Semua Bab หงส์ซ่อนน้ำตา: Bab 21 - Bab 30

“ใครกันที่งดงามพลิ้วไหว” องค์ชายห้าเข้ามาสมทบ ดวงหน้าเรียบเฉยหากดวงตาเคลือบแคลงสงสัย“พี่ห้า”“ใครกันเป็นตั่วเจ้ พี่สาวใหญ่ของหอคณิกา” น้ำเสียงสรรพยอกแต่แววตาจริงจังองค์ชายสิบสามและชงไฉ่หันมามองผู้มาใหม่“น้องสิบสี่ เปรียบองค์ชายใหญ่เป็นดังหญิงงามผาดโผนในหอคณิกา” จิวซินกลั่นหัวเราะแทบตาย“หากไม่มีจิตอกุศลเคลือบแฝง ก็นับว่าสายตาเจ้าเฉียบคมเจ้าสิบสี่แล้วเจ้าทั้งสองเล่าเจ้าสิบสามกับน้องสิบสอง” หันไปถามทั้งสอง จิวซินไม่ยี่หระยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าฮุ่ยโม๋“พี่ห้าคิดเห็นเช่นใด ในที่นี้มีใครบ้างไม่รู้ ว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอใบหน้าคมคาย...งดงามเยี่ยงอิสตรี” ชงไฉ่พูดตามที่คิด“หากแต่ก็มิใช่อิสตรี” ฮุ่ยโม๋พูดแทรกขึ้น จิวซินเหลือบตามองเพียงแวบเดียว“คงไม่มีการเคลือบแคลงสงสัยอันใดในเมื่อข้าฮุ่ยเจินเคยได้ยินมาว่าพี่จิ่นเกอรูปงามหาบุรุษใดเทียบเคียง”“คนผู้หนึ่งหากเชื่อถือยึดมั่นในเรื่องใดแล้ว หากเมื่อพบว่าหลงเข้าใจผิดถูกหลอกลวงตลอดมาจะรู้สึกเช่นใด” จิวซินหลบตาต่ำ“พี่ห้าหมายความว่า”“ข้าเพียงแต่คิดว่าคนเราอยู่ได้ด้วยความเคลือบแคลงดีกว่าอยู่กับความจริงที่โหดร้าย ไม่เช่นนั้นคงจะยากที่จะรับมือ”“เราเสวนากัน

จิวซินนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงข้อเท้าที่บวมทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนนั้น หลายวันมานี้เจ็บตัวตลอด แต่ก็แต่ไหนแต่ไรมาแล้วจิวซินมักจะโลดโผนเพื่อให้เหมือนจิ่นเกอทำให้ได้เท่าจิ่นเกอพี่ใหญ่ด้วยความเป้นหญิงจึงเจ็บตัวเพราะไม่ได้แข็งแกร่งเช่นบุรุษทั่วไปนั่นเอง“หมิงหลิน” เรียกหาหมิงหลินเสียงลั่น“ไหลหล่า ไหลหล่า” (มาแล้วๆ) หมิงหลินขานมาแต่ไกล“จิ่นฉิน อยู่ไหน” จิวซินถามหาอีกคน“ท่านองครักษ์อยู่ด้านนอก คอยอารักขานายหญิงมีสิ่งใดจะบอกกล่าว” หมิงหลินเลิกคิ้วสูง“ข้าเพียงแต่ พักนี้ไม่เห็นเขาคอยมาวุ่นวายตักเตือนว่ากล่าวข้าเหมือนเช่นเคย”“ข้าน้อยก็เห็นว่าเดี๋ยวนี้ท่านองครักษ์ มักออกไปนอกวังบ่อยครั้ง หรือว่า แอบไปเที่ยวหอคณิกา” หมิงหลินออกความเห็น จิวซินอดขำไม่ได้“ในโลกนี้มีกี่ผู้คนที่รู้จักเสพสุขเยี่ยงนี้ จิ่นฉินหาใช้บุรุษเช่นนั้นไม่” หมิงหลินพยักหน้าเห็นด้วยจิวซินคิดว่าต้องมีเหตุอันใดเป็นแน่ที่ทำให้จิ่นฉินออกไปนอกวังสักวันคงต้องสะกดรอยตามไปจวนอ๋องห้า“กงกง เหตุอันใดนำท่านมาถึงจวนอ๋อง” ฮุ่ยโม๋กล่าวทักทาย ขันทีเฒ่า“ท่านอ๋อง ข้าเพียงแต่แวะเวียนมา คารวะท่าน” ฮุ่ยโม๋เพียงแต่ยิ้มบางๆ“เห็

