Semua Bab หงส์ซ่อนน้ำตา: Bab 11 - Bab 20

จิวซินยิ้มกว้างแสดงความจริงใจ เลียนแบบฮุ่ยเจินองค์ชายสิบสามกับรู้สึกว่าใจไหววูบกับยิ้มกว้างเปิดเผยหมดจดนั้นสร้างมิตรดีกว่าผลิตศัตรูองค์ชายห้ากับองค์รัชทายาทและองค์หญิงสิบสี่ เดินมาถึงพร้อมกัน“ไยยิ้มกว้างเช่นนั้นเจ้าสิบสาม” ชงไฉ่เอ่ยปาก“หากพบสหายรู้ใจมีอุดมการณ์เดียวกัน (อุดมการณ์ต่อต้านบุรุษกล้าแกร่งผู้ที่เก่งกล้าทั้งบุ้นและบู๋) ข้ายอมยิ้มได้กว้าง” องค์ชายสิบสามต่อคำองค์หญิงสิบสี่เดินเข้าไปเกาะแขนจิวซินแน่น“องค์ชายใหญ่ข้าแวะมาชวนท่านออกไปเที่ยวย่านค้าขายนอกวัง” จิวซินตบมือบางขององค์หญิงเบาๆ ยิ้มหวานดวงตาเป็นประกายตามแบบที่ฝึกฝนมา องค์ชายห้าฮุ่ยโม๋กับองค์รัชทายาท มองท่าทางกรุ้มกริ่มของจิวซินอย่างขัดตา“องค์ชายใหญ่ไม่ต้องตามใจนางให้มาก” องค์ชายสิบสามเหน็บแนมเพราะรู้นิสัยเจียวซือดีหากได้ก็ต้องได้ยิ่งๆขึ้นไป องค์หญิงสิบสี่แลบลิ้นให้องค์ชายสิบสาม“เจ้าก็เอาแต่ใจจนเคยตัวข้ากำลังจะชวนองค์ชายใหญ่ยังลานธนูเสด็จพ่อประทับรอที่นั่นเพื่อชมการยิ่งธนูขององค์ชายใหญ่ ข้าเชิญท่านที่ลานธนู” องค์ชายสิบสามหันมายกมือประสานกันตรงหน้าจิวซิน องค์หญิงสิบสี่ทำเสียงจิจ๊ะขัดใจ“เช่นนั้นข้าขอตัวคารวะฮ่องเต้

จิวซินเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองพลาดเสียแล้วด้วยมารดาของจิ่นเกอจริงๆ นั้นไม่ชอบการรบพุ่งนางเป็นหญิงงามที่เพียบพร้อมและอ่อนหวานผิดกับมารดาของจิวซินที่เป็นหญิงชาวบ้าน ถนัดการท่องเที่ยวล่าสัตว์บนหลังม้าด้วยธนู“ข้าฮุ่ยโม๋อยากเห็น มารดาขององค์ชายใหญ่ยิ่งนัก นางคงทั้งงดงามอ่อนหวานและองอาจในเวลาเดียวกันไม่ต่างจากองค์ชายใหญ่” คำชมที่เผลอไผลออกไป ซึ่งตรงกับใจของชงไฉ่ที่คิดว่ามารดาขององค์ชายใหญ่จิ่นเกอผู้นี้คงเป็นหญิงงามอย่างที่สุดด้วยใบหน้าหวานดั่งหญิงสาวขององค์ชายใหญ่ทำให้ไม่อาจคิดเป็นอื่น“พี่ห้ากับเสด็จพ่อลูกขอตัวองค์ชายใหญ่ของลูก เพื่อพาลูกไปเดินเที่ยวนอกวังกันองค์ชายใหญ่จะได้เปิดหูเปิดตาเสียบ้าง” เจียวซือคล้องแขนจิวซินแน่น ฮ่องเต้พยักหน้าตามใจบุตรสาว จิวซินเชื้อเชิญให้เจียวซือนำหน้าไปก่อนชงไฉ่ ฮุ่ยโม๋และฮุ่ยเจินขยับตัวออกเดินตามไป“ลูกลาท่านพ่อ เราทั้งสามจะตามน้องสิบสี่และองค์ชายใหญ่ยังนอกวัง” องค์ชายห้าเป็นตัวแทนกล่าวคำลา ฮ่องเต้มองภาพเหล่านั้นด้วยสายตาประหลาดนานครั้งที่เขาจะเห็นว่าเหล่าองค์ชายและองค์หญิงจะพร้อมใจกันทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง นี่หมายความว่าเป็นนิมิตหมายอันดี หากองค์ชายใหญ่สามารถใช้

เจียวซือรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมแขนของบุรุษผู้นี้จิวซินเหลือบตามองจนทั่วศัตรูมากหน้ารายล้อมปลายกระบี่ชี้ลงเบื้องล่างเพียงพริบตากลับตวัดขึ้นฟาดฟันบุรุษไร้ยางอายที่รุมล้อมแกเช่นฝูงหมาป่ากระหายเลือดที่จ้องฉวยโอกาสเมื่อพลาดพลั้ง จะเป็นใครไม่สำคัญเมื่อชักกระบี่ใส่แล้วมันก็คือคู่ต่อสู้ น้ำน้อยไม่อาจเอาชนะไฟได้เช่นไรจิวซินก็ไม่อาจอยู่เหนือฝูงหมาป่ากระหายเลือดได้ร่างบางแม้เพียงขยับก็ถูกคมกระบี่เชือดเฉือน แม้มิใช่จุดสำคัญแต่ความเจ็บปวดทวีคูณ สุดจะทานทน ร่างบางเกือบจะทรุดลงกับพื้น ชิงซายังไม่ส่งสัญญาณให้หยุด ด้วยอคติส่วนตัวชิงซากลับคิดว่าปล่อยให้จิวซินได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเสียบ้าง รอยยิ้มเยาะหยันที่ริมฝีปากเหยียดหยันน่ารังเกียจ ดวงตาพร่ามัวเนื่องจากเลือดในกายไหลนองสติเกือบจะดับวูบ ร่างหนึ่งทะยานดังมังกร กระบี่ในมือกางกั้นปกป้องฟาดฟันเหล่าบุรุษรายล้อม ชิงซาตกใจแทบสิ้นสติเมื่อพบว่าองค์รัชทายาทเป็นผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือ องค์ชายสิบสองหอบร่างบางทะยานหนี แต่กลับถูกไล่ตาม ชิงซาไม่ทันส่งสัญญาณให้ยุติการทำร้ายพวกมันหาได้สนใจว่าเป็นผู้ใดยังคงไล่ตามไม่ลดละชงไฉ่ พาจิวซินที่บอบซ้ำหลบหลีกพัลวัน ไม่รู้แน่ช

จิ่นฉิน สะกดรอยตามจิ่นเกอออกไปนอกวังด้วยคุ้นชินกับลักษณะท่าทางของผู้ที่ให้ความช่วยเหลือองค์หญิงสิบสี่ ใบหน้าถูกปิดบังด้วยหมวกใบใหญ่จนไม่สามารถรู้ได้ว่าเป็นผู้ใด ชักกระบี่จ่อที่ลำคอก่อนที่จิ่นเกอจะพ้นกำแพงยาวทอดสู่บ้านเรือนหนาทึบ“ท่านเป็นใครเผยตัวตนของท่านออกมา” จิ่นเกอหายอมไม่ ซัดฝ่ามือเข้าที่ข้อแขนทำเอากระบี่ในมือของจิ่นฉินร่วงหล่นลงพื้นการประมือจึงเริ่มขึ้น“โปรดยั้งมือด้วยองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ” จิ่นฉินจำกระบวนท่าของจิ่นเกอได้ไม่ลืม จิ่นเกอส่งกระบี่เข้าไปในฝัก ใช้มือดันหมวกขึ้นเพื่อเผยให้เห็นใบหน้า“เป็นเจ้าที่ไม่อาจจำข้าได้” จิ่นฉินประสานมือคารวะ“จิ่นฉินมีตาหามีแวว” จิ่นเกอตบบ่าเบาๆ“น้องสาวข้าจิวซินนางเป็นเช่นไร”“องค์หญิงนางหายไปพร้อมกับองค์รัชทายาทในคราวที่ออกไปนอกวังเป็นข้าจิ่นฉินที่ละเลยคิดไม่ถึงว่านางจะมีภัย”“อย่ากล่าวโทษตัวเองเลยจิวซินใช่ว่าจะไร้ฝีมือเสียทีเดียวหากแต่วรยุทธ์ของนางก็ไม่เป็นรองผู้ใดคงเอาตัวรอดได้ไม่ยากว่าผู้ใดกันที่คิดปองร้ายนาง”“ในวังหลวงแห่งนี้ชั่วดีไม่อาจแบ่งแยก ข้าจิ่นฉินหวั่นใจไม่น้อย”“ข้าวางใจให้เจ้าดูแลปกป้องนางก็เพียงเพราะรู้ว่าเจ้าต้องดูแลนางแทนข้าไ

กอดจากด้านหลังซบใบหน้ากับแผ่นหลังทุกทีไม้นี้ใช้ได้ผลหากเป็นตอนนี้กลับไม่มีผลใดๆ“องค์ชายใหญ่ปฏิเสธหมอหลวงในการรักษาข้าเห็นสมควรว่าต้องนำยาสมานแผลไปแสดงน้ำใจ”“หากฮ่องเต้ไม่มีราชโองการให้ท่านเสกสมรสกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนท่านยังคงจะเป็นแบบนี้ไหม”“เจ้าเลอะเลือนแล้วเยว่ฉีข้าเพียงแต่...แสดงน้ำใจในฐานะสหาย” ใจไหววูบ“ท่านใส่ใจองค์ชายใหญ่จิ่นเกอเกินไปทั้งยังพาตัวเองไปพบกับอันตรายเยว่ฉีว่าท่านควรห่างๆองคืชายใหญ่ไว้จึงดี”“เจ้าแล้งน้ำใจเยี่ยงนี้ข้าไม่ชมชอบหญิงงามแต่เพียงภายนอกแต่ภายในกลับหาความจริงใจไม่พบพาน” สะบัดตัวออกเดินจากไป เยว่ฉียืนสะอื้นไห้อยู่ตรงนั้น“เรื่องเร่งด่วนข้ามอบให้เจ้าจัดการ” ไห่หยวนฮ่องเต้มีบัญชาขันทีเฒ่าคุกเข่าเบื้องหน้า “ฝ่าบาทองค์ชายสิบสองรูปงามสมกับบุรุษ ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลพระทัย” ไห่หยวนฮ่องเต้ถอนหายใจยาว“รูปงามหากแต่ไม่ใส่ใจบ้านเมืองไม่ขยันศึกษาเล่าเรียนวันๆ ห้อมล้อมด้วยหญิงงามไม่ใฝ่หาวิชาใส่ตัวผิดกับองค์ชายห้าที่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาพูดน้อยสำรวมจึงขึ้นชื่อว่าบุรุษรูปงามทั้งภายในและภายนอก”“อาจเป็นที่องค์ชายสิบสองยังทรงพระเยาว์หากวันใดขึ้นนั่งบัลลังก์พระองค์จะท