MasukShare
บังเกิดรักแท้3
Terakhir Diperbarui:
2025-03-08 23:14:45
Bab terkait
หงส์ซ่อนน้ำตา ผ้าห่มหัวใจ
นอนกอดอกแน่นไม่กล้ากระดิกตัวกลัวว่าจิวซินจะสะดุ้งตื่นอากาศหนาวช่างหนาวเหน็บแผลที่อกสร้างความเจ็บปวดแต่ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ เผลอหลับไปกอดก่ายร่างบางของจิวซิน หลับใหลในนิทรารมด้วยความสุขสม เมื่อสำนึกได้ว่าคนที่ข้างเคียงกายนั้นเหมือนเป็นคนที่ตามหามาแสนนาน ฝันดีจิวซินจิวซินตื่นขึ้นมาบนแท่นนอนอบอุ่น ข้างกันนั้นชงไฉ่ใช้แขนแข็งแรงกอดรัดไว้เหมือนกลัวว่าจิวซินจะจากไป จิวซินนอนนิ่งไม่กล้าขยับตัวลำดับเหตุการณ์ว่าเมื่อคืนนอนอยู่เบื้องล่างแล้วเหตุไฉนขึ้นมานอนร่วมเตียงกับชงไฉ่ได้เสี่ยวถังเข้ามาในห้องพร้อมกับอาภรณ์ชุดใหม่สำหรับจิวซินเปิดประตุเข้ามาด้วยความเคยชิน“องค์หญิงตื่นหรือยัง” อ้าปากค้างกับภาพตรงหน้ารีบถอยออกไปทันทีวิ่งกลับเข้ามาวางอาภรณ์ไว้บนโต๊ะชงไฉ่บิดขี้เกียจหันมองรอบตัว สายตาประสานเข้ากับสายตาของจิวซินที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว แต่ไม่กล้าขยับตัวชงแอมยิ้มใช้แขนข้างที่ที่วางดึงร่างบางเข้ามาซบอกกว้าง“หลับสบายไหมเหอจิวซิน” จิวซินไม่เอ่ยคำใด“เชื่อเถอะภายใต้อ้อมแขนของข้าชงไฉ่อบอุ่นยามเจ้าต้องการผ้าห่มคลุมกาย”“ไม่ใช่ข้าเหอจิวซินที่จะต้องการผ้าห่มของคนอื่น”“เช่นนั้นเรามาพิสูจน์กันภายใต้อ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11หงส์ซ่อนน้ำตา เหน็บหนาวเจ็บปวด
ชงไฉ่ กำร่มในมือของจิวซินใช้มือของเขากำมือจิวซินแน่นจิวซินพยายามดึงมือออกแต่ชงกับกำมันไว้แน่นมือเล็กเย็นเฉียบฝามือของชงไฉ่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด เงยหน้าขึ้นสบสายตาคมที่มองอย่างมีความหมายลึกซึ้งจิวซินหลบตาวุ่นวายด้วยความเขินอายเสี่ยวถังอมยิ้มก้มหน้ามองพื้น“ไปได้หรือยังองค์หญิง” เสียงอ่อนโยนจนจิวซินสัมผัสได้ออกเดินนำไปทันทีดอกไม้สองข้างทางถูกหิมะเกาะจนกลีบซ้ำจิวซินเฝ้ามองด้วยความเสียดายแต่ก็นับว่ายังเหลือความงดงามอยู่มากทีเดียววังหลัง ฮองเฮานั่งกึ่งนอนในด้วยท่าทีผ่อนคลายข้างๆ กันนั้นหญิงงามนามหลิงเหอนั่งเคียงข้างยกแก้วน้ำชายื่นส่งให้อย่างเอาใจ“จิวซินถวายพระพรฮองเฮา” หลิงเหอเหลือบตามองจิวซินเพียงข้ามผ่านก่อนที่สายตาจะสะดุดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของชงไฉ่รอยยิ้มหวานหยดผุดขึ้นที่มุมปากชงเพียงแต่ปลาตามองเพียงแวบเดียวตามมารยาท“ไห่ชงไฉ่ถวายพระพรฮองเฮา” ฮองเฮาลุกขึ้นนั่งจ้องมองชงไฉ่แบบเต็มตา“องค์รัชทายาทช่างสง่างามสมคำร่ำลืออีกไม่นานเป็นผู้สืบทอดบัลลังก์ที่งดงามไม่แพ้ไห่หยวนฮ่องเต้เป็นแน่..หลิงเหอยกน้ำชาให้องค์รัชทายาท” หลิงเหอหงายถ้วยน้ำชารินน้ำชาลงถ้วยด้วยท่าทีนอบน้อม รอยยิ้มแย้มที่ฉาบทานั้น
