บททั้งหมดของ ชะตานำพา: บทที่ 11 - บทที่ 20

เช้าวันรุ่งขึ้นรถม้าจากร้านรวงต่างๆ ก็มาส่งของตั้งแต่เช้าตรู่ โดยอ้ายเย่วให้ทุกคนช่วยกันทำความสะอาดห้องครัวก่อนจากนั้นจึงให้จิ้นผิงหุงหาอาหารง่ายๆ สำหรับมื้อเช้า เช้านี้จึงมีข้าวต้มและปลาตากแห้งทอด ซึ่งเด็กทั้งสองดูมีความสุขนักกินกันอย่างเอร็ดอร่อย พวกเขาบอกว่ามื้อนี้เป็นอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่เคยกินมา เพราะทุกมื้อได้กินแต่น้ำข้าวกับแป้งทอดแข็งๆ เท่านั้น เมื่อกินกันอิ่มก็ช่วยกันทำความสะอาดและนำข้าวของมาเก็บอย่างเป็นระเบียบ อ้ายเย่วยืนมองห้องครัวที่ค่อนข้างจะเล็กแต่สะอาดสะอ้าน คิดว่าจะต่อเติมห้องครัวเสียหน่อยส่วนที่จะต่อเติมออกมาจะทำเป็นครัวแบบเปิดโล่งเหมือนครัวในชนบทที่มองออกไปก็เห็นแปลงผักและพืชผักสวนครัวต่างๆ ที่นางชอบดูในโลกออนไลน์แต่ไม่มีโอกาส วันนี้โอกาสนั้นมาถึงแล้ว "จิ้นผิงหากเราจะต่อเติมจวนต้องทำอย่างไรหรือ" จิ้นผิงที่กำลังเก็บข้าวสารและพวกเครื่องปรุงต่างๆ ให้เป็นระเบียบหันมาตอบคำถามคุณหนูของนาง"ต้องไปติดต่อช่างไม้ในตลาดเจ้าค่ะ บ่าวรู้จักอยู่ที่หนึ่งทำงานละเอียดอ่อนและมีฝีมือมากเจ้าค่ะ" "งั้นดีเลยข้าจะต่อเติมและซ่อมแซมจวนนี้เสียใหม่จะได้น่าอยู่ขึ้น" จากนั้นทั้งหมดก็ช่วยกั

สวย สวยมาก ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้อ้ายเย่วถึงกับตะลึงและยังกลิ่นหอมสดชื่นของมวลดอกไม้ที่แตะมาโดนจมูกนี่อีก นางอยากมีสวนที่สวยแบบนี้ ไวเท่าความคิดขาเรียวก็ก้าวเดินไปยังทุ่งใช่ต้องเรียกว่าทุ่งดอกไม้ถึงจะถูกเพราะดูกว้างมากๆ มีดอกไม้ที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนดูงดงามบานสะพรั่งเต็มไปหมดสีสวยๆ นั้นดูละลานตานักภาพโฉมงามที่กำลังหมุนกายท่ามกลางมวลดอกไม้ ชื่นชมสวนดอกไม้ที่พระองค์ทรงหวงแหนนักที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้เล่อชินอ๋องถึงกับตกตะลึงนางช่างงดงามยิ่งนัก พระองค์ที่ทรงประทับอยู่ยังเรือนจันทราซึ่งเป็นเรือนที่พระมารดาทรงโปรดปรานนักตอนยังมีพระชนม์ชีพอยู่ เพราะเรือนนี้ตั้งอยู่บนเนินสามารถมองเห็นภาพสวนดอกไม้นานาพันธุ์ที่ทรงรักนักหนาได้ทุกมุมและยามค่ำคืนก็จะเห็นพระจันทร์ได้ชัดเจนและสวยที่สุดเรือนนี้จึงได้ชื่อว่าเรือนจันทราและเป็นเขตหวงห้ามที่ทรงหวงแหนเพราะเป็นสถานที่ในความทรงจำที่ทรงระลึกถึงพระมารดา เดิมทีเรือนนี้ไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาวุ่นวายหากฝ่าฝืนก็จะมีความผิด จะมีก็แต่หม่ากงกงที่จะพาบ่าวไพร่มาทำความสะอาดเท่านั้น แต่กับสตรีตรงหน้าพระองค์กลับไม่มีความรู้สึกไม่พอใจหรือโกรธเคืองใดๆ แต่กลับรู้สึกว่าหั

