All Chapters of หงส์ซ่อนน้ำตา: Chapter 61 - Chapter 70

“ข้าจะรอดูว่าเจ้าจะจัดการกับองค์ชายใหญ่จิ่นเกออย่างไรคนของข้าเพิ่งส่งข่าวว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอที่ตำหนักบูรพาไม่ใช่ตัวจริง ข้าหลงเชื่อมาตลอดว่าแผนการที่ข้าวางไว้ให้เจ้านั้นไม่มีผิดพลาดหากแต่เจ้ากับทำมันพัง บอกข้ามาองค์ชายใหญ่ตอนนี้อยู่ที่ไหน” เสียงคำรามก้องลู่ชิงก้มหน้าปล่อยหยาดน้ำตาร่วงรินทั้งเกรงกลัวและตกใจ“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอตอนนี้อยู่ในโรงเตี๊ยมใหญ่นอกวังพรุ่งนี้จะเข้าเฝ้าไห่หยวนฮ่องเต้กราบทูลเรื่องราวทั้งหมด” กงกงตบโต๊ะเสียงดังสนั่น“เจ้าไม่สามารถกุมหัวใจองค์ชายใหญ่ได้หรือไรลู่ชิง”“องค์ชายใหญ่ดีต่อข้าไม่น้อยแม้ข้าปิดบังพ่อบุญธรรมหากแต่ก็คิดว่าทุกอย่างแม่ไม่เป็นไปตามแผนแต่องค์ชายใหญ่กับข้าหนีออกมาจากเหอตงหยวนเพื่อใช้ชีวิตอิสระองค์ชายใหญ่ไม่คิดมาเป็นราชบุตรเขยแต่แรกก็เพราะข้า เช่นนั้นแผนการของพ่อบุญธรรมแม้ไม่เป็นไปตามแผนแต่ก็ถือว่าสุดท้ายแล้วองค์ชายใหญ่ก็จะไม่เป็นราชบุตรเขยอยู่ดีข้าจึงไม่ได้บอกกล่าวเรื่องทั้งหมดกับพ่อบุญธรรม”“ลู่ชิงเจ้านี่ช่างเดียงสานัก อย่าบอกข้านะว่าเจ้าเองก็มีใจกับองค์ชายใหญ่ไม่น้อยองค์ชายใหญ่ผู้องอาจผึ่งผายหน้าตาคมคายอีกทั้งยังอ่อนโยนทำเจ้าหวั่นไหวไม่เป็นไปตา

“ข้าคิดว่าองค์รัชทายาทไม่แยแสข้าเสียแล้วปล่อยให้ข้าหาทางออกเพียงลำพังองค์รัชทายาทคิดว่าข้าไม่ร้อนรุ่มหรืออย่างไรในเมื่อยังหาทางออกไม่ได้เช่นนี้องค์รัชทายาทจับจิวซินให้หันหน้ามาสบตา“ข้าไม่ปล่อยเจ้าเดียวดาย วันนี้ข้าให้คนสืบข่าวเรื่ององค์ชายใหญ่จิ่นเกอพี่ชายของเจ้า แม้จะเหลือเวลาอีกไม่นานแต่ข้าคิดว่าโชคต้องเข้าข้างเราเพราะคนของข้าคนนี้ไม่ธรรมดาเขามีฝีมือเรื่องตามหาคนอีกไม่นานต้องสามารถนำตัวองค์ชายใหญ่มาพบเจ้าและทุกอย่างจะคลี่คลาย”“ท่านหมายความว่าท่านจะให้พี่ใหญ่ของข้ารับผิดทั้งหมดเช่นนั้นหรือ”“เพียงแค่เขาปฏิเสธเรื่องน้องสิบสี่ข้าเชื่อว่าเสด็จพ่อจะเข้าใจทุกอย่างได้เพราะการฝืนใจใครไม่อาจกระทำยิ่งเรื่องของบุพเพนั้นไม่อาจฝืนลิขิตสวรรค์ได้หากไม่ใช่คู่กันแล้วก็ไม่อาจบังคับขืนใจเรื่องนี้เสด็จพ่อรู้ดีเหมือนที่เสด็จพ่อของเจ้าพยายามจะฝืนใจแม่ของข้าแม้เสด็จพ่อจะพยายามเสียสละท่านแม่ให้กับพ่อของเจ้าแต่นางก็ยังคงเลือกเสด็จพ่อยู่ดี”“ท่านพูดไม่ผิดเช่นนั้นเองที่เสด็จพ่อข้าถึงได้แค้นเคืองความแค้นี้มิใช่มีให้กับฮ่องเต้พ่อของเจ้าเท่านั้นแต่ยังแค้นเคืองไปถึงสวรรค์ที่ลิขิตให้เป็นเช่นนั้น” ชงไฉ่พยักหน้า“

