LOGINShare
ความจริงในสภาพไร้อาภรณ์2
Last Updated:
2025-03-23 10:03:09
Related chapters
หงส์ซ่อนน้ำตา ลอยไป
“ข้าไม่สนใจว่าเจ้าปลอมตัวเข้ามาด้วยเหตุผลใดไม่สนใจว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอตัวจริงอยู่ที่ไหนตอนนี้ข้าสนใจเพียง...” ดวงตาวาวระยับ จิวซินขยับตัวหนีแต่ก็ไม่พ้น“ไหนว่าจะปล่อยข้าหากข้าพูดความจริง” ชงไฉ่ยิ้มหวาน“ใครบอกเจ้าเหอจิวซิน” จิวซินใช้มือบางดันอกกว้างความรู้สึกว่าตัวเองตามไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมขององค์รัชทายาทผู้นี้ได้ทันไหนจะร่างบางที่ถูกทาบทับอยู่อีกเล่าบัดนี้ร่างกายเจ้ากรรมกับอ่อนแรงเหมือนจะยอมจำนนโดยง่ายชงไฉ่ ลุกขึ้นตวัดเสื้อคลุมกันหนาวออกจากตัวห่มคลุมร่างเกือบเปลือยของจิวซิน ซ้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมแขนแนบชิด“หากทุกอย่างที่ข้าชงไฉ่สัมผัสได้ในวันนี้ยังคงยืนยันจะอยู่เคียงข้างข้าตราบนิรันดรข้าพร้อมเสมอที่จะปลดเปลื้องความกลัดกลุ้มในใจของเจ้าเหอจิวซิน” ช่างเป็นองค์รัชทายาทที่ฉลาดล้ำลึกมีการต่อรองเดิมพันไม่ยอมให้จิวซินบิดพลิ้วหักเหไปในทางอื่นข้างนอกยังคงไม่รับรู้ว่าจิวซินบัดนี้พ่ายแพ้อย่างหมดรูปอาภรณ์บุรุษและผมที่ถูกเกล้าเก็บกับถูกคมกระบี่ทำลายจนเหลือเพียงใบหน้าผุดผาดแก้มสีชมพูอมแดงด้วยอากาศและความเขินอายปะปนกันไป ร่างกายที่ถึกฝึกฝนวิทยายุทธ์มาบัดนี้กลับไร้เรี่ยวแรงต่อต้านกับใบหน้าคมคายปานว่
Last Updated : 2025-03-23หงส์ซ่อนน้ำตา ลอยไป2
“ในตอนนี้การแก้ปัญหาคือสิ่งที่จิวซินต้องไตร่ตรองไม่มีเวลาที่จะคิดถึงตัวเองมากนัก” ชงไฉ่รับรู้ถึงความเศร้าสลดในน้ำเสียง“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดี่ยวเมื่อถึงเวลานั้นข้าชงไฉ่ยินดีรับโทษแทนเจ้าจิวซินหากทุกอย่างไม่มีทางแก้ไข” น้ำเสียงมุ่งมั่นจริงจังจิวซินยิ้มหวานชงไฉ่สางผมของจิวซินรวบผมยาวสลวยใช้ปิ่นปักผมปักในตำแหน่งที่พอดีก้มลงกระซิบที่ข้างหู“.....................”“กงกงข้าได้ข่าวว่าเสด็จพ่อมีบัญชาให้ข้าเดินทางโดยด่วนเช่นนั้นหรือ” อ๋องห้าเอ่ยคำถามทันทีเมื่อพบหน้าขันทีเฒ่าหากแต่คำถามนั้นเป็นเพียงจุดมุ่งหมายรองลงมาเท่านั้นบัดนี้เรื่องอื่นหามีความสำคัญเท่าเรื่องที่ชงไฉ่จะเสกสมรส“เช่นนั้นท่านอ๋องข้าน้อยพยายามแล้วหากแต่ไม่เป็นผล”“หากพยายามมักจะเห็นความสำเร็จไม่มาก็น้อย”“องค์ชายกล่าวเช่นนี้เหมือนทรงตำหนิข้าน้อย”“ข้าหรือจะกล้าตำหนิท่านหากแต่เรื่องบางเรื่องรบกวนจิตใจทำให้ข้าฮุยโม๋ไม่อาจหักห้ามอารมณ์โกรธได้”“สิ่งใดที่รบกวนจิตใจองค์ชายให้ข้าน้อยกงกงช่วยแบ่งเบา” ฮุยโม๋ยังคงไม่กล้าปริปาก“องค์ชายไม่ชอบการเดินทางข้าน้อยรู้ดีทรงประชวรบ่อยๆ หากต้องเดินทางรอนแรม” ขันทีเฒ่าเจ้าเล่ห์พยายามหาวิธีให้อ๋องห้าเ
Last Updated : 2025-03-23หงส์ซ่อนน้ำตา ตัวแปร
