LOGINShare
สุราเลิศรส
Last Updated:
2025-02-22 11:29:17จิวซินนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงข้อเท้าที่บวมทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนนั้น หลายวันมานี้เจ็บตัวตลอด แต่ก็แต่ไหนแต่ไรมาแล้วจิวซินมักจะโลดโผนเพื่อให้เหมือนจิ่นเกอทำให้ได้เท่าจิ่นเกอพี่ใหญ่ด้วยความเป้นหญิงจึงเจ็บตัวเพราะไม่ได้แข็งแกร่งเช่นบุรุษทั่วไปนั่นเอง
“หมิงหลิน” เรียกหาหมิงหลินเสียงลั่น
“ไหลหล่า ไหลหล่า” (มาแล้วๆ) หมิงหลินขานมาแต่ไกล
“จิ่นฉิน อยู่ไหน” จิวซินถามหาอีกคน
“ท่านองครักษ์อยู่ด้านนอก คอยอารักขานายหญิงมีสิ่งใดจะบอกกล่าว” หมิงหลินเลิกคิ้วสูง
“ข้าเพียงแต่ พักนี้ไม่เห็นเขาคอยมาวุ่นวายตักเตือนว่ากล่าวข้าเหมือนเช่นเคย”
“ข้าน้อยก็เห็นว่าเดี๋ยวนี้ท่านองครักษ์ มักออกไปนอกวังบ่อยครั้ง หรือว่า แอบไปเที่ยวหอคณิกา” หมิงหลินออกความเห็น จิวซินอดขำไม่ได้
“ในโลกนี้มีกี่ผู้คนที่รู้จักเสพสุขเยี่ยงนี้ จิ่นฉินหาใช้บุรุษเช่นนั้นไม่”
หมิงหลินพยักหน้าเห็นด้วยจิวซินคิดว่าต้องมีเหตุอันใดเป็นแน่ที่ทำให้จิ่นฉินออกไปนอกวังสักวันคงต้องสะกดรอยตามไป
จวนอ๋องห้า
“กงกง เหตุอันใดนำท่านมาถึงจวนอ๋อง” ฮุ่ยโม๋กล่าวทักทาย ขันทีเฒ่า
“ท่านอ๋อง ข้าเพียงแต่แวะเวียนมา คารวะท่าน” ฮุ่ยโม๋เพียงแต่ยิ้มบางๆ
“เห็นทีข้าคงเอ่ยถามท่านไม่ได้ความกระจ่างคงต้องรอท่านเอื้อนเอ่ยวาจาออกมาเอง”
“องค์ชายห้า ฉลาดล้ำลึกหากจะคิดปลดเปลื้องทุกอย่างให้หลุดพ้น ล้วนไม่อาจกระทำได้”
“กงกงกล่าวเกินไปแล้ว ข้ามิใช่ผู้ที่หวังลาภยศสรรเสริญทำร้ายผู้อื่น” ขันทีเฒ่ายิ้ม
“เช่นนั้นข้าขอกล่าวตามตรง เรื่ององค์หญิงรองของเหอตงหยวน ท่านคิดเห็นเช่นไร”
“กงกงท่านคงมิได้หมายความว่าให้ข้าสนับสนุนบุตรสาวบุญธรรมของท่านเยว่ฉี”
“องค์ชายห้าเพียงท่าน กราบทูลฝ่าบาทเรื่ององค์หญิงรองว่ากิริยามารยาทไม่สมเป็นกุลสตรีอีกทั้งป่วยไข้ด้วยโรคร้ายแรงเพื่อฝ่าบาทจะทรงยกเลิกการเสกสมรส”
“ท่านคิดว่าคนอย่างฮุยโม๋ จะกระทำเรื่องดีงามมาไม่น้อยเรื่องโง่เขลาก็ไม่น้อยเช่นกันแต่ครั้งนี้เห็นทีจะช่วยท่านไม่ได้”
“ข้าสนับสนุนท่านมาตลอด ฝ่าบาทเองก็ทรงกังวลเรื่ององค์รัชทายาทว่าไม่เคยสัมผัสกับความกลัดกลุ้มและเคราะห์กรรมใดใดในโลก ยังจะสามารถเป็นฮ่องเต้ที่ดีได้หรือไม่ท่านจึงเป็นองค์ชายเพียงองค์เดียวที่ฝ่าบาทให้ความวางใจในขณะนี้” องค์ชายห้าเหลือบตามองผู้พูด
“เช่นนั้นข้าจะลองไตร่ตรองดูสักครา หากข้ากระทำดังที่ท่านต้องการ แล้วกงกงมีสิ่งใดตอบแทนแก่ข้าฮุยโม๋”
“ข้าเพียงแต่หวังไม่ให้เยว่ฉีต้องระทมทุกข์เป็นรอง ด้วยว่านางผูกใจรักแท้กับองค์ชายสิบสอง หากมีสิ่งใดที่คนเป็นพ่อพึงกระทำเพื่อลูกได้ข้าก็ไม่อาจไม่แยแสการกุมอำนาจของทหารองครักษ์ที่ท่านต้องการข้าจะหาโอกาสกราบทูลฝ่าบาท” องค์ชายห้าพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ
“ท่านช่างรู้ใจข้านัก เช่นนั้นข้าไม่อาจละเลยสิ่งที่ท่านขอให้ทำ ความจริงข้าได้ส่งคนออกไปสืบเรื่องราวขององค์หญิงรองแล้วอีกไม่นานคงทราบข่าวหากว่าท่านสนับสนุนข้าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่ท่านต้องการ” ขันทีเฒ่ามองฮุยโม๋ด้วยสายตามุ่งมาด ช่างไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงว่ากงกงต้องการตำแหน่งฮองเฮาให้เยว่ฉี ส่วนองค์ชายห้าเองก็ไม่ใช่ไม่ต้องการบัลลังก์ หากแต่ในตอนนี้ต่างคนได้ผลประโยชน์ไปเป็นที่น่าพอใจเรื่องอื่นไว้ค่อยแก้ไขกันอีกที
“ข้าน้อยขอลา” ขันทีเฒ่าแววตาเจ้าเล่ห์แอบแฝง เปลือกนอกอ่อนโยนภายใต้จิตใจไร้คุณธรรม
