เข้าสู่ระบบแชร์
หงส์ซ่อนน้ำตา
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-19 13:12:17จิวซินมองตามท่วงท่าคุ้นชินที่จากไปด้วยความแคลงใจ
จิ่นฉินพยุงจิวซินที่ร่างหายอ่อนแอพาแยกไปยังตำหนักบูรพา
“ข้าเชิญหมอหลวงที่ตำหนักบูรพาให้ดูอาการเจ้า องค์ชายใหญ่” องค์ชายห้าพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใยเหลือกำลัง
“เหอตงหยวนมียาสมานแผลชั้นเลิศไม่รบกวนท่านแล้วเราสมานแผลในแบบของเหอตงหยวน”
“เหอจิ่นเกอ เจ้ากลัวว่ายาที่ให้จะไม่ปลอดภัย หรือว่าไม่ไว้ใจเรา” องค์ชายสิบสองมองผ่านในการที่จิ่นฉินประคองจิวซินรู้สึกไม่ชอบใจนัก
“องค์ชายสิบสองกล่าวเกินไปแล้วข้าเพียงแต่ไม่อยากรบกวนพวกท่าน”
“เช่นนั้นก็สุดแล้วแต่ท่านเรื่องบางเรื่องไม่อาจฝืนใจ ไห่ตงหยวนถือว่าไม่ไร้น้ำใจแล้ว”
ต่างแยกย้ายกันไปชงไฉ่ยังคงถือเอาอาภรณ์ของจิวซินติดตัวไปด้วยองค์ชายห้ามองจิ่นฉินที่โอบรอบเอวของจิวซินด้วยสายตาขุ่นมัว
“องค์หญิงพวกที่ลอบทำร้ายท่านท่านรู้ที่มาที่ไปหรือไม่” จิ่นฉินถาม
“ข้าไม่อาจรู้ได้ฝีมือพวกมันร้ายกาจและมีการวางแผนมาก่อนหน้านั้นอย่างแน่นอน” จิ่นฉินครุ่นคิดหาสาเหตุของการลอบทำร้าย
“ตอนนี้เราไม่อาจรู้ได้ว่าผู้ใดเป็นมิตรและศัตรูที่แท้จริง”
“เจ้าหมายความว่า”
“องค์ชายสิบสององค์รัชทายาทเองไม่ชอบท่านตั้งแต่ท่านเข้าวัง ส่วนองค์ชายห้าแน่นอนว่าเมื่อท่านเข้ามาในวังฮ่องเต้ให้ความชื่นชมท่านเหนือผู้ใดเขาแม้เจียมตัวแต่ในใจ ไม่อาจหยั่งรู้ได้”
“ข้าพลาดเพียงก้าวต่อไปไม่อาจทำเช่นนี้ได้อีก” จิวซินหมายถึงการประลองที่ตัวเองสามารถเหนือกว่าองค์ชายห้า
“เป็นข้าพระองค์ที่ดูแลองค์หญิงไม่ดี” จิ่นฉินคุกเข่าต่อหน้า
“เจ้าไม่อาจดูแลข้าได้ทุกฝีก้าวอย่าได้โทษตัวเอง หากข้ารอบคอบกว่านี้ ครั้งเป็นข้าเองที่ประเมินผู้อื่นต่ำไปยังดีที่องค์ชายสิบสองช่วยไว้ทัน”
“องค์ชายสิบสองภายนอกอาจดูไม่สนใจสิ่งใดแต่ภายในห้าวหาญล้ำลึกไม่แปลกใจที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานกว่าโอรสองค์ใด หากองค์หญิงได้เป็นชายานับว่าหมดห่วง” จิ่นฉินพูดตามความจริงหากแต่ในใจเจ็บแปลบ
“จะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อข้าต้องแฝงกายมาเป็นพี่ใหญ่อยู่ที่นี่”
“องค์หญิงหมายความว่าหากไม่มีเรื่ององค์ชายใหญ่ท่านก็พร้อมที่จะเป็นชายาเอกขององค์รัชทายาท”
“เจ้าก็รู้จิ่นฉินข้าไม่ชมชอบการที่มีชายาหลายคนในตำหนักยังไม่นับรวมเหล่านางในที่เป็นนางบำเรอข้าขอเพียงรักเดียวเป็นหญิงของชายผู้เดียว” จิ่นฉินยิ้มบางๆ อาจเป็นเพราะจิวซินต้องอยู่อย่างอดสูกับมารดาของนางที่ไห่ตงหยวนนั่นเองจึงทำให้นางคิดต่างจากคนอื่น
“ฮ่องเต้สู่ขอท่านในฐานะชายาเอกหรือไท่จือเฟยไม่แน่เมื่อองค์รัชทายาทนั่งบัลลังก์ท่านก็รั้งตำแหน่งฮองเฮาแน่นอนจิ่นฉินใช้คำพูดลองใจจิวซิน
“ตำแหน่งในวังไม่ยั่งยืนข้าขอเพียงเสด็จพ่อไม่ต้องเจ็บแค้นเหมือนเช่นทุกวันนี้ก็พอข้ายอมแลกทุกอย่าง” จิวซินตอบไปอีกทางสายตาเหม่อมองจิ่นฉินอยากฉุดร่างบางเข้ามากอดพานางออกไปจากตรงนี้เพื่อไม่ต้องกังวลใจกับเรื่องที่ไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบของนาง
หมิงหลินใช้ยาสมานแผลป้าดป้ายไปทั่วตัวของจิวซินบาดแผลทั่วร่างสร้างความเจ็บแสบจิวซินกัดฟันหลับตาข่มความเจ็บปวดเมื่อยาถูกป้ายไปบนบาดแผล
“องค์หญิงท่านเผชิญเคราะห์กรรมแทนองค์ชายใหญ่เช่นนี้เพื่ออะไรกัน” หมิงหลินปาดน้ำตาด้วยความสงสาร
“หมิงหลินสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับข้าตอนนี้คือเสด็จพ่อและพี่ใหญ่ข้าไม่เหลือใครอีกแล้วเพียงเสด็จพ่อวางใจให้ข้ามาแทนพี่ใหญ่ข้าก็ถือว่าเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งทีเดียว”
กลิ่นกำยานที่ใช้รักษาแผลขจรขจายหมิงหลินนำมาใช้กับจิวซินบ่อยเสียจนไม่น่าเชื่อว่าหญิงงามบอบบางเช่นจิวซินจะต้องใช้ยาสมานแผลหากเป็นผู้อื่นต้องมีแผลเป็นทั่วร่าง
แต่จิวซินกลับไร้ซึ่งร่องรอยไม่ว่าจะบาดเจ็บขนาดไหนแผลจะลึกแค่ไหนผิวชมพูระเรื่อยามที่ไร้อาภรณ์ปกปิดภายใต้แสงเทียนหมิงหลินนึกตำหนิจิ่นฉินที่ไม่ตามไปดูแลจิวซินทำให้ได้รับอันตรายนายหญิงงดงามทำให้ผิวกายต้องมีริ้วรอย
“องค์รัชทายาทท่านบาดเจ็บที่ไหนหรือไม่ เย่วฉีห่วงใยท่านยิ่งนัก” เย่วฉีนวยนาดออกมารับที่หน้าตำหนัก
“ข้าไม่เป็นไร” เหล่าสนมขององค์รัชทายาทอีกหลายคนบ้างหลบบางยืนคอยยืนฟังด้วยความเป็นห่วงและอยากรู้
ชิงซาคุกเข่าเบื้องหน้า
“ชิงซาอารักขาไม่ดีปล่อยให้องค์รัชทายาทมีภัย” พูดไปหลบตาไป
“เจ้าอย่าได้กังวลข้าไม่เป็นไร ดีเสียอีกไม่ได้ยืดเส้นยืดสายนานแล้ว”
“พวกเจ้าเตรียมสุราอาหารองค์รัชทายาทคงจะหิวแล้ว” ชงไฉ่โบกมือห้าม
“เอาอาภรณ์ชุดนี้ไปที่หอซักล้างแล้วนำกลับคืนมาให้ข้าอย่างเร็วที่สุด” ส่งอาภรณ์ของจิวซินให้สาวใช้คิดถึงเจ้าของอาภรณ์ป่านนี้คงปวดระบมไปทั้งตัวบาดแผลแม้จะไม่ถึงกับสาหัสหากแต่ก็สร้างความเจ็บปวดได้ไม่น้อยหากเป็นผู้อื่นคงต้องเรียกหาหมอหลวงแต่นี่เป็นองค์ชายใหญ่เขาคิดว่าช่างเป็นคนที่มีความอดกลั้นเสียจริงอดกลั้นจนเขาอิจฉาความอดกลั้นนั้น
สาวเท้าเดินเข้าไปในห้องควานหายาสมานแผลชั้นเลิศของไห่ตงหยวนที่มีเก็บไว้ขวดยาเล็กๆ กลิ้งหล่นลงกับพื้น เยว่ฉีก้มเก็บมาถือไว้
“องค์รัชทายาทได้รับบาดเจ็บเช่นนั้นเยว่ฉีทายาให้เถิด” ชงไฉ่คว้ายามาถือไว้
“ข้าไม่ได้เป็นอะไรยานี้สำหรับองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ”
“องค์รัชทายาทท่านเพิ่งกลับมาไยต้องไปที่ตำหนักบูรพาอีกเยว่ฉีคิดถึงท่านเหลือเกิน”
กอดจากด้านหลังซบใบหน้ากับแผ่นหลังทุกทีไม้นี้ใช้ได้ผลหากเป็นตอนนี้กลับไม่มีผลใดๆ
บทที่เกี่ยวข้อง
หงส์ซ่อนน้ำตา ชงไฉ่
กอดจากด้านหลังซบใบหน้ากับแผ่นหลังทุกทีไม้นี้ใช้ได้ผลหากเป็นตอนนี้กลับไม่มีผลใดๆ“องค์ชายใหญ่ปฏิเสธหมอหลวงในการรักษาข้าเห็นสมควรว่าต้องนำยาสมานแผลไปแสดงน้ำใจ”“หากฮ่องเต้ไม่มีราชโองการให้ท่านเสกสมรสกับองค์หญิงรองของเหอตงหยวนท่านยังคงจะเป็นแบบนี้ไหม”“เจ้าเลอะเลือนแล้วเยว่ฉีข้าเพียงแต่...แสดงน้ำใจในฐานะสหาย” ใจไหววูบ“ท่านใส่ใจองค์ชายใหญ่จิ่นเกอเกินไปทั้งยังพาตัวเองไปพบกับอันตรายเยว่ฉีว่าท่านควรห่างๆองคืชายใหญ่ไว้จึงดี”“เจ้าแล้งน้ำใจเยี่ยงนี้ข้าไม่ชมชอบหญิงงามแต่เพียงภายนอกแต่ภายในกลับหาความจริงใจไม่พบพาน” สะบัดตัวออกเดินจากไป เยว่ฉียืนสะอื้นไห้อยู่ตรงนั้น“เรื่องเร่งด่วนข้ามอบให้เจ้าจัดการ” ไห่หยวนฮ่องเต้มีบัญชาขันทีเฒ่าคุกเข่าเบื้องหน้า “ฝ่าบาทองค์ชายสิบสองรูปงามสมกับบุรุษ ฝ่าบาทอย่าทรงกังวลพระทัย” ไห่หยวนฮ่องเต้ถอนหายใจยาว“รูปงามหากแต่ไม่ใส่ใจบ้านเมืองไม่ขยันศึกษาเล่าเรียนวันๆ ห้อมล้อมด้วยหญิงงามไม่ใฝ่หาวิชาใส่ตัวผิดกับองค์ชายห้าที่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบาพูดน้อยสำรวมจึงขึ้นชื่อว่าบุรุษรูปงามทั้งภายในและภายนอก”“อาจเป็นที่องค์ชายสิบสองยังทรงพระเยาว์หากวันใดขึ้นนั่งบัลลังก์พระองค์จะท
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-19หงส์ซ่อนน้ำตา งดงามพลิ้วไหว
