เพียงชั่ววูบ 42

“ฉันกอดนายได้หรือเปล่า” วินตราตัวแข็งค้างแต่ยังถามคำถามที่ไม่รู้ว่าตัวเองอยากได้คำตอบแบบไหน

“กอดในฐานะอะไรครับ”

“กอดในฐานะเพื่อนมนุษย์เพื่อนร่วมโลกกอดเพื่อแบ่งปันความอบอุ่น—” เดนีสที่ยังพูดไม่จบประโยควินตราก็หันหน้ามาเผชิญหน้า

“ฉันไม่ต้องการความสงสาร” ​สรรพนามเปลี่ยนไปไม่ใช่ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องแต่เป็นเพียงวินตรากับเดนีสไม่มียศถาอะไรมาเกี่ยวข้องเป็นเพียงคนสองคนที่ยืนประจันหน้ากันอยู่ตรงนี้วินตราหลุบตาลงแพขนตาเหมือนใบพัดนั้นสั่นระริกแทบจะซ่อนความอ่อนแอเอาไว้ไม่มิดและคนตรงหน้าเป็นเพียงคนเดียวที่ได้เห็นความอ่อนแอความไม่เอาไหนของวินตราเป็นการเปิดเปลือยให้อีกฝ่ายได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ผ่านมา

“ฉันรู้นายเป็นคนเก่งอย่าลืมว่านายเป็นเพียงปุถุชนคนธรรมดาคนหนึ่งต่อหน้าคนอื่นนายจะแสร้งทำตัวเข้มแข็งแข็งแกร่งยังไงก็ได้แต่อย่างน้อยเวลาอยู่ต่อหน้าฉันอย่าฝืนเลย…ฉันอาจไม่ใช่คนที่ดีพร้อมแต่อย่างน้อยขอให้ฉันได้เป็นพื้นที่ปลอดภัยให้นายนายไม่ได้อยู่และต่อสู้ปัญหาเพียงลำพังเพียงแค่นายเอ่ยปาก…ไม่ว่าปัญหาจะเล็กใหญ่แค่นั้นฉันจะช่วยนายแบกเอง” เดนีสเกลี่ยผมที่ปรกหน้าผากของวินตราเบาๆวินตราเองก็ไม่หลีกเลี่ยงสัมผัสนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเห็นเงาของตัวเองที่สะท้อนในสายตาสองคู่นั้นสองแขนของเดนีสค่อยๆโอบร่างตรงหน้าเข้ามาในอกกระชับอ้อมแขนพร้อมกับโยกตัวเบาๆเหมือนกล่อมเด็กวินตราซุกหน้าลงกับลาดไหล่นั้นแม้ไม่ได้กอดตอบแค่นี้ก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีเดนีสยิ้มแป้นอดที่จะจูบกระหม่อมนั้นไม่ได้

“ฉันไม่ใช่เด็ก” วินตราขืนตัวเพราะว่าอีกฝ่ายกอดเขาแน่นเกินไปแล้ว

“อายุเป็นเพียงตัวเลขน่าสามสิบกว่าก็ร้องไห้ได้ไม่เห็นจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไร”

“ใครร้องกัน”

“อ้อ! ไม่ร้องแล้วเสียงสูดน้ำมูกนี่คือ…” วินตราขืนตัวเอ่ยเสียงเข้ม

“ปล่อย!” 

“ไม่! นายต้องการอ้อมกอดฉันมากขนาดนี้” เดนีสยัดเยียดให้สุดๆกดหัวอีกฝ่ายแทบจะซุกใต้รักแร้เขาอยู่แล้ววินตราขัดขืนพอเป็นพิธีก่อนจะกำชายเสื้อข้างเอวของเดนีสไว้แน่นระหว่างเราไม่มีคำพูดอะไรอีกมีเพียงความเงียบที่โอบล้อมทั้งสองเอาไว้เงียบจนได้ยินเสียงจังหวะหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะพร้อมกัน

เดนีสที่ได้ทีก็ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีของวินตราอีกคนอีกทั้งเพราะเป็นพี่ใหญ่ของบ้านเลยติดนิสัยนี้มา

วินตราที่ย้ายมาอยู่คอนโดของเดนีสเจ้าของห้องเลยถือโอกาสเปิดเตาตั้งกระทะทำอาหารเลี้ยงต้อนรับ

“ท่านประธานทำกับข้าวเป็นด้วย” ท่าทีดูทะมัดทะแมงไม่เหมือนกับนั่งเก้าอี้ประธานหยิบจับอะไรก็คล่องแคล่วไปหมดแม้ว่าฝ่ามือด้านขวาจะพันผ้าจนสันหมัดอยู่ก็ตามไม่เป็นอุปสรรคแม้แต่น้อย

“ไปนั่งรอเลยไป” เดนีสชี้ตะหลิวไปทางวินตราที่ยืนกอดอกจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“กินได้แน่นะ”

“แน่ซะยิ่งกว่าแน่ฉันนี่แหละเชฟกระทะเหล็กตัวจริงเสียงจริง” เดนีสทำกับข้าวสองสามอย่างไข่ข้นกุ้งผัดผักบุ้งต้มจืดอีกหนึ่งอย่างอาหารวางเรียงรายตรงหน้าเรียกน้ำย่อยคนทั้งสองเป็นอย่างดี

“บอกไว้ก่อนเลยว่าฉันทำส่วนนายล้าง” วินตราเบ้ปากนิดๆก่อนจะตีหน้านิ่งเหมือนเดิม

“กินได้หรือเปล่ายังไม่รู้เลย” เดนีสจิ๊ปากใส่แต่สองมือก็ตักข้าวใส่จานให้อย่างเอาใจ

