MasukShare
ตอนที่1
Terakhir Diperbarui:
2025-02-10 18:37:21เมื่อ เหยาเหยา ซุปเปอร์สตาร์ดาวร้ายแถวหน้าของวงการบันเทิงประสบอุบัติเหตุจมน้ำเสียชีวิต ในวัยแค่25 ปี ดันมาโผล่ในร่าง คุณหนู เมิ่งอ้ายเย่ว ที่พลัดตกน้ำเช่นกันแต่ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงมาอยู่ในร่างนี้ได้ คุณหนูผู้แสนร้ายกาจที่ชะตาอาภัพ บิดา มารดา ที่เป็นหมอที่มีฝีมือในการรักษาเก่งกาจน่าเสียดายที่มาเสียชีวิตเพราะโดนโจรปล้น แต่เดชะบุญเมื่อครั้งบิดามารดา ยังมีชีวิตได้มีบุญคุณต่ออดีต แม่ทัพพิทักษ์ดินแดนที่โดนลอบทำร้ายจนตกเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่สองสามีภรรยามาเจอเข้าและได้นำตัวไปรักษาจนหายเป็นปกติจนเกิดเป็นบุญคุณใหญ่หลวงเพราะหากไม่ได้ทั้งสองคงไม่อาจรอดพ้นจากความตาย ตอนนี้ปลดระวางสืบทอดตำแหน่งให้แก่บุตรชายคนโต หานลู่เหวิน ที่เมิ่งอ้ายเย่วตกหลุมรักทันทีที่สบตา จึงเป็นเหตุให้ทั้งคู่เป็นคู่หมายกัน ด้วยเหตุผลบุญคุณต้องทดแทน ถึงแม้ แม่ทัพรูปงามหานลู่เหวินจะไม่ชมชอบในตัวนาง
ด้วยเหตุนี้เมื่อบิดามารดาจบชีวิตนางจึงเหลือตัวคนเดียวเพราะไร้ญาติขาดมิตร จวนตระกูลหานจึงรับนางเข้าตระกูลในฐานะว่าที่ฮูหยินน้อยจวนแม่ทัพ แต่นางก็สร้างเรื่องสร้างราวไว้มากมายเหลือเกิน จนบ่าวไพร่ในจวนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ด้วยนางเป็นคนอารมณ์ร้าย ขี้โมโห ตามหึงหวงท่านแม่ทัพลู่เหวินจนเป็นที่รังเกียจของท่านแม่ทัพจนหาทางหลบเลี่ยงที่จะไม่แต่งนาง ทั้งที่นางนั้นเลยวัยปักปิ่นมาสองปีแล้ว จนนางตามอาละวาดสตรีทุกคนที่เข้าใกล้ และเหตุที่นางตกน้ำนั้นก็เพราะ คุณหนูไป๋อี้ชิง คุณหนูคนงามเรียบร้อยอ่อนหวาน สมเป็นบุตรีของ เจ้ากรมพิธีการ ไป๋อี้ถัง ที่นำขนมมาขอบคุณท่านแม่ทัพที่จวนเนื่องจากได้ช่วยนางจากการโดนขโมยถุงเงินในตลาดเมื่อหลายวันก่อน เมิ่งอ้ายเย่ว ที่รู้เข้าเลยตั้งใจที่จะผลักคุณหนูไป๋ ให้ตกน้ำ ไม่รู้ว่าผลักท่าไหนตัวเองจึงตกลงไปแทน
เมิ่งอ้ายเย่ว มาอาศัยอยู่ในจวนตระกูลหานเป็นเวลาสองเดือนกว่าแล้วนางมีสาวใช้ที่จงรักภักดีต่อนางอยู่เพียงคนเดียวที่อยู่ข้างกายนางมาตลอดตั้งแต่เด็ก นาม จิ้นผิง ที่รักคุณหนูของนางนัก แม้คุณหนูของนางจะร้ายกาจและอารมณ์ร้ายจนนางมักจะโดนลงโทษอยู่เสมอ นางก็ไม่เคยโกรธ เพราะชีวิตนี้นางได้ยกให้คุณหนูเป็นเจ้าของ ตั้งแต่ที่คุณหนูนำนางออกมาจากขุมนรกนั่น ที่โดนเฆี่ยนตีเหมือนไม่ใช่คนหากไม่ยอมทำตามที่พวกมันปรารถนา นางที่ตอนนั้นอายุแค่สิบสามหนาวกำลังจะถูกส่งเข้าไปในหอสุขสม แต่นางไม่ยอมจึงถูกเฆี่ยนตีเกือบตาย แต่ได้คุณหนูที่ตอนนั้นอายุแค่ห้าหนาวและนายท่านทั้งสองช่วยเหลือจึงได้รอดชีวิต เดิมทีคุณหนูของ จิ้นผิงไม่ใช่สตรีร้ายกาจ ทั้งอ่อนโยนแและมีเมตตาเป็นอย่างมาก แต่เพราะ ตอนอายุได้สิบสามหนาวคุณหนูโดนพิษจากแมลงประหลาดต่อยจนเกิดเป็นผื่นตามใบหน้าจนกลายเป็นตุ่ม จนโดนล้อว่าอัปลักษณ์ นายท่านกับฮูหยินถึงแม้จะพยายามอย่างหนักที่จะหาทางรักษาก็ไม่หาย จนทำให้คุณหนูเป็นคนอารมณ์ร้ายขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าตนเองก็จะยิ่งโมโห และร่างกายก็ไม่ได้เพรียวบางเหมือนคุณหนูคนอื่น ดีอยู่อย่างที่ถึงแม้ใบหน้าจะเป็นตุ่ม แต่ผิวกายคุณหนูงามนัก นุ่มละมุนมือ ขาวเรียบเนียนดังน้ำนม
