MasukShare
ต้องอาศัยความกล้าเพียงใด2
Terakhir Diperbarui:
2025-03-13 12:49:02
Bab terkait
หงส์ซ่อนน้ำตา อบอุ่น
“ท่านไม่เพียงปฏิเสธไมตรียังไม่มีแม้สักนิดที่จะอ่อนข้อให้กับข้า” เจียวซือตัดพ้อ“เมามายเพียงนี้กลับวังหลวงเถิดข้าไปส่งองค์หญิงเอง” น้ำเสียงปลอบประโลม“ท่านต้องสัญญาว่าจะมาพบข้าเมื่อข้าต้องการพบท่าน” จิ่นเกอหลับตาลงส่ายหน้าระอาใจเขาไม่เพียงแต่จะใจอ่อนแล้วเท่านั้นยังรู้สึกว่าองค์หญิงสิบสี่คนนี้ ช่างต่างจากหลายคนที่เขารู้จักแม้กระทั่งลู่ชิงที่เอาแต่ตามใจเขา อ่อนหวานงดงามไม่มีแม้สักนิดที่จะต่อรองหรือยื่นข้อเสนอแขนเรียวยกโอบรอบลำคอจิ่นเกอ จิ่นเกอพยายามแกะมือออก“ตกลงข้าตามใจองค์หญิงหากธุระใดให้คนส่งข่าวข้าพร้อมไปพบองค์หญิงทุกเมื่อ” เจียวซือยิ้มหน้าบาน ลู่ชิงยืนอยู่ ณ.มุมหนึ่งเฝ้ามองจิ่นเกอและเจียวซือด้วยความรู้สึกบาดลึกในจิตใจจิวซินเหนี่ยวคันธนูจนโค้งงอสุดกำลังลูกดอกพุ่งออกจากเป้ายังไก่ป่าตัวใหญ่ที่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารกิน แม่นเหมือนจับวางไก่ตัวใหญ่ดิ้นทุรนทุรายสักพักก็สิ้นฤทธิ์ชงไฉ่ปรบมือดังสนั่น นึกทึ่งในความสามารถของจิวซินว่าช่างไม่แตกต่างจากทจิ่นเกอที่เขารู้จักจิ่นเกอคงจะฝึกฝนการแม่นธนูให้จิวซินเป็นแน่“ไม่น่าเชื่อเจ้าสองคนพี่น้องช่างมีความเหมือนอย่างประหลาด” จิวซินสะดุ้งกับคำพูดของช
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ
“ข้าไม่สนใจแล้วว่าน่าตาเจ้าจะอัปลักษณ์เพียงใดขอเพียง...เจ้ามีใจให้กับข้าได้ไหมจิวซิน” จิวซินกัดฟันแน่นความน้อยใจขึ้นมาจุกอยู่ที่อกชงไฉ่เห็นเพียงจิวซินเป็นตัวแทนของ..ไม่สิ มันคือความในใจหรือคำสารภาพรักขององค์ชายสิบสองผู้นี้ความจริงจิวซินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชงไฉ่คิดอย่างไรกับจิ่นเกอในตำหนักบูรพาคนนั้นแม้จะไม่จงเกลียดจงชังเหมือนเมื่อแรกพบแต่ก็ไม่อาจรู้ใจได้ ความน้อยใจกลายเป็นความปลาบปลื้ม“องค์ชายรู้จักกับจิวซินได้ไม่นานจะแน่ใจขนาดนั้นรู้ใจตัวเองเพียงนั้นเชียวหรือไม่แน่อาจเป็นเพียงความมากรักขององค์ชาย”“ข้า...อาจเห็นเจ้าเป็นตัวแทนของจิ่นเกอคนนั้นจริงและชมชอบหญิงงามแต่เชื่อเถอะจิวซินว่าใจของข้าบัดนี้ไม่อาจไม่แยแสเจ้าได้แล้ว”“เช่นนั้นองค์ชายจงไปก่อกองไฟให้ข้าองค์หญิงรอง” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยรู้สึกว่าใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวกับคำพูดของชงไฉ่ ผลักอกชงไฉ่ออกห่างตัวผุดลุกขึ้นคว้าไก่ป่าวิ่งไปที่ลำธารชงไฉ่นั่งมองเมฆบนฟ้าที่ไหลเรื่อยไปตามสายลม“การกระทำผิดในสภาพที่ไม่อาจต่อต้านขัดขืนความผิดพลาดในรักครั้งนี้นับเป็นความผิดพลาดหรือไม่”ชงไฉ่รำพึงกับตัวเอง มองดูจิวซินในชุดสวยพลิ้วไหวเหมือนสายน้ำ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ2