ฮุยโม๋เหม่อมองไปไกล คนที่เขาส่งไปสืบส่งข่าวเรื่ององค์หญิงจิวซินว่านางยังคงรักษาตัวอยู่ในตำหนักแต่ผู้ที่มีใบหน้าละม้ายองค์ชายใหญ่จิ่นเกอกลับมีผู้พบเห็นอยู่ที่ไห่ตงหยวนเมื่อไม่นานมานี้ แล้วจิ่นเกอในตำหนักบูรพาคนที่ทำใจเขาสั่นไหวนั่นเล่าเป็นใครมาจากไหนกันเขาไม่อาจกราบทูลความจริงกับฮ่องเต้ เพราะเชื่อว่านางไม่ได้มาด้วยประสงค์ร้ายแล้วนางเป็นใครกันเล่า ฮุยโม๋ต้องสืบหาความจริงด้วยตัวเขาเอง
Related chapters
หงส์ซ่อนน้ำตา สุรากระตุ้นสวาท
องค์หญิง14นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเบื้องหน้านั้นดอกเหมยร่วงหล่นลงสู่พื้นดินยามสามลมพัดหวีดหวิว“องค์หญิงเป็นอะไรไป” สาวใช้คนสนิทอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้ ใบหน้าสวยหันกลับมามองสาวเพียงแวบเดียวแล้วก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิมเจ้าเคยสบตาบุรุษใดแล้วใจสั่นไหวหรือไม่” สาวใช้ตาโต“องค์หญิงคงหมายถึงองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ ทำไมไม่ไปที่ตำหนักบูรพา” ใบหน้าสวยย่นจมูก“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอเจ้าคิดเช่นนั้นหรือ” สายตาดุเข้มจ้องมองสาวใช้“ข้าน้อยมิกล้า องค์หญิงคิดเช่นไรข้าน้อยมิบังอาจ”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจผึ่งผายสมกับเป็นบุรุษตัวข้าเองถึงจะรู้สึกต้องชะตาแต่ยามอยู่ใกล้ใจข้าไม่เคยสั่นไหวและเมื่อจากไกลไม่เคยถวิลหาเช่นบุรุษหนุ่มผู้นั้น” สาวใช้ปิดปากเบิกตากว้างกว่าเดิม“องค์หญิงอย่าทรงแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปหากเรื่องถึงหูฝ่าบาทจะทรงกริ้วแค่ไหน”“ข้ารู้ดีไม่ใช่เด็กๆ ข้าเพียงแต่อยากพบหน้าเขาอีกสักครั้งก็เท่านั้น”“องค์หญิงโปรดใคร่ครวญให้ดีตัดไฟเสียแต่ต้นลม ไม่ข้องแวะไม่ผูกพันย่อมไม่มีความถวิลหา”“ตบปาก” การที่เป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวในวังหลวงจึงมักถูกตามใจมาตลอดทำให้เป็นคนเอาแต่ใจ ชาวใช้ยกมือขึ้นตบปากตัวเอ
Last Updated : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สุรากระตุ้นสวาท2
“ข้าจิ่นฉินไม่บังอาจ” ก้มหน้าลงด้วยความสำรวม“นายเจ้ายังไม่ทันเอ่ยคำใดไยเจ้าถึงหวาดกลัวเช่นนั้น”“หากเมามายเสียหมดแล้วจะมีผู้ใดดูแลใครได้” ฮุยโม๋ยิ้มจิ่นฉินคืออุปสรรคสำคัญอย่างหนึ่งที่เดียว“คุณชายขาเข้าไปไม่ได้นะค่ะแขกคนสำคัญห้ามใครรบกวน” เสียงดังอื้ออึงภายนอก เพียงครู่เดียวชงไฉ่ ก็เข้ามาข้างใน“อ้าวน้องสิบสองเชิญเจ้าด้วย” บุรุษที่เป็นเหมือนคนคุ้มกันถอยห่างออกไปเมื่อได้ยินองค์ชายห้ากล่าวทักทายผู้มาใหม่ชงไฉ่ทรุดกายลงข้างๆ จิวซิน“พี่ห้าหาโอกาสร่ำสุราเคล้านารีทำไมไม่ชวนข้าชงไฉ่” ตำหนิทีเล่นทีจริง“ข้าบังเอิญผ่านไปตำหนักบุรพาองค์ชายใหญ่จิ่นเกอยังมิเคยได้ลิ้มลองสุราของที่นี่จึงมิไยที่ข้าต้องนำเสนอ”“เป็นเพราะมี สหายร่วมดื่มคนใหม่พี่ห้าถึง ไม่ชวนข้า ว่าแต่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอท่านคิดว่าสุราที่นี่รสชาติเป็นเช่นใด” หันไปทางจิวซินซึ่งบัดนี้ดวงตาสุกสกาวแต่ทว่าแก้มกับแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของสุราแก้มสุกปลั่งน่าดอมดม“รสชาติดีอย่างไม่อาจปฏิเสธข้ายอมรับว่าหลงใหลสุราหมักชนิดนี้” ลูบคลำถ้วยเหล้าในมือเหมือนกับเป็นของล้ำค่า“พี่ห้านับว่าท่านเดาใจองค์ชายใหญ่ได้ถูกต้องว่าชอบสุราหมักชนิดใด”“สุราชนิดนี้มีเฉพ