“ข้าจิ่นฉินไม่บังอาจ” ก้มหน้าลงด้วยความสำรวม“นายเจ้ายังไม่ทันเอ่ยคำใดไยเจ้าถึงหวาดกลัวเช่นนั้น”“หากเมามายเสียหมดแล้วจะมีผู้ใดดูแลใครได้” ฮุยโม๋ยิ้มจิ่นฉินคืออุปสรรคสำคัญอย่างหนึ่งที่เดียว“คุณชายขาเข้าไปไม่ได้นะค่ะแขกคนสำคัญห้ามใครรบกวน” เสียงดังอื้ออึงภายนอก เพียงครู่เดียวชงไฉ่ ก็เข้ามาข้างใน“อ้าวน้องสิบสองเชิญเจ้าด้วย” บุรุษที่เป็นเหมือนคนคุ้มกันถอยห่างออกไปเมื่อได้ยินองค์ชายห้ากล่าวทักทายผู้มาใหม่ชงไฉ่ทรุดกายลงข้างๆ จิวซิน“พี่ห้าหาโอกาสร่ำสุราเคล้านารีทำไมไม่ชวนข้าชงไฉ่” ตำหนิทีเล่นทีจริง“ข้าบังเอิญผ่านไปตำหนักบุรพาองค์ชายใหญ่จิ่นเกอยังมิเคยได้ลิ้มลองสุราของที่นี่จึงมิไยที่ข้าต้องนำเสนอ”“เป็นเพราะมี สหายร่วมดื่มคนใหม่พี่ห้าถึง ไม่ชวนข้า ว่าแต่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอท่านคิดว่าสุราที่นี่รสชาติเป็นเช่นใด” หันไปทางจิวซินซึ่งบัดนี้ดวงตาสุกสกาวแต่ทว่าแก้มกับแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของสุราแก้มสุกปลั่งน่าดอมดม“รสชาติดีอย่างไม่อาจปฏิเสธข้ายอมรับว่าหลงใหลสุราหมักชนิดนี้” ลูบคลำถ้วยเหล้าในมือเหมือนกับเป็นของล้ำค่า“พี่ห้านับว่าท่านเดาใจองค์ชายใหญ่ได้ถูกต้องว่าชอบสุราหมักชนิดใด”“สุราชนิดนี้มีเฉพ

“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอโอกาสอันดีนี้ ข้าคงไม่อาจเพิกเฉย” พึมพำด้วยความกระหายในราคะ ถอดชุดขันทีออกเหลือเพียงหน้าอกเปลือยเปล่ากางเกงลำลองบางเบา ตาเป็นประกายจ้องมองมายังจิวซินตาไม่กะพริบ เอื้อมมืออันหยาบกระด้างจับไหลบางของจิวซินหมายจะ มองใบหน้าของจิวซินที่เจ้าขันทีเฒ่าคิดว่าเป็นบุรุษหนุ่มหน้าหวานท่าทางอ้อนแอ้นเหมือนที่ตนเคย ชอบลิ้มลองมานักต่อนักไม่ว่าจะเป็นบรรดาขันทีวัยหนุ่มหลายคนที่ต้องเป็นเหยื่อราคะเพื่อสังเวยให้แก่ขันเฒ่าผู้มากด้วยตัณหา รอยยิ้มน่าเกลียดบนริมฝีปากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราแม้อายุจะย่างเข้าสู่วัยชราแล้วหากแต่ยังเต็มไปด้วยความอยากไม่รู้จักจบจักสิ้น ปลดสายคาดเอวของจิวซินออกด้วยมืออันสั่นเทา“โครม” เสียงประตูห้องใหญ่พังลงอย่างง่ายดายด้วยแรงถีบมหาศาล“เอามือโสมมของเจ้าออกจากตัวขององค์ชายใหญ่เดี๋ยวนี้” ชงไฉ่ชักกระบี่เหยียดตรงเข้าใส่ขันทีเฒ่า ด้วยความโมโหสุดระงับยับยั้งขันทีเฒ่า ที่ปากคอสั่นด้วยความกลัว คุกเข่าลงกับพื้นดวงตาเหลือกลาน“องค์รัชทายาทโปรดอภัย ข้ามิบังอาจเพียงแต่องค์ชายใหญ่เมามายข้าเพียงจะช่วย”“เจ้านี่ช่างแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ข้าสั่งเกี้ยวไปยังตำหนักบูรพาแต่เจ้ากับสับเปลี่ยนคนห

“มันไม่ง่ายอย่างนั้นนะสิเสด็จพ่อคงไม่ยอมเช่นนั้น ข้าชงไฉ่มีทางเลือกอื่นอีกหรือไม่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ”“ข้าคิดว่าท่านสมควรจะ ได้พบนางสักครั้งแล้วท่านจะได้รู้ว่านางน่ารังเกียจเช่นใดในเมื่อเราสองแม้จะไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติข้าไม่อาจปล่อยให้องค์รัชทายาท เสกสมรสกับน้องสาวที่พิกลพิการของข้าได้” เพราะเป็นการเอาเปรียบองค์ชาย12เหลือเกิน” ชงไฉ่ยังคงคิดเหมือนเดิมว่าองค์ชายใหญ่ผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่หรือเพราะความริษยาน้องสาวกันแน่ถึงได้พยายามชี้ให้เขาเห็นว่าองค์หญิงรองของเหอตงหยวนไม่น่าคบหา“ข้าคงต้องเยือนเหอตงหยวนสักครั้ง”“ในฐานะคู่หมั้นเสด็จพ่อของข้าคงไม่ขัดข้องและองค์ชายสิบสองจะได้พบกับจิวซินน้องข้า”“เช่นนั้น ข้ารอบัญชาจากฮ่องเต้ของเหอตงหยวนให้ข้าได้ขออนุญาตจากเสด็จพ่อเสียก่อนเมื่อนั้นข้าพร้อมเดินทางทันที” จิวซินยิ้ม คราวนี้นี้เองที่ชงไฉ่ต้องยกเลิกการหมั้นหมายอย่างแน่นอนหากได้พบกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนในแบบที่จิวซินต้องการให้เป็น แต่ใครเล่าจะเป็นจิวซินในแบบที่จิวซินต้องการนอกจากตัวจิวซินเองงานนี้ต้องมีเรื่องท้าทายให้ลงมือทำอีกแล้ว“ตอนนี้องค์ชายใหญ่ดื่มชาเสียหน่อยสักพักจะรู้สึกดีขึ้น ข้าส่งค