เฮ้อ!! เหยาเหยา ที่นั่งคิดถึงเรื่องราวความเป็นมาของร่างนี้รู้สึกอยากจะตายอีกรอบนัก นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน ตื่นมาแทนที่จะได้ไปนรกหรือสวรรค์ ดันมาอยู่ในร่างของสตรีนางนี้พร้อมเรื่องราวต่างๆที่ไหลเข้ามาในหัว นางมาอาศัยอยู่ในร่างนี้วันนี้เข้าวันที่สิบพอดีเป๊ะ เริ่มที่จะทำใจได้บ้างแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าจะเริ่มใช้ชีวิตอย่างไรต่อดี จึงเอาแต่นั่งๆนอนๆตั้งหลักก่อน ในตอนที่นอนเป็นผักอยู่สองสามวันก็มีนายท่านอดีตแม่ทัพและฮูหยินมาเยี่ยมเยียนตลอด แต่บุตรชายว่าที่สามีในอนาคตนางจนถึงวันนี้ยังไม่เห็นโผล่หัวมาเลย ก็ว่าอยู่หรอกนะที่หมอนั่นจะไม่อยากแต่งด้วย ก็ร่างนี้ออกจะ เฮ่อ!! ทำไมถึงไม่รู้จักดูแลตัวเองบ้างปล่อยให้เป็นป้าแบบนี้ได้ยังไง ตอนลุกขึ้นส่องกระจกอยากจะกรีดร้องนัก ไม่ได้การถ้าหากตื่นมาเห็นสภาพนี้ทุกวัน อดีตนางร้ายที่สวยและหุ่นดีที่สุดอย่างนางได้อกแตกตายแน่ คงต้องเริ่มจากดูแลร่างกายนี้ให้อยู่ในสภาพที่เริ่ดกว่านี้ก่อน แล้วค่อยว่ากันต่อไป
"คุณหนูเจ้าคะ มาทานข้าวเถอะเจ้าค่ะ"
เสียงจิ้นผิงดังขึ้นทำให้นางแบกร่างอุ้ยอ้ายลุกจากตั่งริมหน้าต่าง มาที่โต๊ะที่ใช้กินข้าว ตั้งแต่ลุกขึ้นมานางไม่ได้ย่างเท้าออกไปจากบริเวณห้องนี้เลย
เห็นข้าวโถใหญ่กับผัดผักหนึ่งจาน หมูตุ๋นและผัดเปรี้ยวหวาน ว่าแล้วทำไมถึงได้อ้วนฉุขนาดนี้ นี่คืออาหารมื้อแรกที่หายป่วยหลังจากที่กินเพียงข้าวต้มกับซุปผักมาหลายวัน
"จิ้นผิง มื้ออาหารหลังจากนี้ ขอข้าวแค่โถเล็กๆ นะ กับซุปผักและไข่ต้มแค่หนึ่งใบ ก็พอแล้ว"
"คุณหนูจะอิ่มท้องหรือเจ้าคะ"
"ไม่อิ่มก็ต้องอิ่ม จากตกน้ำแล้วไม่ตาย ข้าอาจจะตายเพราะโรคไขมันอุดตันก็ได้"
"โรคอะไรกันเจ้าคะ บ่าวไม่เคยได้ยิน"
"ก็โรคอ้วนอย่างไรเล่า"
" โรคอ้วน บ่าวไม่เคยได้ยินว่าเคยมีคนตายเพราะอ้วนมาก่อนเลยเจ้าค่ะคุณหนู"
" เอ่อ ช่างเถอะ มานั่งมา ทานข้าวเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
" ไม่ดีกระมังเจ้าคะ เป็นบ่าวจะนั่งร่วมโต๊ะกับนายได้เยี่ยงไร"
กล่าวพร้อมส่ายหัวไม่ยินยอม
" ข้าบอกให้นั่งก็นั่งเถอะน่า เร็วๆหิวแล้ว"
อ้ายเย่วจงใจใช้น้ำเสียงหงุดหงิดนั่นแหละถึงได้ยอมนั่ง
" เจ้าค่ะ"
อ้ายเย่วจึงได้ส่งยิ้มพอใจมาให้
" ดีมาก ต่อไปมานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนข้า ข้าไม่อยากนั่งกินคนเดียว มันเหงา"
อ้ายเย่วที่สังเกตว่านางนั้นร่างกายสมบูรณ์จนเกินไปมาก แต่เหตุใดจิ้นผิงถึงเหมือนจะขาดสารอาหารไปได้เล่า ช่างแปลกนัก
"ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ต่อไปให้นำอาหารมาเหมือนเดิมแต่เพิ่มไข่ต้ม และซุปผักมาด้วยทุกมื้อ"
" เจ้าค่ะ"
" เอ้า ตักข้าวสิ ของข้าไม่ต้องตักเยอะ"
ว่าแล้วจิ้นผิงก็ลงมือตักข้าว
"บอกว่าอย่าเยอะ เอาออกอีกนิด แค่นั้นพอ"
เมื่อได้ในปริมาณที่ต้องการเลยลงมือทานนางนั้นเน้นกินเฉพาะผัก หันไปมองจิ้นผิงที่เอาแต่คีบข้าวเปล่าเข้าปาก จึงหันไปคีบหมูตุ๋นวางลงบนถ้วยของจิ้นผิง
" กินเยอะๆ กินแต่ข้าวเปล่าจะอิ่มได้เยี่ยงไร"
"คุณหนู"
มองหน้าจิ้นผิงที่ตอนนี้ตาแดงก่ำกลั้นสะอื้น
"ร้องไห้ทำไมกัน ต่อแต่นี้ไปไม่ต้องร้องไห้อีกแล้ว ข้าจะดูแลเจ้าให้ดี ที่ผ่านมาลืมมันไปได้หรือไม่"
จิ้นผิงที่สะอื้นออกมานางดีใจนักที่คุณหนูของนางกลับมาเป็นคนที่ใจดีมีเมตตาเหมือนเดิม
" เอ้า เลิกร้องไห้ได้แล้ว เดี๋ยวกับข้าวเย็นชืดจะไม่อร่อย"
"เจ้าค่ะ"
จิ้นผิงที่รีบเช็ดน้ำตาเหมือนเด็กๆ เรียกเสียงหัวเราะกังวานใสจากผู้เป็นนาย มื้ออาหารมื้อนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มมีความสุขของสองนายบ่าว
เสียงหัวเราะสดใสและเสียงพูดคุยที่ดูมีความสุขนั้น ทำให้แม่ทัพหานลู่เหวินที่ตั้งใจแวะมาดูนางตามคำสั่งของมารดาหยุดชะงักแล้วหันหลังเดินจากไปไม่คิดเข้าไปขัดขวางความสำราญของทั้งสอง
Bab terkait
ชะตานำพา ตอนที่2
