บังเกิดรักแท้

“องค์รัชทายาทชิงซาด้อยสามารถไม่อาจปกป้ององค์ชายในยามวิกฤติ”

“ลุกขึ้นเถิดชิงซา ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหากแต่เป็นพวกมันที่ฉวยโอกาส”

“องค์รัชทายาทหมายถึงผู้ใด”

“ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันเป็นใครด้วย วรยุทธ์ล้ำลึกและยังไม่เปล่งสำเนียงของแคว้นใดออกมา”

“เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นคำสั่งจากฮ่องเต้ของเหอตงหยวนที่ต้องการสังหารองค์ชายเพื่อแก้แค้นฝ่าบาท” ชงไฉ่หันมองชิงซาเเต็มตา

“เสด็จพ่อกับเหอหยวนฮ่องเต้บาดหมางกันเรื่องใด” สายตาคาดคั้น

“องค์ชายรู้ไหมว่าเสด็จแม่ขององค์ชายงดงามเพียงใดจึงไม่น่าแปลกใจที่สองสหายฝ่าบาทและเหอหยวนฮ่องเต้จะหมายปองหญิงงามคนเดียวกัน” ชงไฉ่ขมวดคิ้ว

“แล้วเหตุใด ท่านพ่อต้องการให้จิ่นเกอและองค์หญิงรองจิวซิน เข้ามาอยู่ในไห่ตงหยวนเล่า”

“ฝ่าบาทนั้นเป็นฝ่ายกุมหัวใจของเสด็จแม่ขององค์ชาย ผู้ที่พ่ายแพ้มีอยู่สองอย่างที่พึงกระทำคือหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้และสองคือแค้นเคืองผู้ที่เป็นฝ่ายชนะเช่นนั้นเสด็จพ่อของพระองค์จึงจำเป็นต้องหาทางชดเชยให้แก่เหอหยวนฮ่องเต้เพราะเห็นแก่คำว่าสหาย”

“อย่างนี้นี่เององค์ชายใหญ่จิ่นเกอและเหอจิวซินถึงได้ไม่ชอบขี้หน้าข้านัก”

“อันนี้ชิงซาคิดว่าเป็นองค์ชายเสียอีก ที่ทรงไม่ชอบขี้หน้าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ” ชิงซาสัพยอกแต่ชงไฉ่หาได้มีอารมณ์ขันไม่

“เช่นนั้นเป็นข้าที่ต้องช่วยเสด็จพ่อชดเชยให้พวกเขา”

“บุญคุณความแค้นเป็นสิ่งที่ ยากจะเข้าใจองค์ชายออกมาอยู่ข้างนอกอย่าพาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวจะดีกว่า”

“ชิงซาข้าหวังแค่เพียง ให้เหอหยวนเข้าใจเจตนาของเสด็จพ่อ”

“ฝ่าบาททำไปแทบจะสูญเปล่าชิงซาได้ข่าวมาว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอไม่เต็มใจที่จะไปเป็นราชบุตรเขยแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจ และองค์หญิงจิวซินเองเมื่อมีราชโองการมาครั้งแรกเหอหยวนฮ่องเต้ ถึงกับให้คนร่างหนังสือปฏิเสธ” ชงไฉ่ขมวดคิ้วแต่ที่เขาเห็นจิวซินอยากจะให้เขานำเกี้ยวมารับเสียเต็มทีหรือว่าเป็นแผนซ้อนแผน จิ่นเกอเองอาจจะรักและปกป้องน้องสาวต่างมารดาไม่อยากให้ไปอยู่ในฐานะชายาเอกที่ตัว จิ่นเกอเองคิดว่าเป็นเพียงเชลย เหมือนตำแหน่งราชบุตรเขยของเขา จึงพยายามพูดโน้มน้าวให้เขาและเสด็จพ่อเชื่อว่าน้องสาวใบหน้าอัปลักษณ์นิสัยหยาบกระด้าง และส่งข่าวให้นางทำตามแผนการที่อยากให้เป็น

“เจ้าคิดว่าเหอจิ่นเกอ ไว้ใจได้แค่ไหน”

“องค์ชายคงไม่ได้หมายความว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอส่งคนลอบสังหารองค์ชาย”

“ข้าหมายถึงความจริงใจของเขา”

“โดยทั่วไปองค์ชายใหญ่จิ่นเกอนับว่าเป็นผู้ที่น่าคบหาเป็นสหายผู้หนึ่งทีเดียวหากแต่เบื้องลึกชิงซาไม่อาจคาดเดา”

“เช่นนั้นข้าคงต้องหาคำตอบจากเหอจิวซินข้าคิดว่านางมีบางอย่างปิดบังอย่างแน่นอน”

“องค์รัชทายาทแต่เราจะเดินทางกลับในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้คงไม่มีเวลา”

“ข้าบาดเจ็บยังต้องรักษาตัว หรือเจ้าต้องการให้ข้าแต่งนางเข้าตำหนักชงหยวนแล้วถึงจะหาความจริง”

“มีสิ่งใดที่องค์ชายยังแคลงใจ”

“ใบหน้าที่ถูกปกปิดไว้ไม่แน่ว่าจะอัปลักษณ์ดั่งคำกล่าวอ้างแล้วยังจะกิริยาหยาบกระด้างต่างจากหญิงงามในราชนิกุลทั่วไปอีกทำเอาข้าแคลงใจเหลือเกิน” ชิงซาอมยิ้ม

“องค์ชาย หรือองค์ชายกำลัง...เพียงแค่ใกล้ชิดองค์หญิงรองของเหอตงหยวนไม่กี่วัน”

“หมายความว่าอย่างไรชิงซา”

“ผู้ที่บังเกิดรักแท้เท่านั้นถึงจะบังเกิดแรงผลักดันให้แสวงหาความจริงในความเท็จ”

“เช่นนั้นข้าก็คงบังเกิดรักแท้ แต่ว่ากับใครเล่าชิงซา....องค์หญิงหรือว่าองค์ชาย” ปลายหางเสียงขาดหายไปชิงซางงงันกับคำพูดของชงไฉ่ด้วยชิงซาเพียงแต่สัพยอกชงไฉ่เท่านั้น

“องค์รัชทายาท จิวซินหาท่านทั่วบ่อน้ำพุ” จิวซินแสร้งพูดให้ชงไฉ่รู้สึกว่าจิวซินห่วงใย

ชงไฉ่เข้าประชิดตัวคว้าร่างบางมากอด ไม่สนใจสายตาของชิงซา

“นี่เจ้าคิดถึงข้าขนาดนี้เลยหรือคู่หมั้นของข้า” จิวซินไม่ทันตั้งตัวร่างบางเซถลาเข้าซบอกแน่นของชงไฉ่อย่างจังหน้าหวานวุกอยู่กับอกกับโดนกดศีรษะไว้แน่นขยับตัวไม่ได้

“ชิงซาเจ้าดุสิองค์หญิงรองของเหอตงหยวน น่ารักกว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอตั้งเยอะอย่างน้อยนางก็รู้จักเป็นห่วงคู่หมั้น หากไม่ได้นางปานนี้ข้าคงเป็นผีเฝ้าดงไผ่ของเหอตงหยวนไปแล้ว” ชิงซาอมยิ้มก่อนจะถอยออกไปข้างนอกปิดประตู

“ปล่อยได้แล้ว องค์รัชทายาทไม่อายคนของท่านหรืออย่างไร” จิวซินพยายามยกมือขึ้นกระชับผ้าแพรบางเบาที่ปิดบังใบหน้าชงไฉ่ทำสีหน้ายียวน