"จิ่นฉิน ข้าจะทำเช่นไรกับการเสกสมรสที่ใกล้เข้ามา"จิวซินนั่งชันเข่ากอดอกด้วยความวิตกกังวล"องค์หญิง เรื่องทั้งหมดแม้ไม่ใช่ความผิดขององค์หญิงหากแต่องค์หญิงเองต้องมีส่วนรับผิดชอบแม้องค์ชายใหญ่จะไม่อยู่ที่นี่แต่จิ่นฉินเชื่อว่าต้องมีทางออกอย่างแน่นอนเพียงแต่สิ่งที่องค์หญิงต้องการให้มันเป็นไปอาจขัดใจฝ่าบาทอย่างที่สุด""เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าต้องการสิ่งใด""องค์หญิงก็เป็นเพียงหญิงบอบบางหาใช่บุรุษองอาจ ความอ่อนแอนั้นแม้จะถูกบดบังมากแค่ไหนก็ยังคงเผยออกมายามที่องค์หญิงเผลอไผล แม้เปลือกนอกจะเป็นเสือร้ายแต่ภายในกลับไม่ต่างจากลูกแมวไร้เดียงสา"จิ่นฉินมองดูจิวซินด้วยแววตาเอ็นดู หากมิใช่ฐานันดรที่ต่างกันเหลือเกินเขาคงไม่พลาดโอกาสที่จะปลอบประโลมด้วยอ้อมกอดกับนางสักครั้ง"จิ่นฉินจะพยายามหาทางช่วยองค์หญิงอีกแรง องค์หญิงจะไม่โดดเดี่ยวในยามที่ทุกข์ตรมเพียงแค่อดทนรอเรื่องบางเรื่องอาจเกินความคาดหมายแต่เราก็สามารถแก้ไขมันได้""เสด็จพ่อจะไม่อภัยให้ข้าอย่างแน่นอน แต่หากข้าปล่อยให้มันเป็นไปตามที่เสด็จพ่อต้องการ....คนบางคนของไห่ตงหยวนมีหรือจะให้อภัยเช่นกัน""เพียงแค่ใจขององค์หญิงต้องการสิ่งใดผู้บงการทั้งหมดมีเพ
Last Updated : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ตัวแปร2
“ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะจัดการกับองค์ชายใหญ่จิ่นเกออย่างไรคนของข้าเพิ่งส่งข่าวว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอที่ตำหนักบูรพาไม่ใช่ตัวจริง ข้าหลงเชื่อมาตลอดว่าแผนการที่ข้าวางไว้ให้เจ้านั้นไม่มีผิดพลาดหากแต่เจ้ากับทำมันพัง บอกข้ามาองค์ชายใหญ่ตอนนี้อยู่ที่ไหน” เสียงคำรามก้องลู่ชิงก้มหน้าปล่อยหยาดน้ำตาร่วงรินทั้งเกรงกลัวและตกใจ“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอตอนนี้อยู่ในโรงเตี๊ยมใหญ่นอกวังพรุ่งนี้จะเข้าเฝ้าไห่หยวนฮ่องเต้กราบทูลเรื่องราวทั้งหมด” กงกงตบโต๊ะเสียงดังสนั่น“เจ้าไม่สามารถกุมหัวใจองค์ชายใหญ่ได้หรือไรลู่ชิง”“องค์ชายใหญ่ดีต่อข้าไม่น้อยแม้ข้าปิดบังพ่อบุญธรรมหากแต่ก็คิดว่าทุกอย่างแม่ไม่เป็นไปตามแผนแต่องค์ชายใหญ่กับข้าหนีออกมาจากเหอตงหยวนเพื่อใช้ชีวิตอิสระองค์ชายใหญ่ไม่คิดมาเป็นราชบุตรเขยแต่แรกก็เพราะข้า เช่นนั้นแผนการของพ่อบุญธรรมแม้ไม่เป็นไปตามแผนแต่ก็ถือว่าสุดท้ายแล้วองค์ชายใหญ่ก็จะไม่เป็นราชบุตรเขยอยู่ดีข้าจึงไม่ได้บอกกล่าวเรื่องทั้งหมดกับพ่อบุญธรรม”“ลู่ชิงเจ้านี่ช่างเดียงสานัก อย่าบอกข้านะว่าเจ้าเองก็มีใจกับองค์ชายใหญ่ไม่น้อยองค์ชายใหญ่ผู้องอาจผึ่งผายหน้าตาคมคายอีกทั้งยังอ่อนโยนทำเจ้าหวั่นไหวไม่เป็นไปตา
Last Updated : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ไม่เดียวดาย
