Semua Bab หงส์ซ่อนน้ำตา: Bab 51 - Bab 60

“ไม่มีอะไรน่าห่วงข้าชงไฉ่สบายดี”“ข้าจิ่นเกอเป็นกังวลกับอาการบาดเจ็บยิ่งนัก”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอเป็นห่วงข้าด้วยช่างมีน้ำใจเสียจริง” ชงไฉ่พูดไปยิ้มไปนึกช่างน้ำหนักกับคำพูดของจิวซินจิวซินมองเยว่ฉีที่กำลังชงชาด้วยความอึดอัดอยากจะบอกแต่กลัวคำถามมากมาย ว่ารู้ได้อย่างไรว่ากระบี่อาบพิษและการดื่มชาเหตุใดทำให้พิษกำเริบหากจะบอกว่าเป็นเพราะบังเอิญก็ไม่สามารถโกหกเพราะรู้ดีแก่ใจว่าพิษชนิดนี้มีเพียงที่เหอตงหยวนเท่านั้นได้เยว่ฉียกชา มาวางตรงหน้าจิวซินและส่งให้กับชงไฉ่ จะทำอย่างไรไม่ให้ชงไฉ่ดื่มชา ชงไฉ่ยกชาขึ้นดอมดมกลิ่นหอม“องค์รัชทายาทข้าจิ่นเกอมีเรื่องสำคัญจะบอกท่านเหลือบมองเยว่ฉีชงไฉ่โบกมือให้เยว่ฉีออกไปก่อนวางแก้วชาลงบนโต๊ะ“ข้ามีบางอย่างคุยกับองค์ชายใหญ่เช่นกันเยว่ฉีเจ้าออกไปก่อน” เยว่ฉีเดินนวยนาดออกไปชงไฉ่หันกลับมาเลิกคิ้วแทนคำถาม จิวซินก้มมองมือตัวเองหาทางเอ่ยปากเพื่อให้ชงไฉ่ไม่ดื่มชาจนกว่าจิวซินจะสามารถหายาถอนพิษมาได้ซึ่งบัดนี้จิ่นฉินกำลังหายาถอนพิษอยู่ชงไฉ่ยกถ้วยชาขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง จิวซินถลาถึงตัวคว้าถ้วยชาไว้ชงไฉ่ใช้เพียงมือข้างเดียวยื้อแย่งพัลวันจิวซินต้องตามน้ำยื้อแย่งไม่หยุดชงไ

“องค์ชายสงบสติอารมณ์ไว้ ปล่อยข้าก่อน” ชงไฉ่กลับทำเป็นคลุ้มคลั่งหายใจหอยเหนื่อย“ไม่.ไม่.ไม่.ข้าไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน” ชงไฉ่กระชากอาภรณ์ของจิวซินออกอย่างแรงจิวซินยกมือขึ้นกางกั้นไว้ชงไฉ่กลับถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้างจิวซินมองตาค้างนึกตกใจกับอาการของชงไฉ่ คาดไม่ถึงว่าพิษจะรุนแรงถึงขนาดนี้แม้จะเคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่ค่อยรับรู้รายละเอียดเท่าที่ควรเพราะคนที่มีสิทธิ์จะใช้พิษชนิดนี้มีเพียงไม่กี่คนในเหอตงหยวนซึ่งนั่นก็ไม่ใช่จิวซินอย่างแน่นอน“คือ...คือองค์ชายใจเย็นๆ ตั้งสติให้ดีองค์ชายต้องต่อสู้กับมันให้ได้” จิวซินล้วงหยิบเอายาถอนพิษออกมาแต่ว่ายากเย็นเหลือเกินเพราะชงไฉ่รวบแขนไว้ไม่ให้ล้วงหยิบเอายาถอนพิษ“ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลอะไร...หากเจ้าจะมีเมตตาให้ข้าได้ปลดปล่อยความทรมานนี้ เพียงแค่อย่าให้ข้าต้องทรมานอีกเลย ตอนนี้ข้าทรมานนัก” ชงไฉ่ตวัดร่างบางของจิวซินเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งกอดรัดพัวพันทั้งจูบทั้งกอดพัลวันจิวซินแทบจะสำลักรสจูบดุเดือดนั้นเสื้อผ้าหลุดหลุยทั้งคู่ร่างใหญ่ทาบทับอยู่กับพื้นกดให้จิวซินอยู่ภายใต้อกกว้างขยับเขยื้อนไม่ได้ชงไฉ่นึกกระหยิ่มในใจอย่างน้อยตอนนี้เองรู้สึกว่าทุกอย่างช่างเป