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11หงส์ซ่อนน้ำตา ต้องอาศัยความกล้าหาญเพียงใดถึงจะได้ใจเจ้า
ชงไฉ่อยู่ในภาวะสงสารจับใจยามนี้แม้ฟ้าที่มัวหม่นเช่นนี้ยังไม่อาจเทียบได้กับความเศร้าสลดภายในจิตใจ“หากเจ้าคิดหวังปลดเปลื้องทุกอย่างให้หลุดพ้นไม่อาจกระทำได้” ชงไฉ่เอ่ยคำปลอบใจ“พสุธาแม้กว้างใหญ่ไพศาลแต่ไม่มีที่ให้ยืนหยัดทรงกาย” จิวซินน้ำเสียเศร้าสร้อย“ความสุขมักหลบซ่อนอยู่หลังฉากความอ้างว้างหากเจ้าหันมองรอบกายใยจะอ้างว้างอีกในเมื่อ...มีข้าไห่ชงไฉ่” จิวซินหลับตาลงช้าๆ“ข้าจิวซินไม่เคยคิดเกาะกุมหัวใจบุรุษ” ชงไฉ่อยากตวัดอ้อมแขนรัดรอบกายจิวซินแต่ไม่อาจทำคว้ามือบางมากุมไว้แน่นใบหลิวระเรี่ยลงลู่ลมลงบนผิวน้ำเย็นยะเยือก“เจ้าบางครั้งก็มองโลกให้อยู่ในความโศกเศร้าบางครั้งก็มองโลกให้อยู่ในความสุขได้ไม่มีบิดพลิ้ว ยามที่มองโลกเป็นสุขข้าชงไฉ่เลื่อมใสยิ่งนัก”“ยามเมื่อท่านตึงเครียดเกินไป หากสามารถหลีกหนีสักคราก็ไม่เลว” จิวซินควบม้าทะยานสู่ทุ่งหญ้าเขียวขจีนำหน้าชงไฉ่ไปชงไฉ่กระตุกบังเหียนม้าให้ตามไป“เนื่องด้วยปัญหามิใช่จะคลี่คลายโดยการหลีกหนีด้านเดียว เจ้าอาจพักผ่อนได้ระหว่างหลบหนีแต่ห้ามตายระหว่างหลบหนี” ชงไฉ่ตะโกนไล่หลังจิวซิน“คารวะพ่อบุญธรรม” รอยยิ้มอ่อนโยนที่พยายามเสแสร้งให้ออกมานั้นไม่น่ามองนั
Terakhir Diperbarui : 2025-03-11หงส์ซ่อนน้ำตา ต้องอาศัยความกล้าเพียงใด2
“ก็นั่นอย่างไรล่ะข้าเห็นสหายท่านจากไปเมื่อครู่” จิ่นเกอส่ายหัวระอากับความคิดของเจียวซืออยากจะบอกเหลือเกินว่าเป็นเพราะเจียวซือจิ่นฉินถึงหนีไป“เสี่ยวเอ้อยกสุราอาหารมา” องค์หญิงสิบสี่ตะโกนลั่นร้านถือวิสาสะนั่งลงแทนที่จิ่นฉินจิ่นเกอไม่อาจปฏิเสธจำต้องนั่งอยู่ตรงนั้นไม่อาจลุกหนีไปได้ใจหนึ่งรู้สึกรำคาญเจียวซือแต่อีกใจกลับนึกสงสารว่าทำไมองค์หญิงต้องลงทุนมาขอบคุณเขาด้วยตัวเองทั้งๆ ที่เขาเกือบลืมไปแล้วว่าเคยช่วยเหลือองค์หญิงสิบสี่ของไห่ตงหยวน ด้วยกิตติศัพท์ที่เคยได้ยินมาว่าองค์หญิงเพียงคนเดียวของไห่ตงหยวนที่ เป็นคนเอาแต่ใจและถูกตามใจจนเคยตัว ทำให้เขามีอคติกับเจียวซือตั้งแต่ยังไม่พบหน้าและเมื่อลู่ชิงเข้ามาในชีวิต หญิงงามที่เพียบพร้อมอ่อนหวานช่างเอาใจเขาพร้อมขัดบัญชา พาลู่ชิงหนีไปใช้ชีวิตสันโดษแต่ในเมื่อจิวซิน กลับไม่ยอมให้เรื่องที่เขาก่อขึ้นเป็นชนวนเหตุทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงในฐานะพี่ชายเขาจำเป็นต้องมาที่นี่และพบกับคู่หมั้นที่เขาไม่เคยคิดจะใกล้ชิดด้วยเจียวซือรินสุราลงถ้วยใบเล็กทั้งของตนเองและของจิ่นเกอ ยกขึ้นเบื้องหน้า สาวใช้ดึงมือไว้ไม่ยอมให้ดื่มเจียวซือหันไปทำตาดุ“เจียวซือคารวะคุณชายหนึ่งจอ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา อบอุ่น