“เตรียมตัวออกเดินทาง” ชิงซาคารวะเบื้องหน้าก่อนจะถอยออกไปชงไฉ่กำลังคิดว่าจิวซินจะรุ้สึกอย่างไรหากเขาจะกลับไห่ตงหยวนอย่างเร่งรีบอย่างนี้“องค์หญิงข้าชงไฉ่มากล่าวลา”“จะกลับไห่ตงหยวนแล้วหรือ” จิวซินยิ้มหน้าบาน“ข้าเพียงแต่ไม่อาจรั้งอยู่ที่นี่นานไม่ช้าไม่นานหากองค์หญิงคิดถึงข้าชงไฉ่จะจัดขบวนเกี้ยวมารับองค์หญิงทันที”“ไม่ต้องรีบไม่ต้องรีบข้าจิวซินกำลังคิดว่าขอเวลาอีกเล็กน้อยเพื่อ....เพื่อประเมินองค์ชาย” พอถึงเวลากลับไม่กล้าพูดสิ่งที่จะทำให้เขาไม่ชอบใจจิวซินนึกโมโหตัวเอง“ข้าชงไฉ่พร้อมที่จะให้องค์หญิงประเมินข้าเพียงแต่อยากรู้ใจนักว่าเหอจิวซินคนนี้จะอาวรณ์ข้าบ้างหรือไม่” ชงไฉ่เผลอหลุดปากพูดความในใจที่อยากรู้ เดินเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายอย่างยากจะห้ามใจ จิวซินขมวดคิ้วดกดำเข้าหากัน“องค์ชายห้ามใจมิให้อาวรณ์จิวซินไม่ได้ใช่หรือไม่” ชงไฉ่เลิกคิ้วสูงใบหน้าหมดจดหล่อเหลา“องค์ชายไม่ต้องสงสัยระแวงสิ่งใดจิวซินยังคงยืนยันคำเดิมพร้อมที่จะแต่งเป็นชายาเอกทุกเมื่อเพียงแต่องค์ชายกลับไปแล้วจะไม่ลืมจิวซินหลงเพลินไปกลับสาวงามในไห่ตงหยวน” จิวซินแกล้งทอดเสียงอ่อนหวาน ชงไฉ่กุมมือจิวซินแน่นความอบอุ่นซาบซ่านถึงหัวใจหน้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ2
“เจ้าห้ามาแล้วหรือ กงกงบอกว่าเจ้าห้าอยู่เฝ้าคอยดูแลเรื่องยาของพ่อ”“เสด็จพ่ออาการดีขึ้นลูกก็วางใจน้องสิบสองไม่อยู่ในวังหลวงขาดคนคอยปรนนิบัติเสด็จพ่อลูกเป็นลูกเช่นกันหากไม่ทำหน้าที่หากตายไปก้มอาจมีหน้าไปพบบรรพชนได้”“กล่าวได้ดี กล่าวได้ดีแล้วมีใครส่งข่าวเจ้าสิบสองหรือยัง”“มีการส่งข่าวไปบ้างแล้วโดยคนของลูก แต่เห็นว่าน้องสิบสองยังคงสำราญกับเหอตงหยวนและองค์หญิงรองของเหอตงหยวนนับว่าน้องสิบสิงถูกใจนางนัก” ไห่หยวนยิ้ม“ดี นับว่าไม่เสียทีข้าอยากให้เจ้าสิบสองกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนผูกสมัครรักใคร่กันเพราะเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะเห็นมานานแล้ว”ฮุ่ยโม๋ยิ้มเจื่อนๆ จนป่านนี้เขายังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าคนที่อยู่ที่ตำหนักบูรพาเป็นองค์หญิงรองของเหอตงหยวนหรือไม่ แวะเวียนไปคราวใดก็ไม่เคยพบจิ่นเกอผู้นั้นมีแต่นางกำนัลหมิงหลินที่บอกว่าจิ่นเกอไม่สบายไม่ยอมพบใครให้มาใหม่ในคราวหลังแล้วองค์หญิงรองที่อยู่กับชงไฉ่ที่เหอตงหยวนเล่าเป็นใครกันแน่ความจริงเขาพอจะเดาเรื่องราวต่างๆ ได้ดี อยากจะเดินทางไปดูหน้านางให้รู้กันไปเลยแต่ติดที่ไห่หยวนประชวร ขันทีเฒ่ากงกงมากระซิบกระซาบให้เขาอยู่ปรนนิบัติละจัดการเรื่องโอสถไม่ให้บกพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ3