มืออุ่นเชยคางมนขึ้นมาเพื่อจะได้พิศใบหน้าให้ชัดเจน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีกับบอกชงไฉ่ว่าเขาคือองค์ชายใหญ่แห่งเหอตงหยวน"เฮ้อ"จิวซินหญิงงามผู้ซึ่งไร้รัก โหยหาความรักจากบิดาและมองบุรุษแค่สิ่งมากรักที่มักจะอ้างรักเพื่อความชอบะรรมในการได้เชนชมร่างกายของหญิงงามหาได้สมัครรักใคร่เช่นรักแท้ไม่ แค่เพียงลมพัดผ่านแต่กระนั้นเมื่อมาพบกับชงไฉ่จิวซินนางกลับรู้สึกว่าตัวนางเองไม่อาจบังคับหรือห้ามตัวเองให้ชื่นชอบให้ชงไฉ่ได้จะด้วยอะไรก็แพ้ใจตัวเองถึงจะพยายามสร้างกำแพงความเกลียดชังขึ้นมา แต่ก็ถูกพังลงด้วยคำว่ารักแท้ของชงไฉ่"พ่อบุญธรรมสืบข่าวเรื่ององค์หญิงจิวซินที่นอนป่วยไร้เรี่ยวแรงที่ไห่ตงหยวนให้ข้าด้วย”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอใบหน้าหมดจด นางเองคงมีรูปโฉมไม่ต่างไป ข้าได้ข่าวว่าอ๋องห้าฮุ่ยโม๋รับอาสาสืบเรื่องของนางเจ้ามิต้องกังวลไปองค์ชาย12นิยมสาวงามก็จริงแต่ไม่นานก็เบื่อหน่ายไม่มีนางในคนใดเป็นที่ตรึงใจได้นานเช่นเจ้าเยว่ฉีหากองค์หญิงจิวซินใบหน้ามิต่างจากองค์ชายใหญ่จริงองค์ชายสิบสองก็คงแค่เพียงอยากได้มาครอบครองเหมือนเช่นทุกครั้งปล่อยให้มันผ่านไปแต่การเอาใจใส่และเป็นหนึ่งในตำหนักนี้ก็มีเพียงเจ้าอยู่แล้วเยว่ฉี
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-19หงส์ซ่อนน้ำตา งดงามพลิ้วไหว2
"เชิญท่านทั้งสาม ด้านใน” จิ่นฉินโค้งคำนับก่อนไปเพียงอึดใจเดียวก็กลับออกมา“องค์ชายใหญ่กำลังจิบชายามบ่ายพอดี ให้ข้าน้อยมาเชิญท่านทั้งสามร่วมจิบชา”ด้านหลังประตูใหญ่ภายในสวนร่มรื่นถูกตกแต่งด้วยกระถางบอนไซอายุหลายสิบปีสวยงามเด่นเก้าอี้และโต๊ะที่ทำจากหินอ่อนถูกวางไว้ด้านซ้าย จิวซินยืดหลังตรงใบหน้าสะอาดหมดจดแต่ซีดขาว มองอย่างถี่ถ้วนใบหน้ากลับแฝงไว้ด้วยความอ่อนล้า หมิงหลินเติมเชื้อไฟต้มน้ำชงชาอยู่ข้างๆ จิวซินลุกขึ้นผายมือเชื้อเชิญและส่งสัญญาณให้หมิงหลินออกไปจิ่ฉิน ยืนสังเกตการณ์อยู่หน้าประตูทางเข้ายกกระบวยขึ้นตักน้ำร้อนขึ้นมาถ้วยชาใบเล็กที่ถูกลวกเรียบร้อยวางอยู่เบื้องล่างด้วยความชำนาญ อาการพลิกตัวร่ายรำเหมือนกระบวยในมือเป็นกระบี่คมกริบก่อนจะรินลงสู่ถ้วยชาใบเล็กอย่างแม่นยำและรวดเร็วทั้งสามถ้วย กลิ่นหอมละมุนชวนเคลิ้มฝัน ชงไฉ่กลับไม่ได้มองเห็นจิวซินในอาภรณ์ของบุรุษกลับเห็นเป็นอาภรณ์หญิงงามพลิ้วไหวร่ายรำเหมือนหงส์เริงระบำงดงามเหมือนฝันล่องลอยฮุ่ยเจิน ปรบมือสนั่นฉุดให้สติชงไฉ่กลับคืนสู่ความเป็นจริงองค์หญิงสิบสี่มองพี่ชายทั้งสองสีหน้าครุ่นคิด“ยอดเยี่ยม” องค์ชายสิบสามกล่าวชม“เชิญ” จิวซินยกมือข
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สติสัมปชัญญะถูกความรักบดบัง
“ใครกันที่งดงามพลิ้วไหว” องค์ชายห้าเข้ามาสมทบ ดวงหน้าเรียบเฉยหากดวงตาเคลือบแคลงสงสัย“พี่ห้า”“ใครกันเป็นตั่วเจ้ พี่สาวใหญ่ของหอคณิกา” น้ำเสียงสรรพยอกแต่แววตาจริงจังองค์ชายสิบสามและชงไฉ่หันมามองผู้มาใหม่“น้องสิบสี่ เปรียบองค์ชายใหญ่เป็นดังหญิงงามผาดโผนในหอคณิกา” จิวซินกลั่นหัวเราะแทบตาย“หากไม่มีจิตอกุศลเคลือบแฝง ก็นับว่าสายตาเจ้าเฉียบคมเจ้าสิบสี่แล้วเจ้าทั้งสองเล่าเจ้าสิบสามกับน้องสิบสอง” หันไปถามทั้งสอง จิวซินไม่ยี่หระยกถ้วยน้ำชาตรงหน้าฮุ่ยโม๋“พี่ห้าคิดเห็นเช่นใด ในที่นี้มีใครบ้างไม่รู้ ว่าองค์ชายใหญ่จิ่นเกอใบหน้าคมคาย...งดงามเยี่ยงอิสตรี” ชงไฉ่พูดตามที่คิด“หากแต่ก็มิใช่อิสตรี” ฮุ่ยโม๋พูดแทรกขึ้น จิวซินเหลือบตามองเพียงแวบเดียว“คงไม่มีการเคลือบแคลงสงสัยอันใดในเมื่อข้าฮุ่ยเจินเคยได้ยินมาว่าพี่จิ่นเกอรูปงามหาบุรุษใดเทียบเคียง”“คนผู้หนึ่งหากเชื่อถือยึดมั่นในเรื่องใดแล้ว หากเมื่อพบว่าหลงเข้าใจผิดถูกหลอกลวงตลอดมาจะรู้สึกเช่นใด” จิวซินหลบตาต่ำ“พี่ห้าหมายความว่า”“ข้าเพียงแต่คิดว่าคนเราอยู่ได้ด้วยความเคลือบแคลงดีกว่าอยู่กับความจริงที่โหดร้าย ไม่เช่นนั้นคงจะยากที่จะรับมือ”“เราเสวนากัน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สติสัมปชัญญะถูกความรักบดบัง2