“ท่านไม่เพียงปฏิเสธไมตรียังไม่มีแม้สักนิดที่จะอ่อนข้อให้กับข้า” เจียวซือตัดพ้อ“เมามายเพียงนี้กลับวังหลวงเถิดข้าไปส่งองค์หญิงเอง” น้ำเสียงปลอบประโลม“ท่านต้องสัญญาว่าจะมาพบข้าเมื่อข้าต้องการพบท่าน” จิ่นเกอหลับตาลงส่ายหน้าระอาใจเขาไม่เพียงแต่จะใจอ่อนแล้วเท่านั้นยังรู้สึกว่าองค์หญิงสิบสี่คนนี้ ช่างต่างจากหลายคนที่เขารู้จักแม้กระทั่งลู่ชิงที่เอาแต่ตามใจเขา อ่อนหวานงดงามไม่มีแม้สักนิดที่จะต่อรองหรือยื่นข้อเสนอแขนเรียวยกโอบรอบลำคอจิ่นเกอ จิ่นเกอพยายามแกะมือออก“ตกลงข้าตามใจองค์หญิงหากธุระใดให้คนส่งข่าวข้าพร้อมไปพบองค์หญิงทุกเมื่อ” เจียวซือยิ้มหน้าบาน ลู่ชิงยืนอยู่ ณ.มุมหนึ่งเฝ้ามองจิ่นเกอและเจียวซือด้วยความรู้สึกบาดลึกในจิตใจจิวซินเหนี่ยวคันธนูจนโค้งงอสุดกำลังลูกดอกพุ่งออกจากเป้ายังไก่ป่าตัวใหญ่ที่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารกิน แม่นเหมือนจับวางไก่ตัวใหญ่ดิ้นทุรนทุรายสักพักก็สิ้นฤทธิ์ชงไฉ่ปรบมือดังสนั่น นึกทึ่งในความสามารถของจิวซินว่าช่างไม่แตกต่างจากทจิ่นเกอที่เขารู้จักจิ่นเกอคงจะฝึกฝนการแม่นธนูให้จิวซินเป็นแน่“ไม่น่าเชื่อเจ้าสองคนพี่น้องช่างมีความเหมือนอย่างประหลาด” จิวซินสะดุ้งกับคำพูดของช
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ
“ข้าไม่สนใจแล้วว่าน่าตาเจ้าจะอัปลักษณ์เพียงใดขอเพียง...เจ้ามีใจให้กับข้าได้ไหมจิวซิน” จิวซินกัดฟันแน่นความน้อยใจขึ้นมาจุกอยู่ที่อกชงไฉ่เห็นเพียงจิวซินเป็นตัวแทนของ..ไม่สิ มันคือความในใจหรือคำสารภาพรักขององค์ชายสิบสองผู้นี้ความจริงจิวซินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าชงไฉ่คิดอย่างไรกับจิ่นเกอในตำหนักบูรพาคนนั้นแม้จะไม่จงเกลียดจงชังเหมือนเมื่อแรกพบแต่ก็ไม่อาจรู้ใจได้ ความน้อยใจกลายเป็นความปลาบปลื้ม“องค์ชายรู้จักกับจิวซินได้ไม่นานจะแน่ใจขนาดนั้นรู้ใจตัวเองเพียงนั้นเชียวหรือไม่แน่อาจเป็นเพียงความมากรักขององค์ชาย”“ข้า...อาจเห็นเจ้าเป็นตัวแทนของจิ่นเกอคนนั้นจริงและชมชอบหญิงงามแต่เชื่อเถอะจิวซินว่าใจของข้าบัดนี้ไม่อาจไม่แยแสเจ้าได้แล้ว”“เช่นนั้นองค์ชายจงไปก่อกองไฟให้ข้าองค์หญิงรอง” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยรู้สึกว่าใจดวงน้อยเริ่มสั่นไหวกับคำพูดของชงไฉ่ ผลักอกชงไฉ่ออกห่างตัวผุดลุกขึ้นคว้าไก่ป่าวิ่งไปที่ลำธารชงไฉ่นั่งมองเมฆบนฟ้าที่ไหลเรื่อยไปตามสายลม“การกระทำผิดในสภาพที่ไม่อาจต่อต้านขัดขืนความผิดพลาดในรักครั้งนี้นับเป็นความผิดพลาดหรือไม่”ชงไฉ่รำพึงกับตัวเอง มองดูจิวซินในชุดสวยพลิ้วไหวเหมือนสายน้ำ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ2