ไห่หยวนชำเลืองมองฮุ่ยโม๋ด้วยแววตาใคร่ครวญ หากแต่ยังไม่ถึงเวลาทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นมาและตั้งใจจะมอบให้แก่ชงไฉ่ยังไม่สมควรไปอยู่ในมือคนอื่นจิวซินปล่อยให้เสี่ยวถังสางผมเกล้าเก็บผมในแบบที่ต้องการอยู่หน้ากระจกอาภรณ์บุรุษสีฟ้าครามถูกวางพาดไว้เตรียมพร้อม“องค์หญิงคราวนี้จะไปนานไหม”“ข้ายังให้คำตอบไม่ได้ความจริงข้าอยากให้เจ้าไปด้วยเสี่ยวถังแต่ที่นู้น มีหมิงหลินคอยปรนนิบัติอยู่แล้วหากเจ้าไปตอนนี้องค์รัชทายาทต้องสงสัยอย่างแน่นอน” เสี่ยวถังพยักหน้าทำหน้ามุ่ย“ฮ่องเต้เสด็จจจจจจจจ” เหอหยวนเดินมือไพล่หลังเข้ามาภายใน“ถวายพระพรเสด็จพ่อ” ยกมือขึ้นส่งสัญญาณให้ลุกขึ้น“ไม่จำเป็นต้องเดินทางอีกแล้วจิวซิน” จิวซินมีสีหน้างุนงง“เสด็จพ่อหมายความว่าอย่างไร”“ก็หมายความว่าข้าส่งมือสังหาร ตามติดองค์รัชทายาทของไห่ตงหยวนไปแล้ว” จิวซินรู้สึกตกใจหากแต่ไม่แสดงอาการ“เสด็จพ่อทำการเช่นนี้ไม่กลัวว่าความสัมพันธ์สองแคว้นจะยิ่งย่ำแย่ลงไปหรืออย่างไร”“เจ้าบังอาจมาสั่งสอนข้า บัญชาข้าไม่อาจคืนคำ”“ขอประทานอภัยจิวซินมิบังอาจ เสด็จพ่อไม่วางใจลูกหรืออย่างไร”“ให้เจ้าลำบากพ่อยิ่งรู้สึกผิด แต่ความแค้นเคืองที่ไห่หยวนได้ทำกับพ่
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15หงส์ซ่อนน้ำตา จิ่นเกอ-จิวซินใครกันแน่
บาดแผลใหม่บาดแผลเก่าเจ็บปวดปะปนทรุดกายลงเลือดหยดรินทั่วร่างก่อนสติจะดับวูบพลันร่างอรชรในอาภรณ์บุรุษทะยานมุ่งมามาหยุดอยู่เบื้องหน้าประคองร่างใหญ่ที่เปรอะไปด้วยเลือด“จิ่นเกอ” คำพูดแผ่วเบาหลุดออกมายากเย็นจิ่นฉินทะยานออกมาจากพุ่มไม้ กวัดแกว่งกระบี่ปกป้องทั้งสามด้วยเคล็ดวิชาสุดอยอดของเหอตงหยวนแม้จะลับสุดยอดแต่ท่วงท่าไม่ต่างกันกับมือสังหารเหล่านั้นมือสังหารหลายคนชะงักพิศมองจิวซินและจิ่นฉินป้ายหยกของเหอตงหยวนคุ่กายของจิวซินแกว่งไกว กระบี่คู่กายมีตราของราชสำนักเหอตงหยวนแม้ไม่เป็นที่ประจักษ์ทว่ารู้กันดีผู้มาใหม่ทั้งสองเป็นคนของเหอตงหยวนมือสังหารล่าถอยด้วยเกรงกลัวความผิดที่ก่อให้เกิดความผิดพลาดจนไม่อาจรับผิดชอบได้ จิวซินพยุงชงไฉ่ให้ลุกขึ้นทว่าชงไฉ่กลับหมดสติในบัดดลจิ่นฉินลดกระบี่ลงประสานมือคารวะจิวซิน“ข้าน้อยจิ่นฉินหวังว่ามิได้มาช้าไป”“ขอบใจเจ้ามากจิ่นฉินที่ไม่เพิกเฉยต่อคำร้องขอของข้า” จิวซินยิ้มหวาน“องค์รัชทายาทอาการสาหัสแต่นับว่าไม่ร้ายแรงเท่าไหร่ด้วยการที่มีวรยุทธ์สูงส่งทำให้บาดแผลไม่เข้าจุดสำคัญแต่เราจำเป้นต้องนำองค์รัชทายาทเข้าวังหลวงให้เร็วที่สุด”“เช่นนั้นรีบเดินทางเถิด” ดวงตาหวานม
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15หงส์ซ่อนน้ำตา อาบพิษ
