มือสังหาร

ชายาเอกเหตุใดต้องเป็นคนของเหอตงหยวนแต่ไม่อาจมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาได้แต่ก้มหน้านิ่ง

“ท่านคิดว่าอย่างไรเสีย ก็ยังปักใจให้จิวซินน้องเป็นชายาเอกเช่นนั้นหรือ”

“ไม่เป็นการอยุติธรรมไปหน่อยหรือหากข้าจะรีบตัดสินน้องของท่านเพียงเพราะคำพูดของท่านเท่านั้นองค์ชายใหญ่” ชงไฉ่แสดงให้เห็นถึงความเป็นบุรุษอย่างแท้จริงที่ไม่อาจตัดสินหญิงใดเพียงแค่คำนินทา จิวซินเผลอยิ้มด้วยความพึงใจ

“ดีเช่นนั้นท่านต้องได้พานพบนางอย่างแน่นอนเมื่อนั้นค่อยตัดสินนางยังไม่สาย” ยกชาขึ้นจิบละเมียดรสชาที่ขมปนฝาด

เยว่ฉีเหลือบตามองจิวซินอย่างค้นคว้าแม่เป็นสตรีหากแต่นางก็ไม่สามารถมองออกได้ว่าจิวซินมิใช่บุรุษอย่างแท้จริงจิวซินระมัดระวังตัวอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวเพราะกิริยาบางอย่างมีเพียงอิสตรีด้วยกันเท่านั้นที่สามารถมองทะลุปรุโปร่ง

“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจงดงามมิเสียแรงที่ทั่วทั้งวังกล่าวขานถึงความองอาจของท่าน” เยว่ฉีลองหยั่งเชิงดู

“แม่นางเยว่ฉี กล่าวเช่นนี้องค์รัชทายาทจะเคืองขุ่นเมื่อภรรยากับเห็นผู้อื่นองอาจกว่าคนที่ร่วมเตียงทุกคืนวัน” ชงไฉ่อมยิ้มกับคำกล่าวของจิวซิน เยว่ฉีทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดผิดไป

“ร่วมเตียงทุกวันคืนเหตุไฉนกลับยังต้องการชายาเอกอีกเล่า” แต่กลับยังไม่ยอมหยุดยิ่งทำให้เรื่องเลวร้ายลงกว่าเดิม จิวซินนิ่วหน้าเรื่องของผัวเมียช่างเข้าใจยากเสียจริง

“เช่นนั้นหรือเยว่ฉีเจ้ากับข้านอนร่วมเตียงทุกค่ำคืนจริงหรือ” ชงไฉ่ ทำหน้าตาเคร่งเครียด รุ้สึกไม่พอใจคำกล่าวของเยว่ฉีสักนิด

“ไม่ไม่ไม่องค์รัชทายาทโปรดอภัยเยว่ฉีผิดไปแล้ว” เพิ่งจะสำนึกได้ ชงไฉ่กระแทกเบี้ยลงบนกระดานเสียงดังสนั่น

“ออกไปได้แล้วเยว่ฉีข้ามีเรื่องสำคัญปรึกษาองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ” เลยไม่ได้รู้เลยว่าจิวซินนั้นเป็นชายหรือชายที่จริตเป็นหญิง เมื่อชงไฉ่ออกปากไล่เยว่ฉีด้วยความไม่พอใจ จิวซินนึกสงสารเยว่ฉีขึ้นมาทันที

“เยว่ฉีขอตัว” จิวซินรู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันควันเมื่อยู่สองต่อสอง

“ข้าได้กำหนดการที่จะเยือนเหอตงหยวนแล้ว” จิวซินสะดุ้งสุดตัวแต่กับแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“องค์รัชทายาทจะเดินทางวันไหน”

“วันพรุ่งนี้เสด็จพ่อเร่งให้เดินทางโดยเร็วเพื่อทำความรู้จักและคุ้นเคยกับน้องสาวขององค์ชายใหญ่เพื่อเป็นการไม่ฝืนใจนางเสด็จพ่อทรงห่วงความรู้สึกนางและเสด็จพ่อของท่านเช่นกัน” จิวซินคิดหาคำพูดที่เหมาะสม

“ข้าคิดว่าเมื่อท่านพบนางความคิดของท่านอาจเปลี่ยนไป” แววตามุ่งมั่น วางเบี้ยลงบนกระดานด้วยความรู้สึกเป็นต่อ ชงไฉ่วางเบี้ยดักทางเบี้ยของจิวซินไว้