บุรุษเช่นเจ้าหากข้าไม่รู้ที่มาที่ไปคงคิดว่ามีจิตวิปริต มีความเป็นชายครึ่งหญิง พูดไปก็เหมือนกับว่าตัวเองชงไฉ่เองก็แอบสงสัยตัวเขาเองไม่น้อย ลุกขึ้นทันทีออกแรงฉุดให้จิวซินลุกขึ้น คราวนี้เองที่จิ่นฉินตามมาพอดี“องค์ชายเกิดอะไรขึ้น”“องค์ชายใหญ่นายของเจ้ารู้สึกว่าจะได้รับบาดเจ็บที่ขา” จิ่นฉินถลาเข้ามาดูด้วยความตกใจ“องค์ชาย” จิวซินทำหน้าเหยเก“ไม่เป็นอะไรมากเพียงแค่รู้สึกปวดที่ขา”“ให้ข้าพยุงท่านกลับตำหนักเถิด” จิ่นฉินนึกอะไรขึ้นมาได้“องค์ชายท่านรออยู่ที่นี่ข้าตามหมิงหลินให้ท่านไม่อยากแตะต้องตัวจิวซินด้วยกลัวว่าจะทำให้ใจสั่นไหวและทำให้จิวซินเสื่อมเสีย จิวซินพยักหน้าจิ่นฉินรีบรุดกลับไปยังตำหนักบูรพา ชงไฉ่มองจิ่นฉินอย่างไม่เข้าใจนัก“องครักษ์ขององค์ชายใหญ่ไฉนปล่อยท่านทิ้งไว้จะว่าไม่ห่วงก็แสนห่วงแต่บางครั้งการกระทำเหมือนมีอะไรภายใน” ตั้งข้อสังเกต“เขาเพียงแค่ หาคนมาช่วย”“หมิงหลินร่างบางอ้อนแอ้นจะพยุงท่านอย่างไรไหว ไม่สู้ให้ข้าพยุงกลับไปดีกว่า”จิวซินพยักหน้า เจ็บจนกัดฟัน ชงไฉ่มองใบหน้าซีดเผือดด้วยความสงสารพยุงจิวซินลุกขึ้นสอดมือรวบเอวกิ่วจากทางด้านหลังความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้าสู่หัวใจจิวซ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สุราเลิศรส
จิวซินนอนบิดขี้เกียจอยู่บนเตียงข้อเท้าที่บวมทำให้รู้สึกเจ็บ แต่ยังคงนั่งนิ่งอยู่บนนั้น หลายวันมานี้เจ็บตัวตลอด แต่ก็แต่ไหนแต่ไรมาแล้วจิวซินมักจะโลดโผนเพื่อให้เหมือนจิ่นเกอทำให้ได้เท่าจิ่นเกอพี่ใหญ่ด้วยความเป้นหญิงจึงเจ็บตัวเพราะไม่ได้แข็งแกร่งเช่นบุรุษทั่วไปนั่นเอง“หมิงหลิน” เรียกหาหมิงหลินเสียงลั่น“ไหลหล่า ไหลหล่า” (มาแล้วๆ) หมิงหลินขานมาแต่ไกล“จิ่นฉิน อยู่ไหน” จิวซินถามหาอีกคน“ท่านองครักษ์อยู่ด้านนอก คอยอารักขานายหญิงมีสิ่งใดจะบอกกล่าว” หมิงหลินเลิกคิ้วสูง“ข้าเพียงแต่ พักนี้ไม่เห็นเขาคอยมาวุ่นวายตักเตือนว่ากล่าวข้าเหมือนเช่นเคย”“ข้าน้อยก็เห็นว่าเดี๋ยวนี้ท่านองครักษ์ มักออกไปนอกวังบ่อยครั้ง หรือว่า แอบไปเที่ยวหอคณิกา” หมิงหลินออกความเห็น จิวซินอดขำไม่ได้“ในโลกนี้มีกี่ผู้คนที่รู้จักเสพสุขเยี่ยงนี้ จิ่นฉินหาใช้บุรุษเช่นนั้นไม่” หมิงหลินพยักหน้าเห็นด้วยจิวซินคิดว่าต้องมีเหตุอันใดเป็นแน่ที่ทำให้จิ่นฉินออกไปนอกวังสักวันคงต้องสะกดรอยตามไปจวนอ๋องห้า“กงกง เหตุอันใดนำท่านมาถึงจวนอ๋อง” ฮุ่ยโม๋กล่าวทักทาย ขันทีเฒ่า“ท่านอ๋อง ข้าเพียงแต่แวะเวียนมา คารวะท่าน” ฮุ่ยโม๋เพียงแต่ยิ้มบางๆ“เห็
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สุรากระตุ้นสวาท
องค์หญิง14นั่งเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเบื้องหน้านั้นดอกเหมยร่วงหล่นลงสู่พื้นดินยามสามลมพัดหวีดหวิว“องค์หญิงเป็นอะไรไป” สาวใช้คนสนิทอดที่จะเอ่ยปากถามไม่ได้ ใบหน้าสวยหันกลับมามองสาวเพียงแวบเดียวแล้วก็เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิมเจ้าเคยสบตาบุรุษใดแล้วใจสั่นไหวหรือไม่” สาวใช้ตาโต“องค์หญิงคงหมายถึงองค์ชายใหญ่จิ่นเกอ ทำไมไม่ไปที่ตำหนักบูรพา” ใบหน้าสวยย่นจมูก“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอเจ้าคิดเช่นนั้นหรือ” สายตาดุเข้มจ้องมองสาวใช้“ข้าน้อยมิกล้า