ชงไฉ่

ชงไฉ่อาจมิใช่บุรุษที่เพรียบพร้อมหากแต่มีน้ำใจเป็นเลิศ แม้ต่สุราหนึ่งจอกก็อาจแบ่งบันแก่สหายคนละครึ่งจอกได้ไม่มีบิดพลิ้ว

แต่กระนั้นเขาเองมิใช่ผู้ที่ทานทนต่อความอดกลั้นได้นานหากถูกปองร้ายก็พร้อมที่จะกระโจนเข้าใส่ด้วยกระบี่คู่กาย

ใบหน้าของเขาแม้หล่อเหลาหาผู้เทียบเคียงแต่มธุรสวาจากลับหวานหาผู้เทียบเคียงไม่มีได้ ในยามที่ปักใจหลงใหลแก่หญิงงามคำหวานข้างหูที่อยากจะเบือนหน้าหนีหากแต่ไม่อาจทำเพราะทอดตัวลงด้วยความอ่อนหวานที่เขาปลุกปลอบ

บุรุษผู้ที่ไม่อาจให้หญิงงามโดนรังแกแม้ว่าจะไม่เคยรู้จักนางมาก่อน

ชงไฉ่เมื่อบังเกิความรักแท้กลับคิดว่าอนุภาพของความรักน่าสะพรึงกลัว

ดวงหน้าของหญิงอันเป้นที่รักกลับโยกคลอนจิตใจของบุรุษให้สั่นไหว

ความรักของชงไฉ่แม้ไม่ต้องการยึดครองหากขอเพียงได้ตื่นลืมตามายามเช้าพร้อมกันในทุกวันเมื่อดวงตะวันทอแสงที่ขอบฟ้านั่นขอเพียงมีเจ้าอยู่ในอ้อมแขนพัวพัน

หงส์ซอนน้ำตา

“นายของข้าเมาจนหลับไปแล้วเห็นที่ข้าต้องพากลับตำหนักบูรพาเสียทีไม่รบกวนองค์ชายทั้งสอง”

“ข้านำเกี้ยวมาจากในวังเชิญเจ้าพานายของเจ้ากลับไปกับเกี้ยวที่ข้านำมาเถิด” องค์ชายสิบสองคล้ายจะเตรียมการมาอย่างดี จิ่นฉินไม่กล้ากอดประคองจิวซินด้วยเข้าใจดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะไหน

“พานายของเจ้าไปสิ” องค์ชายสิบสองเร่งเร้าแต่ทว่าจิ่นฉินยังคงลังเล ชงไฉ่ไม่รอช้าสอดวงแขนเข้าที่ลำคอระหงพยุงให้จิวซินลุกขึ้น แต่ไม่เป็นผลเมื่อจิวซินที่เมามายกลับสอดวงแขนเข้ารอบลำคอและดึงศีรษะของชงไฉ่เข้ามาใกล้ใบหน้าของตัวเองด้วยน้ำหนักตัวทั้งหมดจนริมฝีปากของชงไฉ่เกือบชนกับริมฝีปากของจิวซิน ส่งผลให้องค์รัชทายาทใบหน้าแดงก่ำหาใช่ด้วยการร่ำสุราหากแต่เป็นอาการเขินอาย จิ่นฉินพยายามแกะมือจิวซินออกจากลำคอของชงไฉ่แต่ไม่เป็นผล จิ่นเกอมองดูน้องสาวจากมุมหนึ่งยกมือกุมขมับ

“ลู่ชิงเจ้าแสร้งเข้าไปช่วยพยุงนางทีเถิดข้าไปอยากให้นางเปลืองตัวไปกว่านี้ นางครั้งเมามายมักจะทำเรื่องที่ไม่คาดฝัน” ลู่ชิงพาตัวเองออกไปยังที่คนทั้งหมดอยู่ตรงนั้น

“คุณชายทั้งสามให้ข้าน้อยช่วยพยุงคุณชายท่านนั้นเถิด” จิ่นฉินถอนหายใจยาวเหยียดเมื่อเห็นลู่ชิงมาแก้ไขสถานการณ์ให้ ส่วนองค์ชายทั้งสองกลับคิดว่าลู่ชิงเป็นหญิงงามในหอนางโลม

“องค์หญิงอย่าทรงดื้อรั้นเมามายแล้วกลับตำหนักเถิด” ลู่ชิงกระซิบข้างหูพยุงจิวซินขึ้นอย่างทุลักทุเลเล็กน้อยก่อนจะพาตัวนางออกมา

ชงไฉ่เดินแกมวิ่งไปเปิดเกี้ยวออกให้ลู่ชิงพาจิวซินเข้าไปข้างใน จัดท่าในนอนไปบนเกี้ยว

“พาองค์ชายใหญ่ส่งที่ตำหนักบูรพา” ชงไฉ่สั่งคนหามเกี้ยว จิ่นฉินเดินตามเกี้ยวไปติดๆ

“พี่ห้ามีเจตนาใดกันแน่ที่นำพาองค์ชายใหญ่มายังสถานที่แห่งนี้” ชงไฉ่อดที่จะถามฮุยโม๋ไม่ได้และด้วยเพราะอารมณ์ขุ่นมัวอย่างหาสาเหตุไม่ได้

