Semua Bab หงส์ซ่อนน้ำตา: Bab 41 - Bab 50

ชงไฉ่ กำร่มในมือของจิวซินใช้มือของเขากำมือจิวซินแน่นจิวซินพยายามดึงมือออกแต่ชงกับกำมันไว้แน่นมือเล็กเย็นเฉียบฝามือของชงไฉ่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด เงยหน้าขึ้นสบสายตาคมที่มองอย่างมีความหมายลึกซึ้งจิวซินหลบตาวุ่นวายด้วยความเขินอายเสี่ยวถังอมยิ้มก้มหน้ามองพื้น“ไปได้หรือยังองค์หญิง” เสียงอ่อนโยนจนจิวซินสัมผัสได้ออกเดินนำไปทันทีดอกไม้สองข้างทางถูกหิมะเกาะจนกลีบซ้ำจิวซินเฝ้ามองด้วยความเสียดายแต่ก็นับว่ายังเหลือความงดงามอยู่มากทีเดียววังหลัง ฮองเฮานั่งกึ่งนอนในด้วยท่าทีผ่อนคลายข้างๆ กันนั้นหญิงงามนามหลิงเหอนั่งเคียงข้างยกแก้วน้ำชายื่นส่งให้อย่างเอาใจ“จิวซินถวายพระพรฮองเฮา” หลิงเหอเหลือบตามองจิวซินเพียงข้ามผ่านก่อนที่สายตาจะสะดุดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของชงไฉ่รอยยิ้มหวานหยดผุดขึ้นที่มุมปากชงเพียงแต่ปลาตามองเพียงแวบเดียวตามมารยาท“ไห่ชงไฉ่ถวายพระพรฮองเฮา” ฮองเฮาลุกขึ้นนั่งจ้องมองชงไฉ่แบบเต็มตา“องค์รัชทายาทช่างสง่างามสมคำร่ำลืออีกไม่นานเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ที่งดงามไม่แพ้ไห่หยวนฮ่องเต้เป็นแน่..หลิงเหอยกน้ำชาให้องค์รัชทายาท” หลิงเหอหงายถ้วยน้ำชารินน้ำชาลงถ้วยด้วยท่าทีนอบน้อม รอยยิ้มแย้มที่ฉาบทานั้น

“ก็นั่นอย่างไรล่ะข้าเห็นสหายท่านจากไปเมื่อครู่” จิ่นเกอส่ายหัวระอากับความคิดของเจียวซืออยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นเพราะเจียวซือจิ่นฉินถึงหนีไป“เสี่ยวเอ้อยกสุราอาหารมา” องค์หญิงสิบสี่ตะโกนลั่นร้านถือวิสาสะนั่งลงแทนที่จิ่นฉินจิ่นเกอไม่อาจปฏิเสธจำต้องนั่งอยู่ตรงนั้นไม่อาจลุกหนีไปได้ใจหนึ่งรู้สึกรำคาญเจียวซือแต่อีกใจกลับนึกสงสารว่าทำไมองค์หญิงต้องลงทุนมาขอบคุณเขาด้วยตัวเองทั้งๆ ที่เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเคยช่วยเหลือองค์หญิงสิบสี่ของไห่ตงหยวน ด้วยกิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาว่าองค์หญิงเพียงคนเดียวของไห่ตงหยวนที่ เป็นคนเอาแต่ใจและถูกตามใจจนเคยตัว ทำให้เขามีอคติกับเจียวซือตั้งแต่ยังไม่พบหน้าและเมื่อลู่ชิงเข้ามาในชีวิต หญิงงามที่เพียบพร้อมอ่อนหวานช่างเอาใจเขาพร้อมขัดบัญชา พาลู่ชิงหนีไปใช้ชีวิตสันโดษแต่ในเมื่อจิวซิน กลับไม่ยอมให้เรื่องที่เขาก่อขึ้นเป็นชนวนเหตุทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงในฐานะพี่ชายเขาจำเป็นต้องมาที่นี่และพบกับคู่หมั้นที่เขาไม่เคยคิดจะใกล้ชิดด้วยเจียวซือรินสุราลงถ้วยใบเล็กทั้งของตนเองและของจิ่นเกอ ยกขึ้นเบื้องหน้า สาวใช้ดึงมือไว้ไม่ยอมให้ดื่มเจียวซือหันไปทำตาดุ“เจียวซือคารวะคุณชายหนึ่งจอ

“ข้าไม่สนใจแล้วว่าน่าตาเจ้าจะอัปลักษณ์เพียงใดขอเพียง...เจ้ามีใจให้กับข้าได้ไหมจิวซิน” จิวซินกัดฟันแน่นความน้อยใจขึ้นมาจุกอยู่ที่อกชงไฉ่เห็นเพียงจิวซินเป็นตัวแทนของ..ไม่สิ มันคือความในใจหรือคำสารภาพรักขององค์ชายสิบสองผู้นี้ความจริงจิวซินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชงไฉ่คิดอย่างไรกับจิ่นเกอในตำหนักบูรพาคนนั้นแม้จะไม่จงเกลียดจงชังเหมือนเมื่อแรกพบแต่ก็ไม่อาจรู้ใจได้ ความน้อยใจกลายเป็นความปลาบปลื้ม“องค์ชายรู้จักกับจิวซินได้ไม่นานจะแน่ใจขนาดนั้นรู้ใจตัวเองเพียงนั้นเชียวหรือไม่แน่อาจเป็นเพียงความมากรักขององค์ชาย”“ข้า...อาจเห็นเจ้าเป็นตัวแทนของจิ่นเกอคนนั้นจริงและชมชอบหญิงงามแต่เชื่อเถอะจิวซินว่าใจของข้าบัดนี้ไม่อาจไม่แยแสเจ้าได้แล้ว”“เช่นนั้นองค์ชายจงไปก่อกองไฟให้ข้าองค์หญิงรอง” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยรู้สึกว่าใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวกับคำพูดของชงไฉ่ ผลักอกชงไฉ่ออกห่างตัวผุดลุกขึ้นคว้าไก่ป่าวิ่งไปที่ลำธารชงไฉ่นั่งมองเมฆบนฟ้าที่ไหลเรื่อยไปตามสายลม“การกระทำผิดในสภาพที่ไม่อาจต่อต้านขัดขืนความผิดพลาดในรักครั้งนี้นับเป็นความผิดพลาดหรือไม่”ชงไฉ่รำพึงกับตัวเอง มองดูจิวซินในชุดสวยพลิ้วไหวเหมือนสายน้ำ