องค์หญิงคิดเช่นไรข้าน้อยมิบังอาจ”“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจผึ่งผายสมกับเป็นบุรุษตัวข้าเองถึงจะรู้สึกต้องชะตาแต่ยามอยู่ใกล้ใจข้าไม่เคยสั่นไหวและเมื่อจากไกลไม่เคยถวิลหาเช่นบุรุษหนุ่มผู้นั้น” สาวใช้ปิดปากเบิกตากว้างกว่าเดิม“องค์หญิงอย่าทรงแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปหากเรื่องถึงหูฝ่าบาทจะทรงกริ้วแค่ไหน”“ข้ารู้ดีไม่ใช่เด็กๆ ข้าเพียงแต่อยากพบหน้าเขาอีกสักครั้งก็เท่านั้น”“องค์หญิงโปรดใคร่ครวญให้ดีตัดไฟเสียแต่ต้นลม ไม่ข้องแวะไม่ผูกพันย่อมไม่มีความถวิลหา”“ตบปาก” การที่เป็นองค์หญิงเพียงคนเดียวในวังหลวงจึงมักถูกตามใจมาตลอดทำให้เป็นคนเอาแต่ใจ ชาวใช้ยกมือขึ้นตบปากตัวเอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-22หงส์ซ่อนน้ำตา สุรากระตุ้นสวาท2
“ข้าจิ่นฉินไม่บังอาจ” ก้มหน้าลงด้วยความสำรวม“นายเจ้ายังไม่ทันเอ่ยคำใดไยเจ้าถึงหวาดกลัวเช่นนั้น”“หากเมามายเสียหมดแล้วจะมีผู้ใดดูแลใครได้” ฮุยโม๋ยิ้มจิ่นฉินคืออุปสรรคสำคัญอย่างหนึ่งที่เดียว“คุณชายขาเข้าไปไม่ได้นะค่ะแขกคนสำคัญห้ามใครรบกวน” เสียงดังอื้ออึงภายนอก เพียงครู่เดียวชงไฉ่ ก็เข้ามาข้างใน“อ้าวน้องสิบสองเชิญเจ้าด้วย” บุรุษที่เป็นเหมือนคนคุ้มกันถอยห่างออกไปเมื่อได้ยินองค์ชายห้ากล่าวทักทายผู้มาใหม่ชงไฉ่ทรุดกายลงข้างๆ จิวซิน“พี่ห้าหาโอกาสร่ำสุราเคล้านารีทำไมไม่ชวนข้าชงไฉ่” ตำหนิทีเล่นทีจริง“ข้าบังเอิญผ่านไปตำหนักบุรพาองค์ชายใหญ่จิ่นเกอยังมิเคยได้ลิ้มลองสุราของที่นี่จึงมิไยที่ข้าต้องนำเสนอ”“เป็นเพราะมี สหายร่วมดื่มคนใหม่พี่ห้าถึง ไม่ชวนข้า ว่าแต่องค์ชายใหญ่จิ่นเกอท่านคิดว่าสุราที่นี่รสชาติเป็นเช่นใด” หันไปทางจิวซินซึ่งบัดนี้ดวงตาสุกสกาวแต่ทว่าแก้มกับแดงระเรื่อด้วยฤทธิ์ของสุราแก้มสุกปลั่งน่าดอมดม“รสชาติดีอย่างไม่อาจปฏิเสธข้ายอมรับว่าหลงใหลสุราหมักชนิดนี้” ลูบคลำถ้วยเหล้าในมือเหมือนกับเป็นของล้ำค่า“พี่ห้านับว่าท่านเดาใจองค์ชายใหญ่ได้ถูกต้องว่าชอบสุราหมักชนิดใด”“สุราชนิดนี้มีเฉพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-25
บทล่าสุด
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้3
“ข้าคิดว่าควรจะค่อยเป็นค่อยไปกับองค์หญิงดีกว่าเมื่อถึงเวลาที่องค์หญิงแต่งกับข้าชงไฉ่ไปแล้วข้าเห็นที่ต้องสั่งสอนว่าฝ่ามือนุ่มๆ ขององค์หญิงมันใช้ลูบไล้ให้คนเป็นสามีเท่านั้นมิใช่มีไว้แสดงว่าองค์หญิงมีวรยุทธ์” ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นจิวซินดึงผ้าแพรออกจากในหน้าสวยด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองโมโหตัวเองทีเสียทีให้กับชงไฉ่ เผยให้เห็นใบหน้าหวานสวยจนไร้ที่ติปากคอคิ้วคางที่รับกับใบหน้าและเครื่องสำอางที่แต่งแต้ม ขย้ำผ้าแพรปาทิ้งด้วยความหงุดหงิดยังไม่ทันให้เขาได้รู้ว่าเหอตงหยวนมีเคล็ดวิชาที่น่ากลัวเพียงใดกับโดนเขาย้อนรอยกอดรัดไม่เป็นท่าและที่น่าโมโหกว่านั้นคือจิวซินรู้สึกอบอุ่นในอ้อมกอดของเขาแม่ปากจะปฏิเสธแต่ใจเจ้ากรรมกลับบอกว่าอยากลิ้มลองมากกว่านั้นเลือดสาวซูบฉีดจนน่ากลัวไม่สิเขามีชายาออกมากมายคงทำไปเพราะความเคยชินไม่ได้รู้สึกกับจิวซินพิเศษอย่างสัมผัสของเขาจิวซินบอกตัวเองไม่ให้หลงเตลิดไปกับสัมผัสอ่อนโยนนั้น คิดวางแผนว่าจะทำอย่างไรให้เขาไม่ชอบจิวซินจนถึงกับต้องถอนหมั้นเพื่อยุติเรื่องราววุ่นวายต่างๆ ให้จบสิ้นไปอากาศข้างนอกหนาวเหน็บจิวซินเผลอหลับใหลภายใต้อากาศเย็นยะเยือกจิวซิน ฟุบหน้าลงบนโต๊ะผมยาวสลวยบดบังใบหน้