“น้องสิบสองอารมณ์ขุ่นมัวเพราะเหตุใด มองพี่ห้าของเจ้าว่ามีเจตนาไม่ดี” องค์ชายห้าพูดพร้อมกับรอยยิ้มละไม ชงไฉ่พึงสำนึกได้ว่าตัวเองไม่สมควรแสดงกิริยาเช่นนั้น

“พี่ห้าโปรดอภัย ข้าเพียงแต่หวังดีกลัวว่าหากมีใครมาพานพบท่านนำพาราชบุตรเขยมา ยังหอนางโลมจะคิดว่าเป็นพี่ห้าที่มอมเมาองค์ชายใหญ่”

“น้องสิบสองกังวลไปแล้ว พี่ห้าเพียงแต่เห็นว่าองค์ชายใหญ่ เดียวดายอ้างว้าง...จนน่าใจหาย...” คำพูดขาดหายไปเพียงเท่านั้น เป็นเขาเสียอีกที่เดียวดายอ้างว้างแต่เมื่ออยู่ใกล้ ..นางเขากลับรู้สึกว่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันตา ยังไม่ทันได้สอบหาความจริงจากปากคนเมาความจริงชงไฉ่ก็พูดไม่ผิดเขาตั้งใจมอมเมาเพื่อสืบค้นความจริงจากปาก ..ของนางมากกว่า

“พี่ห้าช่างเอาใจใส่ทุกคนไม่มียกเว้นอย่างนี้ นี่เองเสด็จพ่อถึงยกย่องพี่ห้าว่าจิตใจอารีไม่มีแบ่งแยก” องค์ชายห้ายังคงยิ้มเยือนชงไฉ่รู้สึกเช่นนั้นมานานแล้วหากแต่ไม่มีโอกาสได้บอกกล่าวแก่ฮุยโม๋เท่านั้นเอง ความคลางแคลงใจหายไปแทบในจะทันที

เกี้ยวที่มีจิวซินนอนอยู่ข้างในเคลื่อนผ่านประตูเมืองเข้าไปช้าๆ จิ่นเกอเดินตามจิ่นฉินก่อนจะรั้งจิ่นฉินไว้

“อยากให้เจ้าจับตามอง ฮ่องเต้”

“องค์ชายสงสัยอะไรในตัวฮ่องเต้ของไห่ตงหยวน”

เสด็จพ่อทรงเป็นกังวลว่าฮ่องเต้คนนี้มีเจตนาแอบแฝงคิดครอบครองเหอตงหยวนไม่ทำตามสัญญาที่เคยให้ไว้”

“ข้าน้อยจิ่นเกอจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อสืบค้นความจริง”

“ข้ารู้ว่าเสด็จพ่อและไห่หยวนมีอดีตที่ไม่อาจเปิดเผยแต่ใครจะรู้ความสัมพันธ์จากสหายกลายเป็นศัตรูย่อมทำให้สัญญาไม่มีความสำคัญอีกต่อไป”

“หากมีสัญญาณที่ไม่ดีข้าจะส่งข่าวให้องค์ชายทราบทันที”

“หวังว่าเจ้าจิ่นฉินจะไม่ทำให้ข้าผิดหวังตอนนี้ต้องลำบากเจ้าแล้วต้องคอยปกป้องจิวซินน้องข้าและยังต้องช่วยเหลือเหอตงหยวนของเรา” จิ่นฉินคุกเข่าเบื้องหน้า

“องค์ชายเปรียบดั่งพี่น้องร่วมอุทรแม้จะไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาติหากข้าไม่มีองค์ชายไหนเลยจะมีวันนี้” จิ่นเกอใช้มือจับไหล่จิ่นฉินให้ลุกขึ้น

“ลุกขึ้นเถิด เราสองเติบใหญ่มาพร้อมกัน ข้าเองไม่เคยคิดว่าเจ้าเป็นผู้อื่นหากแต่เป็นพี่น้องไม่ต่างไปแม้มีเรื่องใดข้าก็ต้องนึกถึงเจ้าเป็นคนแรกอยู่แล้ว”

เมื่อจิ่นฉินไม่ได้ตามไป เกี้ยวของจิวซินถูกเปลี่ยนเส้นทางจากที่กำลังมุ่งหน้าไปที่ตำหนักบูรพา ไปอีกทางอย่างเร่งรีบ จิวซินยังหลับใหลด้วยความเมามายอยู่ภายในเกี้ยว

สองใช้สองสามนางพยุงร่างของจิวซินด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน เข้าไปยังห้องที่ถูกปิดมิดชิด วางร่างบางลงบนแท่นนอนทิ้งไว้อย่างนั้น

ขันทีเฒ่าลูบเคราดกขาวด้วยความพึงพอใจอยู่ใกล้ๆ