บททั้งหมดของ ชะตานำพา: บทที่ 41 - บทที่ 50

ผ่านมาหลายวัน ชีวิตของอ้ายเย่วตอนนี้ช่างชื่นมื่นนัก นางที่ขอเล่อชินอ๋องอยู่ที่จวนของนางก่อน หลังพิธีมงคลจึงจะย้ายไปอยู่ที่วังจันทรากับพระองค์ โดยบอกกับพระองค์ว่ากลัวจะโดนครหาเอาได้หากย้ายไปอยู่กับพระองค์เลย พระองค์ก็ยินยอมแต่โดยดีแต่กลับพาตัวเองมานอนที่จวนนางแทบจะทุกคืน ซึ่งมันก็ไม่ต่างกันเท่าใดนักแต่นางขี้เกียจจะต่อว่าคนหน้ามึนแล้ว เลยปล่อยเลยตามเลย แต่ช่วงหลังมานี้เล่อชินอ๋องมีราชการค่อนข้างเยอะจึงไม่ได้เจอกันเลย ไหนจะเข้าวังไปเข้าเฝ้าบ้างล่ะ ไปหารือกับองค์รัชทายาทบ้าง และจะต้องไปหารือกับพวกขุนนางอีก จนนางที่มักจะเห็นพระองค์คอยคลอเคลียอยู่ข้างกายตลอดถึงกับหงอยเหงาไปเลยทีเดียว แต่พระองค์ที่บอกกับนางว่าต้องรีบสะสางทุกอย่างให้เสร็จสิ้น เพราะอยากจะพานางไปท่องเที่ยวกันสองคนหลังผ่านพิธีมงคลของทั้งสอง วันนี้นางจึงได้ชวนจิ้นผิงออกไปเดินเที่ยวชมตลาดเสียหน่อยเพราะอุดอู้อยู่แต่ในจวนคนเดียวช่างน่าเบื่อนัก แต่ดันมาเจอโจทก์เก่าเสียได้ ก้าวขาข้างไหนออกจากจวนนะ แต่ก็ไม่เป็นไรเผื่อจะได้รับฝีปากแก้เบื่อ นั่นไงพอเห็นนางเท่านั้นแหละ เดินส่งยิ้มเสแสร้งมาเชียว"เย่วเอ๋อ บังเอิญเสียจริงที่เจอเจ้า" เสียงท

อ้ายเย่วที่นั่งรับลมอยู่ตรงม้านั่งที่ทำจากต้นไผ่อย่างสบายอารมณ์ หลังจากช่วยจิ้นผิงรดน้ำผักและปลูกต้นดอกกุหลาบที่ซื้อมาเสร็จเรียบร้อย ก็อาบน้ำเตรียมตัวจะเข้านอนแต่จนแล้วจนรอดก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้จึงลุกขึ้นมาเดินทอดน่องชื่นชมธรรมชาติและบรรยากาศเย็นสบายในตอนพลบค่ำ นั่งทอดอารมณ์คิดเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตของตนอย่างเหนือความคาดหมายเมื่อเห็นว่าอากาศเริ่มจะเย็นมากแล้วและก็รู้สึกง่วงก็กระชับผ้าคลุมไหล่ลุกขึ้นจะกลับเข้าห้อง แต่นางกลับได้ยินเสียงสวบสาบเกิดขึ้นตรงห้องเก็บของที่ใช้เก็บอุปกรณ์ในการทำเกษตรจึงเดินไปดู แต่ก็ไม่เห็นมีสิ่งใดจึงหมุนกายจะเดินกลับไปแต่เมื่อร่างอรชรหันหลังกลับก็มีมือหนาใหญ่เอื้อมมาปิดปากนางแล้วดึงรั้งร่างบางเข้ามาภายในห้องที่ค่อนข้างเหม็นอับเพราะใช้เป็นที่เก็บของที่ชำรุดและไม่ใช้แล้วจึงไม่ได้ทำความสะอาด หัวใจนางนั้นพลันสั่นไหวรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก พยายามดิ้นรนขัดขืนแต่แรงสตรีหรือจะสู้เรี่ยวแรงของบุรุษได้แต่เสียงที่กระซิบสั่นพร่าที่ดังขึ้นข้างใบหูจึงทำให้นางสงบสติอารมณ์ลงได้"เย่วเอ๋อพี่เอง" "พี่หยางเล่อ เกิดอะไรขึ้นเหตุใดถึงมาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียง" แต่แทนที่จะ

