คำเย็นชาหรือเจ้าปกป้องใคร

“พี่สิบสองสบายดี และยังมีองค์ชายใหญ่อยู่ เป็นเพื่อน เช่นนั้นข้าฮุยเจินไม่รบกวนแล้ว ข้าขอลาไว้โอกาสหน้าข้าคงจะมาเยี่ยมท่านในคราวหลังจะดีกว่า” ฮุยเจินตัดบทก่อนจะยกมือคารวะ

จิวซินมองสบตากับชงไฉ่แบบลืมตัวเดินเลี่ยงออกมา แต่ชงไฉ่หาปล่อยให้โอกาสหลุดมือไม่

“จะไปไหน ยังมิทันที่ข้าจะได้ดื่มชาจากเหอตงหยวน”

“ท่านได้รับยาถอนพิษแล้วข้าไม่จำเป็นต้องอยู่อีกต่อไป”

“ท่านห่วงใยข้าเช่นนี้บัดนี้ไยยอมถอยง่ายดาย” ชงไฉ่มองสบตาหวานซึ้ง จิวซินหลบตาเขินอายแต่เมื่อนึกขึ้นได้ก็เชิดลำคอตั้งตรง

“ยาถอนพิษเป็นข้าที่ให้จิ่นฉินนำมาให้ท่านเมื่อหมอธุระแล้วก็ไม่จำเป็นต้องรั้งอยู่ที่ตำหนักชงหยวน” ชงยิ้มยียวน

“เช่นนั้นข้าขอถามท่านองค์ชายใหญ่ เหตุใดท่านถึงรู้ว่าข้าถูกพิษ หรือว่าพิษนั้นเป็นสิ่งที่ชาวเหอตงหยวนรู้จักดี” ชงไฉ่เปิดเกมรุกในสิ่งที่อยากรู้

จิวซินนึกหาคำแก้ตัว

“คือข้าพอจะมีความรู้ด้านพิษบ้างเล็กน้อย” ชงไฉ่เลิกคิ้วสูง

“เช่นนั้นเจ้าก็คงไม่ต่างจากหมอหลวงแล้วเหตุใดถึงรู้ว่าเป็นพิษชนิดใด”

“ไม่ ไม่ไม่ เพียงแค่พอจะมีความรู้บ้างเท่านั้นข้าเพียงแต่คาดเดาตามความนึกคิดของตัวเอง” จิวซินก้มหน้าหลบสายตาคม ตอนนี้เองที่ชงไฉ่เริ่มรู