“เจ้าห้ามาแล้วหรือ กงกงบอกว่าเจ้าห้าอยู่เฝ้าคอยดูแลเรื่องยาของพ่อ”“เสด็จพ่ออาการดีขึ้นลูกก็วางใจน้องสิบสองไม่อยู่ในวังหลวงขาดคนคอยปรนนิบัติเสด็จพ่อลูกเป็นลูกเช่นกันหากไม่ทำหน้าที่หากตายไปก้มอาจมีหน้าไปพบบรรพชนได้”“กล่าวได้ดี กล่าวได้ดีแล้วมีใครส่งข่าวเจ้าสิบสองหรือยัง”“มีการส่งข่าวไปบ้างแล้วโดยคนของลูก แต่เห็นว่าน้องสิบสองยังคงสำราญกับเหอตงหยวนและองค์หญิงรองของเหอตงหยวนนับว่าน้องสิบสิงถูกใจนางนัก” ไห่หยวนยิ้ม“ดี นับว่าไม่เสียทีข้าอยากให้เจ้าสิบสองกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนผูกสมัครรักใคร่กันเพราะเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะเห็นมานานแล้ว”ฮุ่ยโม๋ยิ้มเจื่อนๆ จนป่านนี้เขายังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าคนที่อยู่ที่ตำหนักบูรพาเป็นองค์หญิงรองของเหอตงหยวนหรือไม่ แวะเวียนไปคราวใดก็ไม่เคยพบจิ่นเกอผู้นั้นมีแต่นางกำนัลหมิงหลินที่บอกว่าจิ่นเกอไม่สบายไม่ยอมพบใครให้มาใหม่ในคราวหลังแล้วองค์หญิงรองที่อยู่กับชงไฉ่ที่เหอตงหยวนเล่าเป็นใครกันแน่ความจริงเขาพอจะเดาเรื่องราวต่างๆ ได้ดี อยากจะเดินทางไปดูหน้านางให้รู้กันไปเลยแต่ติดที่ไห่หยวนประชวร ขันทีเฒ่ากงกงมากระซิบกระซาบให้เขาอยู่ปรนนิบัติละจัดการเรื่องโอสถไม่ให้บกพ

บาดแผลใหม่บาดแผลเก่าเจ็บปวดปะปนทรุดกายลงเลือดหยดรินทั่วร่างก่อนสติจะดับวูบพลันร่างอรชรในอาภรณ์บุรุษทะยานมุ่งมามาหยุดอยู่เบื้องหน้าประคองร่างใหญ่ที่เปรอะไปด้วยเลือด“จิ่นเกอ” คำพูดแผ่วเบาหลุดออกมายากเย็นจิ่นฉินทะยานออกมาจากพุ่มไม้ กวัดแกว่งกระบี่ปกป้องทั้งสามด้วยเคล็ดวิชาสุดอยอดของเหอตงหยวนแม้จะลับสุดยอดแต่ท่วงท่าไม่ต่างกันกับมือสังหารเหล่านั้นมือสังหารหลายคนชะงักพิศมองจิวซินและจิ่นฉินป้ายหยกของเหอตงหยวนคุ่กายของจิวซินแกว่งไกว กระบี่คู่กายมีตราของราชสำนักเหอตงหยวนแม้ไม่เป็นที่ประจักษ์ทว่ารู้กันดีผู้มาใหม่ทั้งสองเป็นคนของเหอตงหยวนมือสังหารล่าถอยด้วยเกรงกลัวความผิดที่ก่อให้เกิดความผิดพลาดจนไม่อาจรับผิดชอบได้ จิวซินพยุงชงไฉ่ให้ลุกขึ้นทว่าชงไฉ่กลับหมดสติในบัดดลจิ่นฉินลดกระบี่ลงประสานมือคารวะจิวซิน“ข้าน้อยจิ่นฉินหวังว่ามิได้มาช้าไป”“ขอบใจเจ้ามากจิ่นฉินที่ไม่เพิกเฉยต่อคำร้องขอของข้า” จิวซินยิ้มหวาน“องค์รัชทายาทอาการสาหัสแต่นับว่าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ด้วยการที่มีวรยุทธ์สูงส่งทำให้บาดแผลไม่เข้าจุดสำคัญแต่เราจำเป้นต้องนำองค์รัชทายาทเข้าวังหลวงให้เร็วที่สุด”“เช่นนั้นรีบเดินทางเถิด” ดวงตาหวานม