อ้ายเย่วนั่งพิจารณาใบหน้าของตัวเองอย่างละเอียด ตุ่มนี่ดูคล้ายกับสิวอักเสบของภพก่อน แล้วนางจะรักษาอย่างไรกัน"จิ้นผิง ตุ่มนี่เคยผ่านการรักษาอย่างไรมาบ้างหรือ"อ้ายเย่วลองเอานิ้วรูปบริเวณตุ่มเก่าที่ดีหน่อยที่ไม่ทิ้งแผลเป็นแค่ตกสะเก็ด และมีตุ่มใหม่ขึ้นมาอีก"กินยาหลายขนานอยู่นะเจ้าคะ ตั้งแต่นายท่านทั้งสองยังอยู่ก็รักษามาตลอด ทั้งกินทั้งพอกก็ไม่หาย"จิ้นผิงมองใบหน้าคุณหนูอย่างสงสารนัก หากไม่เป็นโรคประหลาดนี้คุณหนูของนางคงงามนักเพราะใบหน้าคุณหนูนั้นงดงามมาตั้งเเต่เด็ก"อย่าคิดมากเลยจิ้นผิงเดี๋ยวก็หายแล้ว"เห็นจิ้นผิงเงียบไปเลยรู้ว่าคงกำลังคิดมากเรื่องนางอยู่" คุณหนูมีทางรักษาแล้วหรือเจ้าคะ""อึ ไม่อะ แต่จะลองไปเรื่อยๆ ก่อน"อ้ายเย่วพยายามนึกว่าสมุนไพรในยุคก่อนที่นำมาพอกและรักษาใบหน้ามีอะไรบ้างเห้อ หากเป็นยุคก่อนหน้านี้ นางคงบินไปเกาหลีคงจะง่ายกว่ามากนักเป็นสิวอักเสบ ลองใช้ขมิ้นชันเป็นอันดับแรกก็แล้วกัน"จิ้นผิง มีเจียงหวงตากแห้งบดละเอียดหรือไม่"" ต้องไปซื้อที่ร้านยาสมุนไพรเจ้าค่ะ""งั้นเจ้าช่วยไปซื้อมาสักครึ่งจินนะ""เจ้าค่ะ คุณหนู"ความจริงอ้ายเย่วนางก็อยากออกไปด้วยนักจะได้ออกไปเปิดหู
Terakhir Diperbarui : 2025-02-10ชะตานำพา ตอนที่3
เมิ่งอ้ายเย่ว ที่ตอนนี้เหงื่อไหลจนเปียกชุ่มเพราะนางต้องลุกออกมาวิ่งและบริหารร่างกายทุกๆ ยามเหม่า ตอนนี้ก็กินเวลากว่าหนึ่งเดือนแล้ว จนร่างกายดูสมส่วน ส่วนที่ควรมีก็มีส่วนที่ควรเล็กคอดก็คอด ส่วนเว้าส่วนโค้งดูสวยงาม หน้าอกหน้าใจกลมกลึงสร้างความพึงพอใจให้นางนัก"จิ้นผิงเอาผลซีหงซื่อมาบดแล้วหรือไม่""บดแล้วเจ้าค่ะ"ทุกๆ วันนางจะนำผักผลไม้มาพอกใบหน้าจนตอนนี้หน้านางดูชุ่มชื่นเกลี้ยงเกลาขึ้นมากใช้เวลาเพียงไม่นานคงจะสวยขึ้น คงได้เวลาที่นางร้ายอย่างนางจะลงจออีกครั้งหากให้นางร้ายแบบไม่สวยเพอร์เฟคนางทำไม่ได้ แต่ถ้าร้ายแบบดูดีทุกระเบียบนิ้วนางขอสู้ตายอยากจะเห็นหน้าว่าที่สามีของร่างนี้นักว่าหล่อสู้พระเอกโอ้ปป้าของนางได้หรือไม่ หากไม่เข้าตานางก็ไม่โอหรอกนะ ขอคัดเลือกบุรุษที่จะเป็นสามีเอง ยังไงๆ นางก็เป็นเจ้าของร่างนี้แล้ว ขอเลือกที่เข้าตาตัวเองก็แล้วกัน สวยแล้วเลือกได้อะนะต้องเข้าใจอ้ายเย่วที่ตอนนี้อาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนงามเริ่ด กำลังนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ไร้รสนิยมอย่างรุนแรง ทำไมเสื้อผ้ามีแต่สีฉูดฉาดขนาดนี้ ใส่เข้าไปได้ยังไง อย่างกับนกแก้วนกขุนทอง เลยตัดสินใจเลือกสีชมพูเรียบๆ มาสวม แต่ก็ดูหลวมมากใส
Terakhir Diperbarui : 2025-02-10ชะตานำพา ตอนที่4
สตรีงดงามที่เดินกรีดกรายเข้าร้านนู้นออกร้านนี้อย่างมีความสุขนัก เกิดเป็นคนสวยและรวยมากมันก็ดีอย่างนี้แหละนะ โชคดีที่ร่างนี้นั้นมีเงิน ทองที่บิดามารดาทิ้งไว้ให้มากมายไม่อย่างนั้นนางไม่อยากจะคิดเลยว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเมืองนี้ได้อย่างไร นางไม่ได้ข้ามภพมาแล้วมีความเทพทรูเหมือนในละครหรือนิยายเสียด้วยสิ ชีวิตก่อนใช้หน้าตาและความสามารถด้านการแสดงเลี้ยงชีพเท่านั้น เดินชื่นชมสิ่งของสวยๆ งามๆ ที่ดูแปลกตาอยู่นานชักจะหิว จึงได้ชวนจิ้นผิงที่ดูเริงร่านักไปหาอะไรรองท้อง เดินเลือกหาอยู่นานจนมาเจอเหลาอาหารที่ดูท่าจะอร่อยเพราะดูจะครึกครื้นนักเมื่อร่างงามเย้ายวนเดินกรีดกรายเข้าไปดั่งนางพญาที่เดินเชิดหน้าไหล่ตั้งหลังตรงจนติดเป็นนิสัยมาตั้งแต่ภพก่อนเดินเยื้องย่างเข้ามาภายในเหลาอาหารก็เรียกความสนใจจากบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้หันมามองนางเป็นตาเดียว แต่นางก็หาใส่ใจไม่เพราะเคยชินกับการถูกมองอย่างชื่นชมมาทั้งชีวิต แค่ไม่มองแล้วแบ้ปากใส่เป็นใช้ได้ ไม่เว้นแม้กระทั่งกลุ่มบุรุษสามสี่คนที่นั่งอยู่บนชั้นสองที่สังเกตตั้งแต่ใบหน้างามนวลผ่องโผล่พ้นประตูเข้ามา "ข้าว่าโฉมงามผู้นี้ดูคุ้นตาอย่างไรอยู่นะ""ข้าก็ว่าอย่