"จิ้นผิง คุณหนูของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง" เล่อชินอ๋องเมื่อเสร็จธุระก็รีบเร่งมาดูสตรีที่พระองค์ก่อเรื่องไว้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง และอยากมาแจ้งข่าวดีของไป๋อี้ชิงเผื่อนางจะหายโกรธพระองค์สักนิด เห็นบ่าวรับใช้ของนางเดินออกมาพอดีจึงรู้ว่านางตื่นแล้ว ไม่รู้หายเคืองพระองค์แล้วหรือไม่"คุณชาย เอ่อ ท่านอ๋อง คุณหนูไม่ค่อยสบายเพคะ หม่อมฉันกำลังจะไปต้มยา เมื่อวานยังดีๆ อยู่เลย วันนี้มาเป็นไข้เสียได้" จิ้นผิงเมื่อเห็นเล่อชินอ๋องจึงทำความเคารพใบหน้าขึ้นสีระเรื่อ ตั้งแต่รู้ว่าคุณชายโจคือเล่อชินอ๋อง ก็เลิกกลัวตามคำร่ำลือ ใครกันช่างลือกันไปได้ ท่านอ๋องของนางนั้นงานดีอย่างที่คุณหนูกล่าวออกปานนี้ อิอิ แล้วจึงรีบไปต้มยาปล่อยให้ท่านอ๋องได้อยู่กับคุณหนูของนางตามลำพัง หากเป็นท่านอ๋องนางเปิดทางให้อย่างเต็มที่เพราะอีกไม่กี่วันคุณหนูของนางจะเป็นพระชายาจวนอ๋องแล้ว ช่างน่ายินดีที่สุดอ้ายเย่วที่พอรู้สึกตัวก็โกรธเคืองบุรุษหื่นกามผู้นั้นนัก รังแกนางจนขานางสั่นไปหมด ตอนนี้ก็ยังรู้สึกว่ายังสั่นอยู่เลย นางเปลี่ยนใจตอนนี้ทันหรือไม่หากโดนแบบเมื่อคืนอีกนางต้องตายแน่ๆ คิดอย่างสงสารตัวเองนัก ได้ยินเสียงเปิดประตูจึงรีบหันไปมอง

พิธีมงคลสมรสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งปีและผู้คนกล่าวถึงมากที่สุดแห่งปี คงจะเป็นงานมงคลของใครไปไม่ได้นอกจากนาง เมิ่งอ้ายเย่ว ผู้นี้ที่เจ้าสาวได้นั่งเกี้ยวแค่ชั่วจิบชาเดียวเท่านั้นเพราะแค่ก้าวขาเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงวังจันทราแล้ว แต่ถึงแม้จวนของคู่บ่าวสาวจะใกล้แค่กำแพงกั้นแต่ก็จำเป็นต้องทำให้ครบตามพิธีการ เจ้าบ่าวในชุดเต็มพิธีการสีแดงมงคลบนหลังอาชาที่ดูหล่อเหลาสง่างามใบหน้าที่เคยมีหน้ากากปิดบังและแผ่กลิ่นอายเย็นชามาตลอดตอนนี้กำลังนั่งส่งยิ้มละลายใจเต็มไปด้วยความสุขสมหวังควบขี่อาชาประกบอยู่ข้างเกี้ยว จนบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่รู้สึกอิจฉาสตรีที่อยู่ในเกี้ยวนัก เมื่อเกี้ยวถูกหามเข้ามาภายในวังจันทราและมาหยุดลงหน้าตำหนักจันทราที่เจ้าบ่าวตั้งใจใช้เป็นที่สำหรับประกอบพิธีการสำคัญ สักพักอ้ายเย่วที่รู้สึกตื่นเต้นนักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นที่มาหยุดยืนอยู่ด้านหน้าของนาง กลิ่นหอมที่แสนคุ้นเคยนั้นกับชายอาภรณ์สีแดงที่เห็นผ่านผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวทำให้นางอดที่จะยกยิ้มอย่างยินดีไม่ได้ แล้วมือหนาที่นางรับรู้มาตลอดว่าอบอุ่นและปลอดภัยแค่ไหนยื่นส่งผ้าไหมสีแดงที่ถูกมัดเป็นเงื่อนผูกใจมาให้นางจึงได้ยื่นมือบอบบางขาวผ่องไ

อ้ายเย่วที่พอลืมตาขึ้นก็พบกับหน้าอกแกร่งกำยำ ใบหน้างามพลันร้อนผ่าว สามีนางเหตุใดถึงได้ อึด ถึก เผ็ด ดุ อย่างนี้ คิดถึงกิจกรรมเข้าจังหวะของบุรุษที่กกกอดนางอยู่ตอนนี้กายงามถึงกับสั่นสะท้าน รีบสะบัดศีรษะขับไล่ภาพน่าอายเมื่อคืนอย่างรู้สึกอับอายนัก"หากมือน้อยของเจ้ายังซุกซนอยู่แบบนี้ คาดว่าวันนี้ทั้งวันเจ้าคงต้องกินพี่แทนข้าวกระมัง" อ้ายเย่วที่ก้มลงมองมือตัวเองที่กำลังขยับยุกยิกบนยอดอกสีเข้มอย่างตกใจ จึงรีบชักมือออก"อุ้ย ขอโทษเจ้าค่ะ" เอ่ยขึ้นอย่างอับอายนัก บ้าจริง นางทำอะไรนี่มือที่ชักออกตอนนี้กลับถูกบุรุษผู้เป็นสามีจับมาจรดจมูกโด่ง" เหตุใดต้องขอโทษ ทุกสิ่งบนกายของสามีล้วนเป็นของภรรยา ไม่ว่าจะเป็นตรงนี้" มือหนาที่กุมมือบางมาจรดปากหนา"ตรงนี้" แล้วจับมาวางบนหน้าอกแกร่ง ลากไล้มือบางของนางมาจนถึงหน้าท้องที่มีลอนสวยแน่นตึง"ตรงนี้... หรือแม้กระทั่งตรงนี้" เสียงที่แผ่วเบาเอ่ยอย่างช้าๆ อย่างยั่วเย้าจนนางใจเต้นแรง มือของบุรุษที่จับมือเล็กลงต่ำเรื่อยๆ จนนางต้องรีบชักมือกลับ" พี่หยางเล่อ"อ้ายเย่วที่อับอายยิ่งนักซบใบหน้าร้อนผ่าวลงบนอกแกร่งหลบซ่อนสายตาเร่าร้อนของบุรุษที่มองมายังนางหึหึเส