จินเกอก้าวเดินด้วยความมั่นคงด้วยอาภรณ์สีขาวสะอาดสง่างามไม่ต่างจากจิวชินในอาภรณ์บุรุษท่วงท่าแต่ล่ะก้าวย่างช่างคล้ายกับเหอหยวนฮ่องเต้ ผู้คนในที่แห่งนั้นล้วนตะลึงมองรวมทั้งเจียวซื่อและไห่หยวนฮ่องเต้ชงไฉ่อมยิ้มไม่มีท้าที่ว่าประหลาดใจ จินเกอคุกเข่าลงข้างๆ เจียวซื่อเจียวซื่อมองจินเกอด้วยสายตาที่ตกตะลึงและไม่คาดฝันมาก่อนส่งเสียงกระซิบออกมาเบาๆ พอได้ยินกันแค่สองคน“เป็นท่านได้อย่างไร” จินเกอหันไปยิ้มน้อยๆ“ถวายพระพรฝ่าบาท”“ให้ข้าดูหน้าเจ้าให้ชัดๆ หน่อยว่าเจ้ามีส่วนใดที่ไม่เหมือนเหอหยวนบ้าง” ไห่หยวนฮ่องเต้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงระคนเอ็นดูจินเกอเงยหน้าขึ้นช้าๆ“ข้าองค์ชายใหญ่จินเกอของเหอตงหยวนมีความผิดร้ายแรงโทษฐานหลอกล่วงเบื้องสูงบัดนี้ได้มาแสดงความจริงใจและขอรับโทษขอฝ่าบาทโปรดอภัยในสิ่งที่ข้าทำไปด้วยความโง่เขลาไม่ว่าสิ่งที่ข้าทำไปจะทำให้ผู้ใดก็ตามได้รับโทษทัณฑ์ข้าขอรับผิดต่อการกระทำแต่เพียงผู้เดียว”“ข้าไห่หยวน ไม่เคยสงสัยในตัวองค์ชายใหญ่จินเกอที่ตำหนักบูรพา ที่แท้เรื่องราวเป็นอย่างไรหากเจ้าอยากแสดงความจริงใจ จงบอกกล่าวเรื่องราวแกข้าทั้งหมด”กงกงเฒ่าขยับตัว” ฝ่าบาทเช่นนั้นองค์ชายใหญ่จินเกอที่ต