“เช่นนั้นข้าก็ควรจะยืนอยู่ในที่โล่งเพื่อให้สายลมปะทะร่างให้ชุ่มฉ่ำใจ” เจียวซือคิดในแบบของนาง อย่างที่เคยกระทำมาตลอด จิ่นเกอส่ายหน้าหลายวันมานี้เขาต้องคอยพาเจียวซือท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ แม้จะฝืนใจบ้างหากแต่ความร่าเริงมีชีวิตชีวาของเจียวซือ กลับทำเขาอดเผยรอยยิ้มบ้างตามประสาด้วยลู่ชิงนางไม่เคยมีความร่าเริงตามวัยหากแต่อ่อนหวานแช่มช้อยตามแบบหญิงงามในวังหลวงทั่วไปอาจเป็นเพราะลู่ชิงเติบโตมาอย่างนางในทั้งหลายแต่เจียวซือ นางมีความดื้อรั้นและร่าเริงเพราะเป็นองค์หญิงที่ถูกเลี้ยงดูมาการเอาอกเอาใจมาตลอด ไม่เคยสัมผัสกับความกลัดกลุ้มใดใดในโลกผิดกับลู่ชิงที่แววตาหม่นโศกอยู่ตลอดเวลา“ตามใจองค์หญิงข้าไม่อาจชี้แนะสิ่งใดได้มากกว่านี้” เจียวซือเบะปากด้วยท่าทีไม่แยแสคำพูดของจิ่นเกอ“ท่านติดค้างหนี้สุราข้าบุญคุณต้องทดแทนความแค้นต้องชำระวันนี้ต้องอยู่เป็นสหายร่วมดื่ม จนกว่าข้าจะพอใจ” จิ่นเกอเผลอยิ้มกับคำพูดของเจียวซือ“แล้วคู่หมั้นขององค์องค์ชายใหญ่จิ่นเกอคนนั้นเล่าไม่มีติดค้างสิ่งใดบ้างหรือ” ถามเพราะอยากรู้ความเป็นไปของจิวซินที่เข้าไปอยู่ในวังหลวง แต่เจียวซือกลับคิดเป็นอื่น“คุณชายถามเพราะว่าห่วงว่าข้าจะส

“555เจ้าสิบสองเจ้านี่ช่างเหมือนแม่ไม่มีผิด เจ้าสามารถพูดให้คนทำในสิ่งที่เจ้าต้องการได้เช่นนี้แล้วข้าคงไม่ต้องฝึกปรือเจ้าเรื่องการทูตแล้วละมั้งในเมื่อเจ้าทำการทูตแบบเจรจาได้ดีเช่นนี้”“เสด็จพ่อทรงกล่าวชมลูกเกินไปแล้วทุกอย่างเป็นเพราะเสด็จพ่อสั่งสอนลูกมา อาศัยการฝึกปรืออีกนิดหน่อยแต่ก็ยังด้อยกว่าเสด็จพ่อที่ทรงพระปรีชาที่สุดในแผ่นดิน”“555วันนี้นับว่าข้าสมใจในสิ่งที่ตัดสินใจ มาวันนี้ตำแหน่งรัชทายาทของเจ้าไห่ชงไฉ่นับว่าคู่ควรที่สุดตั้งแต่ข้าตัดสินใจมอบมันแก่เจ้าหากแม่เจ้ายังอยู่ข้าคงต้องตกรางวัลแก่นางที่สามารถมอบลูกชายที่องอาจฉลาดหลักแหลมให้แก่ข้า555” ชงไฉ่เองรู้สึกว่าครั้งนี้เขาเป็นต่ออย่างเห็นได้ชัดศัตรูในที่ลับเผยตัวออกมา และยังสามารถเรียกความมั่นใจจากไห่หยวนทำให้ตำแหน่งรัชทายาทไม่มีสั่นคลอนต่อนี้ไปคงถึงแผนการสำคัญ ที่เขาต้องเดินหมากอย่างรัดกุมไม่มีช่องโหว่ให้เห็นเหลือบตามองขันทีเฒ่าที่ก้มหน้าก้มตาไม่เอ่ยคำใดตามวิสัยที่สมควรจะเป็นเมื่ออยู่ต่อหน้าฮ่องเต้องค์ชายห้าฮุยโม๋เดินลัดเลาะยังตำหนักบูรพาใจจดจ่ออยู่ที่จิวซินในฐานะองค์ชายใหญ่ก็ในเมื่อคนของเขาส่งรูปวาดขององค์หญิงรองจิวซินและองค์ชาย

“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าปลอมตัวเข้ามาด้วยเหตุผลใดไม่สนใจว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอตัวจริงอยู่ที่ไหนตอนนี้ข้าสนใจเพียง...” ดวงตาวาวระยับ จิวซินขยับตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น“ไหนว่าจะปล่อยข้าหากข้าพูดความจริง” ชงไฉ่ยิ้มหวาน“ใครบอกเจ้าเหอจิวซิน” จิวซินใช้มือบางดันอกกว้างความรู้สึกว่าตัวเองตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมขององค์รัชทายาทผู้นี้ได้ทันไหนจะร่างบางที่ถูกทาบทับอยู่อีกเล่าบัดนี้ร่างกายเจ้ากรรมกับอ่อนแรงเหมือนจะยอมจำนนโดยง่ายชงไฉ่ ลุกขึ้นตวัดเสื้อคลุมกันหนาวออกจากตัวห่มคลุมร่างเกือบเปลือยของจิวซิน ซ้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแนบชิด“หากทุกอย่างที่ข้าชงไฉ่สัมผัสได้ในวันนี้ยังคงยืนยันจะอยู่เคียงข้างข้าตราบนิรันดรข้าพร้อมเสมอที่จะปลดเปลื้องความกลัดกลุ้มในใจของเจ้าเหอจิวซิน” ช่างเป็นองค์รัชทายาทที่ฉลาดล้ำลึกมีการต่อรองเดิมพันไม่ยอมให้จิวซินบิดพลิ้วหักเหไปในทางอื่นข้างนอกยังคงไม่รับรู้ว่าจิวซินบัดนี้พ่ายแพ้อย่างหมดรูปอาภรณ์บุรุษและผมที่ถูกเกล้าเก็บกับถูกคมกระบี่ทำลายจนเหลือเพียงใบหน้าผุดผาดแก้มสีชมพูอมแดงด้วยอากาศและความเขินอายปะปนกันไป ร่างกายที่ถึกฝึกฝนวิทยายุทธ์มาบัดนี้กลับไร้เรี่ยวแรงต่อต้านกับใบหน้าคมคายปานว่