Terakhir Diperbarui : 2025-02-10ชะตานำพา ตอนที่5
เมิ่งอ้ายเย่วที่นั่งดูบรรยากาศภายในเหลาอาหารแห่งนี้ แล้วนั่งพิจารณาอย่างสนใจนัก การตกแต่งที่แสนเรียบง่ายดูธรรมดาๆ ไม่ค่อยดึงดูดสายตานัก แต่ร้านอาหารของยุคนี้ส่วนใหญ่ก็จะให้บรรยากาศแบบนี้ อาหารก็เป็นอาหารรสชาติจืดๆ ไม่จัดจ้าน คิดแล้วก็อยากกินพวกส้มตำปูปลาร้านัก หากนางคิดจะเปิดขายอาหารอีสานในยุคจีนโบราณแบบนี้จะเป็นอย่างไรนะ คิดเล่นๆ แล้วก็ขำกับตัวเองนัก เมื่อทานอาหารไปเล็กน้อยนางก็ลองดื่มสุราของที่นี่รู้สึกได้ว่ารสแรงมากแต่ก็หอมดีแล้วจึงยกขึ้นดื่มอีกจอกทำให้ใบหน้านวลนั้นขึ้นสีแดงเปล่งปลั่ง น่ามองนัก "จิ้นผิง ข้าว่าจะออกมาจากจวนแม่ทัพแล้วหาซื้อจวนเล็กๆ ซักหลังเจ้าว่าดีหรือไม่"เอ่ยถามสาวใช้คนสนิทนางคิดเรื่องนี้อยู่หลายวันแล้ว จากที่เห็นทรัพย์สมบัติที่บิดามารเจ้าของร่างทิ้งไว้ให้ก็มีไม่น้อยนางคงอยู่ได้สบายไปหลายปีหากไม่ฟุ่มเฟือยจนเกินไปถึงนางจะทำอะไรไม่ค่อยจะเป็นแต่ก็ต้องหาอะไรทำไม่อย่างนั้นต่อไปคงลำบากแน่ อย่างแรกต้องออกจากจวนแม่ทัพนั่นก่อนไม่ได้เป็นอันใดกันจะอยู่แบบนี้ตลอดไปได้อย่างไรกัน และอีกอย่างหากคิดจะทำอะไรคงไม่สะดวกนัก เพราะคงจะมีคนมาจับตามองแน่"คุณหนูไม่แต่งให้ท่านแม่ทัพแล้วห
Terakhir Diperbarui : 2025-02-10ชะตานำพา ตอนที่6
"จะยืนจ้องอยู่อีกนานหรือไม่?กลับจวนได้แล้วจะรอให้มีเรื่องอีกหรือไง ข้าไม่ได้ว่างมาช่วยเจ้าทุกครั้งที่ก่อเรื่องหรอกนะ"อ้าว !จีนี่ใครใช้ให้ช่วยกัน รู้หรอกว่าไม่ปลื้มแต่ไม่ต้องแสดงออกขนาดนี้ก็ได้ คิดอย่างไม่พอใจ"ข้ามาเองได้ก็กลับเองได้ ขอบคุณท่านมากที่สอดมือมาช่วย"ได้ยินสตรีตรงหน้ากล่าวออกมาหานลู่เหวินถึงกับกัดฟันกรอดหน้าแดงก่ำ นี่นางหาว่าเขาแส่เองใช่หรือไม่"เมิ่งอ้ายเย่ว!!"ร่างสูงที่ทำท่าจะก้าวมาฉุดกระชากนาง ทำให้นางต้องถอยหลังอย่างรวดเร็วจนบุรุษตรงหน้าชะงัก นี่นางไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวถึงขนาดนี้เลยเหรอ"เจ้าคะ ทำไมต้องเสียงดังปานนั้น ข้าไม่ได้หูตึง และท่านก็คงจะไม่หูตึงเช่นกัน ข้า กลับ เอง ได้" กล่าวแล้วสะบัดหน้าเดินออกมาจนจิ้นผิงเดินตามเกือบไม่ทัน"คุณหนูทำอย่างนี้จะดีหรือเจ้าคะ อย่างไรท่านแม่ทัพก็เป็นคู่หมายและยังช่วยเหลือไว้อีกด้วย"จิ้นผิงเมื่อเดินทันคนตัวเล็กที่เดินตัวปลิวเอ่ยท้วงขึ้น"เหอะ แค่คู่หมายไม่ใช่สามีเสียหน่อยข้าไม่สนใจหรอกและอีกอย่างข้าก็ไม่ได้ขอให้ช่วยเสียหน่อย""คุณหนู""พอเถอะจิ้นผิง ข้าว่าเรามาหาที่ซุกหัวนอนดีกว่า กลับไปครั้งนี้อีตานั่นคงโยนข้าวของเราออกจากจว
Terakhir Diperbarui : 2025-02-11ชะตานำพา ตอนที่7
เมิ่งอ้ายเย่วเมื่อกลับถึงจวนแม่ทัพก็ตรงเข้าเรือนของนางทันทีวันนี้นางรู้สึกเหนื่อยล้านัก รีบอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวพอหัวถึงหมอนก็หลับลึกทันที เมิ่งอ้ายเย่วมองเห็นสตรีร่างอวบอ้วนที่ใบหน้าเหมือนนางที่ฟื้นขึ้นมาครั้งแรกนักกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่ไหนสักแห่งอย่างรีบร้อนนัก"ชิงเอ๋อ เจ้าอย่าได้น้อยใจไปเลยอย่างไรใจของพี่ก็เป็นของเจ้า" เสียงของบุรุษที่รู้สึกคุ้นหูนักเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนนัก ทำให้เมิ่งอ้ายเย่วที่กำลังเดินมาทางที่มีบุรุษและสตรีรูปโฉมงดงามอ่อนหวานยืนพลอดรักกันอยู่ต้องหลบหลังพุ่มไม้ใหญ่"พี่สัญญาว่าจะแต่งเจ้าเป็นฮูหยินเอกอย่างแน่นอนพี่ขอเวลาอีกสักนิด เมิ่งอ้ายเย่วนางหลงใหลในตัวพี่นักอย่างไรนางต้องยอมแต่งเป็นฮูหยินรองอย่างแน่นอน ขอแค่นางยอม ท่านพ่อท่านแม่ของพี่มีหรือจะคัดค้านได้" เสียงของบุรุษที่ดังขึ้นทำให้นางรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างไหลลงมาจากดวงตา เมื่อเอามือแตะดูก็รู้ว่ามันคือน้ำตา นี่นางร้องไห้หรือ ไม่ใช่ นี่ไม่ใช่นาง แต่เป็นเมิ่งอ้ายเย่วคนเก่าต่างหาก ยืนมองสองหนุ่มสาวกกกอดกันอยู่นานโดยฝ่ายสตรีนั้นไม่กล่าวอันใดได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วส่งสายตาอย่างสมเพชมายังนาง ใช่!สตรีนางนั้น
