บุรุษอย่างข้ามิได้อดอยากถึงกับไม่เลือกชายหญิง

“เจ้ามองสำรวจรอบกายข้าเป็นถึงองค์รัชทายาทเช่นใดจะนอนเกลือกกลั้วดินโคลน เจ้าหรือก็ใช่ว่าจะสูงส่งก็เพียงแค่บาดเจ็บข้าถึงยอมให้นอนร่วมเตียงได้” จิวซินเผลอยกมือขึ้นหมายฟาดลงบนร่างของชงไฉ่ด้วยความโมโหแต่ช้าไปชงไฉ่คว้าข้อมือไว้ ยื่นหน้ามาใกล้สบตากลมสวยนิ่งตาสองตาประสานสายตาจิวซินแก้มแดงระเรื่อชงไฉ่เองใจเต้นระทึก

“เจ้าทำอะไรข้า”

“ทำตัวเหมือนมิใช่บุรุษหรือคิดว่าตัวเป็นหญิงงาม เจ้าคิดว่าข้าชงไฉ่อดอยากถึงกับไม่เลือกชายหญิงหรือไร” พูดไปใจก็แกว่งไกวในเมื่อเห็นอยู่ชัดๆ ว่าในใจนั้นปั่นป่วนเมื่ออยู่ใกล้บุรุษเช่นจิ่นเกอคนนี้

“ข้ารึมีน้ำใจช่วยเหลือแต่แม้แต่น้ำใจเจ้ายังไม่ตอบกลับกับคิดว่าข้าทำตัวน่ารังเกียจ” จิวซินเชิดหน้าขึ้นไม่สนใจคำพูดของชงไฉ่เห็นชัดว่าเสื้อผ้าของตนหลุดลุ่ย ชงไฉ่จะเห็นเนื้อหนังมากน้อยแค่ไหน

“ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือ”

“เกือบเอาชีวิตไม่รอดยังคงหยิ่งทะนงข้านับถือเจ้าเสียจริง”

“เพียงแค่นี้ข้าไม่เป็นไร ไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน”

“เช่นนั้นก็ดีแล้ว สมควรกลับวังหลวงได้แล้วทุกคนเป็นห่วงเจ้าแน่โดยเฉพาะองครักษ์ประจำกายเจ้า” ชงไฉ่หมายถึงจิ่นฉินทุกครั้งที่เขาสังเกตสายตาของจิ่นฉินยามมองมาที่จิ่นเกอผู้นี้มีมากมายความหมายทั้งรักทั้งบูชาดุจดังทาสผู้ซื่อสัตย์ไม่มีสักครั้งที่สายตาและการกระทำเป็นอื่น

“ท่านเองเหล่าชายาทั้งหลายก็คงเฝ้ารอและกระวนกระวายใจไม่แพ้กัน”

ชงไฉ่ยิ้มกับคำพูดสัพยอกนั้นนึกอยากต่อปากต่อคำกับจิวซิน

“เจ้าอิจฉาข้าที่มีชายามากมายใช่หรือไม่”

“ข้าจิ่นเกอมีเพียงรักเดียวไม่ชมชอบชายมากรักและหญิงมากชาย”

“บุรุษเหมือนเมล็ดพันธุ์พร้อมจะเจริญงอกงามไม่เลือกที่”

“ข้าไม่ ...ข้าไม่ใช่ผู้ที่เป็นดังบุรุษทั่วไปหากแต่ข้าคือต้นไผ่หากไม่ขุดกิ่งหน่อไปด้วยความยากลำบากก็ไม่อาจขยายพันธุ์” ชงไฉ่ยิ้มยียวน

“เช่นนั้นข้าก็จะรอดูองค์หญิงสิบสี่น้องข้าขุดกิ่งหน่อของเจ้าไปขยายพันธุ์ นางมีสาวใช้หน้าตางดงามมากมายซึ่งเจ้าไม่อาจมองข้าม เอาล่ะเปลี่ยนอาภรณ์เสียก่อนคงจะสวมใส่เข้าไปในวังไม่เหมาะนักผู้คนจะพากันแตกตื่นมันเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดแดงฉาน” ชงไฉ่โยนผ้าเก่าที่ค้นเจอในตู้ใบเล็กส่งให้จิวซินส่วนตัวเองกระชับชุดให้แน่นหนายืนกอดอกมองจิวซินตรงนั้น