“อย่างไรเสียข้าไม่อาจขัดบัญชา ของเสด็จพ่อ” บัดนี้กลับรู้สึกว่าเขาต้องค้นหาความจริงเกี่ยวกับองค์หญิงจิวซินให้ได้ว่าเป็นดั่งคำกล่าวของพี่ชายนางจิ่นเกอผู้นี้หรือไม่

“ข้าจะคอยฟังข่าวท่านอยู่ทางนี้” จิวซินวางแผนการเสียดิบดี

เช้าวันใหม่ขบวนเดินทางของชงไฉ่ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษแต่อย่างใดประกอบไปด้วยชงไฉ่และซิงซาเพียงสองคนและม้าที่เป็นพาหนะสองตัว จิวซินยืนส่งอยู่ที่ข้างแม่น้ำใหญ่พร้อมด้วยจิ่นฉิน

“เดินทางปลอดภัยองค์ชายสิบสองข้าน้อยน้อมส่ง” จิวซินใบหน้าระรื่น

“รักษาตัวด้วยองค์ชายใหญ่ไม่กี่วันข้าจะกลับมาเดินหมากร่วมกันกับท่าน”

“ท่านยังไม่เข็ดอีกหรือในเมื่อพ่ายแพ้แก่ข้าเสียราบคาบ” พูดทีเล่นทีจริงชงหัวเราะเสียงดังกระตุกบังเหียนบังคับให้ม้าควบตะบึง

“เหอตงหยวนมีทั้งหุบเขาและแม่น้ำงดงามนักหวังว่าองค์รัชทายาทจะเพลิดเพลินกับการเดินทาง” โบกมือลาหันหลังขึ้นม้าที่จิ่นฉินเตรียมไว้ควบตะบึงเช่นกัน

“องค์หญิงระวังตัวด้วยจิ่นฉินไม่อาจวางใจให้องค์หญิงเดินทางลำพังให้จิ่นฉินติดตามเถิด”

“ใครบอกเจ้าข้าเดินทางลำพัง” นั่นอย่างไรล่ะผู้ร่วมเดินทาง” ชี้มือไปยังแผ่นหลังของชงที่เห็นอยู่ลิบๆ นั่น

“อย่างไรเสียก็ข้าก็ไม่อาจวางใจ”

“เจ้าแสร้งทำเป็นข้านอนป่วยอยู่ในตำหนักอย่าให้เรื่องที่ข้าเดินทางไปเหอตงหยวนแพร่งพรายกำชับหมิงหลินด้วย” จิ่นฉินรับคำ

““องค์รัชทายาทเดินทางยังเหอตงหยวน” ขันทีเฒ่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“กงกงท่านลงมือเลยหรือไม่” มือสังหารที่ถูกสั่งการณ์ให้จัดการกับองค์รัชทายาท ยืนคอยรับคำสั่ง

“ไม่อาจพลาดได้คนผู้นี้ไม่สมควรได้รับการอภัยจากข้ากงกง” แสยะยิ้มน่าเกลียดด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“กงกงฉลาดล้ำลึกครานี้ไห่หยวนไม่อาจปฏิเสธว่าเป็นฝีมือของเหอหยวนในเมื่อความสัมพันธ์กำลังไปได้ดี ความบาดหมางเหมือนกองไฟกำลังจะจางหายไปหากแต่ข้ากงกงจะเป็นผู้จุดไฟแค้นขึ้นมาอีกครั้งจะเป็นอย่างไรหากองค์รัชทายาท ถูกลอบสังหารและไม่อาจเอาชีวิตรอดได้ในเหอตงหยวน หมากเกมนี้เป็นข้ากงกงที่เป็นผู้ล้มกระดาน555”

ซิงชาควบม้าอยู่เบื้องหน้าชงไฉ่ตามหลังพียงไม่กี่ก้าว ท้ายสุดเป็นจิวซินที่ควบม้าตามไปห่างๆ ระยะทางจากเหอตงหยวนและไห่ตงหยวนใช้เวลาเดินทางหลายชั่วยาม ชงไฉ่เคยผ่านทางนี้บ่อยครั้งด้วยชื่นชอบการอยู่บนหลังม้าล่าสัตว์แต่ไม่เคยย่างกรายเข้าสู่เขตแดนของเหอตงหยวนแม้สักครั้งจนกระทั่งครั้งนี้ เมื่อเหอหยวนพ่ายให้แก่ไห่หยวนจนต้องตกเป็นเมืองขึ้น