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้3
แผนการที่วางไว้รัดกุมไม่น้อยยากที่ชงไฉ่องค์รัชทายาทของไห่ตงหยวนจะคาดเดาได้เหอหยวนเดินออกจากตำหนักของจิวซินจนลับตาจิวซินรู้สึกสับสนกับสิ่งที่ได้ยินเช่นไรถึงเรียกว่าในเหอตงหยวนแห่งนี้ใครกล้านินทาว่าร้ายองค์หญิงรอง“ชงไฉ่ยิ้มแย้มสมใจคิดว่าอย่างไรเสียต้องเปิดเผยโฉมหน้าของจิวซินให้ได้“เห็นไหมเล่าทุกอย่างช่างเป็นใจเหลือเกินเจ้ากับข้าเราสองต้องได้ทำความคุ้นเคยกันมากกว่าจริงเหอจิวซิน”“องค์ชายคิดว่าอย่างไรจิวซินคงไม่มีทางเลือกหรือคิดว่าอย่างไรเสียจิวซินก็เป็นเพียงลูกไก่ในกำมือ แต่องค์ชายลองทบทวนดูเถิดว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกไก่ในกำมือที่นี่เหอตงหยวนหาใช่ไห่ตงหยวนที่องค์ชายเป็นถึงองค์รัชทายาทไม่” ชงไฉ่หาได้สนใจคำกล่าวของจิวซินไม่ยังคงมองดูจิวซินที่สารวนอยู่กับการดึงผ้าปิดปากปิดจมูกให้แน่นขึ้นกว่าเดิม เขาต้องรู้ให้ได้ว่าภายใต้ผ้าแพรผืนนั้นใบหน้าที่ซ่อนอยู่จะงดงามหรืออัปลักษณ์เพียงใด“คำพูดของเจ้าอันไหนจริงอันไหนเท็จข้าชงไฉ่ไม่อาจแยกแยะ”“เช่นนั้นจงรู้ไว้เถิดว่าข้าจิวซินคนนี้ไม่ใช่ลูกไก่”“ข้ากลับไปคราวนี้เห็นทีต้องทูลขอเสด็จพ่อประทานอนุญาตให้ส่งเกี้ยวมารับตัวเจ้าไปดัดนิสัยในตำหนักชงหยวนเสียทีเ
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้2
“ปล่อยได้แล้ว องค์รัชทายาทไม่อายคนของท่านหรืออย่างไร” จิวซินพยายามยกมือขึ้นกระชับผ้าแพรบางเบาที่ปิดบังใบหน้าชงไฉ่ทำสีหน้ายียวน“หญิงใดที่เข้าใกล้ข้าชงไฉ่แล้วไม่มีใครปฏิเสธข้าได้เจ้าไยไม่เหมือนหญิงคนอื่นไหนว่าอยากแต่งกับข้ารอข้าส่งเกี้ยวมาจิวซินคิดว่าหากอยู่อย่างนี้ต้องเปลืองตัวแน่ขึงพยายามดิ้นรนแต่ยิ่งเหมือนชงไฉ่ยิ่งแกล้งอ้อมแขนแข็งแรงยิ่งกอดรัดแน่นขึ้น“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วเจ้าเห็นไหมเหอจิวซินข้าไม่เคยรังเกียจใบหน้าอัปลักษณ์ของเจ้า ข้าชงว่าสู้เจ้าเปิดผ้าแพรออกเสียแล้วให้ข้าได้รู้จักเจ้ามากกว่านี้” มืออีกข้างที่ว่างยกขึ้นหมายปลดผ้าที่ปิดบังใบหน้าไว้จิวซินคิดหาหนทางเอาตัวรอด“ฮ่องเต้เสด็จจจจจ” เสียงขันทีขานมาแต่ไกลจิวซินใช้ศอกกระทุ้งชงไฉ่จนหลุดออกมาจากอ้อมกอด“จิวซินถวายพระพรเสด็จพ่อ”“ไห่ชงไฉ่ถวายพระพร เสด็จลุง” เหอหยวนสะบัดชายเสื้อด้วยท่าทียโส จะว่าไปใบหน้าของชงมิแตกต่างจากไห่หยวนยามหนุ่มแม้แต่น้อย ยิ่งทำให้เขารู้สึกขุ่นเคือง“ข้าเหอหยวนหวังว่าเจ้าจะได้รับความสะดวกสบายมิใช่น้อยในการเดินทางและพำนักที่เหอตงหยวน”“ข้าชงไฉ่ พำนักในตำหนักองค์หญิงรอง ได้รับความสะดวกอย่างดี”“เราชาวเหอตงหยวนเมื
หงส์ซ่อนน้ำตา บังเกิดรักแท้
“องค์รัชทายาทชิงซาด้อยสามารถไม่อาจปกป้ององค์ชายในยามวิกฤติ”“ลุกขึ้นเถิดชิงซา ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหากแต่เป็นพวกมันที่ฉวยโอกาส”“องค์รัชทายาทหมายถึงผู้ใด”“ข้าไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันเป็นใครด้วย วรยุทธ์ล้ำลึกและยังไม่เปล่งสำเนียงของแคว้นใดออกมา”“เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นคำสั่งจากฮ่องเต้ของเหอตงหยวนที่ต้องการสังหารองค์ชายเพื่อแก้แค้นฝ่าบาท” ชงไฉ่หันมองชิงซาเเต็มตา“เสด็จพ่อกับเหอหยวนฮ่องเต้บาดหมางกันเรื่องใด” สายตาคาดคั้น“องค์ชายรู้ไหมว่าเสด็จแม่ขององค์ชายงดงามเพียงใดจึงไม่น่าแปลกใจที่สองสหายฝ่าบาทและเหอหยวนฮ่องเต้จะหมายปองหญิงงามคนเดียวกัน” ชงไฉ่ขมวดคิ้ว“แล้วเหตุใด ท่านพ่อต้องการให้จิ่นเกอและองค์หญิงรองจิวซิน เข้ามาอยู่ในไห่ตงหยวนเล่า”“ฝ่าบาทนั้นเป็นฝ่ายกุมหัวใจของเสด็จแม่ขององค์ชาย ผู้ที่พ่ายแพ้มีอยู่สองอย่างที่พึงกระทำคือหนึ่งยอมรับความพ่ายแพ้และสองคือแค้นเคืองผู้ที่เป็นฝ่ายชนะเช่นนั้นเสด็จพ่อของพระองค์จึงจำเป็นต้องหาทางชดเชยให้แก่เหอหยวนฮ่องเต้เพราะเห็นแก่คำว่าสหาย”“อย่างนี้นี่เององค์ชายใหญ่จิ่นเกอและเหอจิวซินถึงได้ไม่ชอบขี้หน้าข้านัก”“อันนี้ชิงซาคิดว่าเป็นองค์ชายเสียอีก ที่ทรงไม่ชอบ
