Semua Bab ชะตานำพา: Bab 51 - Bab 60

อ้ายเย่วที่ลุกขึ้นแต่งตัวสวยตั้งแต่เช้าตรู่เพราะวันนี้ขบวนคุ้มกันของเล่อชินอ๋องจะเดินทางถึงเมืองหลวงแล้ว เมื่อนางเดินออกมาด้านหน้าเรือน หม่ากงกงที่มารออยู่ก็รีบเข้ามารายงาน"พระชายาพ่ะย่ะค่ะ"อ้ายเย่วที่เห็นหม่ากงกงเอ่ยเรียกนางไว้จึงหยุดเท้าที่กำลังจะไปรอต้อนรับท่านอ๋องที่หน้าตำหนักใหญ่ เอ่ยถามเสียงหวานละมุนพร้อมรอยยิ้ม"มีอะไรหรือหม่ากงกง""เมื่อครู่มีทหารนำความจากท่านอ๋องมาแจ้งว่า ตอนนี้ขบวนคุ้มกันใกล้จะเข้าเมืองหลวงแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ท่านอ๋องต้องนำเครื่องบรรณาการส่งเข้าวังหลวงก่อนเพราะมีองค์หญิงจากต่างแคว้นเสด็จด้วยและต้องเข้ารายงานกับฮ่องเต้ถึงจะกลับจวนพ่ะย่ะค่ะ""เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" แม้จะรู้เหตุผลแต่ทำไมนางรู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องนะ นางกับสามีไม่เจอหน้ากันเกือบเดือนเลยนะ ไม่ทรงคิดถึงกันบ้างหรืออย่างไร ช่วงนี้นางไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ช่างขี้หงุดหงิดคิดมาก จนบางครั้งก็รำคาญตัวเอง" พ่ะย่ะค่ะ"อ้ายเย่วที่รู้สึกว่าหัวใจนางกระตุกแปลกๆ รีบสูดลมหายใจเข้าปอดระงับอาการเจ็บหน่วงในอก ก่อนจะหันไปสั่งบ่าวคนสนิท"จิ้นผิง ไปเอาผ้าคลุมหน้ามา"" พระชายาจะไปไหนเจ้าคะ"" ข้าจะออกไปข้างนอก หม่ากงกง

เล่อชินอ๋องที่นั่งรอต้าหลงด้วยความกระวนกระวายใจ นั่งครุ่นคิดว่าจะทรงทำอย่างไรให้ทุกอย่างจบลงโดยเร็วที่สุด และไม่กระทบกับทุกฝ่าย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเริ่มต้นจากที่พระองค์ได้รับคำสั่งให้นำกำลังทหารไปคุ้มครองเครื่องบรรณาการจากแคว้นฉี และรับตัวองค์หญิงเสียนลี่ฟางที่ถูกส่งมาเชื่อมสัมพันธไมตรี ในตอนแรกก็มิได้มีอันใดจนกระทั่งออกเดินทางได้เพียงสองวันแรก นางกลับล้มป่วย เมื่อให้หมอประจำขบวนตรวจดูอาการกลับพบว่านางนั้นกำลังตั้งครรภ์อ่อนๆ และผู้ที่เป็นบิดาของเด็กในครรภ์นั้นก็คือ แม่ทัพแคว้นฉี ลั่วตงหยวน สหายรักของพระองค์เอง แต่ตอนนี้กำลังนำทัพไปปราบชนเผ่าที่ตั้งตนเป็นกองโจรเข้าปล้นฆ่าชาวเมืองแถบชายแดนคาดว่าต้องใช้เวลาอีกกว่าหนึ่งเดือนกว่าจะยกทัพกลับ แต่ปัญหามันมิได้อยู่ตรงจุดนั้น เพราะสหายของพระองค์นั้นเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้แคว้นฉี หากจะกลายมาเป็นราชบุตรเขยพระองค์ย่อมยินดี แต่องค์หญิงเสียนลี่ฟางเป็นเพียงธิดาของสนมองค์หนึ่งของฮ่องเต้เท่านั้น ประเด็นสำคัญคือ แม่ทัพลั่วตงหยวนคือบุรุษที่องค์หญิงใหญ่ธิดาของฮองเฮาพระขนิษฐาของนางพึงใจและคาดว่าจะได้รับสมรสพระราชทานเมื่อกลับมาถึงเมืองหลวง องค์หญิงเสียนลี