“ไม่เคยปฏิเสธแล้วอย่างไรเล่ายังไม่สายเกินไปที่ข้าจะบอกเสด็จพ่อว่าข้ามีชายที่หมายปองอยู่แล้ว” สาวใช้ส่ายหน้า อิดหนาระอาใจ“แต่ องค์หญิงรู้ได้อย่างไรว่าบุรุษผู้นั้นใจตรงกับองค์หญิง”“หากไม่มีใจไฉนเลยจะร่วมกินดื่มท่องเที่ยวกับข้าจนคุ้นเคย” ดวงตาพราวระยับด้วยความรุ้สึกที่ไม่อาจระงับได้“องค์หญิงโปรดไตร่ตรองอีกครั้งเถิด”“ใช่พรุ่งนี้ข้าเห็นทีจะต้องเร่งเข้าเฝ้าเสด็จพ่อเสียหลังจากที่ข้าไตร่ตรองดีแล้ว”ลู่ชิงกำสิ่งที่อยู่ในมือแน่น ไม่กล้าแม้กระทั่งจะเปิดออกดูด้วยซ้ำทำไมลู่ชิงจะไม่รู้ว่ากงกงผู้นี้เหี้ยมโหดเพียงใดสิ่งที่ได้มาไม่ใช่เพียงแค่สิ่งที่กงกงพร่ำบอกหากคงเป็นอะไรที่ลู่ชิงคิดไว้ไม่ผิดในเวลานี้การหนีปัญหาแม้จะยากและไม่สามารถหาทางออกได้แต่ลู่ชิงจะลองดูสักครั้ง“องค์ชายลู่ชิงรู้ว่าองค์ชายพรุ่งนี้จะเข้าเฝ้าไห่หยวนฮ่องเต้” จิ่นเกอเลิกคิ้วสูงแล้วอย่างไรลู่ชิงเจ้าจะห้ามปรามข้าเช่นนั้นหรือ เจ้าก็รู้ว่าจิวซินเสียสละเพื่อข้าเพียงใดจะให้ข้าทิ้งนางให้เผชิญชะตากรรมเพียงลำพังมิใช่ข้าแม้แต่น้อย “ลู่ชิงหาได้คิดจะห้ามปรามองค์ชายเพียงแต่...ลู่ชิงขอให้องค์ชายเมื่อพูดความจริงไปแล้วจงหาทางหนีออกมาจากวังหลวงข
Last Updated : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง
“ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทไม่แยแสข้าเสียแล้วปล่อยให้ข้าหาทางออกเพียงลำพังองค์รัชทายาทคิดว่าข้าไม่ร้อนรุ่มหรืออย่างไรในเมื่อยังหาทางออกไม่ได้เช่นนี้องค์รัชทายาทจับจิวซินให้หันหน้ามาสบตา“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดียวดาย วันนี้ข้าให้คนสืบข่าวเรื่ององค์ชายใหญ่จิ่นเกอพี่ชายของเจ้า แม้จะเหลือเวลาอีกไม่นานแต่ข้าคิดว่าโชคต้องเข้าข้างเราเพราะคนของข้าคนนี้ไม่ธรรมดาเขามีฝีมือเรื่องตามหาคนอีกไม่นานต้องสามารถนำตัวองค์ชายใหญ่มาพบเจ้าและทุกอย่างจะคลี่คลาย”“ท่านหมายความว่าท่านจะให้พี่ใหญ่ของข้ารับผิดทั้งหมดเช่นนั้นหรือ”“เพียงแค่เขาปฏิเสธเรื่องน้องสิบสี่ข้าเชื่อว่าเสด็จพ่อจะเข้าใจทุกอย่างได้เพราะการฝืนใจใครไม่อาจกระทำยิ่งเรื่องของบุพเพนั้นไม่อาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้หากไม่ใช่คู่กันแล้วก็ไม่อาจบังคับขืนใจเรื่องนี้เสด็จพ่อรู้ดีเหมือนที่เสด็จพ่อของเจ้าพยายามจะฝืนใจแม่ของข้าแม้เสด็จพ่อจะพยายามเสียสละท่านแม่ให้กับพ่อของเจ้าแต่นางก็ยังคงเลือกเสด็จพ่อยู่ดี”“ท่านพูดไม่ผิดเช่นนั้นเองที่เสด็จพ่อข้าถึงได้แค้นเคืองความแค้นี้มิใช่มีให้กับฮ่องเต้พ่อของเจ้าเท่านั้นแต่ยังแค้นเคืองไปถึงสวรรค์ที่ลิขิตให้เป็นเช่นนั้น” ชงไฉ่พยักหน้า“
Last Updated : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลาก่อนลู่ชิง2