หงส์ซ่อนน้ำตา หยอกเย้า2
“ที่เหอตงหยวนมีน้ำพุบำบัดอยากให้องค์รัชทายาทได้ลงไปแช่เพื่อสมานแผลตามแบบของเราให้จิวซินพาองค์ชายไปเถิด” จิวซินเปลี่ยนเรื่องพูดทันควัน ชงไฉ่เผลอยิ้มที่มุมปากนับว่านางฉลาดล้ำลึกรู้หลบหลีกไม่ปะทะตรงๆ ทำให้เขารู้สึกเหมือนได้พูดคุยกับคนอีกคนในตำหนักบูรพา ตอนนี้เองที่ไม่ได้มีความรู้สึกถวิลหาเหมือนก่อนคล้ายกับว่าคุยกับคนผู้เดียวกันพยุงชงไฉ่ลุกจากแท่นนอนอกอุ่นเบียดชิดอกแน่นด้วยมัดกล้าม ชงไฉ่เหลือบตามองใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมอย่างลืมตัวจิวซินหลบตาวุ่นวาย ทั้งคู่มาถึงยังบ่อน้ำพุกลางสวนร่มรื่นชงไฉ่ นึกชื่นชมความงามของสวนน้ำพุแห่งนี้“สวยงามเกินกว่าที่ข้าจะคาดเดาได้”“ข้าจิวซินเป็นผู้จัดตกแต่งมันด้วยตัวเอง” ที่แห่งนี้เป็นที่แห่งเดียวในเหอตงหยวนที่จิวซินจะเร้นกายได้ในยามที่ทุกข์ระทม ชงไม่อยากเชื่อสายตาพี่น้องสองคนนี้มีหลายอย่างที่ทำให้เขาประหลาดใจชงไฉ่หย่อนตัวลงไปในบ่อน้ำพุ แต่ทว่าบ่อกลับลึกเกินกว่าที่เขาคาดคิดจึงลื่นไถลลงไป จิวซินเอื้มมือคว้าแต่ไม่ทันทำเอาทั้งสองคนหล่นโครมลงไปในน้ำพุด้วยกันเสียงดังสนั่นจิวซินยันกายลุกขึ้นได้ก่อนควานหาตัวของชงไฉ่ที่ยังอยู่ในน้ำอาภรณ์บางเบาไม่อาจปกปิดเรือนร่างที่อวบอ
หงส์ซ่อนน้ำตา หยอกเย้า
“ทำไม่ไม่เอ่ยปากสักคำเล่าข้าป้อนท่านก็ได้” จิวซินนึกเป็นห่วงชงไฉ่ไม่น้อยคิดว่าตัวเองเล่นแรงไปหน่อยเมื่อวานเขาก็ยังไม่ได้กินอะไรแล้วยังบาดเจ็บอีกยกชามข้าวต้มในมือขึ้นจ่อริมฝีปากขององค์ชายสิบสอง กลิ่นหอมนั้นทำเอาชงไฉ่ถึงกับกลืนน้ำลาย“ความกตัญญูของบุรุษคือล้างแค้นแทนพ่อ ความกตัญญูของลูกสาวคือการปรนนิบัติคนในครอบครัว” จิวซินตักข้าวต้มส่งถึงปากชงไฉ่ความหิวนั้นอาจไม่ถึงกับฆ่าคนแต่สามารถทำให้คนถูกฆ่าได้ ชงไฉ่กินอาหารด้วยความหิวโหยรสชาติที่ดีอยู่แล้วของเครื่องเทศของเหอตงหยวนยิ่งทำให้อาหารอร่อยจิวซินมองชงไฉ่คิดหาแผนการที่จะทำให้ชงไฉ่เห็นความร้ายกาจของจิวซิน“องค์หญิงอาหารของเหอตงหยวนรสชาติดีไม่เลว”“ท่านก็ว่าเช่นนั้นใช่ไหมเห็นไหมเล่าเสี่ยวถังเจ้าหาว่าข้ากินจุความจริงทุกอย่างที่นี่อร่อยข้าถึงกินไม่หยุด”“องค์หญิงหญิงงามกินแต่น้อย ไม่เช่นนั้น...”“เจ้าไม่ต้องกังวลเสี่ยวถัง ก็ในเมื่อองค์รัชทายาทเขาอย่างไรเสียต้องแต่งกับข้าแน่นอนข้าไม่จำเป็นต้องห่วงว่าข้าจะ...ไม่มีสวามี555” หัวเราะเสียงดังสนั่นโดยไม่มีอาการสำรวมแต่อย่างใดชงไฉ่รู้สึกกระอักกระอ่วนอย่างไรพิกลจนแทบจะสำลักนางช่างต่างจากองค์ชายใหญ่จ
หงส์ซ่อนน้ำตา แผนร้ายของจิวซิน