Last Updated : 2025-02-25หงส์ซ่อนน้ำตา ชงไฉ่
ชงไฉ่อาจมิใช่บุรุษที่เพรียบพร้อมหากแต่มีน้ำใจเป็นเลิศ แม้ต่สุราหนึ่งจอกก็อาจแบ่งบันแก่สหายคนละครึ่งจอกได้ไม่มีบิดพลิ้วแต่กระนั้นเขาเองมิใช่ผู้ที่ทานทนต่อความอดกลั้นได้นานหากถูกปองร้ายก็พร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่ด้วยกระบี่คู่กายใบหน้าของเขาแม้หล่อเหลาหาผู้เทียบเคียงแต่มธุรสวาจากลับหวานหาผู้เทียบเคียงไม่มีได้ ในยามที่ปักใจหลงใหลแก่หญิงงามคำหวานข้างหูที่อยากจะเบือนหน้าหนีหากแต่ไม่อาจทำเพราะทอดตัวลงด้วยความอ่อนหวานที่เขาปลุกปลอบบุรุษผู้ที่ไม่อาจให้หญิงงามโดนรังแกแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักนางมาก่อนชงไฉ่เมื่อบังเกิความรักแท้กลับคิดว่าอนุภาพของความรักน่าสะพรึงกลัวดวงหน้าของหญิงอันเป้นที่รักกลับโยกคลอนจิตใจของบุรุษให้สั่นไหวความรักของชงไฉ่แม้ไม่ต้องการยึดครองหากขอเพียงได้ตื่นลืมตามายามเช้าพร้อมกันในทุกวันเมื่อดวงตะวันทอแสงที่ขอบฟ้านั่นขอเพียงมีเจ้าอยู่ในอ้อมแขนพัวพันหงส์ซอนน้ำตา“นายของข้าเมาจนหลับไปแล้วเห็นที่ข้าต้องพากลับตำหนักบูรพาเสียทีไม่รบกวนองค์ชายทั้งสอง”“ข้านำเกี้ยวมาจากในวังเชิญเจ้าพานายของเจ้ากลับไปกับเกี้ยวที่ข้านำมาเถิด” องค์ชายสิบสองคล้ายจะเตรียมการมาอย่างดี จิ่นฉินไม่กล้ากอดประค
Last Updated : 2025-02-26หงส์ซ่อนน้ำตา ร่างกายเป็นหญิงมิใช่จริตเป็นหญิง
“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอโอกาสอันดีนี้ ข้าคงไม่อาจเพิกเฉย” พึมพำด้วยความกระหายในราคะ ถอดชุดขันทีออกเหลือเพียงหน้าอกเปลือยเปล่ากางเกงลำลองบางเบา ตาเป็นประกายจ้องมองมายังจิวซินตาไม่กะพริบ เอื้อมมืออันหยาบกระด้างจับไหลบางของจิวซินหมายจะ มองใบหน้าของจิวซินที่เจ้าขันทีเฒ่าคิดว่าเป็นบุรุษหนุ่มหน้าหวานท่าทางอ้อนแอ้นเหมือนที่ตนเคย ชอบลิ้มลองมานักต่อนักไม่ว่าจะเป็นบรรดาขันทีวัยหนุ่มหลายคนที่ต้องเป็นเหยื่อราคะเพื่อสังเวยให้แก่ขันเฒ่าผู้มากด้วยตัณหา รอยยิ้มน่าเกลียดบนริมฝีปากที่เต็มไปด้วยหนวดเคราแม้อายุจะย่างเข้าสู่วัยชราแล้วหากแต่ยังเต็มไปด้วยความอยากไม่รู้จักจบจักสิ้น ปลดสายคาดเอวของจิวซินออกด้วยมืออันสั่นเทา“โครม” เสียงประตูห้องใหญ่พังลงอย่างง่ายดายด้วยแรงถีบมหาศาล“เอามือโสมมของเจ้าออกจากตัวขององค์ชายใหญ่เดี๋ยวนี้” ชงไฉ่ชักกระบี่เหยียดตรงเข้าใส่ขันทีเฒ่า ด้วยความโมโหสุดระงับยับยั้งขันทีเฒ่า ที่ปากคอสั่นด้วยความกลัว คุกเข่าลงกับพื้นดวงตาเหลือกลาน“องค์รัชทายาทโปรดอภัย ข้ามิบังอาจเพียงแต่องค์ชายใหญ่เมามายข้าเพียงจะช่วย”“เจ้านี่ช่างแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ข้าสั่งเกี้ยวไปยังตำหนักบูรพาแต่เจ้ากับสับเปลี่ยนคนห
Last Updated : 2025-02-26หงส์ซ่อนน้ำตา ชายาเอก
“องค์ชายใหญ่”“องค์ชายใหญ่ราชบุตรเขยนะหรือ”“ใช่”“แล้วทำไมคนของข้าบอกว่าเป็นหญิงงาม” เยว่ฉีพยายามมองพิศใบหน้าของจิวซิน“หากข้าไม่เคยได้ยินคำล่ำลือ คงไม่อาจจะเชื่อได้ว่าเป็นองค์ชายใหญ่ ที่กล่าวกันว่าใบหน้างดงามปานอิสตรี”“เจ้ากล่าวมาไม่ผิด” ชงไฉ่พยายามปกปิดความผิดปกติทางน้ำเสียง“องค์ชายใหญ่ของเหอตงหยวนคนนี้ ช่างต่างจากบุรุษทั่วไปตามสายตาข้า”“เช่นไร” ชงแตกใจกับคำกล่าวของเยว่ฉี“ใบหน้าชดช้อย ไม่มีหนวดเคราอีกทั้งทรวดทรงต่างออกไป แม้แต่....” ด้วยเยว่ฉีคลุกคลีกับขันทีเฒ่าพ่อบุญธรรมจึงมักพบเจอกับเด็กที่เป็น ของเล่นของขันทีเฒ่าที่มักมีร่างกายเป็นชายแต่จริตเป็นหญิง“เจ้าหมายความว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอมีจริตเป็นหญิงเช่นนั้นหรือ” ชงไฉ่รู้สึกสับสนไม่เข้าใจว่าเขาจะเสียใจทำไมหรือเป็นเพราะหวังอยากให้องค์ชายใหญ่เป็นหญิงแท้ๆ แต่ไม่ใช่แค่มีจริตเป็นหญิงซึ่งเขาไม่ชอบใจนัก“ข้าต้องได้พูดคุยกับองค์ชายใหญ่เสียก่อน” “ข้าต้องได้พูดคุยกับองค์ชายใหญ่เสียก่อน” ชงไฉ่ช่างรู้สึกว่าเยว่ฉีจะมีประโยชน์ก็ตอนนี้นี่เอง“เช่นนั้นเจ้าออกไปเถิดหากองค์ชายใหญ่ได้สติเจ้าคงต้องได้พูดคุย” เยว่ฉีเขม้นมองจิวซิน หากเป็นชายไยน่าตา