“กินให้หมดละกันบ่นเก่ง” เมื่อซุปร้อนๆเข้าปากวินตราก็ตาลุกวาว ‘เกินคาดไปมาก’ ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆให้กับตัวเอง

“อร่อยละสิ”

“พอได้”

“เหอๆพอได้แต่ตางี้ลุกวาวเชียว” เดนีสปากว่าแต่ก็ตักนั่นตักนี่ให้อีกฝ่ายไม่หยุดวินตราก็ก้มหน้าก้มตากินไม่หยุดปากเช่นกันเรื่องเล็กน้อยที่ต่างฝ่ายต่างทำให้กันทำให้ช่องว่างที่ต่างฝ่ายต่างขีดเส้นเอาไว้ค่อยๆย่นระยะเข้ามาหากันความเป็นปรปักษ์ที่เดนีสตั้งธงในใจเมื่อเจออีกฝ่ายครั้งแรกก็ไม่รู้ว่าค่อยๆสลายไปตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อก่อนท่านประธานอย่างเขาอิดออดแทบเป็นแทบตายที่จะต้องตื่นเช้าไปทำงานแต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนไปกลับกลายเป็นคนรักงานขึ้นมาทันทีเหมือนมีเป้าหมายในแต่ละวันว่าตื่นนอนแล้วเขาจะทำอะไรมีแพลนอะไรที่ต้องจัดการ  เรียงลำดับหน้าหลังได้เป็นอย่างดี ดีจนท่านเจ้าสัวยังแปลกใจ ตอนแรกคิดว่าเพราะเดนิมกลับมาอยู่บ้าน พี่ชายที่ทำตัวติดน้องเลยตามมาเฝ้า และหาเรื่องอิดออดไม่ไปทำงาน แต่ที่ไหนได้ ผิดคาด! อีกฝ่ายตื่นเช้าตั้งแต่ตีห้าไม่พอ ยังผิวปาก หวีผมเรียบแปล้ แถมยังห่ออาหารเช้าไปทำงานด้วยอีก

“ช่วงนี้มีอะไรดี” ท่านเจ้าสัวเอ่ยปากถามลูกชายที่นั่งจิบกาแฟด้วยสีหน้าเบิกบาน

“ไม่นี่ครับ”​ท่านเจ้าสัวเหลือบมองนาฬิกาตั้งพื้นที่มุมห้องตีห้าครึ่ง

“เข้างานเก้าโมงไม่ใช่เหรอ”

“ก็…ใช่ครับ” ท่านเจ้าสัวไม่อยากขัดก่อนจะเอ่ยถามเรื่องคดี

“แล้วคดีไปถึงไหน” เดนีสส่ายหน้า

“อีกฝ่ายไม่ปริปากพูดอะไรสาวไปไม่ถึงตัวบงการแน่ๆ” ท่านเจ้าสัวถอนหายใจออกมาเสียงดังอีกอย่างเขาและวินตรามีสัญญาสำคัญต่อกันหากวินตราไม่เอ่ยปากท่านเจ้าสัวยื่นมือเข้าไปยุ่งไม่ได้จริงๆ

“ช่วงนี้ก็ระวังตัวไว้หน่อย”

“ครับ”

“ไม่ใช่แกฉันหมายถึงวินตรา” มือที่จิ้มผลไม้ใส่ปากชะงัก

“พ่อรู้อะไรมาใช่ไหมครับหรือว่าเรื่องเงิน 25 ล้านนั่น”

“ก็มีส่วน”

“พ่อ” ท่านเจ้าสัวโบกมือ

“ฉันเป็นผู้ใหญ่พอคำไหนคำนั้นเรื่องนี้อยู่ที่วินตราทั้งนั้น”

“หมายความว่าไงครับ”

“แล้วแกเป็นห่วงเป็นร้อนแทนวินตราตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เอ้า! เขาเป็นเลขาส่วนตัวมีสิทธิ์ที่เจ้านายอย่างผมควรรู้”

“ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อน” ท่านเจ้าสัวหรี่ตาจับผิด

“เกี่ยวอะไรกันครับ”​ เดนีสตีหน้านิ่ง

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร” เดนีสหูผึ่งภายในใจลิงโลดที่ว่า ‘ไม่ว่าอะไร’ จะเหมือนที่เขาเข้าใจหรือเปล่าก็ตาม

“มิน่าพ่อถึงถือหางวินตราซะขนาดนั้น”

“เขาเป็นเด็กดีเรียนเก่งและก็น่าสงสารมากๆคนหนึ่ง” เดนีสย่นคิ้วเป็นปมพ่อเขารู้อะไรมาแหงๆต่อให้เอาอะไรมางัดก็ไม่ยอมปริปากเล่าออกมาแน่พ่อเขาถือวาจาสิทธิ์เป็นสำคัญรับปากอะไรไว้แล้วต้องทำให้ได้และจะไม่รับปากในเรื่องที่ทำไม่ได้อย่างส่งๆนั่นคือหัวใจในการทำธุรกิจของเจ้าสัวเดรโกอีกอย่างถึงแม้จะถอยมาอยู่ข้างหลังปล่อยให้ลูกชายแต่ละคนกุมบังเหียนธุรกิจใช่ว่าจะหูหนวกตาบอดมีหูตาคอยรายงานเป็นระยะๆอยู่แล้ว

แล้วใครบ้างจะชอบคนที่ทำให้ลูกชายเป็นผู้เป็นคนแบบนี้ล่ะ…