จิวซิน ผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นอาภรณ์ขององค์หญิงไม่ลืมที่จะหยิบผ้าแพรฝืนบางเบาคาดปิดใบหน้าครึ่งปากครึ่งจมูกทรุดตัวลงนั่งข้างชงไฉ่ บรรจงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดตัว ดึกสงัดจิวซินเผลอฟุบหลับพร้อมกับผ้าเช็ดตัวในมือด้วยความง่วงและความอ่อนเพลียจากการเดินทางชงไฉ่งัวเงียอาการเจ็บแปลบที่แผลทำเอาไม่สามารถพยุงตัวลุกขึ้นได้กลอกตาไปมารอบๆ จนสะดุดเข้ากับร่างบางในอาภรณ์สีสวยสดข้างกาย ใบหน้างดงามแต่ถูกปิดบังไว้ด้วยผ้าแพรบางเบา ความสงสัยไม่อาจอดกลั้นได้ ชงเอื้อมมือหมายปลดผ้าแพรบนใบหน้างามที่มองขัดตาเหลือเกิน แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปจับชายผ้าได้จิวซินกลับตื่นขึ้นมาเสียก่อน ปัดมือของชงไฉ่อย่างแรงด้วยความตกใจ“ใบหน้าข้าอัปลักษณ์ยิ่ง ท่านไม่สมควรจะได้เห็นมัน” ชงไฉ่หดมือกลับ“แม่นางขอบคุณที่ช่วยข้าไว้แม่นางมีชื่อแซ่ว่าอย่างไร”“ข้าจิวซินองค์หญิงรองของเหอตงหยวน หวังว่าท่านคงจะเคยได้ยิน” ชงไฉ่ตะลึงมอง คำพูดของจิ่นเกอที่เขาได้ยินว่าน้องสาวร่วมบิดาใบหน้าขี้ริ้วกิริยาหยาบกระด้างไม่อาจปฏิเสธได้“ข้าชงไฉ่องค์ชายสิบสององค์รัชทายาทของไห่ตงหยวนยินดีที่พบองค์หญิงรอง” ชงไฉ่รู้ว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังฐานะของตนเองในเมื่อ
หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
การเดินทางรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อสองข้างทางแม้จะรกเรือหากแต่ทางที่ไปนับว่าสะดวกสบายเหลืออีกไม่กี่ลี้ก็จะเข้าเขตแดนของเหอตงหยวนซิงซาบังคับม้าให้หยุด“องค์ชายเบื้องหน้าเป็นเขตแดนของเหอตงหยวนแล้วเราพักที่นี่เสียก่อนพรุ่งนี้ค่อยเดินทางต่อ”“เร่งเดินทางดีกว่าซิงซาอาจมีโรงเตี้ยมสักแห่งให้พักแรมดีกว่านอนกลางป่าเขา” ซิงซากระตุกม้าให้ตะบึงแทนคำตอบทั้งคู่ เข้าสู่ชายแดนเหอตงหยวนดวงอาทิตย์เริ่มอัสดงคล้อยแสงต่ำลงหาได้พบโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้ไม่ชงไฉ่กระตุกม้าเร่งความเร็วจนเคียงคู่ม้าของซิงซา“คงต้องพักค้างแรมเสียแล้วม้าและเราทั้งคู่เหนื่อยล้ามากคงต้องพักเสียที่นี่ไม่มีโรงเตี้ยมอย่างที่คิดไว้”“องค์ชายซิงซาจะหายิงไก่ป่ามาย่าง” ซิงซาอาสาคว้าธนูมาถือไว้มั่นเหมาะควบม้าจากไปชงไฉ่หากิ่งไม้แห้งมาก่อกองไฟ ตัดกิ่งไม้มาปูนั่งรอซิงซาความมืดเข้าปกคลุมทั่วบริเวณแสงสุดท้ายกำลังจะลับขอบฟ้าซิงซาควบม้าตะบึงตามกระต่ายไปหาใช่ไก่ป่าไม่จนเข้าไปในดงไผ่หนาทึบ วกวน หาทางออกไม่เจอ ควบม้าวนไปวนมาจนเหนื่อยล้ามือสังหารนับสิบกรูกันเข้ามาล้อมกรอบชงไฉ่ไว้กระบี่ในมือไม่อาจดูดายถูกชักออกจากฝักด้วยท่วงท่าสง่างามเข้าพันตุด้วยไม
หงส์ซ่อนน้ำตา มือสังหาร
ชายาเอกเหตุใดต้องเป็นคนของเหอตงหยวนแต่ไม่อาจมีคำใดเอื้อนเอ่ยออกมาได้แต่ก้มหน้านิ่ง“ท่านคิดว่าอย่างไรเสีย ก็ยังปักใจให้จิวซินน้องเป็นชายาเอกเช่นนั้นหรือ”“ไม่เป็นการอยุติธรรมไปหน่อยหรือหากข้าจะรีบตัดสินน้องของท่านเพียงเพราะคำพูดของท่านเท่านั้นองค์ชายใหญ่” ชงไฉ่แสดงให้เห็นถึงความเป็นบุรุษอย่างแท้จริงที่ไม่อาจตัดสินหญิงใดเพียงแค่คำนินทา จิวซินเผลอยิ้มด้วยความพึงใจ“ดีเช่นนั้นท่านต้องได้พานพบนางอย่างแน่นอนเมื่อนั้นค่อยตัดสินนางยังไม่สาย” ยกชาขึ้นจิบละเมียดรสชาที่ขมปนฝาดเยว่ฉีเหลือบตามองจิวซินอย่างค้นคว้าแม่เป็นสตรีหากแต่นางก็ไม่สามารถมองออกได้ว่าจิวซินมิใช่บุรุษอย่างแท้จริงจิวซินระมัดระวังตัวอย่างมากเมื่ออยู่ต่อหน้าหญิงสาวเพราะกิริยาบางอย่างมีเพียงอิสตรีด้วยกันเท่านั้นที่สามารถมองทะลุปรุโปร่ง“องค์ชายใหญ่จิ่นเกอ องอาจงดงามมิเสียแรงที่ทั่วทั้งวังกล่าวขานถึงความองอาจของท่าน” เยว่ฉีลองหยั่งเชิงดู“แม่นางเยว่ฉี กล่าวเช่นนี้องค์รัชทายาทจะเคืองขุ่นเมื่อภรรยากับเห็นผู้อื่นองอาจกว่าคนที่ร่วมเตียงทุกคืนวัน” ชงไฉ่อมยิ้มกับคำกล่าวของจิวซิน เยว่ฉีทำหน้าตากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่คิดว่าตัวเองจะพูดผิด