Terakhir Diperbarui : 2025-02-11ชะตานำพา ตอนที่8
"มีคนมาซื้อจวนที่ติดกับวังอย่างนั้นหรือ เป็นใครกัน"เสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างราบเรียบไม่บ่งบอกว่าอยู่ในอารมณ์ใดหม่ากงกงพ่อบ้านใหญ่ของวังจันทรากำลังจะอ้าปากแจ้งต้องหุบฉับเพราะเสียงราบเรียบที่เอ่ยขึ้นจากเงาร่างสูงใหญ่ดูสูงส่งแผ่กลิ่นอายของผู้สูงศักดิ์ที่นั่งหันหลังป้อนหนอนตัวน้อยให้เจ้านกแก้วแสนรู้ด้วยท่วงท่าสบายๆ"จะเป็นใครก็ช่างเถอะแค่ไม่มายุ่งวุ่นวายก็พอ"กล่าวพร้อมโบกมือไล่หม่ากงกงเป็นการจบบทสนทนา"ชีวิตในแต่ละวันช่างน่าเบื่อหน่ายนักเจ้าว่าหรือไม่อาฟง"น่าเบื่อ น่าเบื่อเสียงเล็กแหลมของเจ้านกแก้ว นาม อาฟง เอ่ยอย่างแสนรู้นัก จนเจ้าของต้องป้อนเจ้าหนอนเคราะห์ร้ายให้เป็นรางวัลอ้ายเย่วที่จัดการเรื่องขนย้ายข้าวของเรียบร้อยแล้ว จึงมาขอพบท่านลุงท่านป้าเพื่อจะบอกกล่าวและร่ำลาผู้มีพระคุณทั้งสองที่ให้ความช่วยเหลือนางมาตลอดและให้การดูแลนางเป็นอย่างดีอย่างทราบซึ้งในบุญคุณนัก"เย่วเอ๋อเจ้าคิดดีแล้วหรือป้าว่าเจ้าทบทวนดูอีกครั้งดีหรือไม่สตรีที่ไม่มีบุรุษคอยปกป้องคุ้มครองจะไปอยู่กันตามลำพังได้อย่างไร"ฮูหยินของอดีตแม่ทัพพิทักษ์ดินแดนเอ่ยขึ้นอย่างห่วงใยนัก"ลุงเห็นด้วยกับป้าเจ้านะ จะอย่างไรลุงก็รับปากบ
Terakhir Diperbarui : 2025-02-11ชะตานำพา ตอนที่9
เมิ่งอ้ายเย่วที่ตอนนี้กำลังเดินสำรวจจวนหลังเล็กนี้ ถือว่าจวนหลังนี้น่าอยู่มากเลยทีเดียว เป็นจวนกลางเก่ากลางใหม่ หากปรับปรุงเสียใหม่คาดว่าคงหน้าอยู่นักจวนหลักนั้นแบ่งออกเป็นห้าห้องเลยทีเดียว และห้องโถงก็ดูกว้างปลอดโปร่งนักนางคิดไว้ว่าจะทำเป็นห้องรับแขกแบบผสมผสานกับยุคที่นางจากมา นางใฝ่ฝันมานานว่าอยากมีบ้านที่มีบรรยากาศสงบเงียบ อากาศดีๆ สักหลัง เพราะยุคก่อนนางนั้นอยู่คอนโดสุดหรูที่แพงหูฉี่แต่ไม่มีพื้นที่ให้ปลูกผักปลูกหญ้ามากนัก นางเลือกห้องที่อยู่ทางปีกซ้ายที่ดูเหมือนจะใหญ่กว่าทุกห้องเป็นห้องนอนของนางที่พอเปิดหน้าต่างมองออกไปก็เห็นภูเขาที่อยู่ไกลออกไปสุดลูกหูลูกตา ซึ่งวิวดีนักนางคิดไว้ว่าจะทำแปลงดอกไม้ตรงที่ว่างด้านนี้เพราะพอเปิดหน้าต่างดูจะได้รู้สึกสดชื่น และห้องที่อยู่ติดกันจะทำเป็นห้องหนังสือและไว้สำหรับทำงานถึงตอนนี้จะไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรก็เถอะ จิ้นผิงที่เลือกห้องที่อยู่ทางปีกขวาเป็นห้องนอนของนาง ซึ่งนางดูดีใจนักและอีกห้องยกให้สาวใช้ที่นางจะหาเพิ่มอีกคนเพื่อช่วยงานจิ้นผิงทำงาน จวนหลังนี้มีห้องครัวที่แยกออกไปด้านหลังที่ใหญ่ใช้ได้ รอบๆ จวนยังมีพื้นที่ว่างมากนัก นางคิดจะปลูกผักทำสวน แค
Terakhir Diperbarui : 2025-02-11
Bab terbaru
ชะตานำพา ตอนที่65 ตอนพิเศษ
"อ่านอะไรอยู่หรือเจ้าคะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"เล่อชินอ๋องที่เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงหวานละมุนนั้น รีบวางจดหมายในมือ ตรงเข้าไปโอบประคองร่างอุ้ยอ้ายที่หน้าท้องนั้นใหญ่โตมากของชายารักที่ใกล้คลอดเต็มที ที่เดินลูบหน้าท้องนู้นเข้ามาโดยมีจิ้นผิงคอยประคอง"น้องหญิง ออกมาทำไมกัน"ร่างหนาพูดขึ้นพร้อมโอบประคองร่างอวบอิ่มให้นั่งลงบนตั่งที่ปูด้วยเบาะหนานุ่มอย่างอ่อนโยน ก่อนมือหนาจะลูบบนหน้าท้องนูนสัมผัสถึงแรงกระตุกเบาๆ ของก้อนแป้งน้อยที่กำลังเติบโตอยู่ในครรภ์ของสตรีอันเป็นที่รัก