ไห่หยวนโบกมือแทนคำตอบ กงกงแสยะยิ้มน่ากลัวประสานมือทำการคารวะก่อนจะถอยออกมาช้าๆ ไห่หยวนฮ่องเต้ยกมือขึ้นกุมขมับ“องค์ชาย ลู่ชิงชงชาร้อนๆ” ลู่ชิงยิ้มหวานออดอ้อนยกถ้วยชาส่งให้จิ่นเกอที่กำลังแต่งกายเตรียมพร้อมที่จะเข้าไปในวังหลวงของไห่ตงหยวน“เจ้าไม่โกรธข้าใช่ไหมลู่ชิงเรื่องที่ข้าจะเข้าไปสารภาพความจริงกับไห่หยวนฮ่องเต้”ลู่ชิงก้มหน้านิ่ง จิ่นเกอดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดลู่ชิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาหยดรินจิ่นเกอรู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่อกกว้าง“เจ้าอย่าได้เสียใจไปเลยแม้ข้าจะไปแสดงความจริงใจเพื่อช่วยจิวซินหากแต่ข้าไม่ได้นำตัวเองเข้าไปเพื่อเป็นราชบุตรเขยตามที่ไห่หยวนต้องการเมื่อทุกอย่างเรียบร้อยข้าสัญญาว่าจะพาเจ้าหนีไปอยู่ป่าเขาด้วยกันไม่ให้เจ้าต้องมีน้ำตา”ลู่ชิงสะอื้นไห้อย่างหนัก“แล้วองค์หญิงสิบสี่เล่าท่านไม่มีใจให้นางเลยเช่นนั้นหรือ”“” ข้าเพียงแต่รู้สึกว่านางเป็นหญิงที่สดใสร่างเริงเมื่อใดที่เข้าใกล้นางทำให้ข้ามีความสุขก็จริงแต่ข้าจิ่นเกอไม่ใช่คนที่จิตใจโลเล” ลู่ชิงปาดน้ำตา ยกถ้วยชาขึ้นมากระดกรวดเดียวหมดถ้วย“องค์ชายชาเย็นหมดแล้วลู่ชิงไปเปลี่ยนให้ใหม่” สูดลมหายใจเข้าไปในอกไล่หยาดน้ำตา พิษจากยาเม
Last Updated : 2025-03-26หงส์ซ่อนน้ำตา ลงเอย
จินเกอก้าวเดินด้วยความมั่นคงด้วยอาภรณ์สีขาวสะอาดสง่างามไม่ต่างจากจิวชินในอาภรณ์บุรุษท่วงท่าแต่ล่ะก้าวย่างช่างคล้ายกับเหอหยวนฮ่องเต้ ผู้คนในที่แห่งนั้นล้วนตะลึงมองรวมทั้งเจียวซื่อและไห่หยวนฮ่องเต้ชงไฉ่อมยิ้มไม่มีท้าที่ว่าประหลาดใจ จินเกอคุกเข่าลงข้างๆ เจียวซื่อเจียวซื่อมองจินเกอด้วยสายตาที่ตกตะลึงและไม่คาดฝันมาก่อนส่งเสียงกระซิบออกมาเบาๆ พอได้ยินกันแค่สองคน“เป็นท่านได้อย่างไร” จินเกอหันไปยิ้มน้อยๆ“ถวายพระพรฝ่าบาท”“ให้ข้าดูหน้าเจ้าให้ชัดๆ หน่อยว่าเจ้ามีส่วนใดที่ไม่เหมือนเหอหยวนบ้าง” ไห่หยวนฮ่องเต้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงระคนเอ็นดูจินเกอเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าองค์ชายใหญ่จินเกอของเหอตงหยวนมีความผิดร้ายแรงโทษฐานหลอกล่วงเบื้องสูงบัดนี้ได้มาแสดงความจริงใจและขอรับโทษขอฝ่าบาทโปรดอภัยในสิ่งที่ข้าทำไปด้วยความโง่เขลาไม่ว่าสิ่งที่ข้าทำไปจะทำให้ผู้ใดก็ตามได้รับโทษทัณฑ์ข้าขอรับผิดต่อการกระทำแต่เพียงผู้เดียว”“ข้าไห่หยวน ไม่เคยสงสัยในตัวองค์ชายใหญ่จินเกอที่ตำหนักบูรพา ที่แท้เรื่องราวเป็นอย่างไรหากเจ้าอยากแสดงความจริงใจ จงบอกกล่าวเรื่องราวแกข้าทั้งหมด”กงกงเฒ่าขยับตัว” ฝ่าบาทเช่นนั้นองค์ชายใหญ่จินเกอที่ต
Last Updated : 2025-03-28
Latest chapter
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน
หันมองชิงซาที่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฮุยโม๋“ข้ากลัวเหลือเกิน ว่าจะลืมเลือนใครบางคน” ชิงซายิ้มอ่อนโยน“ฝ่าบาทเชื่อใจพี่ห้าของพระองค์เถิด ครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องจบลงโดยดี”“ทุกอย่างที่ทำเพราะพี่ห้าหวังดีฝ่าบาทโปรดวางพระทัยและเชื่อใจในพี่ห้าคนเดิมของฝ่าบาทด้วย”ชงไฉ่กรอกยาลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ ต่อจากนั้นบังเกิดความปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว สมองเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใช้มือกุมศีรษะจนล้มลงทั้งยืนความทรงจำเก่าใหม่วิ่งแล่นอยู่ในหัว ฮุยโม๋สกัดจุดให้ชงไฉ่คลายความเจ็บปวดทรมาน ชิงซาช่วยพยุงตัวชงไฉ่ยังแท่นบรรทม“ตามหมอหลวงชิงซา ปกปิดการกลับมาของข้าเสียด้วย ต่อแต่นี้ให้เจ้าเรียกข้าว่าฟู่โม๋จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย บอกกล่าวแก่ทุกคนแค่เพียงฝ่าบาทร่างกายอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนและยาบำรุง” ชิงซารับคำโดยดี รีบรุดออกไปตามหมอหลวง“พระชายาฝ่าบาททรงพระประชวร”“ดีอย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีเวลาจัดการกับนางงูพิษ หยู่เยียน ก่อนที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้นางเป็นสนม”“พระชายา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทรงไป ดูแลฝ่าบาท” หยู่เยียน เดินนวยนาดใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า
หงส์ซ่อนน้ำตา ที่ตามหาคือความทรงจำที่มีเจ้า
“แต่เราสองคนก็สมควรจะกลับได้แล้ว” ชงไฉ่ทำหน้าเสียดาย“เวลาความสุขมักผ่านไปเร็วเหลือเกิน” เขานึกถึงเยว่ฉีและกงกงหากรู้ว่าเขาปรารถนาเลี่ยงเฟิ่งมาเคียงข้างคนทั้งสองจะจัดการเลี่ยงเฟิ่ง อย่างที่เขาต้องไม่ให้อภัยแน่นอน ตอนนี้ทำอย่างไรถึงจะปกป้องเลี่ยงเฟิ่งรอให้เขาจัดการทุกอย่างตามที่เขาสงสัยเกี่ยวกับอำนาจในมือของกงกงเฒ่า ให้ผ่านไปเสียก่อนเมื่อนั้นจะต้องชดเชยให้เลี่ยงเฟิ่งตอนนี้เขาไปอาจให้นาง เป็นเนื้อหน้าเขียงรอให้ทุกอย่างจบลง เมื่อนั้นเขาจะทำได้อย่างที่ใจต้องการผุดลุกขึ้นอุ้มร่างบางส่งขึ้นบนหลังม้า กระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมด้านหลังใช้คางเกยไหล่สวยควบม้าทะยานกลับไปทางเดิมที่ผ่านมา สองข้างทางช่างน่ารื่นรมย์เมื่อคนที่เคียงข้างเป็นคนที่รักหมดหัวใจชิงซา วิ่งถลาเข้ามาทันทีเมื่อเห็นม้าที่ทั้งสองเยาะย่างมาที่คอกม้า“ฝ่าบาท พระองค์ต้องไม่เชื่อ แน่ๆ” ชงไฉ่ยิ้มไม่ได้ตื่นเต้นกับเรื่องที่ชิงซาพูดเนื่องจากเขากำลังอารมณ์ดี ส่งมือให้เลี่ยงเฟิ่งก่อนจะดึงตัวนางลงจากหลังม้าสู่อ้อมกอด“มีอะไรว่ามาชิงซา”“องค์ชายห้า ฮุยโม๋กลับมาแล้ว” ชงไฉ่ชะงัก“พี่ห้า เขายไปแล้ว”“ฝ่าบาทองค์ชายห้ารอฝ่าบาทที่ ตำหนักของพระองค์”
หงส์ซ่อนน้ำตา ความโหยหาเหมือนความหิวโซ
ชงไฉ่เผลอไผลเรียกชื่อที่เขาลืมไปแสนนาน ความทรงจำบางอย่างหวนคืนมาร่างบางในอ้อมแขนใบหน้าสวยหวานในอาภรณ์บุรุษ เลี่ยงเฟิ่งไม่มีอาการว่าจะสะดุ้งตกใจอาการบอกว่ารักและใคร่ล้วนมาจากใจของบุรุษที่ใช้ร่างกายของเขาส่งผ่านความรู้สึกหลากหลายไม่ว่าจะเป็นรักหรือปรารถนาร่างแข็งแรงยังกอดประคองอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระง่ายๆ เลี่ยงเฟิ่งซุกใบหน้านวลลงบนแผ่นอกเปล่าเปลือยทว่าเต็มไปด้วยมัดกล้าม“น้ำตามากมายไหลเรื่อย เป็นความตื้นตันใจหรือความรู้สึกเป็นสุข ชงไฉ่ยกมือเรียวเช็ดน้ำตาที่แก้มของเลี่ยงเฟิ่ง“เจ้า ถึงกับมีน้ำตาเสียใจหรืออย่างไร ที่ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า” เลี่ยงเฟิ่งยังคงนิ่ง ชงไฉ่บรรจงจุมพิตที่หน้าผากเนียน“เลี่ยงเฟิ่ง ข้า...