เมื่อคล้อยหลังไห่หยวน“ชิงซา องค์ชายใหญ่จิ่นเกอแวะเวียนมาบ้างหรือเปล่า” ชงไฉ่เอ่ยปากถาม“องค์ชายชิงซาไม่เห็นองค์ชายใหญ่เลยนับจากที่ส่งพระองค์เข้าตำหนักชงหยวนแต่....” เยว่ฉีรอฟังคำสนทนาอยู่ตรงนั้นชงไฉ่โบกมือไล่เยว่ฉี นางขยับกายออกไปช้าๆ“ว่ามาชิงซา”“องค์ชาย องค์ชายใหญ่จิ่นเกอรู้ได้อย่างไรว่าองค์ชายถูกมือสังหารลอบทำร้าย” ชงไฉ่ขมวดคิ้ว“หรือว่ามีตนส่งข่าวบอกเขาว่าข้าเดินทางกลับมาไห่ตงหยวน”“เช่นนั้นอาจเป็นไปได้ว่าเป็นองค์หญิงรองจิวซิน” ชิงซาตั้งข้อสังเกต“แล้วรู้ได้อย่างไรว่าถูกลอบทำร้าย” ชงไฉ่เองก็สงสัยไม่น้อยไปกว่าชิงซา“หากไม่คิดติดใจสงสัยสิ่งใดก็อาจเป็นไปได้ว่าองค์ชายใหญ่ตั้งใจออกมารับท่านหรือบังเอิญออกมาและพบเข้ากับองค์ชายและข้าที่ถูกลอบทำร้ายแต่มีประโยคหนึ่งขององครักษ์และองค์ชายใหญ่เหมือนกับการช่วยเหลือองค์ชายเป็นการเตรียมพร้อมและรู้ล่วงหน้า”“หรือว่า เจ้าคิดเหมือนที่ข้าคิดไหมชิงซา”“คิดสิ องค์ชายข้าคิดว่า มือสังหารเหล่านั้นเป็นคนขององค์ชายใหญ่” ชงไฉ่ส่ายหน้าไปมา“ไม่สิชิงซา องค์ชายใหญ่ก็คือองค์หญิงรองจิวซินที่ปลอมตัวมาและออกเดินทางจากเหอตงหยวนมาพร้อมกับเรา” ชิงซาทำท่าครุ่นคิด“เ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-17หงส์ซ่อนน้ำตา พิษรัก
“ไม่มีอะไรน่าห่วงข้าชงไฉ่สบายดี”“ข้าจิ่นเกอเป็นกังวลกับอาการบาดเจ็บยิ่งนัก”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอเป็นห่วงข้าด้วยช่างมีน้ำใจเสียจริง” ชงไฉ่พูดไปยิ้มไปนึกช่างน้ำหนักกับคำพูดของจิวซินจิวซินมองเยว่ฉีที่กำลังชงชาด้วยความอึดอัดอยากจะบอกแต่กลัวคำถามมากมาย ว่ารู้ได้อย่างไรว่ากระบี่อาบพิษและการดื่มชาเหตุใดทำให้พิษกำเริบหากจะบอกว่าเป็นเพราะบังเอิญก็ไม่สามารถโกหกเพราะรู้ดีแก่ใจว่าพิษชนิดนี้มีเพียงที่เหอตงหยวนเท่านั้นได้เยว่ฉียกชา มาวางตรงหน้าจิวซินและส่งให้กับชงไฉ่ จะทำอย่างไรไม่ให้ชงไฉ่ดื่มชา ชงไฉ่ยกชาขึ้นดอมดมกลิ่นหอม“องค์รัชทายาทข้าจิ่นเกอมีเรื่องสำคัญจะบอกท่านเหลือบมองเยว่ฉีชงไฉ่โบกมือให้เยว่ฉีออกไปก่อนวางแก้วชาลงบนโต๊ะ“ข้ามีบางอย่างคุยกับองค์ชายใหญ่เช่นกันเยว่ฉีเจ้าออกไปก่อน” เยว่ฉีเดินนวยนาดออกไปชงไฉ่หันกลับมาเลิกคิ้วแทนคำถาม จิวซินก้มมองมือตัวเองหาทางเอ่ยปากเพื่อให้ชงไฉ่ไม่ดื่มชาจนกว่าจิวซินจะสามารถหายาถอนพิษมาได้ซึ่งบัดนี้จิ่นฉินกำลังหายาถอนพิษอยู่ชงไฉ่ยกถ้วยชาขึ้นจรดริมฝีปากอีกครั้ง จิวซินถลาถึงตัวคว้าถ้วยชาไว้ชงไฉ่ใช้เพียงมือข้างเดียวยื้อแย่งพัลวันจิวซินต้องตามน้ำยื้อแย่งไม่หยุดชงไ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-17
Bab terbaru
หงส์ซ่อนน้ำตา ข้าจดจำแต่เจ้าลืมเลือน
หันมองชิงซาที่พยักหน้าสนับสนุนคำพูดของฮุยโม๋“ข้ากลัวเหลือเกิน ว่าจะลืมเลือนใครบางคน” ชิงซายิ้มอ่อนโยน“ฝ่าบาทเชื่อใจพี่ห้าของพระองค์เถิด ครั้งนี้ทุกอย่างจะต้องจบลงโดยดี”“ทุกอย่างที่ทำเพราะพี่ห้าหวังดีฝ่าบาทโปรดวางพระทัยและเชื่อใจในพี่ห้าคนเดิมของฝ่าบาทด้วย”ชงไฉ่กรอกยาลงไปในลำคออย่างรวดเร็วเหมือนกลัวตัวเองจะเปลี่ยนใจ ต่อจากนั้นบังเกิดความปั่นป่วนจนแทบทนไม่ไหว สมองเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ใช้มือกุมศีรษะจนล้มลงทั้งยืนความทรงจำเก่าใหม่วิ่งแล่นอยู่ในหัว ฮุยโม๋สกัดจุดให้ชงไฉ่คลายความเจ็บปวดทรมาน ชิงซาช่วยพยุงตัวชงไฉ่ยังแท่นบรรทม“ตามหมอหลวงชิงซา ปกปิดการกลับมาของข้าเสียด้วย ต่อแต่นี้ให้เจ้าเรียกข้าว่าฟู่โม๋จนกว่าทุกอย่างจะคลี่คลาย บอกกล่าวแก่ทุกคนแค่เพียงฝ่าบาทร่างกายอ่อนเพลียต้องการพักผ่อนและยาบำรุง” ชิงซารับคำโดยดี รีบรุดออกไปตามหมอหลวง“พระชายาฝ่าบาททรงพระประชวร”“ดีอย่างน้อยตอนนี้เราก็ยังมีเวลาจัดการกับนางงูพิษ หยู่เยียน ก่อนที่ฝ่าบาทจะแต่งตั้งให้นางเป็นสนม”“พระชายา ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องทรงไป ดูแลฝ่าบาท” หยู่เยียน เดินนวยนาดใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเข้ามาคุกเข่าเบื้องหน้า
หงส์ซ่อนน้ำตา ที่ตามหาคือความทรงจำที่มีเจ้า
“แต่เราสองคนก็สมควรจะกลับได้แล้ว” ชงไฉ่ทำหน้าเสียดาย“เวลาความสุขมักผ่านไปเร็วเหลือเกิน” เขานึกถึงเยว่ฉีและกงกงหากรู้ว่าเขาปรารถนาเลี่ยงเฟิ่งมาเคียงข้างคนทั้งสองจะจัดการเลี่ยงเฟิ่ง อย่างที่เขาต้องไม่ให้อภัยแน่นอน ตอนนี้ทำอย่างไรถึงจะปกป้องเลี่ยงเฟิ่งรอให้เขาจัดการทุกอย่างตามที่เขาสงสัยเกี่ยวกับอำนาจในมือของกงกงเฒ่า ให้ผ่านไปเสียก่อนเมื่อนั้นจะต้องชดเชยให้เลี่ยงเฟิ่งตอนนี้เขาไปอาจให้นาง เป็นเนื้อหน้าเขียงรอให้ทุกอย่างจบลง เมื่อนั้นเขาจะทำได้อย่างที่ใจต้องการผุดลุกขึ้นอุ้มร่างบางส่งขึ้นบนหลังม้า กระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมด้านหลังใช้คางเกยไหล่สวยควบม้าทะยานกลับไปทางเดิมที่ผ่านมา สองข้างทางช่างน่ารื่นรมย์เมื่อคนที่เคียงข้างเป็นคนที่รักหมดหัวใจชิงซา วิ่งถลาเข้ามาทันทีเมื่อเห็นม้าที่ทั้งสองเยาะย่างมาที่คอกม้า“ฝ่าบาท พระองค์ต้องไม่เชื่อ แน่ๆ” ชงไฉ่ยิ้มไม่ได้ตื่นเต้นกับเรื่องที่ชิงซาพูดเนื่องจากเขากำลังอารมณ์ดี ส่งมือให้เลี่ยงเฟิ่งก่อนจะดึงตัวนางลงจากหลังม้าสู่อ้อมกอด“มีอะไรว่ามาชิงซา”“องค์ชายห้า ฮุยโม๋กลับมาแล้ว” ชงไฉ่ชะงัก“พี่ห้า เขายไปแล้ว”“ฝ่าบาทองค์ชายห้ารอฝ่าบาทที่ ตำหนักของพระองค์”
หงส์ซ่อนน้ำตา ความโหยหาเหมือนความหิวโซ
ชงไฉ่เผลอไผลเรียกชื่อที่เขาลืมไปแสนนาน ความทรงจำบางอย่างหวนคืนมาร่างบางในอ้อมแขนใบหน้าสวยหวานในอาภรณ์บุรุษ เลี่ยงเฟิ่งไม่มีอาการว่าจะสะดุ้งตกใจอาการบอกว่ารักและใคร่ล้วนมาจากใจของบุรุษที่ใช้ร่างกายของเขาส่งผ่านความรู้สึกหลากหลายไม่ว่าจะเป็นรักหรือปรารถนาร่างแข็งแรงยังกอดประคองอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระง่ายๆ เลี่ยงเฟิ่งซุกใบหน้านวลลงบนแผ่นอกเปล่าเปลือยทว่าเต็มไปด้วยมัดกล้าม“น้ำตามากมายไหลเรื่อย เป็นความตื้นตันใจหรือความรู้สึกเป็นสุข ชงไฉ่ยกมือเรียวเช็ดน้ำตาที่แก้มของเลี่ยงเฟิ่ง“เจ้า ถึงกับมีน้ำตาเสียใจหรืออย่างไร ที่ร่างกายของเจ้าเป็นของข้า” เลี่ยงเฟิ่งยังคงนิ่ง ชงไฉ่บรรจงจุมพิตที่หน้าผากเนียน“เลี่ยงเฟิ่ง ข้า...