สติสัมปชัญญะถูกความรักบดบัง

“ใครกันที่งดงามพลิ้วไหว” องค์ชายห้าเข้ามาสมทบ ดวงหน้าเรียบเฉยหากดวงตาเคลือบแคลงสงสัย

“พี่ห้า”

“ใครกันเป็นตั่วเจ้ พี่สาวใหญ่ของหอคณิกา” น้ำเสียงสรรพยอกแต่แววตาจริงจังองค์ชายสิบสามและชงไฉ่หันมามองผู้มาใหม่

“น้องสิบสี่ เปรียบองค์ชายใหญ่เป็นดังหญิงงามผาดโผนในหอคณิกา” จิวซินกลั่นหัวเราะแทบตาย

“หากไม่มีจิตอกุศลเคลือบแฝง ก็นับว่าสายตาเจ้าเฉียบคมเจ้าสิบสี่แล้วเจ้าทั้งสองเล่าเจ้าสิบสามกับน้องสิบสอง” หันไปถามทั้งสอง จิวซินไม่ยี่หระยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าฮุ่ยโม๋

“พี่ห้าคิดเห็นเช่นใด ในที่นี้มีใครบ้างไม่รู้ ว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอใบหน้าคมคาย...งดงามเยี่ยงอิสตรี” ชงไฉ่พูดตามที่คิด

“หากแต่ก็มิใช่อิสตรี” ฮุ่ยโม๋พูดแทรกขึ้น จิวซินเหลือบตามองเพียงแวบเดียว

“คงไม่มีการเคลือบแคลงสงสัยอันใดในเมื่อข้าฮุ่ยเจินเคยได้ยินมาว่าพี่จิ่นเกอรูปงามหาบุรุษใดเทียบเคียง”

“คนผู้หนึ่งหากเชื่อถือยึดมั่นในเรื่องใดแล้ว หากเมื่อพบว่าหลงเข้าใจผิดถูกหลอกลวงตลอดมาจะรู้สึกเช่นใด” จิวซินหลบตาต่ำ

“พี่ห้าหมายความว่า”

“ข้าเพียงแต่คิดว่าคนเราอยู่ได้ด้วยความเคลือบแคลงดีกว่าอยู่กับความจริงที่โหดร้าย ไม่เช่นนั้นคงจะยากที่จะรับมือ”

“เราเสวนากันเพียงเรื่องนี้ไม่เป็นที่สำราญใจ ครั้นจะออกไปนอกวังก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องเหมือนครั้งก่อนข้าว่าเราหาความสำราญโดยการขี่ม้าจะดีกว่า” องค์หญิงสิบสี่ตาโดคิดถึงคนผู้หนึ่งผู้นั้นที่ช่วยเหลือนางเมื่อมีภัย

“ข้าอยากไปข้างนอก”

“ไปขี่ม้ากันดีกว่า” องค์ชายสิบสามสมทบ

“องค์ชายใหญ่ บาดเจ็บจะยังคงโลดแล่นบนหลังม้าได้หรือไม่” ชงไฉ่อดเป็นห่วงไม่ได้

“ข้าจะคอยช่วยเหลือท่านเององค์ชายใหญ่” ฮุ่ยโม๋รีบขันอาสา

“ข้าแต่เดิมไม่นิยมการขี่ม้า” 

จิวซินออกตัวเพราะขี่ม้าไม่เป็นนั่นเอง ฮุ่ยโม๋ขมวดคิ้ว ตามที่ได้ยินมาจิ่นเกอนับว่าเก่งทั้งบู๋บุ้น เรื่องต่อสู้บนหลังม้ายิ่งเกรียงไกรกว่าใครเคยนำทัพมาหลายคราบัดนี้กลับบอกว่าไม่นิยมการขี่ม้า

