บททั้งหมดของ ชะตานำพา: บทที่ 31 - บทที่ 40

การปรากฏกายโดยปราศจากหน้ากากอย่างทุกครั้งของเล่อชินอ๋องสร้างความฮือฮาให้กับผู้คนนัก ไหนผู้คนกล่าวขานว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากนั้นอัปลักษณ์อย่างไรเล่า แต่ภาพตรงหน้าที่เห็นช่างแตกต่างจากคำร่ำลือนัก บุรุษที่เห็นอยู่ตรงหน้าพวกเขาดูหล่อเหลางามสง่าสมชายชาตรีชาตินักรบ บรรดาคุณหนูต่างส่งสายตาหวานซึ้งมาให้บุรุษตรงหน้าอย่างเขินอายนัก แต่มิได้รับความสนพระทัยจากเล่อชินอ๋องที่สายตาของพระองค์นั้นมองแค่เพียงสตรีที่นั่งอยู่เคียงข้าง ทำให้พวกนางเกิดอาการอิจฉานัก โดยเฉพาะไป๋อี้ชิงที่อยากจะกรีดร้อง มองเล่อชินอ๋องอย่างตกตะลึง นางคิดอยู่แล้วว่าคุณชายโจหยางเล่อดูไม่ธรรมดาแต่คาดไม่ถึงว่าจะกลายเป็นเล่อชินอ๋องไปเสียได้ ยิ่งเห็นนังสารเลวเมิ่งอ้ายเย่วที่มองมายังนางอย่างเยาะเย้ยนั้น นางยิ่งอยากจะฆ่านังแพศยานั่นให้ตายนัก ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ ทำไมกัน อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงบุตรีของเจ้ากรมพิธีการหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจะมาพ่ายแพ้ต่อสตรีที่ไม่อะไรเลยอย่างเมิ่งอ้ายเย่วได้อย่างไร ท่าทางเย็นชาของสตรีที่นั่งอยู่ข้างกายทำให้เล่อชินอ๋องถึงกับคอตก สายตาที่มองมายังพระองค์นั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจและโกรธ จึงรีบส่ง

"ท่านอ๋อง ถึงแล้วพะยะค่ะ"องครักษ์ต้าหลงที่เห็นว่ารถม้าจอดได้สักครู่แล้วแต่คนที่อยู่ด้านในยังไม่ออกมาเสียทีจึงส่งเสียงเรียก จึงทำให้ร่างบางที่ถูกมอมเมาด้วยอารมณ์พิศวาสได้สติแล้วพยายามดิ้นรนลงจากตักแกร่งแต่บุรุษที่กอดรัดนางอยู่ไม่ยอมปล่อยจึงกัดบ่าหนาให้คลายอ้อมแขนอย่างแรงแล้วรีบร้อนจัดเสื้อผ้าหน้าผมโดยไม่มองหน้าบุรุษตรงหน้าที่มองมายังนางด้วยประกายตาเร่าร้อนอย่างยากที่จะดับได้ง่ายๆ รีบลงจากรถม้าด้วยใบหน้าร้อนผ่าวแดงก่ำ เมื่อลงมายืนด้านล่างหันมองรอบกายปรากฏว่ารถม้านั้นมาจอดข้างในวังจันทรา จึงมองไปยังบุรุษที่กำลังก้าวลงมาจากรถม้าดังจะถามว่าทำไมถึงมาจอดด้านในนี้ แต่ร่างสูงที่ไม่คิดตอบคำถามนางกลับหันไปออกคำสั่งกับองครักษ์คนสนิทด้วยสายตาที่นางรู้สึกหนาวแทน"ต้าหลงปิดประตู แล้วไปฝึกซ้อมกำลังในป่าหลังวังจนกว่าเปิ่นหวางจะอนุญาตให้ออกมา""ตอนนี้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ" "เดี๋ยวนี้" "รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์ต้าหลงที่เห็นสภาพของทั้งสองและใบหน้างามที่ขึ้นสีแดงก่ำของพระชายาก็พอจะรู้ถึงความผิดตน จึงรับคำสั่งแล้วเดินคอตกจากไปนี่มันล่วงเข้ายามเฉินแล้วนะแถมที่นั่นก็เต็มไปด้วยสัตว์ดุร้าย ท่านอ๋องคงจะกร

