ตอนที่7

เมิ่งอ้ายเย่วเมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพก็ตรงเข้าเรือนของนางทันทีวันนี้นางรู้สึกเหนื่อยล้านัก รีบอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวพอหัวถึงหมอนก็หลับลึกทันที 

เมิ่งอ้ายเย่วมองเห็นสตรีร่างอวบอ้วนที่ใบหน้าเหมือนนางที่ฟื้นขึ้นมาครั้งแรกนักกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งอย่างรีบร้อนนัก

"ชิงเอ๋อ เจ้าอย่าได้น้อยใจไปเลยอย่างไรใจของพี่ก็เป็นของเจ้า" 

เสียงของบุรุษที่รู้สึกคุ้นหูนักเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนนัก ทำให้เมิ่งอ้ายเย่วที่กำลังเดินมาทางที่มีบุรุษและสตรีรูปโฉมงดงามอ่อนหวานยืนพลอดรักกันอยู่ต้องหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่

"พี่สัญญาว่าจะแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอกอย่างแน่นอนพี่ขอเวลาอีกสักนิด เมิ่งอ้ายเย่วนางหลงใหลในตัวพี่นักอย่างไรนางต้องยอมแต่งเป็นฮูหยินรองอย่างแน่นอน ขอแค่นางยอม ท่านพ่อท่านแม่ของพี่มีหรือจะคัดค้านได้" 

เสียงของบุรุษที่ดังขึ้นทำให้นางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลลงมาจากดวงตา เมื่อเอามือแตะดูก็รู้ว่ามันคือน้ำตา นี่นางร้องไห้หรือ ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่นาง แต่เป็นเมิ่งอ้ายเย่วคนเก่าต่างหาก ยืนมองสองหนุ่มสาวกกกอดกันอยู่นานโดยฝ่ายสตรีนั้นไม่กล่าวอันใดได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วส่งสายตาอย่างสมเพชมายังนาง ใช่!สตรีนางนั้นเห็นเมิ่งอ้ายเย่วที่ยืนหลบอยู่และมองมาอย่างผู้ชนะ มือของเมิ่งอ้ายเย่วจิกแน่นจนรู้สึกเจ็บ

เมื่อบุรุษเดินออกจากตรงนั้นสองสตรีจึงยืนประจันหน้ากันอย่างเดือดดาลนัก

"ไป๋อี้ชิง เจ้าคิดจะแย่งท่านแม่ทัพไปจากข้าใช่หรือไม่จึงได้ทำมาตีสนิทกับท่านแม่ทัพลับหลังข้า" 

สตรีอวบอ้วนกล่าวขึ้นเดือดดาลนัก

สตรีที่ดูงดงามอ่อนหวานแสยะยิ้มอย่างร้ายกาจเอ่ยออกมาน้ำเสียงแข็งกร้าว

"สตรีโง่เง่าอัปลักษณ์เช่นเจ้าช่างไม่เจียมตัวคิดอาจเอื้อมแย่งชิงบุรุษกับข้า ช่างฝันกล้าเทียมฟ้า ภรรยารองหรือแม้แต่หญิงรับใช้อุ่นเตียงก็อย่าได้หวัง"

กล่าวจบก็สาดผงบางอย่างใส่หน้าสตรีตรงหน้าแล้วผลักร่างสตรีที่ร่างใหญ่กว่าตนมากนักเต็มแรงอย่างไม่ทันให้อีกฝ่ายทันได้ตั้งตัว

ตูม!!! 

เสียงน้ำที่แตกเป็นวงกว้างดังขึ้นเพราะร่างใหญ่ของสตรีที่ตกลงไปพร้อมเสียงกรีดร้องของร่างบอบบางริมสระบัวขนาดใหญ่ที่ลึกสุดหยั่งร้องขึ้นอย่างตกใจนั้นเรียกให้แม่ทัพหานลู่เหวินที่พึ่งออกมาจากตรงนั้นได้ไม่ไกลนักรีบเร่งกลับไปพบโฉมสะคราญนั่งร้องไห้อยู่จึงได้ไปโอบประคองปลอบประโลมถามขึ้นอย่างห่วงใยนัก 

"เกิดอะไรขึ้นชิงเอ๋อ"

"เมิ่งอ้ายเย่วเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ นางตั้งใจจะผลักข้าแต่ข้าเบี่ยงตัวหลบนางเลยตกลงไปในสระบัวเจ้าค่ะ" 

กล่าวพร้อมสะอื้นให้อย่างเสียขวัญนัก

แม่ทัพหานลู่เหวินที่ได้ยินดังนั้นจึงปล่อยโฉมงามจากอ้อมแขนรีบกระโดดลงน้ำช่วยสตรีที่ตนเกลียดชังอย่างร้อนรนนักโดยไม่รู้ว่าเหตุใดจึงรู้สึกห่วงใยสตรีอัปลักษณ์ผู้นี้ขึ้นมาทันทีที่รู้ว่านางตกน้ำ และเขารู้นางว่ายน้ำไม่เป็น!!