จิวซินรับผ้ามาวางไว้ ไม่ยอมเปลี่ยนเสื้อผ้า

“บุรุษไยเหนียมอายบุรุษด้วยกันรีบเปลี่ยนอาภรณ์ของเจ้าเสีย”

“ข้าไม่คุ้นชินหากมีท่านอยู่ตรงนี้” ชงไฉ่หันหลังเดินออกนอกกระท่อมไป จิวซินเปลื้องผ้าออกทีละชิ้นแล้วสวมทับด้วยชุดใหม่เข้าไป ผมที่เกล้าไว้หลุดลุ่ยไม่เป็นท่าไม่ได้ใส่ใจเกล้าเก็บมันแต่อย่างใด

“เรียบร้อยดีหรือยังจะได้ออกเดินทาง จากนี่ไปถึงวังหลวงระยะทางไกลไม่ใช่น้อย” องค์ชายสิบสองโผล่เข้ามาเห็นจิวซินยามที่ผมยาวสยายเต็มแผ่นหลังความสวยที่บดบังจันทราจนอับแสงภายใต้อาภรณ์หม่นสีทำให้ใบหน้าผุดผาดยิ่งสวยเด่นงามสง่า ทำเอาเลือดในกายร้อนระอุ ยืนตะลึงจ้องมองจิวซินด้วยความลืมตัว

“เหตุใดท่านมองข้าเช่นนั้น”

“เกล้าเก็บผมของเจ้าเสียองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ” เรียกสติของตนโดยการเอ่ยชื่อจิ่นเกอ

จิวซินยกมือขึ้นรวบผมขึ้นแต่ไม่ถนัดนักเนื่องด้วยไม่เคยได้ทำเองแม้สักครั้งแต่เล็กมักเป็นหมิงหลินที่เกล้าผมให้จิวซิน ชงไฉ่เดินอ้อมไปด้านหลังรวบผมยาวสลวยขึ้นด้วยความชำนาญ ใช้ผ้าผืนเล็กมัดรวบไว้แน่นหนา

เหมือนจงใจกระซิบที่ข้างหู

“ไม่จำเป็นอย่าได้ปล่อยผมยาวสยายเช่นนี้อีกเป็นอันขาด” อารมณ์ขุ่นมัวไม่ทราบสาเหตุ จิวซินได้แต่กระพริบตาปริบๆ

กำลังจะก้าวเดินออกจากกระท่อม องค์ชายห้าฮุ่ยโม๋และเหล่าองครักษ์มาถึงพอดี องค์ชายห้าถลาเข้าหาจิวซินจับไหล่บางพลิกไปมาโดยหาได้สนใจองค์ชายสิบสองไม่

“เป็นอย่างไรบ้างปลอดภัยดีใช่ไหม” น้ำเสียงห่วงใยจนปิดไม่มิด

“พี่ห้า ท่านจะไม่ถามข้าสักคำเลยหรือไร” องค์ชายห้าเหมือนเพิ่งรู้สึกตัวหันมองมาที่ชงไฉ่

“น้องสิบสองเจ้าก็คงปลอดภัยเช่นกันใช่ไหม”

“เราทั้งสองปลอดภัยดีเพียงแต่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอโดนทำร้ายจนไม่ได้สติข้าจึงนำเขามาพักฟื้นที่กระท่อมแห่งนี้และยังเป็นเวลามืดค่ำแล้วจึงไม่อาจส่งข่าว”

“ข้าออกติดตามค้นหาพวกเจ้าจนทั่วไม่อาจพานพบ”

“เป็นเพราะข้าพาองค์ชายใหญ่ หนีพวกที่ปองร้ายมากเสียไกล ต้องขออภัยพี่ห้าที่ทำให้เป็นห่วง” องค์ชายห้าเหลือบตามองจิวซินที่นิ่งงันไม่เอ่ยคำใด

“เมื่อปลอดภัยก็ดีแล้วเสด็จพ่อห่วงใยเจ้าทั้งคู่จึงสั่งให้ข้านำกำลังองครักษ์เกราะทองออกมือดีตามหาเจ้าทั้งคู่”

“เช่นนั้นรีบรุดไปยังวังหลวงเถิดองค์ชายใหญ่อ่อนเพลียคงต้องให้หมอหลวงตรวจดูอาการอีกที” องค์ชายห้าพยุงจิวซิน ชงไฉ่คว้าขุดที่จิวซินเปลี่ยนมาถือไว้ก่อนจะเดินนำหน้าไป