“เตรียมตัวออกเดินทาง” ชิงซาคารวะเบื้องหน้าก่อนจะถอยออกไปชงไฉ่กำลังคิดว่าจิวซินจะรุ้สึกอย่างไรหากเขาจะกลับไห่ตงหยวนอย่างเร่งรีบอย่างนี้“องค์หญิงข้าชงไฉ่มากล่าวลา”“จะกลับไห่ตงหยวนแล้วหรือ” จิวซินยิ้มหน้าบาน“ข้าเพียงแต่ไม่อาจรั้งอยู่ที่นี่นานไม่ช้าไม่นานหากองค์หญิงคิดถึงข้าชงไฉ่จะจัดขบวนเกี้ยวมารับองค์หญิงทันที”“ไม่ต้องรีบไม่ต้องรีบข้าจิวซินกำลังคิดว่าขอเวลาอีกเล็กน้อยเพื่อ....เพื่อประเมินองค์ชาย” พอถึงเวลากลับไม่กล้าพูดสิ่งที่จะทำให้เขาไม่ชอบใจจิวซินนึกโมโหตัวเอง“ข้าชงไฉ่พร้อมที่จะให้องค์หญิงประเมินข้าเพียงแต่อยากรู้ใจนักว่าเหอจิวซินคนนี้จะอาวรณ์ข้าบ้างหรือไม่” ชงไฉ่เผลอหลุดปากพูดความในใจที่อยากรู้ เดินเข้าประชิดตัวอีกฝ่ายอย่างยากจะห้ามใจ จิวซินขมวดคิ้วดกดำเข้าหากัน“องค์ชายห้ามใจมิให้อาวรณ์จิวซินไม่ได้ใช่หรือไม่” ชงไฉ่เลิกคิ้วสูงใบหน้าหมดจดหล่อเหลา“องค์ชายไม่ต้องสงสัยระแวงสิ่งใดจิวซินยังคงยืนยันคำเดิมพร้อมที่จะแต่งเป็นชายาเอกทุกเมื่อเพียงแต่องค์ชายกลับไปแล้วจะไม่ลืมจิวซินหลงเพลินไปกลับสาวงามในไห่ตงหยวน” จิวซินแกล้งทอดเสียงอ่อนหวาน ชงไฉ่กุมมือจิวซินแน่นความอบอุ่นซาบซ่านถึงหัวใจหน้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-13หงส์ซ่อนน้ำตา มือกุมใจ2
“เจ้าห้ามาแล้วหรือ กงกงบอกว่าเจ้าห้าอยู่เฝ้าคอยดูแลเรื่องยาของพ่อ”“เสด็จพ่ออาการดีขึ้นลูกก็วางใจน้องสิบสองไม่อยู่ในวังหลวงขาดคนคอยปรนนิบัติเสด็จพ่อลูกเป็นลูกเช่นกันหากไม่ทำหน้าที่หากตายไปก้มอาจมีหน้าไปพบบรรพชนได้”“กล่าวได้ดี กล่าวได้ดีแล้วมีใครส่งข่าวเจ้าสิบสองหรือยัง”“มีการส่งข่าวไปบ้างแล้วโดยคนของลูก แต่เห็นว่าน้องสิบสองยังคงสำราญกับเหอตงหยวนและองค์หญิงรองของเหอตงหยวนนับว่าน้องสิบสิงถูกใจนางนัก” ไห่หยวนยิ้ม“ดี นับว่าไม่เสียทีข้าอยากให้เจ้าสิบสองกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนผูกสมัครรักใคร่กันเพราะเป็นสิ่งที่ข้าอยากจะเห็นมานานแล้ว”ฮุ่ยโม๋ยิ้มเจื่อนๆ จนป่านนี้เขายังไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าคนที่อยู่ที่ตำหนักบูรพาเป็นองค์หญิงรองของเหอตงหยวนหรือไม่ แวะเวียนไปคราวใดก็ไม่เคยพบจิ่นเกอผู้นั้นมีแต่นางกำนัลหมิงหลินที่บอกว่าจิ่นเกอไม่สบายไม่ยอมพบใครให้มาใหม่ในคราวหลังแล้วองค์หญิงรองที่อยู่กับชงไฉ่ที่เหอตงหยวนเล่าเป็นใครกันแน่ความจริงเขาพอจะเดาเรื่องราวต่างๆ ได้ดี อยากจะเดินทางไปดูหน้านางให้รู้กันไปเลยแต่ติดที่ไห่หยวนประชวร ขันทีเฒ่ากงกงมากระซิบกระซาบให้เขาอยู่ปรนนิบัติละจัดการเรื่องโอสถไม่ให้บกพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-15
Bab terbaru
หงส์ซ่อนน้ำตา หยู่เหยียน