ใบหน้าหล่อเหลานั้นยกยิ้มอย่างยินดีเมื่อเจ้าก้อนแป้งนั้นช่างรู้ความ เพียงบิดาสัมผัสก็จะตอบรับกลับมาเสียทุกครั้ง"จดหมายจากแม่ทัพตงหยวน ส่งมาแจ้งว่าลี่ฟางคลอดบุตรแล้ว เป็นคุณหนูใหญ่""จริงหรือเจ้าคะ น่ายินดีเสียจริง"ใบหน้าหวานนั้นยิ้มละมุนอย่างรู้สึกยินดี มองสวามีที่ก้มลงจูบเบาๆ บริเวณหน้าท้องนูน"เจ้าก้อนแป้งของบิดา เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันเสียที"อ้ายเย่วที่ถึงกับยกยิ้มกับความอ่อนโยนนั้น ก่อนใบหน้างามจะขมวดมุ่น เมื่อรู้สึกปวดหน่วงตรงช่วงล่างจนเผลอเกร็งตัวร้องครางออกมา"อ๊ะ!"เล่อชินอ๋องที่เห็นอาการของร่างอวบอิ่มจึงรีบลูบท้อ
ชะตานำพา ตอนที่64 จบบริบูรณ์
เล่อชินอ๋องที่มองร่างงดงามเย้ายวน ผิวขาวดูชุ่มฉ่ำเปล่งปลั่งราวจะคั้นน้ำได้ มือเรียวสวยที่กรีดกรายเขียนอักษรลงบนแผ่นกระดาษ ใบหน้านวลผ่องที่จดจ่อกับแผ่นกระดาษตรงหน้าดูน่าหลงใหลจนต้องลอบกลืนน้ำลาย ร่างอวบอิ่มนั้นทำให้พระองค์หลงใหลทุกครั้งที่ได้ชิดใกล้"น้องหญิงพี่แค่ไปหารือกับรัชทายาทเพียงครู่เดียวเท่านั้น และที่สำคัญก็มีแต่บุรุษ เจ้าจะไปได้อย่างไร เอาไว้พี่จะพาไปเที่ยวชมตลาดวันหลังดีหรือไม่"อ้ายเย่วเอียงหน้ามายิ้มหวานเป็นการตอบรับอย่างน่าเอ็นดูยิ่งนักในสายตาคนมอง แต่หารู้ไม่ว่ายิ้มนั้นมันเคลือบยาพิษเห็นว่าคนข้างๆ ยังให้ความสนใจกับสิ่งที่นางทำอยู่ไม่มีทีท่าว่าจะออกไปจึงเอ่ยถามขึ้น"ไม่เสด็จหรือเจ้าคะ องค์รัชทายาทรอแย่แล้วกระมัง""ยังไม่ถึงเวลานัดหมาย""แล้วนี่เขียนอันใดอยู่หรือ"เล่อชินอ๋องที่หรี่ตามองแผ่นกระดาษตรงหน้าชายารัก"กำลังตอบจดหมายของลี่ฟางเจ้าค่ะ"อ้ายเย่วตอบพร้อมหรี่ตามองบุรุษผู้เป็นสามีก่อนเอ่ยขึ้นอีกว่า"น้องว่าจะชวนนางเปิดกิจการด้วยกัน"เล่อชินอ๋องที่เงยหน้าขึ้นสบตาผู้เป็นชายา "เหตุใดต้องทำให้ตัวเองเหนื่อยกัน สมบัติในวังจันทราแห่งนี้มีให้เจ้าใช้และอยู่อย่างสุขสบายโดยไม่
ชะตานำพา ตอนที่63
อ้ายเย่วที่พับจดหมาย จากฮูหยินแม่ทัพแคว้นฉี เสียนลี่ฟาง ที่เขียนมาเล่าเรื่องราวต่างๆ ให้ฟัง ตั้งแต่จากกันวันนั้นจนวันที่นางได้ไปร่วมงานมงคลของทั้งสอง อ้ายเย่วและเสียนลี่ฟางก็ติดต่อกันโดยการเขียนจดหมายติดต่อกันตลอดก่อนจะให้จิ้นผิงพยุงร่างอุ้ยอ้าย มานั่งลงตรงที่นั่งในศาลากลางสวนสวย ตอนนี้อายุครรภ์ของนางย่างเข้าเดือนที่แปดแล้ว อีกไม่นานก็จะได้เจอกับเจ้าก้อนแป้ง ไม่รู้ว่านางหรือลี่ฟางที่จะคลอดก่อนกัน เพราะอายุครรภ์ของทั้งคู่ไล่เลี่ยกัน"จับซาไท้เป้า เจ้าค่ะพระชายา"อ้ายเย่วที่กำลังชื่นชมความงามของหมู่มวลดอกไม้ที่กำลังอวดดอกบานสะพรั่ง หันมารับถ้วยยาจากจิ้นผิง ซึ่งเป็นยาบำรุงครรภ์ ที่สวามีของนางขยันสรรหามาบำรุงนางจับซาไท้เป้า เป็นตำรับยาบำรุงครรภ์รับประทานในช่วงกลางถึงปลายระยะตั้งครรภ์ โดยนิยมเริ่มรับประทานในเดือนที่หกของการตั้งครรภ์ และหยุดรับประทานก่อนคลอดหนึ่งเดือนอ้ายเย่วอดรู้สึกชื่นชมตำรับยาสูตรโบราณนี้ไม่ได้ แม้ยุคนี้จะไม่มีความทันสมัยเหมือนยุคก่อนนางก็ไม่กังวลมากนักสรรพคุณของยาตำรับนี้ก็คือ บำรุงหญิงตั้งครรภ์ให้แข็งแรง ไม่ให้เป็นหวัดง่าย ทำให้ระบบการย่อยของหญิงตั้งครรภ์เป็นปกติ ไ
ชะตานำพา ตอนที่62
เมื่อเห็นว่าคนใต้ร่างพยักหน้ารับ ดวงตาฉ่ำหวานที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลออยู่นั้น กะพริบปริบๆ จนหยาดน้ำตาไหลมาทางหางตา จึงใช้หัวแม่มือกรีดออกให้อย่างแผ่วเบา ก้มลงจูบซับอย่างอ่อนโยน ก่อนริมฝีปากหนาจะเคลื่อนมาครอบครองปากเล็กอวบอิ่มที่หวานล้ำ จากจุมพิตอ่อนโยนกลายเป็นเร่าร้อนตามแรงปรารถนา สองร่างที่ก่ายกอดลูบไล้กันต่างตกอยู่ในห้วงอารมณ์แห่งรสกามา ต่างตักตวงความหวานของกันและกันด้วยความถวิลหา ให้สมกับที่ต้องห่างไกลกันแรมเดือนลิ้นร้อนที่บดคลึงจนคนใต้ร่างหอบสะท้าน