หยุดคำพูดไว้แค่นั้นเมื่อหมิงหลินยกถ้วยชา มาวางตรงหน้า แล้วถอยออกไปจิวซินยกชาเลิศรสของเหอตงหยวนขึ้นมาสูดดมแก้เก้อ ฮุ่ยโม๋เอื้อมมือยกถ้วยชา มาดอมดมตามแบบจิวซิน ความเงียบที่ชวนอึดอัดบังเกิดขึ้นเหมือนไอร้อนที่ลอยวนอยู่เหนือถ้วยชาจิวซินจิบชาเพราะไม่รู้จะทำอะไรหรือพูดอะไรได้มากกว่านั้นฮุ่ยโม๋ยกถ้วยชาขึ้นจ่อริมฝีปากแต่ตาคมกลับจ้องมองจิวซินเหมือนจะประทับไว้ในความทรงจำ จิวซินวางถ้วยชาลงที่เดิมฮุ่ยโม๋คว้ามือจิวซินมากุมไว้ มือใหญ่เกาะกุมมือบาง จิวซินดึงมือออกด้วยรู้ว่าไม่เหมาะสมฮุ่ยโม๋วางของสิ่งหนึ่งลงบนมือของจิวซิน“สิ่งนี้ข้ามอบมันแก่เจ้าป้ายหยกประจำกายของข้า”“ข้าจิวซินไม่อาจรับไว้ได้”“อย่ากังวลเลยจิวซินสิ่งนี้ข้าถือว่าเป็นสิ่งเดียวที่แทนมิตรภาพระหว่างข้ากับเจ้า ข้าไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทนเพียงแค่ได้เป็นผู้ให้ในยามที่เจ้าขัดสนหรือมีเรื่องใด ที่ต้องการความช่วยเหลือเพียงเจ้าถือมันมาที่จวนอ๋องของข้าเมื่อนั้นไม่ว่าเจ้าต้องการสิ่งใดย่อมไม่ถูกปฏิเสธ”“องค์ชายห้ามอบสิ่งที่มีค่าเกินแก่ข้าจะรับไหว”“หากเจ้าไม่รับไว้ข้าย่อมรู้สึกไม่เป็นสุข เจ้ารับมันเพื่อข้าจะได้สบายใจตำหนักบูรพาแห่งนี้ไม่ใช่ที่ที่ข้า

“สายสร้อยของกำนัลจากพี่ห้านางพกติดตัวไม่ห่างเจ้าคิดว่ามีความหมายใดกัน แล้วยังจะป้ายหยกประจำตัวของพี่ห้าที่นางเก็บไว้เสียดิบดีในหีบใบน้อยนั่นเล่า” ชงไฉ่กำมัดแน่นด้วยความโกรธที่ถูกระงับไว้“ข้าไม่เห็นว่าองค์หญิงมีเหตุอันใดที่ต้องการให้คนที่ดีต่อองค์หญิงถึงเพียงนั้นต้องตาย”“องค์ชายห้าฮุ่ยโม๋มาจากนอกเมืองครั้งเมื่อไปทำราชกิจก็มุ่งตรงไปหานางทันที ....ไม่ใช่เพราะใจโหยหาตามแรงปรารถนา ไม่ก็เพราะว่าตั้งใจไปเหนี่ยวรั้งองค์หญิงรองไม่ให้เสกสมรสกับองค์รัชทายาท”“น้องสิบสามเจ้าก้าวล่วงเรื่องของข้ามากไปแล้ว” รอยยิ้มเยือกเย็นจากใบหน้าขององค์ชายสิบสามฮุ่ยเจินไม่ได้มีท่าทีอ่อนข้อให้กับคำกล่าวตักเตือนของชงไฉ่“ไม่ว่าจะมองด้านใดพี่สิบสองตำแหน่งฮองเฮาในอนาคตย่อมสูงส่งกว่าตำแหน่งชายาเอกของอ๋องห้าพี่สิบสองก็น่าจะรู้ดีว่านางจะประสงค์สิ่งใด มีเพียงหญิงสติไม่ดีเท่านั้นที่คิดเห็นแปลกไป”“ข้าน้อยไม่เชื่อว่าองค์หญิงจะเป็นนั้นองค์รัชทายาทท่านอย่าได้เชื่อคำกล่าวอ้างแล้วเข้าใจองค์หญิงผิดไป” หมิงหลินคุกเข่าอ้อนวอนชงไฉ่“พี่สิบสองอยู่ที่ท่านแล้วข้าไปไม่ได้กล่าวคำเท็จทุกอย่างมีหลักฐาน หากองค์หญิงรองจิวซินไม่ให้ความหวั