกันสองคนต่างกอดกันอยู่อย่างนั้นตัดขาดจากผู้คนข้างนอกให้ความเงียบงันช่วยเยียวยาบาดแผลซึ่งกันและกัน

วินตราไม่รู้ว่าอีกฝ่ายประสบพบเจอเรื่องอะไรมาแต่มันคงกระทบกระเทือนจิตใจของผู้ชายตรงหน้ามากทีเดียวจนหลั่งน้ำตาออกมาเป็นสายได้ขนาดนี้ทั้งๆที่เป็นคนไม่ยอมใครยอมหักไม่ยอมงอและวินตราเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นมุมที่อ่อนแอของท่านประธานเฮงซวยของเขา