รักเจ้าอย่างที่ไม่อาจรักใครได้ไม่รู้ด้วยเหตุใด หากเจ้ามีคำตอบช่วยบอกข้าที” ดึงผ้าบางเบาที่ถูกดึงทึ้งยามที่อารมณ์ปรารถนา ครุกรุ่นให้เข้าที่เข้าทางปกปิดร่างอรชรที่ยังอยู่ในอ้อมแขน“ฝ่าบาท ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใด ฝ่าบาทถึงรักเลี่ยงเฟิ่งหรืออาจเป็นเพียงคำพูดเมื่อเลี่ยงเฟิ่งอยู่ในอ้อมแขนเหมือนที่พระชายาเคยได้ยินคำกล่าวนี้มาแล้ว”“เจ้าไม่เชื่อข้า ทำเช่นไรเลี่ยงเฟิ่ง
หงส์ซ่อนน้ำตา ความโหยหาเหมือนความหิวโซ
เลี่ยงเฟิ่ง ไปยังคอกม้า กระโดดขึ้นหลังม้ากระตุกบังเหียนให้ทะยานออกสู่ประตูเมืองป้ายหยกถูกยื่นส่งให้ทหารยามดู ก่อนจะมุ่งไปยังทุ่งกว้างเมื่อมาถึงจุดหมาย เลี่ยงเฟิ่งปล่อยม้าเยาะย่างเลาะเล็มหญ้าส่วนตัวนางใช้ความคิดกับบางเรื่องภาพความทรงจำเก่าๆ ไหลเรื่อยออกมาจากหัวเมื่อม้าหนุ่มตัวหนึ่งพุ่งตรงเข้าใส่จิวซินชงไฉ่คว้าร่างบางมากอดไว้ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนริมฝีปากของจิวซินเลี่ยงเฟิ่งยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากตัวเอง ด้านหลังเสียงมาวิ่งเข้ามาใกล้เลี่ยงเฟิ่งหันกลับไปมอง ชงไฉ่ทวงทีสง่างามบนหลังม้าจ้องมองมายังเลี่ยงเฟิ่ง“ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าแต่เดิมไม่นิยมขี่ม้า” เป็นคำพูดของชงไฉ่ที่เคยพูดไว้กับจิวซิน (ตอนสติสัมปชัญญะถูกความรักบดบัง) ชงไฉ่นึกประหลาดใจว่าเขาเคยพูดคุยเรื่องม้ากับเลี่ยงเฟิ่งหรือไม่“ฟู่โม๋เป็นคนสอน” ชงไฉ่ขมวดคิ้วใบหน้าหล่อเหลา งุนงง“ใครกัน”“ฟู่โม๋ เขาเป็นเพียงบุรุษพเนจรไร้ที่พักพิง อาศัยความเป็นสหายกับฮุยเจินจึงสามารถอาศัยอยู่ที่เหอตงหยวนได้นานหน่อยจึงตอบแทนฮุยเจินหลายเรื่องรวมทั้งสอนข้าขี่ม้า”“เจ้าชื่นชมเขาเหลือเกิน” รู้สึกอิจฉาฟู่โม๋คนนั้น“ฟู่โม๋ไม่เคยขัดใจไม่เคยทำให้ต้องเสียใจ” ชงไฉ่ห
หงส์ซ่อนน้ำตา หยู่เหยียน
“หม่อมฉันไม่รู้สึกคุ้นเคยใดใด” เลี่ยงเฟิ่งตอบทั้งที่ใจคอก็รู้สึกหวั่นไหวเช่นกัน“ช่างเถอะปล่อยให้ข้าเป็นไปแค่ฝ่ายเดียวอย่างนี้ก็ดีแล้วเจ้าจะได้ไม่ต้องกังวล อย่างไรเสียข้าก็ไม่อาจฝืนใจเจ้าอยู่ดี” บ้างอย่างเหมือนเคยรู้สึกมาก่อนแล้ว หยู่เยียนยืนแอบฟังอยู่ด้านหลังประตูเงียบๆ จดจำทุกคำพูด“เราจะเคยคุ้นเคยกันได้อย่างไรเล่าฝ่าบาทในเมื่อเลี่ยงเฟิ่ง....เพิ่งจะเคยมาที่นี่”“ไม่สิเลี่ยงเฟิ่ง บางครั้งการได้พบก็เหมือนกับการไม่ได้พบ”“เลี่ยงเฟิ่งไม่เข้าใจ” เลี่ยงเฟิ่งแสร้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ชงไฉ่พูด“จิตใจ ของข้าตอนนี้...