Last Updated : 2025-03-01หงส์ซ่อนน้ำตา ชายาเอก2
“มันไม่ง่ายอย่างนั้นนะสิเสด็จพ่อคงไม่ยอมเช่นนั้น ข้าชงไฉ่มีทางเลือกอื่นอีกหรือไม่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ”“ข้าคิดว่าท่านสมควรจะ ได้พบนางสักครั้งแล้วท่านจะได้รู้ว่านางน่ารังเกียจเช่นใดในเมื่อเราสองแม้จะไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติข้าไม่อาจปล่อยให้องค์รัชทายาท เสกสมรสกับน้องสาวที่พิกลพิการของข้าได้” เพราะเป็นการเอาเปรียบองค์ชาย12เหลือเกิน” ชงไฉ่ยังคงคิดเหมือนเดิมว่าองค์ชายใหญ่ผู้นี้ต้องการอะไรกันแน่หรือเพราะความริษยาน้องสาวกันแน่ถึงได้พยายามชี้ให้เขาเห็นว่าองค์หญิงรองของเหอตงหยวนไม่น่าคบหา“ข้าคงต้องเยือนเหอตงหยวนสักครั้ง”“ในฐานะคู่หมั้นเสด็จพ่อของข้าคงไม่ขัดข้องและองค์ชายสิบสองจะได้พบกับจิวซินน้องข้า”“เช่นนั้น ข้ารอบัญชาจากฮ่องเต้ของเหอตงหยวนให้ข้าได้ขออนุญาตจากเสด็จพ่อเสียก่อนเมื่อนั้นข้าพร้อมเดินทางทันที” จิวซินยิ้ม คราวนี้นี้เองที่ชงไฉ่ต้องยกเลิกการหมั้นหมายอย่างแน่นอนหากได้พบกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนในแบบที่จิวซินต้องการให้เป็น แต่ใครเล่าจะเป็นจิวซินในแบบที่จิวซินต้องการนอกจากตัวจิวซินเองงานนี้ต้องมีเรื่องท้าทายให้ลงมือทำอีกแล้ว“ตอนนี้องค์ชายใหญ่ดื่มชาเสียหน่อยสักพักจะรู้สึกดีขึ้น ข้าส่งค
Last Updated : 2025-03-01หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
ชายาเอกเหตุใดต้องเป็นคนของเหอตงหยวนแต่ไม่อาจมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาได้แต่ก้มหน้านิ่ง“ท่านคิดว่าอย่างไรเสีย ก็ยังปักใจให้จิวซินน้องเป็นชายาเอกเช่นนั้นหรือ”“ไม่เป็นการอยุติธรรมไปหน่อยหรือหากข้าจะรีบตัดสินน้องของท่านเพียงเพราะคำพูดของท่านเท่านั้นองค์ชายใหญ่” ชงไฉ่แสดงให้เห็นถึงความเป็นบุรุษอย่างแท้จริงที่ไม่อาจตัดสินหญิงใดเพียงแค่คำนินทา จิวซินเผลอยิ้มด้วยความพึงใจ“ดีเช่นนั้นท่านต้องได้พานพบนางอย่างแน่นอนเมื่อนั้นค่อยตัดสินนางยังไม่สาย” ยกชาขึ้นจิบละเมียดรสชาที่ขมปนฝาดเยว่ฉีเหลือบตามองจิวซินอย่างค้นคว้าแม่เป็นสตรีหากแต่นางก็ไม่สามารถมองออกได้ว่าจิวซินมิใช่บุรุษอย่างแท้จริงจิวซินระมัดระวังตัวอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวเพราะกิริยาบางอย่างมีเพียงอิสตรีด้วยกันเท่านั้นที่สามารถมองทะลุปรุโปร่ง“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจงดงามมิเสียแรงที่ทั่วทั้งวังกล่าวขานถึงความองอาจของท่าน” เยว่ฉีลองหยั่งเชิงดู“แม่นางเยว่ฉี กล่าวเช่นนี้องค์รัชทายาทจะเคืองขุ่นเมื่อภรรยากับเห็นผู้อื่นองอาจกว่าคนที่ร่วมเตียงทุกคืนวัน” ชงไฉ่อมยิ้มกับคำกล่าวของจิวซิน เยว่ฉีทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดผิด
Last Updated : 2025-03-01หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
การเดินทางรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อสองข้างทางแม้จะรกเรือหากแต่ทางที่ไปนับว่าสะดวกสบายเหลืออีกไม่กี่ลี้ก็จะเข้าเขตแดนของเหอตงหยวนซิงซาบังคับม้าให้หยุด“องค์ชายเบื้องหน้าเป็นเขตแดนของเหอตงหยวนแล้วเราพักที่นี่เสียก่อนพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ”“เร่งเดินทางดีกว่าซิงซาอาจมีโรงเตี้ยมสักแห่งให้พักแรมดีกว่านอนกลางป่าเขา” ซิงซากระตุกม้าให้ตะบึงแทนคำตอบทั้งคู่ เข้าสู่ชายแดนเหอตงหยวนดวงอาทิตย์เริ่มอัสดงคล้อยแสงต่ำลงหาได้พบโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้ไม่ชงไฉ่กระตุกม้าเร่งความเร็วจนเคียงคู่ม้าของซิงซา“คงต้องพักค้างแรมเสียแล้วม้าและเราทั้งคู่เหนื่อยล้ามากคงต้องพักเสียที่นี่ไม่มีโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้”“องค์ชายซิงซาจะหายิงไก่ป่ามาย่าง” ซิงซาอาสาคว้าธนูมาถือไว้มั่นเหมาะควบม้าจากไปชงไฉ่หากิ่งไม้แห้งมาก่อกองไฟ ตัดกิ่งไม้มาปูนั่งรอซิงซาความมืดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณแสงสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้าซิงซาควบม้าตะบึงตามกระต่ายไปหาใช่ไก่ป่าไม่จนเข้าไปในดงไผ่หนาทึบ วกวน หาทางออกไม่เจอ ควบม้าวนไปวนมาจนเหนื่อยล้ามือสังหารนับสิบกรูกันเข้ามาล้อมกรอบชงไฉ่ไว้กระบี่ในมือไม่อาจดูดายถูกชักออกจากฝักด้วยท่วงท่าสง่างามเข้าพันตุด้วยไม
Last Updated : 2025-03-03
Latest chapter
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้3
“ข้าคิดว่าควรจะค่อยเป็นค่อยไปกับองค์หญิงดีกว่าเมื่อถึงเวลาที่องค์หญิงแต่งกับข้าชงไฉ่ไปแล้วข้าเห็นที่ต้องสั่งสอนว่าฝ่ามือนุ่มๆ ขององค์หญิงมันใช้ลูบไล้ให้คนเป็นสามีเท่านั้นมิใช่มีไว้แสดงว่าองค์หญิงมีวรยุทธ์” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นจิวซินดึงผ้าแพรออกจากในหน้าสวยด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองโมโหตัวเองทีเสียทีให้กับชงไฉ่ เผยให้เห็นใบหน้าหวานสวยจนไร้ที่ติปากคอคิ้วคางที่รับกับใบหน้าและเครื่องสำอางที่แต่งแต้ม ขย้ำผ้าแพรปาทิ้งด้วยความหงุดหงิดยังไม่ทันให้เขาได้รู้ว่าเหอตงหยวนมีเคล็ดวิชาที่น่ากลัวเพียงใดกับโดนเขาย้อนรอยกอดรัดไม่เป็นท่าและที่น่าโมโหกว่านั้นคือจิวซินรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดของเขาแม่ปากจะปฏิเสธแต่ใจเจ้ากรรมกลับบอกว่าอยากลิ้มลองมากกว่านั้นเลือดสาวซูบฉีดจนน่ากลัวไม่สิเขามีชายาออกมากมายคงทำไปเพราะความเคยชินไม่ได้รู้สึกกับจิวซินพิเศษอย่างสัมผัสของเขาจิวซินบอกตัวเองไม่ให้หลงเตลิดไปกับสัมผัสอ่อนโยนนั้น คิดวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้เขาไม่ชอบจิวซินจนถึงกับต้องถอนหมั้นเพื่อยุติเรื่องราววุ่นวายต่างๆ ให้จบสิ้นไปอากาศข้างนอกหนาวเหน็บจิวซินเผลอหลับใหลภายใต้อากาศเย็นยะเยือกจิวซิน ฟุบหน้าลงบนโต๊ะผมยาวสลวยบดบังใบหน้
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้3
แผนการที่วางไว้รัดกุมไม่น้อยยากที่ชงไฉ่องค์รัชทายาทของไห่ตงหยวนจะคาดเดาได้เหอหยวนเดินออกจากตำหนักของจิวซินจนลับตาจิวซินรู้สึกสับสนกับสิ่งที่ได้ยินเช่นไรถึงเรียกว่าในเหอตงหยวนแห่งนี้ใครกล้านินทาว่าร้ายองค์หญิงรอง“ชงไฉ่ยิ้มแย้มสมใจคิดว่าอย่างไรเสียต้องเปิดเผยโฉมหน้าของจิวซินให้ได้“เห็นไหมเล่าทุกอย่างช่างเป็นใจเหลือเกินเจ้ากับข้าเราสองต้องได้ทำความคุ้นเคยกันมากกว่าจริงเหอจิวซิน”“องค์ชายคิดว่าอย่างไรจิวซินคงไม่มีทางเลือกหรือคิดว่าอย่างไรเสียจิวซินก็เป็นเพียงลูกไก่ในกำมือ แต่องค์ชายลองทบทวนดูเถิดว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกไก่ในกำมือที่นี่เหอตงหยวนหาใช่ไห่ตงหยวนที่องค์ชายเป็นถึงองค์รัชทายาทไม่” ชงไฉ่หาได้สนใจคำกล่าวของจิวซินไม่ยังคงมองดูจิวซินที่สารวนอยู่กับการดึงผ้าปิดปากปิดจมูกให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เขาต้องรู้ให้ได้ว่าภายใต้ผ้าแพรผืนนั้นใบหน้าที่ซ่อนอยู่จะงดงามหรืออัปลักษณ์เพียงใด“คำพูดของเจ้าอันไหนจริงอันไหนเท็จข้าชงไฉ่ไม่อาจแยกแยะ”“เช่นนั้นจงรู้ไว้เถิดว่าข้าจิวซินคนนี้ไม่ใช่ลูกไก่”“ข้ากลับไปคราวนี้เห็นทีต้องทูลขอเสด็จพ่อประทานอนุญาตให้ส่งเกี้ยวมารับตัวเจ้าไปดัดนิสัยในตำหนักชงหยวนเสียทีเ
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้2
“ปล่อยได้แล้ว องค์รัชทายาทไม่อายคนของท่านหรืออย่างไร” จิวซินพยายามยกมือขึ้นกระชับผ้าแพรบางเบาที่ปิดบังใบหน้าชงไฉ่ทำสีหน้ายียวน“หญิงใดที่เข้าใกล้ข้าชงไฉ่แล้วไม่มีใครปฏิเสธข้าได้เจ้าไยไม่เหมือนหญิงคนอื่นไหนว่าอยากแต่งกับข้ารอข้าส่งเกี้ยวมาจิวซินคิดว่าหากอยู่อย่างนี้ต้องเปลืองตัวแน่ขึงพยายามดิ้นรนแต่ยิ่งเหมือนชงไฉ่ยิ่งแกล้งอ้อมแขนแข็งแรงยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเจ้าเห็นไหมเหอจิวซินข้าไม่เคยรังเกียจใบหน้าอัปลักษณ์ของเจ้า ข้าชงว่าสู้เจ้าเปิดผ้าแพรออกเสียแล้วให้ข้าได้รู้จักเจ้ามากกว่านี้” มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นหมายปลดผ้าที่ปิดบังใบหน้าไว้จิวซินคิดหาหนทางเอาตัวรอด“ฮ่องเต้เสด็จจจจจ” เสียงขันทีขานมาแต่ไกลจิวซินใช้ศอกกระทุ้งชงไฉ่จนหลุดออกมาจากอ้อมกอด“จิวซินถวายพระพรเสด็จพ่อ”“ไห่ชงไฉ่ถวายพระพร เสด็จลุง” เหอหยวนสะบัดชายเสื้อด้วยท่าทียโส จะว่าไปใบหน้าของชงมิแตกต่างจากไห่หยวนยามหนุ่มแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง“ข้าเหอหยวนหวังว่าเจ้าจะได้รับความสะดวกสบายมิใช่น้อยในการเดินทางและพำนักที่เหอตงหยวน”“ข้าชงไฉ่ พำนักในตำหนักองค์หญิงรอง ได้รับความสะดวกอย่างดี”“เราชาวเหอตงหยวนเมื
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้
“องค์รัชทายาทชิงซาด้อยสามารถไม่อาจปกป้ององค์ชายในยามวิกฤติ”“ลุกขึ้นเถิดชิงซา ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหากแต่เป็นพวกมันที่ฉวยโอกาส”“องค์รัชทายาทหมายถึงผู้ใด”“ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันเป็นใครด้วย วรยุทธ์ล้ำลึกและยังไม่เปล่งสำเนียงของแคว้นใดออกมา”“เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นคำสั่งจากฮ่องเต้ของเหอตงหยวนที่ต้องการสังหารองค์ชายเพื่อแก้แค้นฝ่าบาท” ชงไฉ่หันมองชิงซาเเต็มตา“เสด็จพ่อกับเหอหยวนฮ่องเต้บาดหมางกันเรื่องใด” สายตาคาดคั้น“องค์ชายรู้ไหมว่าเสด็จแม่ขององค์ชายงดงามเพียงใดจึงไม่น่าแปลกใจที่สองสหายฝ่าบาทและเหอหยวนฮ่องเต้จะหมายปองหญิงงามคนเดียวกัน” ชงไฉ่ขมวดคิ้ว“แล้วเหตุใด ท่านพ่อต้องการให้จิ่นเกอและองค์หญิงรองจิวซิน เข้ามาอยู่ในไห่ตงหยวนเล่า”“ฝ่าบาทนั้นเป็นฝ่ายกุมหัวใจของเสด็จแม่ขององค์ชาย ผู้ที่พ่ายแพ้มีอยู่สองอย่างที่พึงกระทำคือหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้และสองคือแค้นเคืองผู้ที่เป็นฝ่ายชนะเช่นนั้นเสด็จพ่อของพระองค์จึงจำเป็นต้องหาทางชดเชยให้แก่เหอหยวนฮ่องเต้เพราะเห็นแก่คำว่าสหาย”“อย่างนี้นี่เององค์ชายใหญ่จิ่นเกอและเหอจิวซินถึงได้ไม่ชอบขี้หน้าข้านัก”“อันนี้ชิงซาคิดว่าเป็นองค์ชายเสียอีก ที่ทรงไม่ชอบ