“หม่อมฉันไม่รู้สึกคุ้นเคยใดใด” เลี่ยงเฟิ่งตอบทั้งที่ใจคอก็รู้สึกหวั่นไหวเช่นกัน“ช่างเถอะปล่อยให้ข้าเป็นไปแค่ฝ่ายเดียวอย่างนี้ก็ดีแล้วเจ้าจะได้ไม่ต้องกังวล อย่างไรเสียข้าก็ไม่อาจฝืนใจเจ้าอยู่ดี” บ้างอย่างเหมือนเคยรู้สึกมาก่อนแล้ว หยู่เยียนยืนแอบฟังอยู่ด้านหลังประตูเงียบๆ จดจำทุกคำพูด“เราจะเคยคุ้นเคยกันได้อย่างไรเล่าฝ่าบาทในเมื่อเลี่ยงเฟิ่ง....เพิ่งจะเคยมาที่นี่”“ไม่สิเลี่ยงเฟิ่ง บางครั้งการได้พบก็เหมือนกับการไม่ได้พบ”“เลี่ยงเฟิ่งไม่เข้าใจ” เลี่ยงเฟิ่งแสร้งทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่ชงไฉ่พูด“จิตใจ ของข้าตอนนี้...ไม่บอกเจ้าคงทำให้ร้อนรุ่มเลี่ยงเฟิ่งข้า...ข้าจะบอกเจ้าอย่างไรดี” ผุดลุกขึ้นเดินเข้าไปหาเลี่ยงเฟิ่งด้วยใจปรารถนา“ฝ่าบาท พระชายา หมดสติ” เสียงของนางกำนัลข้างกายของเยว่ฉี ชงไฉ่ชะงัก“เลี่ยงเฟิ่ง ข้าไว้คราวหน้าหวังว่าเจ้าจะฟังข้า” ออกจากห้องไปทันทีเลี่ยงเฟิ่งทรุดกายลงบนเก้าอี้เขี่ย เห็ดหอมไปมายิ้มหยันให้กับตัวเอง ทันใดนั้นเองน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกับไหลโดยไม่รู้ตัว เลี่ยงเฟิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกนั้นว่าเหมือนกับถูกแย่งชิงสิ่งของที่รักไป และไม่อาจทวงคืนกลับมาได้ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมร
หงส์ซ่อนน้ำตา ไร้คำกล่าวใด
“หากเจ้าอยากจะเป็นใหญ่จิตใจต้องเด็ดเดี่ยวกล้าตัดสินใจในเรื่องที่เป็นเสี้ยนหนาม ตัดรากถอนโคนให้สิ้นไปในคราวเดียว” คำพูดที่เหมือนจะตรอกย้ำความคิดภายในใจของเยว่ฉี“เยว่ฉีลาพ่อบุญธรรมไว้คราวหน้าเยว่ฉี จะมาคารวะพ่อบุญธรรมอีกที” กงกงยิ้มหันหลังให้เยว่ฉีเพราะรู้ดีว่าอย่างไรเสียนางก็ไม่ต่างจากเขานักเรื่องจิตใจที่เด็ดเดี่ยว“พระชายา” สาวใช้ที่รออยู่ข้างหน้ารีบมาขว้างไว้เพราะรู้อารมณ์ของเยว่ฉีดีว่าจะทำให้เสียเรื่อง“นำข้าไปห้องเครื่องเดี๋ยวนี้”“พระชายาหากทำเช่นนั้น ฝ่าบาทอาจไม่พอใจพระชายา เชื่อหม่อมฉันเรามีอีกหลายวิธีที่กำจัดนางให้พ้นทาง” เยว่ฉีชะงักใคร่ครวญก่อนจะหันหน้าเดินไปยังตำหนักใหญ่รอชงไฉ่อยู่ที่นั่นด้วยความอดทนและคิดแผนการที่จะกำจัดห้องเครื่องนาม เลี่ยงเฟิ่ง“เจ้าลองไปสืบดูว่านางน่าตานิสัยใจคอเป็นเช่นไร”“น้อมรับคำสั่งพระชายาแต่ ข้าน้อยกลัวว่า จะมีคนรู้สู้เราส่งคนของเรา คอยส่งข่าว”“นางอยู่เพียงลำพังไม่มีสาวใช้”“อย่างนั้นถือว่าเป็นโอกาสทองของเรา” เยว่ฉียิ้มเสียงโวยวายด่าทอพร้อมกับเสียงสะอื้นของสาวน้อยหน้าตาหมดจดที่ดังเล็ดลอดเข้าไปภายในห้องที่เลี่ยงเฟิ่งกำลังเตรียมวัตถุดิบสำหรับเช้าอี
หงส์ซ่อนน้ำตา หวนรัก
