หยอกเย้า

“ทำไม่ไม่เอ่ยปากสักคำเล่าข้าป้อนท่านก็ได้” จิวซินนึกเป็นห่วงชงไฉ่ไม่น้อยคิดว่าตัวเองเล่นแรงไปหน่อยเมื่อวานเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรแล้วยังบาดเจ็บอีก

ยกชามข้าวต้มในมือขึ้นจ่อริมฝีปากขององค์ชายสิบสอง กลิ่นหอมนั้นทำเอาชงไฉ่ถึงกับกลืนน้ำลาย

“ความกตัญญูของบุรุษคือล้างแค้นแทนพ่อ ความกตัญญูของลูกสาวคือการปรนนิบัติคนในครอบครัว” จิวซินตักข้าวต้มส่งถึงปากชงไฉ่ความหิวนั้นอาจไม่ถึงกับฆ่าคนแต่สามารถทำให้คนถูกฆ่าได้ ชงไฉ่กินอาหารด้วยความหิวโหยรสชาติที่ดีอยู่แล้วของเครื่องเทศของเหอตงหยวนยิ่งทำให้อาหารอร่อย

จิวซินมองชงไฉ่คิดหาแผนการที่จะทำให้ชงไฉ่เห็นความร้ายกาจของจิวซิน

“องค์หญิงอาหารของเหอตงหยวนรสชาติดีไม่เลว”

“ท่านก็ว่าเช่นนั้นใช่ไหมเห็นไหมเล่าเสี่ยวถังเจ้าหาว่าข้ากินจุความจริงทุกอย่างที่นี่อร่อยข้าถึงกินไม่หยุด”

“องค์หญิงหญิงงามกินแต่น้อย ไม่เช่นนั้น...”

“เจ้าไม่ต้องกังวลเสี่ยวถัง ก็ในเมื่อองค์รัชทายาทเขาอย่างไรเสียต้องแต่งกับข้าแน่นอนข้าไม่จำเป็นต้องห่วงว่าข้าจะ...ไม่มีสวามี555” หัวเราะเสียงดังสนั่นโดยไม่มีอาการสำรวมแต่อย่างใดชงไฉ่รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไรพิกลจนแทบจะสำลัก

นางช่างต่างจากองค์ชายใหญ่จิ่นเกอที่เงียบขรึมและเหมือนเก็บซ่อนบางอย่างไว้ภายในองค์หญิงรองคนนี้แม้ไม่อาจเห็นใบหน้าชัดเจนแต่คาดว่านางคงหน้าตาไม่ผิดจากจิ่นเกอมากนักอีกทั้งรูปร่างก็ไม่ต่างกันแต่อย่างใด มีแต่เพียงอัธยาศัยเท่านั้นที่ต่างออกไป จะว่าไปแววตาของนางไม่ต่างจากพี่ชายที่เหมือนมีความระทมทุกข์ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกซึ่งคนหนึ่งเย็นชาราวกับน้ำแข็งแต่อีกคนตรงนี้กลับ ร่าเริงผลิบานแต่เหมือนกับแสแสร้งให้ดูไร้มารยาท หรือว่านางมีแผนการอะไรอยู่ภายในชงไฉ่ไม่อาจวางใจได้ ชงไฉ่คิดว่าเขาประเมินองค์หญิงรองคนนี้ต่ำไป คงต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่

“องค์หญิงข้ามีข้าหลวงติดตามมาด้วยคนหนึ่งไม่ทราบว่าองค์หญิงพบเจอเขาบ้างไหม”

“ป่าแห่งนั้นวกวน มีต้นไผ่ลักษณะคล้ายๆ กันไม่สามารถจดจำทิศทางได้ คนขององค์รัชทายาทคาดว่าจะหลงป่าเสียแล้วข้าจะทูลเสด็จพ่อขอให้เสด็จพ่อสั่งให้องครักษ์ของเหอตงหยวนออกค้นหาคงจะพบตัวในไม่ช้านี้”