“องค์ชายใหญ่อย่าบอกนะว่าท่านขี่ม้าไม่เป็น” ลองหยั่งเชิงดู

“ข้าไม่นิยมแต่มิได้บอกว่าขี่ไม่เป็นตอนนี้บาดเจ็บ อาการยังไม่ดีขึ้นจึงไม่อยากนั่งบนหลังม้าแต่เพื่อความสำราญของเหล่าองค์ชายองค์หญิงข้าก็ไม่ขัดข้อง” จิ่นฉินที่ฟังอยู่เป่าลมหายใจออกอย่างแรง

“เช่นนั้นที่คอกม้ามีม้ามากมายให้ท่านเลือก ... เชิญ” ฮุ่ยโม๋เชื้อเชิญทั้งหมดเดินตามกันออกไปชงไฉ่ลอบสังเกตอาการของจิวซินที่เดินเหินไม่ค่อยถนัดจึงเดินตามไปด้านหลังระวังระไวด้วยความเป็นห่วง

เมื่อถึงคอกม้า จิวซินยังคงอยู่ตรงนั้นไม่เข้าไปเลือกม้า ชงไฉ่ยืนอยู่ด้านหลังเสียเอะอะโวยวายมาจากด้านหลังม้าตัวหนึ่งซึ่งหลุดออกจากคอกคาดว่าจะเป็นม้าป่าที่เพิ่งจับมาได้วิ่งตะบึงมาทางที่จิวซินยืนอยู่ ออกอาการฮึดฮัดจนน่ากลัวจิวซิน พลิกตัวหลบแต่ช้าไปเสียแล้วม้าหนุ่มพุ่งเข้าใส่ ชงไฉ่คว้าร่างบางมากอดไว้แน่นก่อนที่จิวซินจะล้มลงไปกับพื้น แต่ด้วยแรงเหวี่ยงและจิวซินไม่ทันระวังตัวทำเอาทั้งคู่ล้มลงไปบนพื้นหญ้าร่างใหญ่ทับอยู่บนร่างของจิวซิน ปากอุ่นของชงไฉ่ประกบไปบนปากนุ่มของจิวซิน ทำเอาจิวซินใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ยกมือขึ้นทุบไปบนอกกว้าง ชงไฉ่ใจแกว่งไหว ไม่ใช่เขาไม่มีสิติสัมปชัญญะ แต่สติสัมปชัญญะของเขาถูกบดบังด้วยบางสิ่งที่เขาเองไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

“ปล่อยข้า” จิวซินเสียงกร้าวร่างใหญ่ยังทาบทับอยู่บนพื้นหญ้านุ่มเขียวขจี

“เห็นอยู่ว่าม้ามุ่งตรงมาข้าเพียงแต่ช่วยเหลือ ยังมิแสดงความขอบคุณแต่กลับมีอาการขุ่นเคืองท่านนี่ประหลาดนัก” ชงไฉ่อมยิ้ม

“ข้ามิได้ต้องการให้ใครช่วย”

“เช่นนั้นข้าปล่อย” ชงไฉ่ปล่อยมือจากเอวคอดกิ่วอย่างแสนเสียดายผุดลุกขึ้นนั่งชันเข่ามองเหล่าพี่น้องขี่ม้ากลางทุ่งหญ้าไม่สนใจจิวซินที่นอนแผ่อยู่บนพื้นทั้งๆ ที่ไม่อยากละสายตา แต่กลับแกล้งทำเป็นไม่แยแส

จิวซินเจ็บจนไม่อาจพยุงตัวได้พยายามลุกแต่ก็ลุกไม่ขึ้นรู้สึกเจ็บแปลบที่ขา

“โอ๊ย” ชงไฉ่หันกลับมามองพบว่าจิวซินยังนอนอยู่ตรงนั้นเอื้อมมือดึงร่างบางแต่กลับล้มลงทับไปบนร่างของจิวซินตามเดิมครานี้จิวซินอายจน ชงไฉ่จับอาการได้