ไม่บอกเจ้าคงทำให้ร้อนรุ่มเลี่ยงเฟิ่งข้า...ข้าจะบอกเจ้าอย่างไรดี” ผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเลี่ยงเฟิ่งด้วยใจปรารถนา“ฝ่าบาท พระชายา หมดสติ” เสียงของนางกำนัลข้างกายของเยว่ฉี ชงไฉ่ชะงัก“เลี่ยงเฟิ่ง ข้าไว้คราวหน้าหวังว่าเจ้าจะฟังข้า” ออกจากห้องไปทันทีเลี่ยงเฟิ่งทรุดกายลงบนเก้าอี้เขี่ย เห็ดหอมไปมายิ้มหยันให้กับตัวเอง ทันใดนั้นเองน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกับไหลโดยไม่รู้ตัว เลี่ยงเฟิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นว่าเหมือนกับถูกแย่งชิงสิ่งของที่รักไป และไม่อาจทวงคืนกลับมาได้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมร
หงส์ซ่อนน้ำตา ไร้คำกล่าวใด
“หากเจ้าอยากจะเป็นใหญ่จิตใจต้องเด็ดเดี่ยวกล้าตัดสินใจในเรื่องที่เป็นเสี้ยนหนาม ตัดรากถอนโคนให้สิ้นไปในคราวเดียว” คำพูดที่เหมือนจะตรอกย้ำความคิดภายในใจของเยว่ฉี“เยว่ฉีลาพ่อบุญธรรมไว้คราวหน้าเยว่ฉี จะมาคารวะพ่อบุญธรรมอีกที” กงกงยิ้มหันหลังให้เยว่ฉีเพราะรู้ดีว่าอย่างไรเสียนางก็ไม่ต่างจากเขานักเรื่องจิตใจที่เด็ดเดี่ยว“พระชายา” สาวใช้ที่รออยู่ข้างหน้ารีบมาขว้างไว้เพราะรู้อารมณ์ของเยว่ฉีดีว่าจะทำให้เสียเรื่อง“นำข้าไปห้องเครื่องเดี๋ยวนี้”“พระชายาหากทำเช่นนั้น ฝ่าบาทอาจไม่พอใจพระชายา เชื่อหม่อมฉันเรามีอีกหลายวิธีที่กำจัดนางให้พ้นทาง” เยว่ฉีชะงักใคร่ครวญก่อนจะหันหน้าเดินไปยังตำหนักใหญ่รอชงไฉ่อยู่ที่นั่นด้วยความอดทนและคิดแผนการที่จะกำจัดห้องเครื่องนาม เลี่ยงเฟิ่ง“เจ้าลองไปสืบดูว่านางน่าตานิสัยใจคอเป็นเช่นไร”“น้อมรับคำสั่งพระชายาแต่ ข้าน้อยกลัวว่า จะมีคนรู้สู้เราส่งคนของเรา คอยส่งข่าว”“นางอยู่เพียงลำพังไม่มีสาวใช้”“อย่างนั้นถือว่าเป็นโอกาสทองของเรา” เยว่ฉียิ้มเสียงโวยวายด่าทอพร้อมกับเสียงสะอื้นของสาวน้อยหน้าตาหมดจดที่ดังเล็ดลอดเข้าไปภายในห้องที่เลี่ยงเฟิ่งกำลังเตรียมวัตถุดิบสำหรับเช้าอี
หงส์ซ่อนน้ำตา หวนรัก
เมื่ออยู่สองต่อสองเลี่ยงเฟิ่งแกล้งเฉไฉมองไปทางอื่นขณะที่ฝ่าบาทจ้องคนสวยตาไม่กระพริบมือกุมถ้วยชาแต่ใจอยู่กับคนชงชา“ฮุยเจินบอกข้าเรื่องจุดประสงค์” เลี่ยงเฟิ่งเบิกตากลมโตหันมาสนใจคนพูด“เรื่องไหนเพคะฝ่าบาท”“เรื่องที่เจ้าควบคุมดูแลเกี่ยวกับการค้าขายและการส่งสินค้าไปยังต่างแคว้น เพื่อแบ่งเบาฮุยเจิน เหอตงหยวนนับว่ามีทรัพยากรมากมาย ทั้งของกินของใช้ใน ฮุยเจินบอกข้าว่าเมื่อเจ้าดูแลด้านการจัดส่งสินค้าจึงอยากที่จะส่งสินค้าเกี่ยวกับอาหารของเหอตงหยวนมายังไห่ตงหยวน”“เลี่ยงเฟิ่งเพียงแค่อยากให้ผู้คนรู้จักอาหารเลิศรสของเหอตงหยวนที่มีมากมายเหลือเกิน ของบางอย่างมีเพียงแค่เดินทางไปยังเหอตงหยวนเท่านั้นที่จะสามารถลิ้มรส มันได้”“หากเจ้าตั้งใจจริง เช่นนั้นข้าส่งเสริมเจ้า”“เลี่ยงเฟิ่งต้องการ เปิดร้านค้าส่งวัตถุดิบหายากของเหอตงหยวนที่นี่ เพราะเหอตงหยวนและไห่ตงหยวนไปมาหาสู่ราษฎรของเหอตงหยวนย้ายถิ่นฐานมาที่นี่ก็เยอะ บางครั้งคิดถึงบ้านเพียงแค่ได้ลิ้มรสอาหารที่หากินได้ต่ในเหอตงหยวน ย่อมทำให้คลายความคิดถึงลงได้”“เจ้าช่าง นึกถึงผู้อื่นได้ถึงเพียงนี้ เจ้ามีสิ่งใดให้ช่วยวานบอกมา” ความรู้สึกดีๆ ได้ก่อตัวขึ้นในหัว