มือเล็กที่ยันอกแกร่งด้วยใบหน้านวลที่แดงก่ำ ก่อนจะรอบรวมสติที่กระเจิดกระเจิง เอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า"ข้ากำลังตั้งครรภ์อยู่นะเจ้าคะ"แม่ทัพตงหยวนที่จูบหน้าผากมนแผ่วเบา เอ่ยกับร่างเย้ายวนที่ตอนนี้อาภรณ์หลุดลุ่ย น้ำเสียงกระเส่า"พี่รู้ พี่จะอ่อนโยน"เพียงไม่นานร่างสองร่างก็เปลือยเปล่า ปากหนาร้อนรุ่มลากไล้ปลายลิ้นสากมาตามลำคอระหง จนมาถึงทรวงอกนุ่มหยุ่นที่ดูจะอวบอิ่มขึ้น จนต้องฝังจมูกลงไปคลอเคลียสูดดมความหอมอ่อนละมุนที่เขาหลงใหล ก่อนจะใช้อุ้งปากเข้าครอบครองสร้างความเสียวซ่านให้เจ้าของที่ดิ้นเร่าอยู่ใต้ร่าง ปาดเลียลิ้นร้อนสลับดูดดุน จนยอดทรวงแ
ชะตานำพา ตอนที่61
สัมผัสเปียกชื้นตรงซอกคอขาว ทำให้คนที่กำลังหลับสบายขยับตัวอย่างรำคาญ ก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ภาพศีรษะที่มีผมดำปกคลุมกำลังเลื่อนลงไป ก้มลงซุกไซร้หน้าอกขาวอวบ ทำให้ร่างบางแข็งทื่อ ปากอวบอิ่มที่กำลังจะกรีดร้องขอความช่วยเหลือกลับเปล่งเสียงร้องออกมาได้เพียงเสียงอู้อี้เมื่อถูกปากหนาของบุรุษต่ำช้าเลื่อนมาประกบ ร่างบางที่เริ่มดิ้นรนต่อสู้ใช้มือเล็กจิกข่วนแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามกำยำอย่างแรงจนแผ่นหลังแกร่งรู้สึกแสบ"หยุดดิ้น"เสียงทุ้มสั่งเสียงกระเส่า พร้อมมือใหญ่ที่รวบเอามือเล็กไว้เหนือศีรษะเพียงมือเดียว ส่วนอีกมือนั้นจับปลายคางมนให้คนตัวเล็กใต้ร่างหันมาสบตาตน "ทะ ท่านแม่ทัพ"ลี่ฟางเมื่อเห็นว่าชายชั่วที่จะย่ำยีนางเป็นใคร ลำคอระหงพลันแห้งผาก หัวใจเต้นแรงแทบทะลุออกจากอก"ปล่อยข้า ท่านคิดจะทำอะไร""แล้วคิดว่าจะทำอันใดเล่า สามีภรรยาไม่เจอกันแรมเดือน เจ้าคิดว่าข้าจะนอนมองเจ้าเฉยๆ หรือ"ลี่ฟางเมื่อฟังคำพูดและมองใบหน้ายียวนของคนเหนือร่างให้นึกเคือง "ปล่อยข้า ข้ามิใช่ภรรยาของท่าน ท่านคงลืมไปแล้วกระมังว่าข้าเป็นองค์หญิงบรรณาการของเล่อชินอ๋อง""เช่นนั้นหรือ... เก่งขึ้นนะ"เสียงท
ชะตานำพา ตอนที่60
แล้วเวลาอาหารมื้อเย็นของวันนี้ก็มาถึง อาหารหน้าตาน่าทานต่างถูกลำเลียงมาขึ้นโต๊ะ แต่แขกของจวนยังไม่มีวี่แววว่าจะปรากฏตัวขึ้น จนกระทั่งคนทุกอยู่กันพร้อมหน้า หม่ากงกง จึงได้มารายงานว่า สหายของเจ้าของจวนเดินทางมาถึงแล้ว เล่อชินอ๋อง จึงได้ให้รีบเชิญเข้ามาแต่ภาพของบุรุษที่ปรากฏตัวขึ้น ทำให้สตรี ที่เป็นแขกของจวนอีกผู้หนึ่ง ต้องตกตะลึงจนแทบจะ ระงับอาการสั่นไหวไม่ได้ใบหน้างามนั้นซีดเผือด กับการปรากฏตัวของบิดาของบุตรในครรภ์ของนางแม่ทัพลั่วตงหยวนอ้ายเย่วที่เห็นใบหน้าหล่อเหลาแบบบุรุษหล่อร้ายตรงหน้าได้แต่มองด้วยความโง่งม เพราะบุรุษตรงหน้านั้นเรียกได้ว่าหล่อแบบลุคเถื่อนๆ ช่างกระชากใจนางโดยแท้"หากเจ้ายังมิเลิกมองสหายของพี่ด้วยสายตาเช่นนั้น เห็นทีพี่คงต้องเสียมารยาท พาเจ้าไปทบทวนความจำกันสองต่อสองว่าเจ้านั้นมีสวามีแล้ว และสวามีก็นั่งอยู่ตรงนี้"อ้ายเย่วที่รีบถอนสายตามามองบุรุษที่กำลังมองนางด้วยสายตาคาดโทษ เสียงกระซิบแผ่วเบานั้นเรียกสติของนางจากอาการคลั่งคนหน้าตาดี ให้รีบหันมาส่งยิ้มหวานให้ผู้เป็นสวามี แม้ท่านแม่ทัพผู้นั้นจะหล่อเหลาวัวตายควายล้ม แต่ก็เทียบมิได้เลยกับเล่อชินอ๋องสวามีนาง ที่ความห
ชะตานำพา ตอนที่59
