All Chapters of เพียงชั่ววูบเดียว [MPREG]: Chapter 51 - Chapter 60

วินตราดื่มไวน์ไปหลายแก้วอาจเป็นเพราะการเปิดเปลือยความรู้สึกต้องอาศัยความกล้าจากแอลกอฮอล์กล่อมสมองให้มึนเมาแม้ความมึนเมาจะทำให้สมองคิดช้าไปชั่วขณะแต่ความรู้สึกที่ส่งผ่านทางร่างกายที่กอดแนบแน่นอยู่บนโซฟาในขณะนี้เป็นของจริงตอนนี้วินตราเหมือนแมวยั่วสวาทสายตาที่มองมาที่เดนีสทั้งหยาดเยิ้มและวาบหวามอยู่ในทีเจือความเว้าวอนในนั้นบางอย่าง …ขย้ำฉันสิ… แม่งเอ่ย! เดนีสสบถอยู่ในใจหลายรอบท่องพุธโธพุธถังกะละมังหม้อเอาไว้ในใจมั่วไปหมดแถมยังไม่กล้าสบประสานสายตากับคนในอ้อมแขนตรงๆกลัวว่าบางสิ่งจะลุกมาเคารพธงชาติทำเสียเรื่อง!ก่อนหน้าบนโต๊ะอาหารเดนีสอุ้มคุณเลขาที่แทบจะฟุบกับโต๊ะดินเนอร์กลางแสงเทียนมายังห้องสวีทที่จับจองไว้ก่อนหน้าจองไว้เพื่อเล่นละครแต่ดันสวมบทบาทจริงคุณเลขาเมาจริง! “นี่…กินยาเค้าไม่ให้ดื่มของมึนเมาไม่ใช่เหรอ” เดนีสไม่ใช่หมอแต่ก็พอจะเคยได้ยินมาบ้างยาพวกนี้เป็นยาที่ส่งผลต่อการทำงานของสารสื่อสมองโดยตรงและห้ามไม่ให้ดื่มแอลกอฮอล์ในขณะที่ทานยาพวกนี้วินตราไม่ตอบได้แต่นั่งอยู่บนตักโอบรอบคอของท่านประธานอยู่อย่างนั้นด้วยใบหน้าแดงก่ำเดนีสลืมเสียสนิท! “มองฉันแบบนี้หมายความว่าไงฉัน…มีศีลธรรมมากพอ

เมื่อเลี้ยงอาหารเสร็จวินตราก็เข้าไปพบปะพูดคุยกับบรรดาพี่เลี้ยงและคุณครูทั้งหลายที่เคยดูแลตั้งแต่เขายังเป็นเด็กบ้างเกษียณบ้างล้มหายตายจากไปตามกาลเวลาแต่ทุกๆปีกลับมีเด็กมากมายที่วนเวียนเข้ามาที่นี่ไม่ต่างจากหลายสิบปีก่อนหน้าแม้แต่น้อย ก่อนกลับวินตราพาเดนีสไปสถานที่แห่งหนึ่ง ‘สุสานไร้ญาติ’ วินตราวางดอกลิลลี่สีขาวช่อใหญ่วางไว้กับพื้นตรงหน้ารูปถ่ายของผู้ชายที่มีรอยยิ้มเจิดจ้าดั่งดวงตะวัน ‘จินตะ’ เดนีสไม่ถามแต่ยืนข้างๆวินตราเงียบๆ “เขาชื่อจินตะเป็นพี่ชายที่เติบโตมาในศูนย์ด้วยกันและเป็นครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน” เดนีสพาดมือไว้ที่เอวของวินตราพร้อมกับตบหลังเบาๆ “และเขาก็คือคนคนเดียวกับในข่าวเมื่อหลายปีก่อน” น้ำเสียงวินตราสั่นเครือ “วินตรา”​ เดนีสโอบกอดวินตราเข้ามาในอกลูบหลังเขาขึ้นลงช้าๆเอ่ยปลอบประโลม“นายต้องเข้มแข็งหากไม่มีนายใครจะทวงความยุติธรรมให้เขา” วินตราพยักหน้าเงียบๆปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหลนองหน้าเมื่อก่อนการร้องไห้ของเขาช่างยากเย็นความเครียดสะสมรุมเร้ากลายเป็นคนที่ร้องไห้ยากแต่พอมีอ้อมกอดอุ่นๆให้ซบแบบนี้การร้องไห้ที่ว่ายากเย็นหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่ากลับไหลเป็นสายไม่มีทีท่าว่าจะเ

