All Chapters of ชะตานำพา: Chapter 1 - Chapter 10

เมื่อ เหยาเหยา ซุปเปอร์สตาร์ดาวร้ายแถวหน้าของวงการบันเทิงประสบอุบัติเหตุจมน้ำเสียชีวิต ในวัยแค่25 ปี ดันมาโผล่ในร่าง คุณหนู เมิ่งอ้ายเย่ว ที่พลัดตกน้ำเช่นกันแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้ คุณหนูผู้แสนร้ายกาจที่ชะตาอาภัพ บิดา มารดา ที่เป็นหมอที่มีฝีมือในการรักษาเก่งกาจน่าเสียดายที่มาเสียชีวิตเพราะโดนโจรปล้น แต่เดชะบุญเมื่อครั้งบิดามารดา ยังมีชีวิตได้มีบุญคุณต่ออดีต แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนที่โดนลอบทำร้ายจนตกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่สองสามีภรรยามาเจอเข้าและได้นำตัวไปรักษาจนหายเป็นปกติจนเกิดเป็นบุญคุณใหญ่หลวงเพราะหากไม่ได้ทั้งสองคงไม่อาจรอดพ้นจากความตาย ตอนนี้ปลดระวางสืบทอดตำแหน่งให้แก่บุตรชายคนโต หานลู่เหวิน ที่เมิ่งอ้ายเย่วตกหลุมรักทันทีที่สบตา จึงเป็นเหตุให้ทั้งคู่เป็นคู่หมายกัน ด้วยเหตุผลบุญคุณต้องทดแทน ถึงแม้ แม่ทัพรูปงามหานลู่เหวินจะไม่ชมชอบในตัวนางด้วยเหตุนี้เมื่อบิดามารดาจบชีวิตนางจึงเหลือตัวคนเดียวเพราะไร้ญาติขาดมิตร จวนตระกูลหานจึงรับนางเข้าตระกูลในฐานะว่าที่ฮูหยินน้อยจวนแม่ทัพ แต่นางก็สร้างเรื่องสร้างราวไว้มากมายเหลือเกิน จนบ่าวไพร่ในจวนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ด้วยนางเป็น

เมิ่งอ้ายเย่ว ที่ตอนนี้เหงื่อไหลจนเปียกชุ่มเพราะนางต้องลุกออกมาวิ่งและบริหารร่างกายทุกๆ ยามเหม่า ตอนนี้ก็กินเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้ว จนร่างกายดูสมส่วน ส่วนที่ควรมีก็มีส่วนที่ควรเล็กคอดก็คอด ส่วนเว้าส่วนโค้งดูสวยงาม หน้าอกหน้าใจกลมกลึงสร้างความพึงพอใจให้นางนัก"จิ้นผิงเอาผลซีหงซื่อมาบดแล้วหรือไม่""บดแล้วเจ้าค่ะ"ทุกๆ วันนางจะนำผักผลไม้มาพอกใบหน้าจนตอนนี้หน้านางดูชุ่มชื่นเกลี้ยงเกลาขึ้นมากใช้เวลาเพียงไม่นานคงจะสวยขึ้น คงได้เวลาที่นางร้ายอย่างนางจะลงจออีกครั้งหากให้นางร้ายแบบไม่สวยเพอร์เฟคนางทำไม่ได้ แต่ถ้าร้ายแบบดูดีทุกระเบียบนิ้วนางขอสู้ตายอยากจะเห็นหน้าว่าที่สามีของร่างนี้นักว่าหล่อสู้พระเอกโอ้ปป้าของนางได้หรือไม่ หากไม่เข้าตานางก็ไม่โอหรอกนะ ขอคัดเลือกบุรุษที่จะเป็นสามีเอง ยังไงๆ นางก็เป็นเจ้าของร่างนี้แล้ว ขอเลือกที่เข้าตาตัวเองก็แล้วกัน สวยแล้วเลือกได้อะนะต้องเข้าใจอ้ายเย่วที่ตอนนี้อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนงามเริ่ด กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ไร้รสนิยมอย่างรุนแรง ทำไมเสื้อผ้ามีแต่สีฉูดฉาดขนาดนี้ ใส่เข้าไปได้ยังไง อย่างกับนกแก้วนกขุนทอง เลยตัดสินใจเลือกสีชมพูเรียบๆ มาสวม แต่ก็ดูหลวมมากใส