องค์หญิงเสียนลี่ฟาง โฉมสะคราญที่กำลังยืนผสานมือบอบบางทั้งสองอยู่ตรงหน้านาง อ้ายเย่วที่สังเกตว่ามือที่ผสานกันอยู่นั้นสั่นน้อยๆ ใบหน้าสวยหวานนั้นดูไม่มั่นใจในตัวเองและมีความกังวลวาบผ่าน "หากทั้งสองพระองค์ไม่สะดวก ก็ไม่เป็นอะไรนะเพคะ หม่อมฉันสามารถอยู่ในวังได้" เสียนลี่ฟางที่กล่าวขึ้นกับเจ้าของจวนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง ตลอดหลายวันที่ผ่านมานางได้ยินผู้คนพูดให้เข้าหูมาตลอดถึงการที่นางจะเข้ามาเป็นชายาอีกคนของเล่อชินอ๋องทั้งที่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย และพระชายาของเล่อชินอ๋องก็คงจะได้ยินข่าวลือพวกนั้นแน่ นางกลัวเหลือเกินว่าจะทำให้ครอบครัวของผู้อื่นร้าวฉานเพราะคำคน และนางนั้นคือสาเหตุอ้ายเย่วที่นึกเอ็นดูสตรีตรงหน้า นางคงจะถูกกดให้ต่ำอยู่เสมอ ขนาดตัวเองมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงแต่กลับขาดความมั่นใจในตัวเอง"จวนอ๋องแห่งนี้ ยินดีต้อนรับท่าน" เสียงหวานที่เอ่ยขึ้น ทำให้เสียนลี่ฟางที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่นั้น ถึงกับรีบเงยหน้ามองสตรีเจ้าของจวน จึงพบกับใบหน้างดงามที่กำลังส่งยิ้มมาให้ "ข้ารับรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้ว" อ้ายเย่วที่กล่าวไขข้อข้องใจให้องค์หญิงเสียนลี่ฟาง " และข้ายินดีที่ท่านจะมาพ
ชะตานำพา ตอนที่58
จิ้นผิงและบ่าวไพร่ที่รอปรนนิบัติอยู่หน้าห้องต่างมองหน้ากันเลิ่กลั่กใบหน้าแดงก่ำก่อนจะพากันถอยออกมาจากบริเวณหน้าห้องเพราะเสียงแว่วหวานของพระชายาอ้ายเย่วที่ตอนนี้ใบหน้างามแดงก่ำเพราะแรงอารมณ์ที่ถูกคนที่คร่อมทับอยู่เหนือร่างจุดขึ้น เล่อชินอ๋องใช้แขนแกร่งยันเตียงนุ่มโดยไม่ทิ้งน้ำหนักลงบนร่างบาง บดจูบหวานล้ำให้อย่างเอาใจก่อนมือหนาจะดึงรั้งอาภรณ์ออกจากร่างบางจนเปลือยเปล่าและปลดอาภรณ์ของตนออกให้เท่าเทียมกัน ปากหนาที่จูบซับลากไล้มาตามลำคอระหงจนมาครอบครองหน้าอกอิ่มที่ดูอวบตึงขึ้น ขยายใหญ่สู้มือแกร่งที่กำลังนวดคลึงอย่างหลงใหล ร่างงามที่ดูมีน้ำมีนวลหอมกรุ่นดูเย้ายวนปิดเร่า ครวญครางเสียงหวาน ปากร้อนที่ดูดดึงส่งเรียวลิ้นโลมเลียตวัดยอดทรวงสีแดงชูชันเข้ามาในอุ้งปากดุนดันสลับปาดเลียจนขนอ่อนลุกซู่อย่างซ่านสยิว ช่องท้องปั่นป่วนบิดมวน จนบุปผางามหลั่งไหลน้ำหวานซึมออกมา ใบหน้าหล่อเหลาที่ลากไล้ปลายลิ้นมายังหน้าท้องที่ยังแบนราบก่อนจะจูบซับแผ่วเบาทะนุถนอม อ้ายเย่วรู้สึกดังมีผีเสื้อนับพันกระพือปีก ก่อนมือหนาจะจับขาเรียวให้ตั้งชันปรากฏเนินเนื้อโหนกนูนอวบอิ่มขาวผ่องโน้มใบหน้าไปจุมพิตเนื้อโหนกสวยแผ่วเบาก่อนจะลา
ชะตานำพา ตอนที่57
ร่างเล็กในอ้อมแขนที่ขยับยุกยิกทำให้เล่อชินอ๋องรู้สึกตัวตื่น"ยังเช้าอยู่เลย นอนต่อเถอะเมื่อคืนก็ดึกมากแล้วกว่าจะได้นอน" กล่าวขึ้นพร้อมกับกระชับอ้อมแขนกอดร่างบางไว้แนบอก"น้องนอนไม่หลับแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างพระองค์ก็บอกว่าวันนี้องค์หญิงผู้นั้นจะมาอยู่ที่นี่มิใช่หรือ" เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจก่อนที่ริมฝีปากร้อนของเจ้าของอ้อมกอดอุ่นจะจุมพิตลงบนขมับ" หากน้องหญิงไม่สะดวกก็ให้นางอยู่ในวังไปก่อนก็แล้วกัน พี่ไม่อยากให้เจ้าคิดมาก"" ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้ามิได้คิดมากอันใดเลย"เสียงหวานที่รีบเอ่ยบอกทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้ม"ไม่คิดมากจริงๆ น่ะหรือ แล้วเมื่อคืนใครกันที่ร้องไห้จนร่ำๆ จะหย่ากับพี่อย่างเดียว" "ก็ ข้านึกว่าท่านพี่จะพานางมาแทนที่ข้านี่เจ้าคะ"เสียงหวานที่เอ่ยอย่างรู้สึกผิด แลดูน่าสงสาร"น้องหญิง จำไว้ ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นสิ่งเดียวที่จะคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปคือเจ้าจะเป็นสตรีที่พี่รักเพียงคนเดียวและวังจันทราแห่งนี้จะมีแค่เจ้าเท่านั้นที่เป็นนายหญิงของวัง"น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ทว่าหนักแน่น ทำให้อ้ายเย่วน้ำตาคลอ" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่"ร่างบางที่ซุกซบใบหน้ากับอกอุ่นอย่างรักใคร่หวง
