ดั่งสหาย2

จิวซินเพิ่งจะรู้ตัวว่าตัวเองพลาดเสียแล้วด้วยมารดาของจิ่นเกอจริงๆ นั้นไม่ชอบการรบพุ่งนางเป็นหญิงงามที่เพียบพร้อมและอ่อนหวานผิดกับมารดาของจิวซินที่เป็นหญิงชาวบ้าน ถนัดการท่องเที่ยวล่าสัตว์บนหลังม้าด้วยธนู

“ข้าฮุ่ยโม๋อยากเห็น มารดาขององค์ชายใหญ่ยิ่งนัก นางคงทั้งงดงามอ่อนหวานและองอาจในเวลาเดียวกันไม่ต่างจากองค์ชายใหญ่” คำชมที่เผลอไผลออกไป ซึ่งตรงกับใจของชงไฉ่ที่คิดว่ามารดาขององค์ชายใหญ่จิ่นเกอผู้นี้คงเป็นหญิงงามอย่างที่สุดด้วยใบหน้าหวานดั่งหญิงสาวขององค์ชายใหญ่ทำให้ไม่อาจคิดเป็นอื่น

“พี่ห้ากับเสด็จพ่อลูกขอตัวองค์ชายใหญ่ของลูก เพื่อพาลูกไปเดินเที่ยวนอกวังกันองค์ชายใหญ่จะได้เปิดหูเปิดตาเสียบ้าง”

 เจียวซือคล้องแขนจิวซินแน่น ฮ่องเต้พยักหน้าตามใจบุตรสาว จิวซินเชื้อเชิญให้เจียวซือนำหน้าไปก่อนชงไฉ่ ฮุ่ยโม๋และฮุ่ยเจินขยับตัวออกเดินตามไป

“ลูกลาท่านพ่อ เราทั้งสามจะตามน้องสิบสี่และองค์ชายใหญ่ยังนอกวัง” องค์ชายห้าเป็นตัวแทนกล่าวคำลา ฮ่องเต้มองภาพเหล่านั้นด้วยสายตาประหลาดนานครั้งที่เขาจะเห็นว่าเหล่าองค์ชายและองค์หญิงจะพร้อมใจกันทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง นี่หมายความว่าเป็นนิมิตหมายอันดี หากองค์ชายใหญ่สามารถใช้ชีวิตอย่างเป็นสุขที่นี่อย่างน้อยเหอหยวนย่อมลดอาการโกรธขึ้งลงบ้างความหวังกันรางเลือนชักเด่นชัดขึ้นมาบ้าง ยังเหลือองค์หญิงจิวซินที่เขาเต็มใจอยากจะไถ่โทษเพื่อลดความบาดหมางลงไป

“ส่งคนออกสืบเรื่ององค์หญิงจิวซินว่านางเป็นดังคำขององค์ชายใหญ่หรือไม่” ขันทีข้างกายน้อมรับบัญชา

หากมองให้ดีเปิดใจมองมิใช่แค่เพียงอาภรณ์ที่สวมใส่ก็จะพบว่าหญิงงามสองนางกับบุรุษหนุ่มผู้องอาจ สามคนมิใช่หญิงหนึ่งชายสีคนอย่างที่ใช้ตามอง

จิวซินเพลิดเพลินกับสินค้าหลากหลายอดไม่ได้ที่จะชื่นชมกับ สายสร้อยลูกปัดที่ร้อยหลากสีตามประสาหญิงสาว หยิบขึ้นมาพิจารณาเนิ่นนานเจียวซือหยุดมองเหมือนกัน

“องค์ชายใหญ่ท่านปรารถนาที่จะมอบให้ข้าใช่หรือไม่” น้ำเสียงออดอ้อนองค์ชายห้าฮุ่ยโม๋คว้าสายสร้อยในมือของ จิวซินมากำไว้ก่อนจะล้วงหยิบเงินในถุงผ้าส่งให้พ่อค้าโดยไว

“ของสิ่งนี้ ข้ามอบให้ท่านห้ามท่านมอบให้ผู้ใดต่อในเมื่อท่านสนใจในสิ่งของสวยงามชิ้นนี้นัก เช่นนั้นถือเสียว่าเป็นของกำนัลจากไห่ตงหยวน” จิวซินดวงตาเป็นประกายรู้สึกขอบคุณ แต่เจียวซือกับค้อนให้พี่ชาย

“พี่ห้าท่านให้ของเช่นนี้แก่บุรุษได้อย่างไรมีดสั้นด้ามงาช้างสวยงามเหมาะจะเป็นของกำนัลอย่างยิ่ง” เจียวซือลากแขนจิวซินยังร้านขายอาวุธชงไฉ่เลือกหยิบ มีดสั้นปลายโค้งด้ามงาช้างประดับด้วยหยกหลากสีลูบคลำไปมา เมื่อเห็นจิวซินมาถึงก็ยื่นส่งให้ตรงหน้า

“สำหรับท่านองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ ของชิ้นนี้มิเพียงใช้ป้องกันตัวได้หากแต่ยังใช้ปอกเปลือกผลท้อส่งเข้าปากแก้หิวได้ด้วย”

 คำพูดทีเล่นทีจริงทำเอาจิวซินเผลออมยิ้มจนใบหน้าสวยสว่างใสดึงมีดออกมาจากฝักลูบคลำคมมีดด้วยความพึงใจ

“พี่จิ่นเกอข้าได้สิ่งนี้มอบแก่ท่าน” องค์ชายสิบสามยัดใส่แหวนหยกสีเลือดนกวงใหญ่ใส่เข้าไปในมือของจิวซิน นับว่าชาวไห่ตงหยวนมีน้ำใจมิใช่น้อย เกื้อกูลผู้จากบ้านมาไกลด้วยน้ำใจเผื่อแผ่จิวซินรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจยิ่งนัก

“เช่นนั้นข้าไม่อาจน้อยหน้า” เจียวซือถือวิสาสะผูกถุงเครื่องหอมกลิ่นละมุนข้างเอวของจิวซินแสดงความสนิทสนม

“ท่านชอบของใครมากกว่ากัน” องค์ชายสิบสามช่างเจรจาอดถามตามประสาคนที่มีความอยากรู้อยากเห็น

“ทั้งสามอย่างนับว่าถูกใจข้าทั้งสิ้น ถุงเครื่องหอมแม้จะมีราคาน้อยนิดแต่กับทำให้ข้ากลายเป็น บุรุษหนุ่มเนื้อหอม แหวนหยกวงนี้อย่างน้อยก็เตือนใจว่าข้ามีสหายที่ดีเช่นองค์ชายสิบสามส่วนมีดสั้นจริงอย่างที่องค์รัชทายาทบอกมันป้องกันตัวได้และยังใช้ปอกเปลือกท้อได้ด้วยส่วนสายสร้อยเส้นนี้แม้เป็นชายข้าเห็นว่ามันสวยงามหากสักวันมีลูกสาวคงเป็นสมบัติชิ้นเยี่ยมที่สมควรมอบให้” คนทั้งหมดหัวเราะขึ้นพร้อมกันมิตรภาพงอกงามทำให้โลกทั้งใบสวยงามใครจะคาดคิดว่าเวลามักเปลี่ยนแปลงทุกอย่างและฉุดดึงบางสิ่งให้แปรเปลี่ยนไปพร้อมกับมัน

ชงไฉ่เผลอสบตาจิวซินด้วยความบังเอิญดวงตาหวานใสไหวระริกหากแต่มีแววเศร้าสร้อยฉาบปนทำให้คนสบตาสวยรู้สึกเศร้าตามไปด้วย

องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ เดินเคียงข้างลู่ชิงสวนทางกับจิวซินแต่จิ่นเกอหาได้สังเกตเห็นน้องสาวต่างมารดาไม่

จิวซินเองก็ถูกเจียวซือชี้ชวนให้ดูสินค้าต่างๆ จนไม่อาจมองเห็นพี่ชายของนาง

นับเป็นความคลาดเคลื่อนอย่างประหลาดเหมือนกับสวรรค์ไม่ต้องการให้พบพาน

ทว่าหัวใจที่รื่นรมย์กับรู้สึกว่ามีสิ่งหนึ่งหนักอึ้งอยู่ภายใน จิวซินแม้จะยิ้มหัวแต่กับยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องการหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทว่าบิดาจะมีข้ออ้างใดปฏิเสธเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ในมื่อจิวซินพาตัวเองมายืนอยู่บนลานประหาร

“เสด็จพ่อข้าอาสาไปแทนพี่ใหญ่” จิวซินรำลึกความหลังเมื่อก่อนออกจากเหอตงหยวนอาการโมโหหุนหันกราดเกรี้ยวจนไม่มีใครเข้าหน้าติดเมื่อได้ข่าวองค์ชายใหญ่จิ่นเกอหนีหายไปไร้ร่องรอย

“หงส์เช่นไรจะแปรเปลี่ยนเป็นมังกรผงาด”

“เสด็จพ่อเพียงแค่หาทางเอาตัวรอดเฉพาะหน้าไปก่อน ไว้หลังจากนั้นลูกจะหาทางแก้ไขเอง”

“หากเจ้าเป็นชายข้าก็มิอาจเหนี่ยวรั้ง”

“ท่านพ่อข้าเพียงจริงใจอยากช่วยเหลือ เราเหลือเวลาเพียงน้อยนิดหากถกเถียงกันไปยิ่งทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเดิม”

“ไห่ตงหยวนพยายามทำทุกทางเพื่อครอบครองทุกอย่างที่ข้ามีไม่แม้แต่แผ่นดินที่ข้าครอบครองโดยชอบธรรม”