เมื่ออยู่สองต่อสองเลี่ยงเฟิ่งแกล้งเฉไฉมองไปทางอื่นขณะที่ฝ่าบาทจ้องคนสวยตาไม่กระพริบมือกุมถ้วยชาแต่ใจอยู่กับคนชงชา“ฮุยเจินบอกข้าเรื่องจุดประสงค์” เลี่ยงเฟิ่งเบิกตากลมโตหันมาสนใจคนพูด“เรื่องไหนเพคะฝ่าบาท”“เรื่องที่เจ้าควบคุมดูแลเกี่ยวกับการค้าขายและการส่งสินค้าไปยังต่างแคว้น เพื่อแบ่งเบาฮุยเจิน เหอตงหยวนนับว่ามีทรัพยากรมากมาย ทั้งของกินของใช้ใน ฮุยเจินบอกข้าว่าเมื่อเจ้าดูแลด้านการจัดส่งสินค้าจึงอยากที่จะส่งสินค้าเกี่ยวกับอาหารของเหอตงหยวนมายังไห่ตงหยวน”“เลี่ยงเฟิ่งเพียงแค่อยากให้ผู้คนรู้จักอาหารเลิศรสของเหอตงหยวนที่มีมากมายเหลือเกิน ของบางอย่างมีเพียงแค่เดินทางไปยังเหอตงหยวนเท่านั้นที่จะสามารถลิ้มรส มันได้”“หากเจ้าตั้งใจจริง เช่นนั้นข้าส่งเสริมเจ้า”“เลี่ยงเฟิ่งต้องการ เปิดร้านค้าส่งวัตถุดิบหายากของเหอตงหยวนที่นี่ เพราะเหอตงหยวนและไห่ตงหยวนไปมาหาสู่ราษฎรของเหอตงหยวนย้ายถิ่นฐานมาที่นี่ก็เยอะ บางครั้งคิดถึงบ้านเพียงแค่ได้ลิ้มรสอาหารที่หากินได้ต่ในเหอตงหยวน ย่อมทำให้คลายความคิดถึงลงได้”“เจ้าช่าง นึกถึงผู้อื่นได้ถึงเพียงนี้ เจ้ามีสิ่งใดให้ช่วยวานบอกมา” ความรู้สึกดีๆ ได้ก่อตัวขึ้นในหัว
หงส์ซ่อนน้ำตา ชาละมุน
“นาง มาจากตระกูลใด หรือเป็นลูกของขุนนางของเหอตงหยวนคนใด” เยว่ฉีอดใจไว้ไม่ได้ฮุยเจินนิ่วหน้าคิดไม่ถึงว่าเยว่ฉีจะกล้าสอบหาที่มาที่ไป“เลี่ยงเฟิ่งนาง ที่มาที่ไปไม่ชัดเจนข้าพบนางนอนสลบไสลอยู่ตอนออกไปล่าสัตว์ เมื่อคราวฤดูกาลล่าสัตว์ของเหอตงหยวน” ชงไฉ่ทำท่าทางครุ่นคิด“ข้าอยากพบนางสักครั้ง”“อย่าเลยพระชายา นางไม่ค่อยสมประกอบอีกทั้งวาจาป่าเถื่อนหยาบกระด้าง ตามประสาคนนอกด่านอบรมสั่งสอนก็เคยจะเชื่อฟัง ไม่เชื่อท่านลองถาม เสด็จพี่ฮ่องเต้ดูก็ได้ เมื่อวานเขาเพิ่งถูกนางใช้วาจาเชือดเฉือน หากพบนาง เกรงว่าจะทำให้พระชายาขุ่นเคืองใจกับกิริยาของนางเสียเปล่า” ชงไฉ่สะดุ้งที่โดนโยนเผือกร้อนเข้าใส่“เอาไว้คราวหน้าหากเจ้าอยากพบนาง ข้าจะอนุญาต แต่หากพบนางแล้วเจ้าคงไม่อาจถือสานาง เจ้าอยู่สูงกว่าหญิงทั้งปวงอย่าได้ลดตัวเข้าไปเสวนากับคนป่าเถื่อนเช่นห้องเครื่องธรรมดาคนหนึ่งเลย” คำพูดโอ้โลมของชงไฉ่ได้ผลทำเอาเยว่ฉียิ้มจนแก้มแทบฉีก ฮุยเจินยิ้มมีชัยคิดไม่ผิดว่าชงไฉ่ต้องรู้สึกอยากปกป้องเลี่ยงเฟิ่ง“หากฝ่าบาทเห็นสมควรว่าเยว่ฉีไม่พบนางเยว่ฉีก็ไม่ฝืนบัญชาฝ่าบาทเพค่ะ” ชงไฉ่เอื้อมมือตบมือเยว่ฉีเบาๆ“เยว่ฉีเจ้าช่างวางตัวได้เ
หงส์ซ่อนน้ำตา อาหารทำให้หลับสบาย
“คืนนี้ อากาศค่อนข้างหนาวเลี่ยงเฟิ่งจะจัดถวายเป็นเครื่องเสวยยาม เฉิน (07.00-08.59) หรือยามซวี (19.00-20.59) เพื่อให้ได้ผลดี” ชงไฉ่พยักหน้าทำท่าทางเชื่อถือ“ดี เช่นนั้นข้าจะรอ ..เจ้าไปนอนเถิด” เหลือบตามองนกยวนยาง บนพื้นน้ำเดียวดายเลี่ยงเฟิ่งย่อตัว“สิ่งนี้ นำพาข้ามาที่นี่” ยกผอบที่มีกลิ่นหอมรัญจวนใจจากไปทันที เลี่ยงเฟิ่งยกชามใส่ไก่และเป็ดหมักไปเก็บ เดินมาทิ้งตัวลงนอน บนแท่นนอน ภาพชวนระทึกใจเมื่ออกนุ่มเบียดอยู่กับอกกว้างกลิ่นเครื่องหอมรัญจวนใจ กับบรรยากาศแบบนั้นเลี่ยงเฟิ่งข่มตานอน ชงไฉ่เองทิ้งตัวลงนอนหลังจากที่วางผอบไว้บนแท่นกำยานบนหัวเตียงหลับตาเป็นสุขใจความรู้สึกเหมือนมีอะไรสว่างสดใสรออยู่เบื้องหน้าในฝันนั้นลูกดอกจากคันธนูของใครบางคน