รักเจ้าอย่างที่ไม่อาจรักใครได้ไม่รู้ด้วยเหตุใด หากเจ้ามีคำตอบช่วยบอกข้าที” ดึงผ้าบางเบาที่ถูกดึงทึ้งยามที่อารมณ์ปรารถนา ครุกรุ่นให้เข้าที่เข้าทางปกปิดร่างอรชรที่ยังอยู่ในอ้อมแขน“ฝ่าบาท ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใด ฝ่าบาทถึงรักเลี่ยงเฟิ่งหรืออาจเป็นเพียงคำพูดเมื่อเลี่ยงเฟิ่งอยู่ในอ้อมแขนเหมือนที่พระชายาเคยได้ยินคำกล่าวนี้มาแล้ว”“เจ้าไม่เชื่อข้า ทำเช่นไรเลี่ยงเฟิ่ง
หงส์ซ่อนน้ำตา ความโหยหาเหมือนความหิวโซ
เลี่ยงเฟิ่ง ไปยังคอกม้า กระโดดขึ้นหลังม้ากระตุกบังเหียนให้ทะยานออกสู่ประตูเมืองป้ายหยกถูกยื่นส่งให้ทหารยามดู ก่อนจะมุ่งไปยังทุ่งกว้างเมื่อมาถึงจุดหมาย เลี่ยงเฟิ่งปล่อยม้าเยาะย่างเลาะเล็มหญ้าส่วนตัวนางใช้ความคิดกับบางเรื่องภาพความทรงจำเก่าๆ ไหลเรื่อยออกมาจากหัวเมื่อม้าหนุ่มตัวหนึ่งพุ่งตรงเข้าใส่จิวซินชงไฉ่คว้าร่างบางมากอดไว้ริมฝีปากอุ่นประทับลงบนริมฝีปากของจิวซินเลี่ยงเฟิ่งยกมือขึ้นลูบไล้ริมฝีปากตัวเอง ด้านหลังเสียงมาวิ่งเข้ามาใกล้เลี่ยงเฟิ่งหันกลับไปมอง ชงไฉ่ทวงทีสง่างามบนหลังม้าจ้องมองมายังเลี่ยงเฟิ่ง“ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าแต่เดิมไม่นิยมขี่ม้า” เป็นคำพูดของชงไฉ่ที่เคยพูดไว้กับจิวซิน (ตอนสติสัมปชัญญะถูกความรักบดบัง) ชงไฉ่นึกประหลาดใจว่าเขาเคยพูดคุยเรื่องม้ากับเลี่ยงเฟิ่งหรือไม่“ฟู่โม๋เป็นคนสอน” ชงไฉ่ขมวดคิ้วใบหน้าหล่อเหลา งุนงง“ใครกัน”“ฟู่โม๋ เขาเป็นเพียงบุรุษพเนจรไร้ที่พักพิง อาศัยความเป็นสหายกับฮุยเจินจึงสามารถอาศัยอยู่ที่เหอตงหยวนได้นานหน่อยจึงตอบแทนฮุยเจินหลายเรื่องรวมทั้งสอนข้าขี่ม้า”“เจ้าชื่นชมเขาเหลือเกิน” รู้สึกอิจฉาฟู่โม๋คนนั้น“ฟู่โม๋ไม่เคยขัดใจไม่เคยทำให้ต้องเสียใจ” ชงไฉ่ห
หงส์ซ่อนน้ำตา หยู่เหยียน
“หม่อมฉันไม่รู้สึกคุ้นเคยใดใด” เลี่ยงเฟิ่งตอบทั้งที่ใจคอก็รู้สึกหวั่นไหวเช่นกัน“ช่างเถอะปล่อยให้ข้าเป็นไปแค่ฝ่ายเดียวอย่างนี้ก็ดีแล้วเจ้าจะได้ไม่ต้องกังวล อย่างไรเสียข้าก็ไม่อาจฝืนใจเจ้าอยู่ดี” บ้างอย่างเหมือนเคยรู้สึกมาก่อนแล้ว หยู่เยียนยืนแอบฟังอยู่ด้านหลังประตูเงียบๆ จดจำทุกคำพูด“เราจะเคยคุ้นเคยกันได้อย่างไรเล่าฝ่าบาทในเมื่อเลี่ยงเฟิ่ง....เพิ่งจะเคยมาที่นี่”“ไม่สิเลี่ยงเฟิ่ง บางครั้งการได้พบก็เหมือนกับการไม่ได้พบ”“เลี่ยงเฟิ่งไม่เข้าใจ” เลี่ยงเฟิ่งแสร้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ชงไฉ่พูด“จิตใจ ของข้าตอนนี้...ไม่บอกเจ้าคงทำให้ร้อนรุ่มเลี่ยงเฟิ่งข้า...