เมิ่งอ้ายเย่วที่นั่งดูบรรยากาศภายในเหลาอาหารแห่งนี้ แล้วนั่งพิจารณาอย่างสนใจนัก การตกแต่งที่แสนเรียบง่ายดูธรรมดาๆ ไม่ค่อยดึงดูดสายตานัก แต่ร้านอาหารของยุคนี้ส่วนใหญ่ก็จะให้บรรยากาศแบบนี้ อาหารก็เป็นอาหารรสชาติจืดๆ ไม่จัดจ้าน คิดแล้วก็อยากกินพวกส้มตำปูปลาร้านัก หากนางคิดจะเปิดขายอาหารอีสานในยุคจีนโบราณแบบนี้จะเป็นอย่างไรนะ คิดเล่นๆ แล้วก็ขำกับตัวเองนัก เมื่อทานอาหารไปเล็กน้อยนางก็ลองดื่มสุราของที่นี่รู้สึกได้ว่ารสแรงมากแต่ก็หอมดีแล้วจึงยกขึ้นดื่มอีกจอกทำให้ใบหน้านวลนั้นขึ้นสีแดงเปล่งปลั่ง น่ามองนัก "จิ้นผิง ข้าว่าจะออกมาจากจวนแม่ทัพแล้วหาซื้อจวนเล็กๆ ซักหลังเจ้าว่าดีหรือไม่"เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทนางคิดเรื่องนี้อยู่หลายวันแล้ว จากที่เห็นทรัพย์สมบัติที่บิดามารเจ้าของร่างทิ้งไว้ให้ก็มีไม่น้อยนางคงอยู่ได้สบายไปหลายปีหากไม่ฟุ่มเฟือยจนเกินไปถึงนางจะทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นแต่ก็ต้องหาอะไรทำไม่อย่างนั้นต่อไปคงลำบากแน่ อย่างแรกต้องออกจากจวนแม่ทัพนั่นก่อนไม่ได้เป็นอันใดกันจะอยู่แบบนี้ตลอดไปได้อย่างไรกัน และอีกอย่างหากคิดจะทำอะไรคงไม่สะดวกนัก เพราะคงจะมีคนมาจับตามองแน่"คุณหนูไม่แต่งให้ท่านแม่ทัพแล้วห

เมิ่งอ้ายเย่วเมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพก็ตรงเข้าเรือนของนางทันทีวันนี้นางรู้สึกเหนื่อยล้านัก รีบอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวพอหัวถึงหมอนก็หลับลึกทันที เมิ่งอ้ายเย่วมองเห็นสตรีร่างอวบอ้วนที่ใบหน้าเหมือนนางที่ฟื้นขึ้นมาครั้งแรกนักกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งอย่างรีบร้อนนัก"ชิงเอ๋อ เจ้าอย่าได้น้อยใจไปเลยอย่างไรใจของพี่ก็เป็นของเจ้า" เสียงของบุรุษที่รู้สึกคุ้นหูนักเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนนัก ทำให้เมิ่งอ้ายเย่วที่กำลังเดินมาทางที่มีบุรุษและสตรีรูปโฉมงดงามอ่อนหวานยืนพลอดรักกันอยู่ต้องหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่"พี่สัญญาว่าจะแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอกอย่างแน่นอนพี่ขอเวลาอีกสักนิด เมิ่งอ้ายเย่วนางหลงใหลในตัวพี่นักอย่างไรนางต้องยอมแต่งเป็นฮูหยินรองอย่างแน่นอน ขอแค่นางยอม ท่านพ่อท่านแม่ของพี่มีหรือจะคัดค้านได้" เสียงของบุรุษที่ดังขึ้นทำให้นางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลลงมาจากดวงตา เมื่อเอามือแตะดูก็รู้ว่ามันคือน้ำตา นี่นางร้องไห้หรือ ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่นาง แต่เป็นเมิ่งอ้ายเย่วคนเก่าต่างหาก ยืนมองสองหนุ่มสาวกกกอดกันอยู่นานโดยฝ่ายสตรีนั้นไม่กล่าวอันใดได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วส่งสายตาอย่างสมเพชมายังนาง ใช่!สตรีนางนั้น

เมิ่งอ้ายเย่วที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจจวนหลังเล็กนี้ ถือว่าจวนหลังนี้น่าอยู่มากเลยทีเดียว เป็นจวนกลางเก่ากลางใหม่ หากปรับปรุงเสียใหม่คาดว่าคงหน้าอยู่นักจวนหลักนั้นแบ่งออกเป็นห้าห้องเลยทีเดียว และห้องโถงก็ดูกว้างปลอดโปร่งนักนางคิดไว้ว่าจะทำเป็นห้องรับแขกแบบผสมผสานกับยุคที่นางจากมา นางใฝ่ฝันมานานว่าอยากมีบ้านที่มีบรรยากาศสงบเงียบ อากาศดีๆ สักหลัง เพราะยุคก่อนนางนั้นอยู่คอนโดสุดหรูที่แพงหูฉี่แต่ไม่มีพื้นที่ให้ปลูกผักปลูกหญ้ามากนัก นางเลือกห้องที่อยู่ทางปีกซ้ายที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าทุกห้องเป็นห้องนอนของนางที่พอเปิดหน้าต่างมองออกไปก็เห็นภูเขาที่อยู่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ซึ่งวิวดีนักนางคิดไว้ว่าจะทำแปลงดอกไม้ตรงที่ว่างด้านนี้เพราะพอเปิดหน้าต่างดูจะได้รู้สึกสดชื่น และห้องที่อยู่ติดกันจะทำเป็นห้องหนังสือและไว้สำหรับทำงานถึงตอนนี้จะไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรก็เถอะ จิ้นผิงที่เลือกห้องที่อยู่ทางปีกขวาเป็นห้องนอนของนาง ซึ่งนางดูดีใจนักและอีกห้องยกให้สาวใช้ที่นางจะหาเพิ่มอีกคนเพื่อช่วยงานจิ้นผิงทำงาน จวนหลังนี้มีห้องครัวที่แยกออกไปด้านหลังที่ใหญ่ใช้ได้ รอบๆ จวนยังมีพื้นที่ว่างมากนัก นางคิดจะปลูกผักทำสวน แค