หงส์ซ่อนน้ำตา หยอกเย้า2
“ที่เหอตงหยวนมีน้ำพุบำบัดอยากให้องค์รัชทายาทได้ลงไปแช่เพื่อสมานแผลตามแบบของเราให้จิวซินพาองค์ชายไปเถิด” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดทันควัน ชงไฉ่เผลอยิ้มที่มุมปากนับว่านางฉลาดล้ำลึกรู้หลบหลีกไม่ปะทะตรงๆ ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้พูดคุยกับคนอีกคนในตำหนักบูรพา ตอนนี้เองที่ไม่ได้มีความรู้สึกถวิลหาเหมือนก่อนคล้ายกับว่าคุยกับคนผู้เดียวกันพยุงชงไฉ่ลุกจากแท่นนอนอกอุ่นเบียดชิดอกแน่นด้วยมัดกล้าม ชงไฉ่เหลือบตามองใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมอย่างลืมตัวจิวซินหลบตาวุ่นวาย ทั้งคู่มาถึงยังบ่อน้ำพุกลางสวนร่มรื่นชงไฉ่ นึกชื่นชมความงามของสวนน้ำพุแห่งนี้“สวยงามเกินกว่าที่ข้าจะคาดเดาได้”“ข้าจิวซินเป็นผู้จัดตกแต่งมันด้วยตัวเอง” ที่แห่งนี้เป็นที่แห่งเดียวในเหอตงหยวนที่จิวซินจะเร้นกายได้ในยามที่ทุกข์ระทม ชงไม่อยากเชื่อสายตาพี่น้องสองคนนี้มีหลายอย่างที่ทำให้เขาประหลาดใจชงไฉ่หย่อนตัวลงไปในบ่อน้ำพุ แต่ทว่าบ่อกลับลึกเกินกว่าที่เขาคาดคิดจึงลื่นไถลลงไป จิวซินเอื้มมือคว้าแต่ไม่ทันทำเอาทั้งสองคนหล่นโครมลงไปในน้ำพุด้วยกันเสียงดังสนั่นจิวซินยันกายลุกขึ้นได้ก่อนควานหาตัวของชงไฉ่ที่ยังอยู่ในน้ำอาภรณ์บางเบาไม่อาจปกปิดเรือนร่างที่อวบอ
หงส์ซ่อนน้ำตา หยอกเย้า
“ทำไม่ไม่เอ่ยปากสักคำเล่าข้าป้อนท่านก็ได้” จิวซินนึกเป็นห่วงชงไฉ่ไม่น้อยคิดว่าตัวเองเล่นแรงไปหน่อยเมื่อวานเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรแล้วยังบาดเจ็บอีกยกชามข้าวต้มในมือขึ้นจ่อริมฝีปากขององค์ชายสิบสอง กลิ่นหอมนั้นทำเอาชงไฉ่ถึงกับกลืนน้ำลาย“ความกตัญญูของบุรุษคือล้างแค้นแทนพ่อ ความกตัญญูของลูกสาวคือการปรนนิบัติคนในครอบครัว” จิวซินตักข้าวต้มส่งถึงปากชงไฉ่ความหิวนั้นอาจไม่ถึงกับฆ่าคนแต่สามารถทำให้คนถูกฆ่าได้ ชงไฉ่กินอาหารด้วยความหิวโหยรสชาติที่ดีอยู่แล้วของเครื่องเทศของเหอตงหยวนยิ่งทำให้อาหารอร่อยจิวซินมองชงไฉ่คิดหาแผนการที่จะทำให้ชงไฉ่เห็นความร้ายกาจของจิวซิน“องค์หญิงอาหารของเหอตงหยวนรสชาติดีไม่เลว”“ท่านก็ว่าเช่นนั้นใช่ไหมเห็นไหมเล่าเสี่ยวถังเจ้าหาว่าข้ากินจุความจริงทุกอย่างที่นี่อร่อยข้าถึงกินไม่หยุด”“องค์หญิงหญิงงามกินแต่น้อย ไม่เช่นนั้น...”“เจ้าไม่ต้องกังวลเสี่ยวถัง ก็ในเมื่อองค์รัชทายาทเขาอย่างไรเสียต้องแต่งกับข้าแน่นอนข้าไม่จำเป็นต้องห่วงว่าข้าจะ...ไม่มีสวามี555” หัวเราะเสียงดังสนั่นโดยไม่มีอาการสำรวมแต่อย่างใดชงไฉ่รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไรพิกลจนแทบจะสำลักนางช่างต่างจากองค์ชายใหญ่จ
หงส์ซ่อนน้ำตา แผนร้ายของจิวซิน
จิวซิน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นอาภรณ์ขององค์หญิงไม่ลืมที่จะหยิบผ้าแพรฝืนบางเบาคาดปิดใบหน้าครึ่งปากครึ่งจมูกทรุดตัวลงนั่งข้างชงไฉ่ บรรจงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัว ดึกสงัดจิวซินเผลอฟุบหลับพร้อมกับผ้าเช็ดตัวในมือด้วยความง่วงและความอ่อนเพลียจากการเดินทางชงไฉ่งัวเงียอาการเจ็บแปลบที่แผลทำเอาไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นได้กลอกตาไปมารอบๆ จนสะดุดเข้ากับร่างบางในอาภรณ์สีสวยสดข้างกาย ใบหน้างดงามแต่ถูกปิดบังไว้ด้วยผ้าแพรบางเบา ความสงสัยไม่อาจอดกลั้นได้ ชงเอื้อมมือหมายปลดผ้าแพรบนใบหน้างามที่มองขัดตาเหลือเกิน แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปจับชายผ้าได้จิวซินกลับตื่นขึ้นมาเสียก่อน