ข้าจะบอกเจ้าอย่างไรดี” ผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเลี่ยงเฟิ่งด้วยใจปรารถนา“ฝ่าบาท พระชายา หมดสติ” เสียงของนางกำนัลข้างกายของเยว่ฉี ชงไฉ่ชะงัก“เลี่ยงเฟิ่ง ข้าไว้คราวหน้าหวังว่าเจ้าจะฟังข้า” ออกจากห้องไปทันทีเลี่ยงเฟิ่งทรุดกายลงบนเก้าอี้เขี่ย เห็ดหอมไปมายิ้มหยันให้กับตัวเอง ทันใดนั้นเองน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกับไหลโดยไม่รู้ตัว เลี่ยงเฟิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นว่าเหมือนกับถูกแย่งชิงสิ่งของที่รักไป และไม่อาจทวงคืนกลับมาได้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมร
หงส์ซ่อนน้ำตา ไร้คำกล่าวใด
“หากเจ้าอยากจะเป็นใหญ่จิตใจต้องเด็ดเดี่ยวกล้าตัดสินใจในเรื่องที่เป็นเสี้ยนหนาม ตัดรากถอนโคนให้สิ้นไปในคราวเดียว” คำพูดที่เหมือนจะตรอกย้ำความคิดภายในใจของเยว่ฉี“เยว่ฉีลาพ่อบุญธรรมไว้คราวหน้าเยว่ฉี จะมาคารวะพ่อบุญธรรมอีกที” กงกงยิ้มหันหลังให้เยว่ฉีเพราะรู้ดีว่าอย่างไรเสียนางก็ไม่ต่างจากเขานักเรื่องจิตใจที่เด็ดเดี่ยว“พระชายา” สาวใช้ที่รออยู่ข้างหน้ารีบมาขว้างไว้เพราะรู้อารมณ์ของเยว่ฉีดีว่าจะทำให้เสียเรื่อง“นำข้าไปห้องเครื่องเดี๋ยวนี้”“พระชายาหากทำเช่นนั้น ฝ่าบาทอาจไม่พอใจพระชายา เชื่อหม่อมฉันเรามีอีกหลายวิธีที่กำจัดนางให้พ้นทาง” เยว่ฉีชะงักใคร่ครวญก่อนจะหันหน้าเดินไปยังตำหนักใหญ่รอชงไฉ่อยู่ที่นั่นด้วยความอดทนและคิดแผนการที่จะกำจัดห้องเครื่องนาม เลี่ยงเฟิ่ง“เจ้าลองไปสืบดูว่านางน่าตานิสัยใจคอเป็นเช่นไร”“น้อมรับคำสั่งพระชายาแต่ ข้าน้อยกลัวว่า จะมีคนรู้สู้เราส่งคนของเรา คอยส่งข่าว”“นางอยู่เพียงลำพังไม่มีสาวใช้”“อย่างนั้นถือว่าเป็นโอกาสทองของเรา” เยว่ฉียิ้มเสียงโวยวายด่าทอพร้อมกับเสียงสะอื้นของสาวน้อยหน้าตาหมดจดที่ดังเล็ดลอดเข้าไปภายในห้องที่เลี่ยงเฟิ่งกำลังเตรียมวัตถุดิบสำหรับเช้าอี
หงส์ซ่อนน้ำตา หวนรัก
เมื่ออยู่สองต่อสองเลี่ยงเฟิ่งแกล้งเฉไฉมองไปทางอื่นขณะที่ฝ่าบาทจ้องคนสวยตาไม่กระพริบมือกุมถ้วยชาแต่ใจอยู่กับคนชงชา“ฮุยเจินบอกข้าเรื่องจุดประสงค์” เลี่ยงเฟิ่งเบิกตากลมโตหันมาสนใจคนพูด“เรื่องไหนเพคะฝ่าบาท”“เรื่องที่เจ้าควบคุมดูแลเกี่ยวกับการค้าขายและการส่งสินค้าไปยังต่างแคว้น เพื่อแบ่งเบาฮุยเจิน เหอตงหยวนนับว่ามีทรัพยากรมากมาย ทั้งของกินของใช้ใน ฮุยเจินบอกข้าว่าเมื่อเจ้าดูแลด้านการจัดส่งสินค้าจึงอยากที่จะส่งสินค้าเกี่ยวกับอาหารของเหอตงหยวนมายังไห่ตงหยวน”“เลี่ยงเฟิ่งเพียงแค่อยากให้ผู้คนรู้จักอาหารเลิศรสของเหอตงหยวนที่มีมากมายเหลือเกิน ของบางอย่างมีเพียงแค่เดินทางไปยังเหอตงหยวนเท่านั้นที่จะสามารถลิ้มรส มันได้”“หากเจ้าตั้งใจจริง เช่นนั้นข้าส่งเสริมเจ้า”“เลี่ยงเฟิ่งต้องการ เปิดร้านค้าส่งวัตถุดิบหายากของเหอตงหยวนที่นี่ เพราะเหอตงหยวนและไห่ตงหยวนไปมาหาสู่ราษฎรของเหอตงหยวนย้ายถิ่นฐานมาที่นี่ก็เยอะ บางครั้งคิดถึงบ้านเพียงแค่ได้ลิ้มรสอาหารที่หากินได้ต่ในเหอตงหยวน ย่อมทำให้คลายความคิดถึงลงได้”“เจ้าช่าง นึกถึงผู้อื่นได้ถึงเพียงนี้ เจ้ามีสิ่งใดให้ช่วยวานบอกมา” ความรู้สึกดีๆ ได้ก่อตัวขึ้นในหัว