หงส์ซ่อนน้ำตา ชาละมุน
“นาง มาจากตระกูลใด หรือเป็นลูกของขุนนางของเหอตงหยวนคนใด” เยว่ฉีอดใจไว้ไม่ได้ฮุยเจินนิ่วหน้าคิดไม่ถึงว่าเยว่ฉีจะกล้าสอบหาที่มาที่ไป“เลี่ยงเฟิ่งนาง ที่มาที่ไปไม่ชัดเจนข้าพบนางนอนสลบไสลอยู่ตอนออกไปล่าสัตว์ เมื่อคราวฤดูกาลล่าสัตว์ของเหอตงหยวน” ชงไฉ่ทำท่าทางครุ่นคิด“ข้าอยากพบนางสักครั้ง”“อย่าเลยพระชายา นางไม่ค่อยสมประกอบอีกทั้งวาจาป่าเถื่อนหยาบกระด้าง ตามประสาคนนอกด่านอบรมสั่งสอนก็เคยจะเชื่อฟัง ไม่เชื่อท่านลองถาม เสด็จพี่ฮ่องเต้ดูก็ได้ เมื่อวานเขาเพิ่งถูกนางใช้วาจาเชือดเฉือน หากพบนาง เกรงว่าจะทำให้พระชายาขุ่นเคืองใจกับกิริยาของนางเสียเปล่า” ชงไฉ่สะดุ้งที่โดนโยนเผือกร้อนเข้าใส่“เอาไว้คราวหน้าหากเจ้าอยากพบนาง ข้าจะอนุญาต แต่หากพบนางแล้วเจ้าคงไม่อาจถือสานาง เจ้าอยู่สูงกว่าหญิงทั้งปวงอย่าได้ลดตัวเข้าไปเสวนากับคนป่าเถื่อนเช่นห้องเครื่องธรรมดาคนหนึ่งเลย” คำพูดโอ้โลมของชงไฉ่ได้ผลทำเอาเยว่ฉียิ้มจนแก้มแทบฉีก ฮุยเจินยิ้มมีชัยคิดไม่ผิดว่าชงไฉ่ต้องรู้สึกอยากปกป้องเลี่ยงเฟิ่ง“หากฝ่าบาทเห็นสมควรว่าเยว่ฉีไม่พบนางเยว่ฉีก็ไม่ฝืนบัญชาฝ่าบาทเพค่ะ” ชงไฉ่เอื้อมมือตบมือเยว่ฉีเบาๆ“เยว่ฉีเจ้าช่างวางตัวได้เ
หงส์ซ่อนน้ำตา อาหารทำให้หลับสบาย
“คืนนี้ อากาศค่อนข้างหนาวเลี่ยงเฟิ่งจะจัดถวายเป็นเครื่องเสวยยาม เฉิน (07.00-08.59) หรือยามซวี (19.00-20.59) เพื่อให้ได้ผลดี” ชงไฉ่พยักหน้าทำท่าทางเชื่อถือ“ดี เช่นนั้นข้าจะรอ ..เจ้าไปนอนเถิด” เหลือบตามองนกยวนยาง บนพื้นน้ำเดียวดายเลี่ยงเฟิ่งย่อตัว“สิ่งนี้ นำพาข้ามาที่นี่” ยกผอบที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจจากไปทันที เลี่ยงเฟิ่งยกชามใส่ไก่และเป็ดหมักไปเก็บ เดินมาทิ้งตัวลงนอน บนแท่นนอน ภาพชวนระทึกใจเมื่ออกนุ่มเบียดอยู่กับอกกว้างกลิ่นเครื่องหอมรัญจวนใจ กับบรรยากาศแบบนั้นเลี่ยงเฟิ่งข่มตานอน ชงไฉ่เองทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่วางผอบไว้บนแท่นกำยานบนหัวเตียงหลับตาเป็นสุขใจความรู้สึกเหมือนมีอะไรสว่างสดใสรออยู่เบื้องหน้าในฝันนั้นลูกดอกจากคันธนูของใครบางคน พุ่งเข้าสู่จุดหมายเล็กๆ บนเป้าที่อยู่ไกลออกไปอย่างแม่นยำทว่ากลับมองไม่เห็นใบหน้า คนเบื้องหลังคันธนูคนนั้นภาพเดียวกันนี้ถูกซ้อนทับด้วยเลี่ยงเฟิ่งในอาภรณ์บุรุษงดงามกับคันธนูที่โค้งงอ ชงไฉ่มองอยู่ตรงนั้นภาพนี้เขาเคยเห็นมันมาแล้วอย่างแน่นอน สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นเมื่อแขนข้างที่กอดอยู่กับเป็นแขนบอบบางของเยว่ฉี ชงไฉ่เผลอยกแขนของเยว่ฉีออกจากอกของตัวเอง“ฝ่าบาท”