“ขอบคุณองค์หญิง” ชงไฉ่ประสานมือขอบคุณด้วยใจจริง

“ถ้าหากจะขอบคุณกันจริงๆ ข้าเห็นว่าองค์ชายสมควรที่จะนำเกี้ยวมารับตัวข้าเสียทีรอมานานแล้วข้าอยากเป็นชายาขององค์ชายเต็มทีข้าเบื่อกับการที่ต้องอยู่ที่นี่เป็นลูกเมียรองไม่มีสิทธิ์มีเสียงแต่อย่างใด”

“ฮ่องเต้ของเหอตงหยวน อยุติธรรมเช่นนั้นหรือ” จิวซินหุบขมวดคิ้วเข้าหากัน ชงไฉ่ลอบสังเกตอาการ

“องค์ชายอย่าได้กล่าวคำเช่นนั้นอีก ไม่มีลูกที่ดีคนไหนจะกล่าวคำว่าร้ายบิดาตนเอง” ชงไฉ่ยิ้มที่มุมปากสามารถยั่วโมโหนางให้แสดงตัวตนของนางออกมาได้ จับสังเกตได้ว่าน้ำเสียงของจิวซินช่างเหมือนองค์ชายใหญ่ที่อยู่ที่วังบูรพาเหลือเกิน

“ขออภัยข้าทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหวว่าเหตุใดองค์หญิงถึงได้ตัดพ้อเช่นนั้น”

“จิวซินเพียงแต่ อยากใช้ชีวิตในฐานะชายาเอกว่าจะเป็นเช่นไรก็ในเมื่อฮ่องเต้ไห่ตงหยวนทรงเมตตาให้จิวซินแต่งเข้าเป็นชายาเอกขององค์รัชทายาท รอแต่องค์รัชทายาทว่าจะพร้อมส่งเกี้ยวมาเมื่อใด” ไม่หลงกลชงไฉ่

“ข้ามีชายามากมายในตำหนักชงหยวน หวังว่าองค์หญิงจะปรับตัวได้”

“ตำแหน่งชายาเอกเป็นของข้าจิวซินตามบัญชาฮ่องเต้ผู้เป็นใหญ่ของไห่ตงหยวน ใยจิวซินต้องกังวล” ใบหน้าเชิดหยิ่ง ชงไฉ่รู้ว่าตัวเองทำสำเร็จยังไม่เลิกยั่วโมโห

“ข้าชงไฉ่ยุติธรรมเสมอไม่ว่าชายาเอกชายารองหรือชายาที่สิบห้าข้าก็จะให้ความสำคัญเท่าเทียมกันเช่นนั้นข้าคงไม่มีพวกนางเสียมากมายในตำหนักไม่ได้สนใจว่าใครจะมีใจรักใคร่มากกว่ากันเพียงแค่ให้ได้ซึ่งร่างกายของพวกนางมาก็พอ” กลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างยากเย็น

“ผิดกับข้าจิวซิน ข้ามิได้เหมือนท่านที่ทำเพื่อความสนุกชั่วคราวไม่ต้องการเพียงร่างหากแต่ ต้องการความผูกสมัครรักใคร่กลับคืนเช่นกัน” ชง” หันมองจิวซินเต็มตาด้วยว่าคำพูดนี้เขาเคยโต้เถียงกับองค์ชายใหญ่จิ่นเกอมาแล้วครั้งหนึ่ง” (ตอนมิตรภาพ)

“หึหึ องค์หญิงทำให้ข้าคิดถึงพี่ชายของท่านองค์ชายใหญ่จิ่นเกอด้วยเราสองคนเคยโต้เถียงเรื่องนี้กัน” จิวซินรู้ว่าตัวเองพลาดไป เม้มปากสนิท

“ที่เหอตงหยวนมีน้ำพุบำบัดอยากให้องค์รัชทายาทได้ลงไปแช่เพื่อสมานแผลตามแบบของเราให้จิวซินพาองค์ชายไปเถิด” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดทันควัน ชงไฉ่เผลอยิ้มที่มุมปากนับว่านางฉลาดล้ำลึกรู้หลบหลีกไม่ปะทะตรงๆ ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้พูดคุยกับคนอีกคนในตำหนักบูรพา ตอนนี้เองที่ไม่ได้มีความรู้สึกถวิลหาเหมือนก่อนคล้ายกับว่าคุยกับคนผู้เดียวกัน