ปัดมือของชงไฉ่อย่างแรงด้วยความตกใจ“ใบหน้าข้าอัปลักษณ์ยิ่ง ท่านไม่สมควรจะได้เห็นมัน” ชงไฉ่หดมือกลับ“แม่นางขอบคุณที่ช่วยข้าไว้แม่นางมีชื่อแซ่ว่าอย่างไร”“ข้าจิวซินองค์หญิงรองของเหอตงหยวน หวังว่าท่านคงจะเคยได้ยิน” ชงไฉ่ตะลึงมอง คำพูดของจิ่นเกอที่เขาได้ยินว่าน้องสาวร่วมบิดาใบหน้าขี้ริ้วกิริยาหยาบกระด้างไม่อาจปฏิเสธได้“ข้าชงไฉ่องค์ชายสิบสององค์รัชทายาทของไห่ตงหยวนยินดีที่พบองค์หญิงรอง” ชงไฉ่รู้ว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังฐานะของตนเองในเมื่อ
หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
การเดินทางรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อสองข้างทางแม้จะรกเรือหากแต่ทางที่ไปนับว่าสะดวกสบายเหลืออีกไม่กี่ลี้ก็จะเข้าเขตแดนของเหอตงหยวนซิงซาบังคับม้าให้หยุด“องค์ชายเบื้องหน้าเป็นเขตแดนของเหอตงหยวนแล้วเราพักที่นี่เสียก่อนพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ”“เร่งเดินทางดีกว่าซิงซาอาจมีโรงเตี้ยมสักแห่งให้พักแรมดีกว่านอนกลางป่าเขา” ซิงซากระตุกม้าให้ตะบึงแทนคำตอบทั้งคู่ เข้าสู่ชายแดนเหอตงหยวนดวงอาทิตย์เริ่มอัสดงคล้อยแสงต่ำลงหาได้พบโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้ไม่ชงไฉ่กระตุกม้าเร่งความเร็วจนเคียงคู่ม้าของซิงซา“คงต้องพักค้างแรมเสียแล้วม้าและเราทั้งคู่เหนื่อยล้ามากคงต้องพักเสียที่นี่ไม่มีโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้”“องค์ชายซิงซาจะหายิงไก่ป่ามาย่าง” ซิงซาอาสาคว้าธนูมาถือไว้มั่นเหมาะควบม้าจากไปชงไฉ่หากิ่งไม้แห้งมาก่อกองไฟ ตัดกิ่งไม้มาปูนั่งรอซิงซาความมืดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณแสงสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้าซิงซาควบม้าตะบึงตามกระต่ายไปหาใช่ไก่ป่าไม่จนเข้าไปในดงไผ่หนาทึบ วกวน หาทางออกไม่เจอ ควบม้าวนไปวนมาจนเหนื่อยล้ามือสังหารนับสิบกรูกันเข้ามาล้อมกรอบชงไฉ่ไว้กระบี่ในมือไม่อาจดูดายถูกชักออกจากฝักด้วยท่วงท่าสง่างามเข้าพันตุด้วยไม
หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
ชายาเอกเหตุใดต้องเป็นคนของเหอตงหยวนแต่ไม่อาจมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาได้แต่ก้มหน้านิ่ง“ท่านคิดว่าอย่างไรเสีย ก็ยังปักใจให้จิวซินน้องเป็นชายาเอกเช่นนั้นหรือ”“ไม่เป็นการอยุติธรรมไปหน่อยหรือหากข้าจะรีบตัดสินน้องของท่านเพียงเพราะคำพูดของท่านเท่านั้นองค์ชายใหญ่” ชงไฉ่แสดงให้เห็นถึงความเป็นบุรุษอย่างแท้จริงที่ไม่อาจตัดสินหญิงใดเพียงแค่คำนินทา จิวซินเผลอยิ้มด้วยความพึงใจ“ดีเช่นนั้นท่านต้องได้พานพบนางอย่างแน่นอนเมื่อนั้นค่อยตัดสินนางยังไม่สาย” ยกชาขึ้นจิบละเมียดรสชาที่ขมปนฝาดเยว่ฉีเหลือบตามองจิวซินอย่างค้นคว้าแม่เป็นสตรีหากแต่นางก็ไม่สามารถมองออกได้ว่าจิวซินมิใช่บุรุษอย่างแท้จริงจิวซินระมัดระวังตัวอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวเพราะกิริยาบางอย่างมีเพียงอิสตรีด้วยกันเท่านั้นที่สามารถมองทะลุปรุโปร่ง“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจงดงามมิเสียแรงที่ทั่วทั้งวังกล่าวขานถึงความองอาจของท่าน” เยว่ฉีลองหยั่งเชิงดู“แม่นางเยว่ฉี กล่าวเช่นนี้องค์รัชทายาทจะเคืองขุ่นเมื่อภรรยากับเห็นผู้อื่นองอาจกว่าคนที่ร่วมเตียงทุกคืนวัน” ชงไฉ่อมยิ้มกับคำกล่าวของจิวซิน เยว่ฉีทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดผิด
