เสแสร้ง2

“องค์ชายสงบสติอารมณ์ไว้ ปล่อยข้าก่อน” ชงไฉ่กลับทำเป็นคลุ้มคลั่งหายใจหอยเหนื่อย

“ไม่.ไม่.ไม่.ข้าไม่ไหวแล้ว ทรมานเหลือเกิน” ชงไฉ่กระชากอาภรณ์ของจิวซินออกอย่างแรงจิวซินยกมือขึ้นกางกั้นไว้ชงไฉ่กลับถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกบ้างจิวซินมองตาค้างนึกตกใจกับอาการของชงไฉ่ คาดไม่ถึงว่าพิษจะรุนแรงถึงขนาดนี้แม้จะเคยได้ยินมาบ้างแต่ไม่ค่อยรับรู้รายละเอียดเท่าที่ควรเพราะคนที่มีสิทธิ์จะใช้พิษชนิดนี้มีเพียงไม่กี่คนในเหอตงหยวนซึ่งนั่นก็ไม่ใช่จิวซินอย่างแน่นอน

“คือ...คือองค์ชายใจเย็นๆ ตั้งสติให้ดีองค์ชายต้องต่อสู้กับมันให้ได้” จิวซินล้วงหยิบเอายาถอนพิษออกมาแต่ว่ายากเย็นเหลือเกินเพราะชงไฉ่รวบแขนไว้ไม่ให้ล้วงหยิบเอายาถอนพิษ

“ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลอะไร...หากเจ้าจะมีเมตตาให้ข้าได้ปลดปล่อยความทรมานนี้ เพียงแค่อย่าให้ข้าต้องทรมานอีกเลย ตอนนี้ข้าทรมานนัก” ชงไฉ่ตวัดร่างบางของจิวซินเข้าสู่อ้อมกอดอีกครั้งกอดรัดพัวพันทั้งจูบทั้งกอดพัลวันจิวซินแทบจะสำลักรสจูบดุเดือดนั้นเสื้อผ้าหลุดหลุยทั้งคู่ร่างใหญ่ทาบทับอยู่กับพื้นกดให้จิวซินอยู่ภายใต้อกกว้างขยับเขยื้อนไม่ได้

ชงไฉ่นึกกระหยิ่มในใจอย่างน้อยตอนนี้เองรู้สึกว่าทุกอย่างช่างเป