"จ้าวหย่งเล่อ เจ้าของวังจันทราเป็นอนุชาในฮ่องเต้ จ้าวจงเยี่ยน แห่งแคว้นจ้าว มีรูปโฉมอัปลักษณ์น่ากลัว นิสัยใจคอก็โหดเหี้ยมและทรงสวมหน้ากากอยู่ตลอดเวลางั้นหรือ แถมยังไม่มีเมียอีก แล้วพ่อเทพบุตรหน้ามนคนนั้นเป็นใครกัน"ร่างบางที่กำลังครุ่นคิดถึงบุรุษที่ตนพบพานว่าเขาคนนั้นเกี่ยวข้องอันใดกับวังจันทราและเล่อชินอ๋องกัน พูดออกมาราวคนละเมอ "อะไรนะเจ้าคะคุณหนู" จิ้นผิงที่ฟังคุณหนูของนางร่ายเรียงสิ่งที่นางบอกไป แล้วพึมพำอะไรบางอย่างที่นางฟังไม่ค่อยจะชัดนัก" ไม่มีอะไร แล้วพระองค์แก่แล้วหรือยัง"" ยังไม่แก่เจ้าค่ะทรงมีพระชันษายี่สิบหกหรือยี่สิบเจ็ดนี่ละเจ้าค่ะ บ่าวก็จำไม่ค่อยจะได้เพราะชินอ๋องไม่ค่อยจะชอบออกมาจากวังนักหากไม่มีความจำเป็นจริงๆ" ยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดงั้นหรืออายุก็คงจะใกล้เคียงกันเพราะบุรุษผู้นั้นก็คงจะประมาณนี้ ตอนนี้นางสิบเจ็ด ห่างกันเป็นสิบปีเลยเหรอนี่ แต่ไม่เป็นไรโบราณว่าไว้ ยิ่งแก่ยิ่งมัน อิอิ จิ้นผิงนั่งมองคุณหนูของนางอย่างโง่งมนักเพราะอยู่ๆ ก็ยิ้มอยู่ๆ ก็หัวเราะ นางไปตามหมอดีหรือไม่"แล้วไม่ทรงมีข่าวกับสตรีบ้างเลยหรือ" "อืม ไม่เคยได้ยินนะเจ้าคะ แต่เคยมีข่าวลือออกมาว่าทรงชมชอบ

ร่างบางที่นอนคว่ำหน้าบนหมอนหนานุ่ม ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างคนที่กำลังตกอยู่ในห้วงแห่งรัก เงยใบหน้างามที่ดูเปล่งปลั่งขึ้นมองบ่าวรับใช้คนสนิทที่เปิดประตูเข้ามา"จิ้นผิง" จิ้นผิงที่หันมามองคุณหนูของนางที่ส่งยิ้มงดงามมาให้อย่างโง่งมนัก คุณหนูของนางยิ่งมองก็ยิ่งงาม"เจ้าคะ" "เจ้าเคยได้ยินนามคุณชายโจหยางเล่อหรือไม่" เอ่ยถามแล้วมองมายังจิ้นผิงด้วยแววตาเต็มไปด้วยความหวังว่าคำตอบของจิ้นผิงจะไม่ทำร้ายจิตใจนางนัก "คุณชายโจหยางเล่อหรือเจ้าคะ อืม ไม่เคยได้ยินนะเจ้าคะ" คำตอบจากปากของจิ้นผิงทำให้ใบหน้างามถึงกับเหงาหงอย บุรุษรูปงามเช่นนั้นไม่รู้จักได้อย่างไรกัน แต่ต้องเงยหน้าขึ้นมองจิ้นผิงอย่างรวดเร็วกับประโยคต่อมา"แต่แซ่โจ นี่คุ้นมากเลยนะเจ้าคะ อ้อ นึกออกแล้วเจ้าค่ะ แซ่โจคือสกุลของอดีตฮองเฮาเจ้าค่ะ"" อดีตฮองเฮาหรือ" "ก็พระมารดาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและก็เป็นพระมารดาของเล่อชินอ๋องอย่างไรเล่าเจ้าคะ" คำตอบของจิ้นผิงทำให้ดวงตาของอ้ายเย่วพราวระยับเต็มไปด้วยประกายยินดีอย่างปิดไม่มิด" มีอะไรหรือไม่เจ้าคะ แล้วคุณหนูไปรู้จักคุณชายโจหยางเล่อคนนั้นได้อย่างไรกัน" อ้ายเย่วที่มองมายังจิ้นผิงอย่างเขินอายนั

"เมิ่งอ้ายเย่ว" อ้ายเย่วที่หันมามองบุรุษที่เรียกนางผู้มายืนทำหน้าบอกบุญไม่รับแล้วหันมามองบุรุษที่กำลังนั่งมองนางอยู่เช่นกัน ทำไมถึงรู้สึกเหมือนตัวเองได้รับบทเป็นนางเอกที่กำลังต้องเลือกระหว่างพระเอกกับตัวร้ายเลยอะ คนสวยเพลีย หากให้นางเป็นนางเอกนางก็ต้องเลือกพระเอกสิ แต่พระเอกของนางต้องเป็น พ่อเทพบุตรหน้ามนตรงหน้าเท่านั้น บอกเลย"เย่วเอ๋อ รู้จักกับคุณชายท่านนี้หรือ" เสียงทุ้มที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่ทำไมนางสังเกตเห็นว่าในดวงตาคนตรงหน้าช่างน่ากลัวนัก"เจ้าค่ะ นี่ท่านแม่ทัพหานลู่เหวินเจ้าค่ะพี่หยางเล่อ" เย่วเอ๋อ พี่หยางเล่อเช่นนั้นหรือสองคนนี้สนิทกันแค่ไหนถึงได้เอ่ยเรียกกันเช่นนี้ แต่เขาเป็นคู่หมายของนางอยากเรียกอย่างไรก็เรียกไปร่างสูงที่ได้รับการแนะนําจึงยืดอกขึ้นหันไปมองบุรุษที่นั่งอยู่อย่างต้องการจะข่มคนตรงหน้าที่มองมายังตนอย่างท้าทายไม่ทุกร้อนถึงกับเกิดความไม่พอใจที่บุรุษผู้นี้มองตนอย่างกับตัวอะไร อ้ายเย่วที่เห็นทั้งสองมองตากันเหมือนมีกระแสไฟกำลังปะทุ อย่านะคงไม่เกิดศึกชิงนางขึ้นใช่หรือไม่ รู้ตัวแหละว่าสวย"เอ่อ ท่านแม่ทัพมีธุระอะไรกับข้าหรือไม่เจ้าคะ" "ทำไม การที่คู่หมั้นคู่