“มึงคงจะได้ข่าวเรื่องท่าเรือที่เป็นข่าว” เดนีนพยักหน้าน้อยๆแต้มยิ้มที่มุมปากตามสไลต์ของเจ้าตัวแต่เดนีสมองว่าเป็นรอยยิ้มที่น่าเสยหมัดใส่สักเปรี้ยง“ขัดขาเรื่องผลประโยชน์ความจริงมีคนตายด้วยแหละแต่เงินหนามากพอที่จะอุดปากสื่อไม่ให้เล็ดลอดออกไป” เดนีสแสยะยิ้ม“ใคร”​“ไม่ใกล้ไม่ไกลเห็นว่าเป็นไม้เบื่อไม้เบากันมานานเกี่ยวโยงถึงทางฝั่งอีสาน” “พ่อเลี้ยงดนัย?” “อือเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งนั้นทำตู้คอนเทนเนอร์ส่งไปยังต่างประเทศแต่ลูกค้าตัวดีดันยัดทองคำใส่พระพุทธรูปหลายตันงานนี้ผีขายหน้าชัดๆหลุดมือหรืออะไรนี่แหละพระพุทธรูปที่ถูกยัดไส้ด้วยทองคำแท่งเลยโป๊ะแตก” เขาทึ่งข่าววงในจากปากแฝดน้องไม่น้อยนี่สินะที่ว่าโลกธุรกิจต้องหูตากว้างไกลรู้เขารู้เราเมื่อก่อนเขาไม่สนใจใคร่รู้ข่าวพวกนี้มาก่อนเลย “ว่าแต่อยากจะรู้ไปทำไม” เดนีนถามพลางจิบแชมเปญในมืออึกใหญ่ดับกระหายอีกอย่างเขาไม่ค่อยได้เห็นสีหน้าจริงจังและแววตาขึงขังเอาจริงเอาจังของแฝดพี่แบบนี้มาก่อน“เพราะเหยียบตีนนายน้อยดารากรจริงๆนั่นแหละ” “แต่ข่าวก็ตลกดีว่าแต่…ไม่เห็นหนีบเอามาด้วย” เดนีสเลิกคิ้วแม้ว่าในข่าวจะไม่ได้ระบุโต้งๆว่าเป็นใครแต่แฝดน้องที่อยู่ห่างไกล

หลังจากหยุดยาวปีใหม่ ท่านประธานที่ไม่รู้ไปกินยาโด๊ปมาจากไหนก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ เหมือนเป็นคนละคนจนเลขาหน้าห้องอย่างปรียานุชรู้สึกได้ รวมไปถึงการประชุมบอร์ดบริหารล่าสุดที่ท่านประธานเสนอโครงการจัดตั้งมูลนิธิขึ้นมาก็ผ่านมติเห็นชอบอย่างฉลุย อีกทั้งบอร์ดบริหารก็ไม่ได้ด่ากราดสาดน้ำลายใส่ท่านประธานเหมือนอย่างแต่ก่อน คำพูดคำจาของท่านประธานก็ฉะฉานมีลูกล่อลูกชน เหมือนมีร่างอวตารของคุณเลขาอยู่ในนั้นหนึ่งส่วน สีหน้าราบเรียบจนคนเดาอารมณ์ไม่ออกทำให้หลายคนเกร็งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว การบริหารปีที่ 3 เหมือนว่าจะราบเรียบและมีอุดมการณ์เป็นของตัวเอง ซักถามไล่เลียงจนหัวหน้าแผนกต่าง ๆ ไม่กล้าทำงานผิดพลาด อีกทั้งยังมุ่งมั่นตั้งใจทำงานตามท่านประธานไปด้วย จากชื่อเสียงฉาวโฉ่ในคราเรียกเปลี่ยนไปได้รับความชื่นชมอย่างช้าๆเดนีสไม่รีบร้อนการเติบโตของเขาต้องอาศัยเวลาและประสบการณ์รวมไปถึงบารมีที่ผู้คนต่างใช้การยอมรับและนับถือต้องซ่อนคมไว้ในฝักไม่เปิดเผยจุดอ่อนให้ศัตรูได้รู้ง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนและช่วงนี้เขาก็ติดต่อกับพ่อเลี้ยงดนัยขยายอิทธิพลทางธุรกิจจากฝั่งอีสานค่อยๆตีตื้นมาในเขตกรุงเทพฯและปริมณฑลอย่างช้าๆเริ่ม

ดารากรที่สามีอย่างก้องกิจฟ้องหย่าก็เอาแต่โทษคนอื่นทำตัวสำมะเลเทเมามากกว่าเดิมอีกฝ่ายปาร์ตี้แทบจะทุกวันการงานไม่เป็นอันทำและหลงผิดเรื่อยๆจากการชักนำของเพื่อนฝูงจากที่เคยสุขภาพกายดีตอนนี้กลับทรุดโทรมไม่น้อยไม่ว่าจะเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และฤทธิ์ของยาเสพติดหน้าตาของผู้ชายที่กกกอดกับเขาอยู่ตอนนี้เรียกได้ว่าแทบจะถอดแบบก้องกิจออกมาทุกกระเบียดนิ้วก็ว่าได้ยกเว้นแต่สายตาสองคู่นี้ที่ยามกกกอดเขาแฝงไว้ด้วยความเคลือบแคลงบางอย่างร่างกายสั่นสะเทือนไปตามแรงเคลื่อนไหวของส่วนล่างที่ตอกเช้าตอกเย็นอยู่อย่างนี้ปากก็พร่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายไม่หยุด ‘ก้องพี่ก้อง’ เมามายเคลิบเคลิ้มจมจ่อมกับห้วงความปรารถนาของตัวเองโดยที่ไม่รู้วันรู้คืนก่อนจะเจอกับก้องคนนี้เขาก็คลอเคลียกับผู้ชายอีก 4-5 คนก่อนหน้าอยู่แล้วเพราะหัวใจที่แตกสลายจึงทำให้คุณชายดารากรปล่อยตัวปล่อยใจปล่อยให้ความต้องการของร่างกายนำทางก่อนจะมีฝ่ามือคู่หนึ่งดึงเขาขึ้นมาจากกลุ่มคนเหล่านั้นมอมเมาด้วยรสจูบไวน์ชั้นดีและยากล่อมประสาทชั้นยอดลุ่มหลงเมามายตกอยู่ในห้วงกามอารมณ์โดยไม่คำนึงว่าตัวเองจะท้องไส้เลยสักนิดคอนโดลับที่ดารากรซื้อเอาไว้เสพสุขภายในห้องมีทั้งเครื