หงส์ซ่อนน้ำตา ชาละมุน
“นาง มาจากตระกูลใด หรือเป็นลูกของขุนนางของเหอตงหยวนคนใด” เยว่ฉีอดใจไว้ไม่ได้ฮุยเจินนิ่วหน้าคิดไม่ถึงว่าเยว่ฉีจะกล้าสอบหาที่มาที่ไป“เลี่ยงเฟิ่งนาง ที่มาที่ไปไม่ชัดเจนข้าพบนางนอนสลบไสลอยู่ตอนออกไปล่าสัตว์ เมื่อคราวฤดูกาลล่าสัตว์ของเหอตงหยวน” ชงไฉ่ทำท่าทางครุ่นคิด“ข้าอยากพบนางสักครั้ง”“อย่าเลยพระชายา นางไม่ค่อยสมประกอบอีกทั้งวาจาป่าเถื่อนหยาบกระด้าง ตามประสาคนนอกด่านอบรมสั่งสอนก็เคยจะเชื่อฟัง ไม่เชื่อท่านลองถาม เสด็จพี่ฮ่องเต้ดูก็ได้ เมื่อวานเขาเพิ่งถูกนางใช้วาจาเชือดเฉือน หากพบนาง เกรงว่าจะทำให้พระชายาขุ่นเคืองใจกับกิริยาของนางเสียเปล่า” ชงไฉ่สะดุ้งที่โดนโยนเผือกร้อนเข้าใส่“เอาไว้คราวหน้าหากเจ้าอยากพบนาง ข้าจะอนุญาต แต่หากพบนางแล้วเจ้าคงไม่อาจถือสานาง เจ้าอยู่สูงกว่าหญิงทั้งปวงอย่าได้ลดตัวเข้าไปเสวนากับคนป่าเถื่อนเช่นห้องเครื่องธรรมดาคนหนึ่งเลย” คำพูดโอ้โลมของชงไฉ่ได้ผลทำเอาเยว่ฉียิ้มจนแก้มแทบฉีก ฮุยเจินยิ้มมีชัยคิดไม่ผิดว่าชงไฉ่ต้องรู้สึกอยากปกป้องเลี่ยงเฟิ่ง“หากฝ่าบาทเห็นสมควรว่าเยว่ฉีไม่พบนางเยว่ฉีก็ไม่ฝืนบัญชาฝ่าบาทเพค่ะ” ชงไฉ่เอื้อมมือตบมือเยว่ฉีเบาๆ“เยว่ฉีเจ้าช่างวางตัวได้เ
หงส์ซ่อนน้ำตา อาหารทำให้หลับสบาย
“คืนนี้ อากาศค่อนข้างหนาวเลี่ยงเฟิ่งจะจัดถวายเป็นเครื่องเสวยยาม เฉิน (07.00-08.59) หรือยามซวี (19.00-20.59) เพื่อให้ได้ผลดี” ชงไฉ่พยักหน้าทำท่าทางเชื่อถือ“ดี เช่นนั้นข้าจะรอ ..เจ้าไปนอนเถิด” เหลือบตามองนกยวนยาง บนพื้นน้ำเดียวดายเลี่ยงเฟิ่งย่อตัว“สิ่งนี้ นำพาข้ามาที่นี่” ยกผอบที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจจากไปทันที เลี่ยงเฟิ่งยกชามใส่ไก่และเป็ดหมักไปเก็บ เดินมาทิ้งตัวลงนอน บนแท่นนอน ภาพชวนระทึกใจเมื่ออกนุ่มเบียดอยู่กับอกกว้างกลิ่นเครื่องหอมรัญจวนใจ กับบรรยากาศแบบนั้นเลี่ยงเฟิ่งข่มตานอน ชงไฉ่เองทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่วางผอบไว้บนแท่นกำยานบนหัวเตียงหลับตาเป็นสุขใจความรู้สึกเหมือนมีอะไรสว่างสดใสรออยู่เบื้องหน้าในฝันนั้นลูกดอกจากคันธนูของใครบางคน พุ่งเข้าสู่จุดหมายเล็กๆ บนเป้าที่อยู่ไกลออกไปอย่างแม่นยำทว่ากลับมองไม่เห็นใบหน้า คนเบื้องหลังคันธนูคนนั้นภาพเดียวกันนี้ถูกซ้อนทับด้วยเลี่ยงเฟิ่งในอาภรณ์บุรุษงดงามกับคันธนูที่โค้งงอ ชงไฉ่มองอยู่ตรงนั้นภาพนี้เขาเคยเห็นมันมาแล้วอย่างแน่นอน สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นเมื่อแขนข้างที่กอดอยู่กับเป็นแขนบอบบางของเยว่ฉี ชงไฉ่เผลอยกแขนของเยว่ฉีออกจากอกของตัวเอง“ฝ่าบาท”