พุ่งเข้าสู่จุดหมายเล็กๆ บนเป้าที่อยู่ไกลออกไปอย่างแม่นยำทว่ากลับมองไม่เห็นใบหน้า คนเบื้องหลังคันธนูคนนั้นภาพเดียวกันนี้ถูกซ้อนทับด้วยเลี่ยงเฟิ่งในอาภรณ์บุรุษงดงามกับคันธนูที่โค้งงอ ชงไฉ่มองอยู่ตรงนั้นภาพนี้เขาเคยเห็นมันมาแล้วอย่างแน่นอน สะดุ้งสุดตัวตื่นขึ้นเมื่อแขนข้างที่กอดอยู่กับเป็นแขนบอบบางของเยว่ฉี ชงไฉ่เผลอยกแขนของเยว่ฉีออกจากอกของตัวเอง“ฝ่าบาท”
หงส์ซ่อนน้ำตา ผูกพันกันใหม่
“วางใจเถิดสหาย ข้าเลี่ยงเฟิ่งไม่ทำให้ฝ่าบาทพี่ชายสุดที่รักของเจ้าต้อง ป่วยไข้เพราะอากหารที่ข้าทำแน่นอนแม้จะไม่ค่อยชอบขี้หน้าฮ่องเต้ผู้หน้าตาดีแต่ท่าทางโอหังก็ตาม” ฮุยเจินยกมือเรียวปิดปากเลี่ยงเฟิ่งก่อนจะพูดจบด้วยซ้ำกลัวใครมาได้ยิน“ฮะแฮ่ม..” เสียงกระแอมดังๆ จากด้านหลังชงไฉ่กับชิงซาที่ยืนทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ตรงนั้น ฮุยเจินเอามือออกจากปากบางของเลี่ยงเฟิ่งแต่กับลืมวงแขนที่กอดรัดเอวบางอยู่“ห้องเครื่องของเจ้าคนนี้ท่าทางจะพิเศษไม่น้อย ฮุยเจินถึงกับให้ความสนิทสนมขนาดนี้”“ฮุยเจินกับเลี่ยงเฟิ่งผ่านทุกข์ยาก ลำเข็ญ สนิทสนมกันเพราะความเคยชินหาใช่อย่างอื่นความรู้สึกไม่ต่างจากพี่น้องร่วมอุทร” ฮุยเจินรีบแก้ตัวชงไฉ่ยิ้ม“เจ้าเองก็ยัง ไม่มีชายาข้าไม่น่าละเลยเจ้าเลยฮุยเจินอายุเจ้าก็สมควรจะมีคู่ครองได้แล้ว” ฮุยเจินคุกเข่าทันที“ฝ่าบาททรงไตร่ตรอง” ฮุยเจินละล่ำละลักบอกชงไฉ่เลิกคิ้วสูง“ข้าเลี่ยงเฟิ่งมิใช่คนของไห่ตงหยวน ฉะนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์มาบงการชีวิต” เลี่ยงเฟิ่งชิงพูดขึ้นก่อน และนี้เองคือสิ่งที่ฮุยเจินกลัวที่สุดชงไฉ่เดินเข้าไปหาเลี่ยงเฟิ่งช้าๆ มองอย่างสำรวจมือบางขาวจับคางสวย บิดไ
หงส์ซ่อนน้ำตา ยามจื่อแล้ว
เยว่ฉีส่งตะเกียบสีเงินให้กับชงไฉ่ หมูสามชั้นที่แดง ขาวชิ้นพอดีคำ ราดด้วยน้ำจิ้มเผ็ดเปรี้ยวถูกส่งเข้าปาก ความเผ็ดจากพริกหอมภูเขา รสชาติเปรี้ยวอมหวานที่ปลายลิ้นจากผลส้ม และกลิ่นหอมจากสุรา ที่ฉุนขึ้นจมูก ที่ผสมกันอย่างลงตัวทำเอาชงไฉ่ถึงกับเผลอคีบหมูสามชั้นชิ้นต่อไปส่งเข้าปากอย่างลืมตัว ฮุยเจินหันไปอมยิ้มสบตากับชิงซาที่ยืนคอยสังเกตท่าทีของชงไฉ่ข้างๆ“รสชาติจัดจ้านไม่เหมือนอาหารของวังหลวงของไห่ตงหยวน กลิ่นสุราที่หอมหวนซึมซับเข้าไปข้างในชวนให้อยากลิ้มลอง นับว่าแปลกประหลาดไม่น้อย ““ฝ่าบาทลองชิมพร้อมกับเครื่องเคียงทั้งสามอย่างดูเถิด” ฮุยเจินออกปากเชิญชวน กลายเป็นเยว่ฉีที่คีบเอากวางตุ้ง สาหร่าย หัวไซเท้าหั่นวางบนจานคีบเอาเนื้อเป็ดส่งเข้าปากบ้าง รสชาติอาหารทำเอาเยว่ฉีถึงกับอึ้งชงไฉ่ คีบเครื่องเคียงมาวางที่จานบ้าง“สาหร่ายทะเลใช่ไหม เจ้านำมันมาจากเหอตงหยวนด้วยใช่ไหม” ส่งเข้าปากเคี้ยวด้วยความเอร็ดอร่อย“ต้องยกความดีให้นางวัตถุดิบทุกอย่างเลี่ยงเฟิ่ง นางคัดสรรด้วยความพิถีพิถัน” ชงไฉ่พยักหน้าตั้งหน้าตั้งตาคีบนู่นนี่มาลองลิ้มรสดู“ปูชนิดนี้รสชาติดีเหลือเกิน เพคะฝ่าบาท” เยว่ฉีออกปากชม“พระชายาคงยังไ