คุณหนูไป๋อี้ชิงที่เห็นบุรุษที่นางหมายตากระโดดลงไปช่วยหญิงอัปลักษณ์นั่นก็จิกมือแน่น ขอให้มันตายๆไปซะ

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้เมิ่งอ้ายเย่วที่ข้างในนั้นเป็นวิญญาณของนางเบิกตาโพลง

!!!!!!!!

เมิ่งอ้ายเย่วคนเก่าไม่ได้ตกลงไปเอง นางถูกฆ่าตายอย่างโหดร้ายนัก สตรีร้ายกาจหน้าไหว้หลังหลอกใจคอโหดเหี้ยมนัก บุรุษก็โง่งมเชื่อน้ำคำสตรีมากเล่ห์ได้อย่างไร ข้าจะไม่ยอมแต่งให้บุรุษผู้นี้เด็ดขาด!!!

เมิ่งอ้ายเย่วที่สะดุ้งตื่นตอนฟ้าสางนอนลืมตาโพลง สองตาแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา นางจะต้องหลีกหนีจากบุรุษและสตรีคู่นี้ให้ห่างเมิ่งอ้ายเย่วมาทำให้ข้าเห็นเรื่องราวเหล่านี้เพราะอยากจะเตือนข้าใช่หรือไม่ เจ้าคงไม่คิดให้ข้าแก้แค้นหรอกนะลำพังแค่นี้ข้ายังเอาตัวเองไม่รอดเลย คิดอย่างปลงตกนัก จึงลุกขึ้นเก็บที่นอนเพราะไม่อาจข่มตาหลับอีกต่อไป

จิ้นผิงที่ได้ยินเสียงของคนด้านในจึงรู้ว่านายตนตื่นแล้วจึงได้ยกอ่างล้างหน้าเข้าไปให้

เมิ่งอ้ายเย่วที่หันมาหาบ่าวรับใช้คนสนิทอย่างตัดสินใจ

"จิ้นผิงเจ้าเคยพบเจอ ไป๋อี้ชิงหรือไม่" 

จิ้นผิงที่มองหน้าคุณหนูของนางที่วันนี้ตื่นขึ้นมาก็เอ่ยถามถึงศัตรูหัวใจหมายเลขหนึ่งขึ้นมา

"เคยสิเจ้าคะ คุณหนูผู้นั้นตั้งแต่ท่านแม่ทัพได้ช่วยเหลือไว้ก็แวะเวียนมาที่จวนตลอดจนสนิทสนมใกล้ชิดกับท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" 

" แล้วเจ้าว่านางเป็นคนเช่นไร เอาแบบที่เจ้าคิดนะ"

เอ่ยถามอย่างอยากรู้นักว่าสตรีนางนั้นจะเป็นคนเช่นไรในสายตาผู้อื่น

"อืม บ่าวว่าคุณหนูไป๋งดงามมากเจ้าค่ะแต่น้อยกว่าคุณหนูของบ่าวในตอนนี้นัก"

กล่าวแล้วมองหน้าคุณหนูตน นางพูดจริงๆ นะตอนนี้คุณหนูของนางงามกว่าถึงสามส่วนเลยทีเดียว เห็นคุณหนูยิ้มหวานแล้วพยักหน้าให้นางพูดต่อ

"ส่วนนิสัยใจคอนั้นก็เรียบร้อยอ่อนหวาน แต่บ่าวว่าดูเสแสร้งอย่างไรพิกล"

ได้ยินบ่าวตัวน้อยกล่าวจบ ร่างบางถึงกับตบเข่าฉาด

"ใช่ไหม จิ้นผิง เจ้าเห็นใช่ไหมว่ายัยคุณหนูนั่นตอแหลนัก สตอเบอแหลที่สุด เหอะ คงมีแต่บุรุษโง่งมผู้นั้นเหละที่ดูไม่ออก"

เสียงคุณหนูที่กล่าวออกมาอย่างเดือดดาลนักทำให้นางรู้ว่านายตนกำลังโกรธมาก แต่ไอ้คำว่าตอแหล สะตอ สะตอ นี่ความหมายว่าเช่นไรกัน 

"จิ้นผิงเดี๋ยวเก็บของทุกอย่างที่เป็นของเราใส่หีบให้หมดเลยนะ เราจะออกจากที่นี่กัน วันนี้ต้องไปติดต่อซื้อจวนหลังนั้นให้ได้ ข้าไม่ขออยู่ร่วมหลังคาเรือนกับบุรุษตาบอดนั่น"

ว่าแล้วสองนายบ่าวก็ช่วยกันเก็บข้าวของลงหีบจนเรียบร้อย แล้วพากันออกมาติดต่อเรื่องซื้อจวนและจ้างวานรถม้าให้มาขนข้าวของในวันรุ่งขึ้นกว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็มืดค่ำลงอีกวัน ไว้วันพรุ่งนี้นางค่อยไปแจ้งท่านลุงท่านป้าเรื่องที่จะย้ายออกก็แล้วกัน