อ้ายเย่วที่พอรู้สึกตัวก็รับรู้ถึงอาการปวดเมื่อยตามเนื้อตัว เมื่อคืนนี้นางถูกบุรุษลามก มักมาก หื่นไม่บันยะบันยังเคี่ยวกลำนางจนเสียงแหบเสียงแห้ง หลังจากที่รังแกนางอย่างเย้ยฟ้าท้าดินไม่อับอายผีสางเทวดาจนพอใจก็ห่อนางอย่างกับดักแด้ด้วยชุดสวยเลอค่าที่ตอนนี้สภาพดูไม่จืดมายังห้องบรรทมในตำหนักจันทรา เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้อย่างดิบดีจนนางอับอายนักแต่ก็รู้สึกสบายตัวขึ้นมาก นึกว่าจะได้พักผ่อนเสียทีแต่ที่ไหนได้ บุรุษบ้าตัณหาผู้นั้นกลับจับนางกลืนกินอย่างตะกละตะกลามหนแล้วหนเล่าจนนางหมดสิ้นเรี่ยวแรงล่วงเข้าวันใหม่มาหลายชั่วยามจึงปล่อยให้นางได้พัก จนตอนนี้ไม่รู้ว่ายามใดแต่นางรู้สึกหิวมากจึงรู้สึกตัวตื่นลืมตาขึ้นมองข้างกายก็พบเพียงความว่างเปล่า เหอะ ให้มันได้อย่างนี้สิ กินเสร็จแล้วปล่อยให้นางเดียวดายเหมือนครั้งนั้นมิมีผิด แต่ก็ดีเหมือนกัน หากตื่นขึ้นมาแล้วเห็นบุรุษผู้นั้นนอนอยู่นางก็ไม่รู้จะทำหน้าเช่นไร ภาพแนบสนิทเมื่อคืนแล่นเข้ามาในหัวเป็นฉากๆ ไหนจะกลิ่นอายที่อวนอยู่ในตอนนี้อีก ทำให้นางใจหวิวๆนัก รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านพลิกกายที่ปวดระบมจะลุกขึ้นพร้อมเสียงบานประตูที่เปิดออกจึงรีบหยิบผ้าห่มมาคลุมกายเปลือยเปล

อ้ายเย่วรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาตอนล่วงเข้ายามเหม่าพยุงกายลุกขึ้นมองไปรอบห้องที่ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ล้วนประดับตกแต่งด้วยของล้ำค่าทั้งสิ้น เหลือบไปเห็นชุดสีขาวมุกที่ได้รับการทำความสะอาดจนกลับมางดงามดังเดิมวางเคียงคู่กับชุดเครื่องประดับเข้าชุด แต่ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้อง จึงเดินออกมาด้านนอก เจอบ่าวรับใช้สตรีสองนางยืนอยู่ด้านหน้าห้อง เมื่อเห็นนางจึงรีบค้อมกายคำนับ"พระชายาตื่นแล้วหรือเพคะ"เสียงสตรีนางหนึ่งที่เอ่ยขึ้นแม้จะรู้สึกขัดเขินกับคำเรียกขานแต่ก็พยักหน้ารับ"พวกเจ้าช่วยเตรียมน้ำหน่อยเถิด เหนียวตัวจะแย่แล้ว ข้าจะเดินชมรอบๆสักครู่ในระหว่างเตรียมน้ำแล้วกัน" "เพคะ" บอกพร้อมก้าวเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นหางสีขาวไวๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านั่นหางของใคร"เสี่ยวไป๋" รีบก้าวตามร่างกลมอ้วนนั่นแต่ช่างเคลื่อนไหวได้เร็วนัก เดินตามร่างเล็กนั่นจนมาโผล่ตรงกำแพงเชื่อมระหว่างจวนนางกับที่นี่แล้วเจ้าตัวน้อยนั่นก็มุดเดินหายไป" นี่คงเป็นทางลับของเจ้าซนนั่นแน่ๆ อืม มาถึงจวนแล้วกลับจวนเลยแล้วกัน" คิดพลางมุดไปตามช่องตรงกำแพงแต่เจ้าจอมซนนั่นกลับเดินหายไปไหนเสียก็ไม่รู้ จึงเดินตรงไปยังห้องนอนของนางเห็นจิ้นผิงกำลังน

เมื่อร่างงามนุ่มนิ่มล้มตัวลงนอน เล่อชินอ๋องที่ตอนแรกนอนหงายอยู่ดีๆกลับพลิกตะแคงมากอดกระชับร่างบางที่ตัวแข็งทื่อ กลิ่นหอมละมุนและร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขนช่างทรมานพระองค์นัก นี่พระองค์คิดผิดหรือไม่ที่จะนอนที่นี่ อยากรักร่างนุ่มในอ้อมแขนก็อยาก สงสารก็สงสาร พยายามข่มตาให้หลับก็ช่างยากเย็นนัก ร่างบอบบางของนางที่ในตอนแรกนั้นแข็งเกร็ง แต่สักพักก็ผ่อนคลายลงแล้วโดยไม่คาดคิดมือนุ่มนิ่มนั้นก็ยกขึ้นกอดรัดเอวหนาของพระองค์แน่นพลางใช้ศีรษะเล็กที่มีเส้นผมดำขลับนุ่มสลวยหอมกรุ่นซุกซบแผ่นอกแข็งแกร่ง ได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบาอย่างเขินอายกับอกกำยำ"หม่อมฉันรักพระองค์เพคะ" ได้ยินคำที่ร่างบางกล่าวหัวใจของพระองค์พลันเต้นแรงจนคับอกอ้ายเย่วที่ถูกอ้อมแขนอบอุ่นกอดกระชับนางเข้าสู่อ้อมอกนั้น รับรู้ได้ถึงความปลอดภัยและพร้อมจะปกป้องนางที่ร่างกายนี้ส่งมาให้ เมื่ออ้อมแขนนี้ที่โอบกอดช่างให้ความรู้สึกดีนัก นางมั่นใจแล้วว่าบุรุษผู้นี้คือคนที่นางจะวางทั้งชีวิตของนางให้พระองค์ดูแล และหวังเพียงแค่อ้อมกอดนี้จะอบอุ่นปลอดภัยแบบนี้ตลอดไป นอนฟังเสียงหัวใจที่เต้นระรัวแต่กลับหนักแน่นในความรู้สึกอย่างสุขใจนักเล่อชินอ๋องที่จับประคองใ