ภายในหูของเล่อชินอ๋องตอนนี้อื้อไปหมด ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ที่ช่างบีบหัวใจพระองค์ยิ่งนัก"เย่วเอ๋อ" เสียงเรียกของบุรุษตรงหน้าและมือใหญ่ที่เอื้อมมาจะจับตัวนางทำให้อ้ายเย่วที่ดวงตาแดงก่ำเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสขยับกายหนี พร้อมเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแหบแห้งสั่นเครือที่แทบฟังไม่รู้เรื่อง"ท่านมันใจร้าย ไม่รักษาคำพูด ทำกับข้าเช่นนี้ได้อย่างไรเป็นเพราะข้าไม่สามารถมีทายาทให้ท่านได้ใช่หรือไม่ ท่านถึงได้พาสตรีอื่นมาเหยียบย่ำหัวใจข้า หย่าให้ข้าเสีย ข้ากับท่านถือว่าจบสิ้นกันเพียงแค่นี้ ออกไปให้พ้นหน้าข้า จะไปหาลูกเมียท่านก็ไปอย่ามายุ่งกับข้า"เสียงต่อว่ายาวเหยียดนั้นทำให้เล่อชินอ๋องถึงกับตกตะลึง ในหัวที่มืดมนพลันสว่างวาบ ไปกันใหญ่แล้วนางไปรู้มาจากที่ใดว่าพระองค์คิดจะมีคนอื่น" น้องหญิงเจ้าเข้าใจพี่ผิดแล้ว พี่มิใช่สวามีของนางหรอกนะ"" อะไรนะ"ใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังกลั้นยิ้มกับสตรีที่ยกมือเล็กขึ้นเช็ดคราบน้ำมูกน้ำตาจนเปื้อนไปหมด ที่จ้องมองพระองค์ด้วยดวงตาสั่นไหว"พี่บอกว่าพี่มิใช่สวามีของนาง สามีนางคือแม่ทัพของแคว้นนางนู่น"แล้วก็ทรงเล่าเรื่องทุกอย่างให้นางฟังพร้อมกับมือใหญ่ที่ใช้ผ้าเช็ดคราบน้ำมูกน้ำตาบนใบห

ร่างเล็กในอ้อมแขนที่ขยับยุกยิกทำให้เล่อชินอ๋องรู้สึกตัวตื่น"ยังเช้าอยู่เลย นอนต่อเถอะเมื่อคืนก็ดึกมากแล้วกว่าจะได้นอน" กล่าวขึ้นพร้อมกับกระชับอ้อมแขนกอดร่างบางไว้แนบอก"น้องนอนไม่หลับแล้วเจ้าค่ะ อีกอย่างพระองค์ก็บอกว่าวันนี้องค์หญิงผู้นั้นจะมาอยู่ที่นี่มิใช่หรือ" เกิดความเงียบขึ้นชั่วอึดใจก่อนที่ริมฝีปากร้อนของเจ้าของอ้อมกอดอุ่นจะจุมพิตลงบนขมับ" หากน้องหญิงไม่สะดวกก็ให้นางอยู่ในวังไปก่อนก็แล้วกัน พี่ไม่อยากให้เจ้าคิดมาก"" ไม่เลยเจ้าค่ะ ข้ามิได้คิดมากอันใดเลย"เสียงหวานที่รีบเอ่ยบอกทำให้ร่างสูงกระตุกยิ้ม"ไม่คิดมากจริงๆ น่ะหรือ แล้วเมื่อคืนใครกันที่ร้องไห้จนร่ำๆ จะหย่ากับพี่อย่างเดียว" "ก็ ข้านึกว่าท่านพี่จะพานางมาแทนที่ข้านี่เจ้าคะ"เสียงหวานที่เอ่ยอย่างรู้สึกผิด แลดูน่าสงสาร"น้องหญิง จำไว้ ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้นสิ่งเดียวที่จะคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปคือเจ้าจะเป็นสตรีที่พี่รักเพียงคนเดียวและวังจันทราแห่งนี้จะมีแค่เจ้าเท่านั้นที่เป็นนายหญิงของวัง"น้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นอย่างนุ่มนวล ทว่าหนักแน่น ทำให้อ้ายเย่วน้ำตาคลอ" ขอบคุณเจ้าค่ะท่านพี่"ร่างบางที่ซุกซบใบหน้ากับอกอุ่นอย่างรักใคร่หวง

องค์หญิงเสียนลี่ฟาง โฉมสะคราญที่กำลังยืนผสานมือบอบบางทั้งสองอยู่ตรงหน้านาง อ้ายเย่วที่สังเกตว่ามือที่ผสานกันอยู่นั้นสั่นน้อยๆ ใบหน้าสวยหวานนั้นดูไม่มั่นใจในตัวเองและมีความกังวลวาบผ่าน "หากทั้งสองพระองค์ไม่สะดวก ก็ไม่เป็นอะไรนะเพคะ หม่อมฉันสามารถอยู่ในวังได้" เสียนลี่ฟางที่กล่าวขึ้นกับเจ้าของจวนทั้งสองที่ยืนอยู่ตรงหน้านาง ตลอดหลายวันที่ผ่านมานางได้ยินผู้คนพูดให้เข้าหูมาตลอดถึงการที่นางจะเข้ามาเป็นชายาอีกคนของเล่อชินอ๋องทั้งที่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้นเลย และพระชายาของเล่อชินอ๋องก็คงจะได้ยินข่าวลือพวกนั้นแน่ นางกลัวเหลือเกินว่าจะทำให้ครอบครัวของผู้อื่นร้าวฉานเพราะคำคน และนางนั้นคือสาเหตุอ้ายเย่วที่นึกเอ็นดูสตรีตรงหน้า นางคงจะถูกกดให้ต่ำอยู่เสมอ ขนาดตัวเองมีศักดิ์เป็นถึงองค์หญิงแต่กลับขาดความมั่นใจในตัวเอง"จวนอ๋องแห่งนี้ ยินดีต้อนรับท่าน" เสียงหวานที่เอ่ยขึ้น ทำให้เสียนลี่ฟางที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่นั้น ถึงกับรีบเงยหน้ามองสตรีเจ้าของจวน จึงพบกับใบหน้างดงามที่กำลังส่งยิ้มมาให้ "ข้ารับรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้ว" อ้ายเย่วที่กล่าวไขข้อข้องใจให้องค์หญิงเสียนลี่ฟาง " และข้ายินดีที่ท่านจะมาพ