หงส์ซ่อนน้ำตา ทุกอย่างเปลี่ยนไป2
“ข้าเพียงอยากทดสอบยาลืมทุกข์ของกงกงเฒ่าว่าจะสามารถทำให้ฝ่าบาทลืมเลือน จิวซินได้จริงหรือไม่”“องค์ชายสิบสามจึงพานางมาด้วยเช่นนั้นหรือ”“ถูกต้อง ความรักความผูกพันหรือความรักจริงใจต่อกันไม่อาจมีสิ่งใดขว้างกั้นได้ ข้าเชื่อเช่นนั้น”“ข้าเอาใจช่วยให้ ความคิดของท่านถูกต้อง”“ข้าจะพานาง เข้าไปอยู่ในตำหนักของฝ่าบาทในฐานะนางในห้องเครื่อง เสวยของฝ่าบาทและต้องเป็นนางในที่ยกเครื่องเสวยด้วย”“หากให้นางไปคัดเลือกเป็นนางในเกรงว่าด้วยฐานันดรของนางสูงส่งและทุกอย่างที่เคยเป็นของเลี่ยงเฟิ่งอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องไปแข่งกับใคร เพียงแค่ให้ฝ่าบาทออกโรงปกป้องนางด้วยตัวฝ่าบาทเองเพราะตอนนี้ฝ่าบาททรงเป็นถึงฮ่องเต้สูงสุดในแผ่นดินแล้ว หากอยู่ในฐานะสนมย่อมไม่รอดพ้นสายตาของชายาอย่างเยว่ฉี”“ท่านมั่นใจเช่นนั้นหรือ”“เลี่ยงเฟิ่งคนนี้นางชื่นชอบการทำอาหารไม่ว่าจะเป็นพี่ห้าหรือข้าฮุยเจินมักจะต้องกลายเป็นผู้ที่ต้องติชมรสมือนางไปแล้วทั้งสิ้น นับว่าฝีมือการทำอาหารของเลี่ยงเฟิ่งหาผู้เปรียบเปรยได้ยากข้าจึงคิดว่า ฝ่าบาท จะต้องตรึงใจในรสมือของนางไม่น้อย”จิ่นเกอทำไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน“ปกตินางไม่เคยเข้าใกล้ห้องเครื่องมาก
หงส์ซ่อนน้ำตา ทุกอย่างเปลี่ยนไป
“เช่นนั้นรึ อย่างนั้นไม่สู้เจ้ารีบไปเยี่ยมองค์ชายน้อยเถิด เหลือเพียงเจ้าเท่านั้นที่ยังไม่เห็นหน้าองค์ชายน้อยมาก่อน”“เช่นนั้นข้าและเลี่ยงเฟิ่งขอลา” ฮุ่ยเจินกระตุกแขนเลี่ยงเฟิ่งให้คุกเข่าก่อนจะบ่ายหน้ายังตำหนักบูรพาที่ซึ่งบัดนี้องค์ชายใหญ่จิ่นเกอและเจียวซือเป็นผู้ครอบครอง ชงไฉ่มองตามฮุ่ยเจินและเลี่ยงเฟิ่งจนลับสายตาเบื้องหน้าตำหนักบูรพา จิ่นฉินตะลึงมองเลี่ยงเฟิ่ง ด้วยแววตาปีติ เช่นนั้นคำพูดหาหลุดออกมาจากปากไม่ ฮุ่ยเจิน เพียงแต่โคลงศรีษะไปมา พร้อมกับรอยยิ้มด้วยความสุนทรีย์หากไม่ได้แสดงอาการว่าอยากพูดอะไรเช่นกัน จิ่นฉินยกมือประสานกันเบื้องหน้าคารวะ องค์ชายสิบสาม“องค์ชายใหญ่กับเจียวซืออยู่ข้างในใช่ไหม” จิ่นฉินเหลือบตามองเลี่ยงเฟิ่ง แต่เจรจากับฮุยเจิน“องค์หญิงและองค์ชายใหญ่จิ่นเกอกำลัง หยอกล้อกับองค์ชายน้อยอยู่ข้างใน เชิญท่านทั้งสองรอสักครู่ ข้าน้อยจะไปบอกให้รุ้ว่าท่านทั้งสองมา”ฮุยเจินโบกมือ ห้ามถือวิสาสะเดินนำเลี่ยงเฟิ่งเข้าไปข้างในเบื้องหน้านั้นองค์ชายน้อย กำลังแย้มพระสรวลดวงตาใสซื่อจิ่นเกอยืนหันหลังเจียวซือนั่งยองๆ ข้างองค์ชายน้อยเสียงสาวใช้สองสามคน ทำความเคารพองค์ชายสิบสาม เลี่ยงเ
